ผมนี่แหละคิม จอง-อิล

ลำดับตอนที่ #4 : ยินดีต้อนรับ

  ผมเดินเข้ามาที่โรงเรียนมัธยมปลาย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ มัธยมเชกัลนี่เอง ต้องเป็นเพราะลิขิตจากพระเจ้าแน่นอน(จากข้าต่างหาก แม่เฒ่าแห่งชะตากล่าว) เป็นโรงเรียนที่มีประวัติยาวนานในเรื่องการรับคนเข้ามาศึกษาที่ต้องเป็นผู้มีความประพฤติดีสอบได้ทุน และพวกลูกท่านหลานเธอทั้งหลายเข้ามาในโรงเรียนนี้ คิมจองอิลเข้ามาได้เพราะเคยชนะในการเขียนบทความทางวิชาการสั้นประมาณ486หน้าเรื่อง ความผิดพลาดของ ไอน์สไตน์ ซึ่งนักวิชาการ บอกว่ายังมีข้อบกพร่องซึ่งคิมจองอิลก็น้อมรับ แต่ก็ได้รับความชื่นชมว่ามีความคิดสร้างสรรค์ดีสมควรที่จะศึกษาต่อไปเพื่อโลกจะได้มีนักฟิสิกส์ ที่เก่งขึ้นอีกในอนาคต และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเข้ามาในมัธยมเชกัลแห่งนี้ได้

  โรงเรียนมัธยมเชกัลเป็นโรงเรียนใหญ่มีทั้งหอพักนักเรียนโรงยิมลานกิจกรรมต่างรวมทั้งศูนย์การค้าและโรงภาพยนตร์ด้วย สำหรับนักเรียนที่ตั้งใจเรียนอย่างคิมจองอิลแล้ว เขาเห็นว่าสิ่งต่างอย่างโรงโบว์ลิ่งในโรงเรียน หรือแม้แต่ผับชั้นสูงในโรงเรียนเป็นเรื่องเกินความจำเป็น

  ผับ จะอนุญาตให้เข้าได้เฉพาะผู้มีอุปการคุณและพวก รหัสเป็นสีทองเท่านั้นกล่าวคือเป็นผับที่นักเรียนทั่วไปเข้าไปในฐานะนักเที่ยวไม่ได้แต่อาจเข้าไปได้ในฐานะคนทำงานพิเศษ ด้วยความที่เป็นโรงเรียนใหญ่และมีชื่อเสียงจึงรวบรวมเด็กนักเรียนที่มีความสามารถทั้งเรื่องเรียนและเรื่องกีฬาไว้มาก หรือกล่าวคือ เป็นการนำเด็กที่เก่งอยู่แล้วมาปั๊มตราโรงเรียนนั่นเอง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดเพราะโรงเรียนทั่วไปจะไม่มีทุนพอที่จะจ้างโค้ชหรือ มีอุปกรณ์ที่ดีเช่นโรงเรียน นี้ ก็ทำให้เด็กที่เก่งอยู่แล้วเก่งมากขึ้นไปอีก

  คิมจองอิลให้แตโปดองแอบบินไปบนฟ้าเพราะหอพักห้ามไม่ให้เลี้ยงสัตว์และแบกเป้เดินมาพร้อมกับเพื่อนกลุ่มหนึ่งที่จะเข้ามาในโรงเรียน  

  รุ่นพี่กวากฮุนซอง กำลังแนะนำโรงเรียน เขาเป็นคนรูปร่างปานกลางใส่เสื้อยืดนักกีฬามีตราโรงเรียนเชกัลอยู่ และติดเข็มกลัดรูปใบไม้เครื่องหมายของหัวหน้านักเรียนอยู่ที่อกเสื้อใบหน้าของเขามีแววขี้เล่น แต่ดวงตาของเขาทำให้คิมจองอิลรู้สึกหวาดกลัว"เอาละ ที่นี่ไม่มีการแบ่งแยกไม่มีการสนใจว่าเราเป็นใครมาจากไหน

