fear legnd

ลำดับตอนที่ #2 : พระเจ้ากับมนุษย์(ยังไม่จบตอนครับ)

  

  คลาร์ก สแคร็ซ มีความฝัน ฝันถึงโลกที่สวยงามและสงบสุขทุกชีวิต อยู่ร่วมกันอย่างสงบร่มเย็น ไม่มีใครเบียดเบียนทำร้ายซึ่งกันและกันทุกอย่างรวมกันเป็นหนึ่งและสงบสันติใ ต้เงื้อมหัตถ์แห่งพระเจ้า เขาคุกเข่า กุมสัญลักษณ์รูปสามเหลี่ยมด้านเท่าไว้ที่คอ เป็นการระลึกถึงพระเจ้า ขณะที่ทำเช่นนี้ก็ต้องระลึกถึงสิ่งที่ตนเองทำทั้งหมดในวันนี้ทุกเรื่องคิดย้อนกลับไปจนถึงตอนที่ตนทำพิธีระลึกถึงพระเจ้าเมื่อวานนี้ เป็นพิธีที่ทำให้ผู้รำลึกถึงพระเจ้ามีสติอยู่กับตัวเสมอ รู้ว่าตนเองทำอะไรลงไปบ้างและพัฒนาแก้ไขตนเองให้เก่งขึ้นจากเมื่อวานแค่ไหน ทำอะไรที่เป็นการอุทิศตนเพื่อศาสนาบ้าง เขาศรัทธาในความดีของมนุษย์ คลาร์ก สแคร็ซ เป็นผู้อุทิศตนระดับ2 จะสอบระดับหนึ่งได้เมื่ออายุ18ปี

    ผู้เป็นผู้ปกครองของเขาที่เป็นเด็กกำพร้า คือ อลัน บราห์มา ผู้นำทางในโบสถ์ที่ประกอบพิธีทางศาสนาแห่งนี้เป็นชายชราผมเริ่มขาวท่าทางใจด ี


  "รำลึกถึงเรื่องอะไรอยู่หรือ " เสียงดังขึ้นอย่างอ่อนโยนถามคลาร์กที่นั่งภาวนานานกว่าปกติ  " ลูกเอ๋ย หาก จิตใจของเจ้าไม่สงบพอ เจ้าก็ไม่มีทางเข้าถึงพระเจ้าหรือได้ยินพระวจนะแห่งพระองค์หรอกนะ " น้ำเสียงของท่านอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเมตตาและห่วงใย  "เมื่อจิตใจอของเจ้าไม่สงบแม้จะทำพิธีรำลึกนานแค่ไหน ก็ไม่เท่ากับจิตใจสงบและรำลึกตนว่าเราอยู่เคียงคู่กับพระเจ้าแม้เพียงชั่วขณะเดียว ขอเพียงแค่ตอนนี้เดี๋ยวนี้ ลูกรู้สึกว่าตนเอง อยู่เคียงคู่กับพระองค์ก็พอแล้ว"
  
  คลาร์ก สแคร็ซ ก้มศรีษะลงบนเบาะเป็นการแสดงความเคารพรูปเคารพ ก่อนจะหันหน้ามาเผชิญหน้า กับหลวงพ่อ อลัน บราห์มา บุคคลที่เปรียบเสมือนพ่อและอาจารย์ท่านคอยให้คำแนะนำคลาร์กมาตั้งแต่อนเป็นเด็กเมื่อเขาเผชิญปัญหาที่ยุ่งยากใจเขาจะปรึกษาท่านเสมอ 
  
 "หลวงพ่อครับ ผมคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันในงานแต่งงาน พิธีอันศักดิ์สิทธิ์ของมนุษย์ การสาบานต่อหน้าพระเจ้าว่า วิญญานที่แยกกันสองดวงจะร่วมทางกันชั่วนิรันดร์ แต่ได้เกิดเหตุการ์อย่างนั้นขึ้น" คลาร์ก เอ่ยถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน "ผมไม่เข้าใจความรักของมนุษย์เลยครับหลวงพ่อ ในเมื่อยังไม่แน่ใจในจิตใจและคู่แท้แห่งตนแต่เหตุไฉนจึงต้องมาสาบานต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า "

  หลวงพ่ออลันลูบหัวคลาร์กเบาแล้วกล่าวว่า "ลูกเอ๋ยจิตใจของมุษย์ซับซ้อนและผันแปรยิ่งนัก หน้าที่ของพวกเราคือการช่วยเหลือและไว้วางใจพวกเขา ว่าพวกเขาจะเลือกหนทางที่นำไปสู่พระเจ้าไม่ได้มีหน้าที่บังคับให้พวกเขาเป็นไปอย่างที่เราต้องการ เราทำได้แค่ชี้แนะแนวทางแก่พวกเขา ส่วนหนทางสู่พระเจ้านั้นเขาต้องเดินไปด้วยศรัทธาของตนเอง"

   "ถ้าอย่างนั้นเรื่องในวันนี้ใครกันที่อยู่ห่างไกลจากพระเจ้าครับ"คลาร์กถามอย่างสงสัย
  "ลูกเอ๋ยมนุษย์เรามีทางเลือกเดินได้เสมอ เราไม่มีสิทธิตัดสินว่า เรื่องความรักเป็นการฝ่าฝืนต่อพระเจ้า คนเราเลือกใหม่ได้เสมอมิใช่หรือ ? คลาร์ก จงมองไปที่จิตใจของผู้คนอย่ามองที่ความสมบูรณ์ของพิธีกรรม"

  "แต่เรื่องในวันนี้ต้องมีอย่างน้อยหนึ่งคนที่ผมเห็นที่ต้องเจ็บปวดนะครับ ความรักไม่ยุติธรรมเลย"