ผมนี่แหละคิม จอง-อิล

ลำดับตอนที่ #8 : เด็กหอ-4(ยังไม่จบตอนครับ)

  

   "ปล่อยชั้นได้แล้วเจ้าพวกบ้า"  หญิงสาวที่ถูกคิมจองอิล จับมือถือแขนอยู่นั้นตะโกนขึ้นมาใบหน้าขาวเนียนของเธอแดงขึ้นด้วยความโกรธ แต่กระนั้นก็ยังคงดูสวยงาม ดวงตาเปี่ยมแววเคียดขึ้ง แต่นั่นก็ไม่ทำให้เสน่ห์ของเธอด้อยลงไป  เธอช่างดูอ่อนแอเมื่อ อยู่ในอ้อมแขนของคิมจองอิล ไม่ว่าใครเห็นเธอเวลานี้คงไม่สามารถเอาไปรวมกับหญิงสาวที่เก่งกาจ สามารถจัดการผู้ชายกว่าสิบคนด้วยตัวคนเดียวเป็นแน่

   "ขอโทษที่เสียมารยาทจับตัวคุณไว้นะครับ แต่ผมคงไม่สามารถปล่อยคุณได้จนกว่า คุณจะสัญญาว่า ไม่ทำอะไรรุนแรงอีก" คิมจองอิลเปลี่ยนท่าล็อคนิ้วมาเป็นท่าที่ล็อคแขน โดยเอาแขนข้างหนึ่ง ล็อคข้อศอกทั้งสองข้างเอาไว้

  แหมคิมจองอิลนี่ไวไฟจริงๆนะครับ มาโรงเรียนวันแรกก็ได้ควงแขนหญิงสาวซะแล้ว
...................................................................................................................................


  ผมก็เป็นเพียงหนุ่มใส่แว่นธรรมดาๆ ที่พยายามจะทำในสิ่งที่ถูกต้องแม้มันจะเสี่ยงอันตรายก็ตาม การที่ผม เข้าไปห้ามระหว่างคนสองคนสู้กันนี่ นัยหนึ่งผมฝ่าฝืนคำสอนของพ่อไปแล้วที่ว่าทำอะไรต้องมีความมั่นใจและอย่าพาตัวเองไปอยู่ในอันตรายเด็ดขาด
 
  หวนนึกถึงถ้าในตอนนั้น ผมตัดสินใจไม่ทำอะไรลงไป เรื่องน่าเศร้าหลังจากนั้นก็คงไม่เกิดขึ้น
......................................................................................................

1.

On Jangbaek mountains, there are bloodstains.
By Amnok river, there are bloodstains.
Those holy stains throw light over
the bouquet of free Korea today.

2.

The snowstorm on Manju plain, tell a story!
The long night in the deep forest, tell a story!
Who is the immortal partizan?
Who is the peerless patriot?

3.

He is the benefactor who released the laborers.
He is the great Sun for new democratic Korea.
All people gather to the 20 clause political program.
New spring comes everywhere in North Korea.

Refrain

Oh- what a sweet name, General Kim Il-sung!
Oh- what a glorious name, General Kim Il-sung!

   นี่คือเพลงที่คิมจองอิลชอบร้องเวลาเศร้าหรือเหงาเขาจะร้องเพลงนี้ เมื่อนึกถึงอุปสรรคที่พ่อของเขาเป็นข้าราชการมากว่า20ปีแต่ยังไม่เคยได้เลื่อนตำแหน่งเลยแม้แต่ครั้งเดียว คิมจองอิล จะรู้สึกว่าปัญหาที่เขาเจอเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับปัญหาของพ่อ คิมจองอิลเคยถามพ่อว่าทำไมพ่อถึงไม่เลื่อนตำแหน่งแบบเดียวกับเพื่อนๆของพ่อที่บางคนเป็นอธิบดีไปแล้วบ้างครับ

 พ่อตอบเขาว่า ลูกเอ๋ยเวลาทำงานเราอย่าหวังเรื่องตำแหน่งขอให้ทำทุกอย่างเพื่อประชาชนของเรา พ่อมีเพื่อนชาวจีนคนหนึ่งเขาเดินทางไกล(long march) เพื่อสอนหนังสื่อให้กับประชาชนในประเทศจีนอย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย จนสุดท้ายชาวจีนทุกคนก็ได้เรียนรู้ไปจากเขา
 ลูกเอ๋ยเจ้าจงอย่าได้ทอดทิ้งประชาชนเด็ดขาด ความรักของประชาชนคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดแล้ว ไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองหรือยศฐาบรรดาศักดิ์  พ่อของคิมจองอิลสอนลูกชายด้วยแววตาที่อ่อนโยน และเนื่องด้วยคำสอนของพ่อนี้ทำให้คิมจองอิลมี นิสัยเมตตาต่อคนที่ตกทุกข์ได้ยาก
 
  ครับพ่อผมเรียนสำเร็จจะกลับมานำความรู้มาพัฒนาบ้านเรา คิมจองอิลรับคำพ่ออย่างมุ่งมั่นก่อนไปอ่านหนังสือฟิสิกส์นิวเคลียร์ต่อในห้องนอน  และบางครั้งเขาได้ลองสร้างจรวดจำลองด้วย เน่องเพราะสนใจในความรู้ด้านวิทยาศาlตร์ สักวัน ผมจะทำให้จรวดบินข้ามทวีปให้ได้ เลย และมอง ไปยังฟากฟ้าทางตะวันออก ไปให้ถึงประเทศที่เป็นทะเลล้อมรอบเกาะเลยล่ะ
.......................................................................................................................................................

คิมจองอิล ได้กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาตามสายลม กลิ่นที่ทำให้ท้องน้อยของเขาร้อนวูบวาบ  เหมือนตอนที่เขาไปล่าสัตว์ที่ภูเขา แพ็กตูกับพ่อ และได้กลิ่นดอกไม้ป่าจากข้างทาง เธอ ทำให้เขาคิดถึงสุนัขจิ้งจอก และดอกไม้ตรงเนินเขาจริงๆ เป็นความหอมหวนอันเยือกเย็น

   หญิงสาวผมสีเงินพยายามฝืนกายอีกครั้งด้วยความโมโห คิมจองอิลเหนื่อยใจอย่างที่สุดทำไมถึงต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ ยื้อกันอย่างนี้เมื่อไรกันถึงจะคุยกันดีดีได้ ทำไมเราไม่หันหน้ามาคุยกันเพื่อแก้ปัญหาต่างๆนะ

  ทำให้เขาปล่อยมือจากแขนของเธอทันที โดยเธอไม่ต้องขออีกครั้ง

  แต่นั่นก็ก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่เหนือความคาดหมาย พ่อบอกว่าผมไม่รู้ใจผู้หญิงก็ท่าทางจะจริงของพ่อแฮะ

    ความผิดพลาดหนึ่งไม่เพียงก่อให้เกิดผลลัพธ์เรื่องหนึ่งเท่านั้นความสำเร็จก็ก่อให้เกิดผลลัพธ์ตามมาเช่นกันไม่ว่าเราจะต้องการหรือไม่