ไม่สนว่า พวกเธอจะเป็นใครมาจากไหนเพราะทุกคนจะอยู่ที่นี่อย่างเท่าเทียมกัน และจะรู้จักความภาคภูมิใจเมื่อได้มาอยู่ที่โรงเรียนเชกัลแห่งนี้ " กวากฮุนซอง กวาดสายตาไปรอบๆใ บหน้าของเขายิ้มแต่ แววตาของเขาไม่ยิ้มเลย ทำให้เด็กนักเรียนที่สายตามีแววตื่นกลัวเนื่องจากไม่คุ้นเคยสะดุ้ง แต่ก็มีเด็กบางคนที่ยิ้มสู้เหมือนกัน

       "เอาล่ะเราจะแบ่งกันอย่างนี้เธอ" รุ่นพีกวากชี้ไปที่กลุ่มผู้ชายมีแววนักเลง รูปหล่อตัวสูงผอมเพรียว "เธอจัดเป็นประเภทพระเอกที่มีแต่ความเปลี่ยวเหงา ทำให้ตัวเองเฉยชาต่อคนรอบข้างมาอยู่กลุ่มนี้"   

  รุ่ นพี่กวากเรียกคนลักษณะเดียวกัยชายหนุ่มคนนั้นมารวมกัน

"และพวกสาว สวย รวย คุณหนูไฮโซ มั่นใจในตนเองสูงจนกลายเป็นนางร้ายมาอยู่กลุ่มนี้" หญิงสาวบางคนที่คล้องแขนชายหนุ่มที่มีแววนักเลงหน้าตาดีจมูกโด่ง ผมสีเงินใบหน้าสวยแต่ก็แฝงแววอันตรายไว้รูปร่างผอมเพรียวตัวสูงกว่า180เซนติเมตร ว่าแต่หน้าตาอย่างนี้ เป็นคนเกาหลีแน่เรอะ หญิงสาวกลุ่มลักษณะเดียวกันก็เดินไปรวมกลุ่มกันตามที่รุ่นพี่กวากบอก

  "ส่วนพวกสาวเอ๋อสุดหัวใจ ท่าทางเปิ่นเฉิม แต่แฝงแววน่ารักและจิตใจดีงามอยู่ข้างใน ก่อเรื่องซุ่มซามบ่อยๆมาอยู่กลุ่มทางนี้" มีเด็กสาวใส่แว่นคนหนึ่งไว้ผมเปียสองข้างหอบหนังสือในมือ ได้เดินสะดุดเท้าตนเองจนไปชนอกของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา จมูกโด่งผมสีเงินที่สูงกว่า180เซนติเมตรและมีแววนักเลงคนนั้น และได้ถูกหญิงสวา สวยเฉิดเริดคนหนึ่งเข้ามาต่อว่า จนแก้มของเธอแดงราวมะเขือเทศก่อนจะรีบเดินจากไปและได้ทำหนังสือตกไว้หนึ่งเล่ม มีเด็กหนุ่มร่างผอมบาง ตัดผมทรงนักเรียน เตี้ยกว่าค่ามาตรฐานไป1เซนติเมตร ใส่แว่นรูปร่างหน้าตา ตาหยิบหยีจมูกแบน พยายามเก็บหนังสือคืนให้สาวเปิ่นคนนั้น 

    " ห้ามทำอย่างนั้นเด็ดขาด หยุดมือเอาไว้เลย" รุ่นพี่กวากตะโกนห้ามเด็กหนุ่มหน้าตาพิมพ์นิยมของเกาหลีคนนั้น "นายคิดว่านายจะทำอะไร "  เด็กหนุ่มคนนั้นตกใจ "ผะ ผมก็พยายามเก็บคืนไงครับรุ่นพี่"  รุ่นพี่กวากเดินไปมองหน้าเด็กหนุ่มคนนั้น "ถ้านายตามหาเธอไม่เจอนายจะทำอย่างไงนะ" รุ่นพี่กวากเค้นถามเด็กหนุ่ม"ก็เอาไปส่งที่ห้องประชาสัมพันธ์ประกาศตามหาเจ้าของสิครับ เป็นระเบียบที่เขียนไว้ตามคู่มือโรงเรียน"

