ผมนี่แหละคิม จอง-อิล

ลำดับตอนที่ #1 : ผมเป็นมะเร็งต้องตายในหกเดือน

   "ผมเป็นมะเร็งต้องตายในหกเดือนใช่ไหมครับหมอ" ชายหนุ่มใบหน้าสั้นกลม แต่ดวงตาของเขาช่างอบอุ่นเหลือเกิน "  นายแพทย์ชราจับแว่นด้วยมืออันสั่นเทา
"เปล่าครับ คุณหนูแข็งแรงดีตรวจสุขภาพทุกเดือน ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ทานอาหารชีวจิตย้อนกลับไป7ชั่วรุ่นตระกูลก็ไม่มีใครมีพันธุกรรมแฝงเลย อยู่ได้นานโดยไม่เป็นมะเร็งตายแน่นอนครับ " หมอประจำครอบครัวกล่าว

  "แล้วอย่างนี้ผมจะมีโอกาสเป็นมะเร็งตามนิยายไหมครับหมอ"  หมอใช้หูฟังวัดการเต้นของหัวใจ คิม จอง-อิล "ก็ไม่เชิงหรอกครับ เพราะมะเร็ง การแพทย์ปัจจุบันยังไม่สามารถหาสาเหตุที่แท้จริงได้ คนทั่วไปก็อาจมีการเกิดขึ้นได้ทุกคน แต่ถ้าพบแพทย์สมำเสมออย่างคุณหนูถ้าเกิดขึ้นโอกาสที่รักษาหายก็มากขึ้น" แพทย์ชรากล่าว

  คิมจองอิลพูดว่า"อย่างนี้ผมก็เป็นพระเอกไม่ได้นะสิครับ  ผมเห็นหลายเรื่องถ้าเป็นคนดีก็ต้องเป็นมะเร็งตาย แต่พระเอกที่นิสัยร้ายๆชอบประชดประชัน รังแกลวนลามผู้หญิงผมก็ทำไม่ได้ซะด้วยครับ"


  "คุณหนูดูหนังมากไปแล้วครับ เอาอย่างนี้ครับคุณหนูดูนิยายเรื่องนี้ซะก่อน เรื่อง บุญพรำแอนด์เกิร์ล (เรื่องที่ผู้แต่งจะแต่งอีกเรื่องครับโฆษณาแฝง) ซะก่อน เป็นเรื่องราวของผู้ชายที่รักในเสียงเพลงและตามหารักแท้ รักเป็นสิ่งสวยงามครับคุณหนู ไม่จำกัดว่าต้องทะเลาะกันก่อนแล้วค่อยรักกัน คนอ่อนโยนอย่างคุณหนู ต้องทำให้หญิงสาวหรือนางเอกของเรื่องราวของคุณหนูเองพบความรักที่อ่อนโยนแน่นอนครับ 

 " นุก(ตัวตุ่น)แตโปดอง (นกแก้ว) ไปกันเถอะ" คิมจองอิล เรียกสัตว์เลี้ยงของเขาให้ตามมาหลังจากที่ตรวจร่างกายเรียบร้อยแล้ว "ขอบคุณครับหมอที่ช่วยตรวจร่างกายให้ผม"


  "ไม่เป็นไรครับคุณหนูแพทย์ชรายิ้มอย่างอ่อนโยน เตรียมตัวเก็บของไปเรียนในกรุงโซลได้แล้วนะครับเดี๋ยวผมจะ ออกใบรับรองแพทย์ว่าร่างกายแข็งแรงดีส่งตามไปนะคัรบ" แพทย์ชรายิ้มอย่างอ่อนโยน

 
  กรุงโซลอย่างนั้นหรือ คิมจองอิลครุ่นคิด เขารู้สึกมีอะไรบางอย่างกับเมืองนี้มานานเหมือนกับบางอย่างที่ขาดหายไปครึ่งหนึ่ง ความรู้สึกที่ขาดหายไปของเขาจะได้รับการเติมเต็มจากการเดินทางครั้งนี้หรือไม่นะ  

 "แตโปดองเจ้าอยากบินเหนือกรุงโซลหรือเปล่า"คิมจองอิลกล่าวพร้อมกับ เกาที่คางของ แตโปดองนกแก้วสีเขียวขนมันปลาบตัวโปรดของตนเอง

 "อยาก อยาก " นกแก้วที่แสนรู้นั่นบอกพร้อมกับตีปีกอย่างดีใจที่ได้โผบินในแดนไกล
เกิด มาเป็นนกย่อมหวังไว้ว่าจะโบยบิน  จงอยปากสีเหลืองของมันกินเมล็ดทานตะวันจากมือของคิมจองอิล

 คิมจองอิลเลี้ยงนกแก้วแบบปล่อยกรงมีไว้เพื่อให้แตโปดองเกาะนอนเท่านั้น

 "แล้วเจ้าล่ะนุก" เจ้าตัวตุ่นปีนมาที่ตัวแล้วเกาะบนไหล่คิมจองอิล

 "ถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกันเถอะนะ  แต่ต้องหลังจากที่ออกใบรับรองแพทย์ว่าพวกเจ้าม่มีโรคติดต่อก่อนนะถึงจะเข้าสนามบินได้"  คิมจองอิลหยุดพูดแล้วสูดลมหายใจ
ไปกันเถอะกรุงโซลคอยเราอยู่ อาจจะมีนางเอกของเรื่องราวของเราคอยอยู่ที่นั่นก็ได้ 


  ตอนนั้นไม่มีใครรู้ว่าคำพูดของคิมจองอิลจะถูกเผงทีเดียว