  รุ่นพี่กวากส่ายหัวและถอนใจ "เอาล่ะวางหนังสือไว้ที่เดิมและนายเข้าไปอยู่ในแถวก่อน "  เด็ กหนุ่มคนนั้นงุนงงและเกาหัว เราทำอะไรผิดหว่า รุ่นพี่กวากยื่นหนังสือให้ชายหนุ่มผมสีเงิน รูปร่างสูงคนนั้น "เอาล่ะหลังจากนี้นายต้องไปคืนหนังสือให้สาวเปิ่นคนนั้น ที่หอพักของเธอหลังจากนั้นก็จะพูดจา ยียวน และได้ทะเลาะกัน เข้าใจนะ" รุ่นพี่กวากยื่นมือไปตบบ่า เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนั้น

  "แต่รุ่นพี่ครับเธออยู่แค่ตรงนี้เองนะครับ ยื่นหนังสือให้เธอไปก็ได้แล้ว และผมก็อ่านบันทึกนักเรียนเข้าใหม่เรียบร้อย แล้ว รู้ว่าเธอชื่อชินซุนอา จะอยู่ที่หอหญิงห้อง502 เราก็แค่ฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์ของหอห้าก็ได้นี่ครับผู้ชายจะขึ้นไปคืนหนังสือบนหอหญิงมันผิดระเบียบโรงเรียนนะครับ" เด็กหนุ่มผอมแห้งหน้าตาเกาหลีพิมพ์นิยมกล่าว

 โครม รุ่นพี่กวากชกเด็กหนุ่มที่หน้าพิมพ์นิยมเกาหลีคนนั้นล้มลงกับพื้นจนเลือดไหลออกมาทางจมูก "มีใครมีปัญหาอีกไหม"   รุ่นพี่กวาก กวาดสายตามองไปรอบๆ พวกเด็กใหม่ไม่มีใครกล้าขยับตัว คิทจองอิลรู้สึกว่า รุ่นพี่กวากจ้องมองตนเองเป็นพิเศษแต่ คิมจองอิลก็ยังไม่ได้พูดอะไร เขาตีสีหน้าเรียบเฉยและยื่นทิชชู่ ให้เด็กหนุ่มคนนั้น "ผมคิมจองอิลครับ"  คิมจองอิลยื่นมือไปช่วยพยุงเด็กหนุ่มคนนั้นลุกขึ้น "ผม คิมแจกิว" มีคำกล่าวไว้ว่า หากโยนก้อนหินไปบนท้องฟ้าในประเทศเกาหลีมีโอกาสที่จะโดนคนแซ่คิมอยู่1ในสาม

  "เอาล่ะ พวกหนุ่มที่แสนดีหน้าตาดูมีชาติตระกูลเหมาะกับบทพระรองมาทางนี้" รุ่นพี่กวากพูดกับเด็กรุ่นน้องต่อไป "และสาวที่ ท่าทางเหมือนกับมีความรู้ด้านความรักให้คำแนะนำนางเอกแต่แก้ปัญหาตนเองไม่ได้ เป็นเพื่อนางเอกมาทางนี้" รุ่นพี่กวากมองคนที่เหลือ

"และที่เหลือเป็นตัวประกอบไร้ค่าไม่น่าสนใจ"  รุ่นพี่กวากพูดทำร้ายจิตใจ "เป็นแค่ไอ้พวกขี้แพ้เท่านั้นเอง" รุ่นพี่กวากกระชากคอ คิมแจกิว ออกจากแถวพระรอง "อย่าฝันเฟื่อง อย่างนายเป็นพวกขี้แพ้แน่นอน ไม่ใช่พระรองด้วยซ้ำ" คิมแจกิว เดินคอตกไปเข้าแถวพวกขี้แพ้ ไร้ลักษณะเด่น ซึ่งคิมจองอิลก็ยังไม่เลือกว่าจะเดินไปทางไหนเลย เพราะ ผมคิมจองอิล ก็คือคิมจองอิล จะไม่ยอมถูกใครมาบังคับกะเกณฑ์เด็ดขาด

  "ใครมีปัญหาหรือคำถามอะไรไหม" รุ่นพี่กวากถามนักเรียนใหม่  มีมือหนึ่งโผล่มาจากแถวของพวกขี้แพ้ "เดี๋ยวก่อนครับ รุ่นพี่กวาก ผมคิดว่าเกณฑ์การแบ่งของรุ่นพี่ใช้ไม่ได้"  ชายหนุ่มใส่แว่นอีกแล้ว หน้าตาออกไปทางสี่เหลี่ยมแต่ค่อนข้างสูงใหญ่คนหนึ่งก้าวเดินออกมาจากแถว

  รุ่นพี่กวากมองด้วยสายตาเหยียดหยาม แต่ในแววตานั้นก็ยังมีแววรู้สึกสนใจ "นายเป็นใคร" รุ่นพี่กวากเอ่ยปากถาม เด็กหนุ่มหน้าตาสี่เหลี่ยมและใส่แว่นคนนั้น

  "ผมนักเรียนจากไทยครับ ผมพรรคจอง บ้านหนองฮี"

 พรรคจอง บ้านหนองฮี มีขมับนูนสูงเด่น ใบหน้าสี่เหลี่ยมหูเต็มสมบูรณ์มือหยาบใหญ่ สายตาประกายวาววับ บ่งบอกว่าเป็นคนที่ลึกล้ำสุดหยั่งคาด หน้าผากกว้าง เวลาเดินเหินหรือขยับตัวดูหนักแน่นราวภูผา(บรรยายแบบหนังจีนครับ เนื่องจากผมเป็นคนชาตินิยมต้องบรรยายให้คนไทยดูดีไว้ก่อนครับ)

  "รุ่นพี่ลืมแล้วหรือครับว่าสมัยนี้ยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้ว นางเอกยุคใหม่จะมีลักษณะเหมือนนางร้ายมากขึ้น เช่นอาจจะเจ้าอารมณ์ หรือกลายเป็นยากูซ่า ซึ่งจะทำให้นางเอกประเภทนี้ดูเป็นคนที่มีอยู่จริงไม่ใช่ในอุดมคติ ดังนั้นผมว่าแถวที่รุ่นพี่จัดให้พวกเธอเป็นนางร้าย " พรรคจองชี้นิ้วโป้งไปที่แถวของนางร้าย "ต้องมีนางเอกในยุคใหม่อยู่แน่นอนครับ" พรรคจอง กล่าวด้วยความมั่นใจ

  รุ่นพี่กวากหน้าตาเคร่งเครียด และยื่นมือมาตบไหล่พรรคจอง "ดีมากพรรคจอง นายเป็นคนที่ตอบโต้ได้เฉียบขาดที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย" แล้วรุ่นพี่กวากก็ยิ้มแล้วพูดต่อไปว่า "นี่แหละนักเรียนใหม่ที่ฉันต้องการเห็นทุกคนดูตัวอย่างไว้ด้วย นายชื่ออะไรนะ ใช่แล้วป๊าก จุง ฮี"  คิมแจกิวปรบมือ แต่โดนสายตาของเพื่อนในแถวปรามทำให้มีแค่เสียงแปะ แปะของตนเองเท่านั้น

  "ผมทำผิดอะไรเหรอ " คิมแจกิวถามผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ "นายจะปรบมือส่งเดชไม่ได้นะ นายจะรู้เองเมื่อถึงเวลาว่าเวลาไหนไม่ควรปรบมือและเวลาไหนควรปรบมือ" ผู้หญิงคนนั้นกล่าว  แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าตอนไหน คิมแจกิวพึมพัม

 "เอาล่ะปรบมือ ให้พรรคจองของเราคนนี้หน่อย" รุ่นพี่กวาก บอกกับเด็กนักเรียนใหม่ซึ่งทุกคนก็ปรบมือเสียงดังสนั่น "แล้วมันแตกต่างกับที่ผมทำตรงไหนกันนี่"  คิมแจกิวบ่นเป็นหมีกินผึ้งแล้ว แต่น่าเสียดายที่เสียงบ่นของเขาถูกเสียงปรบมือกลบไว้

  หลังจากนั้นรุ่นพี่กวาก ก็จัดแถวนางเอกยุคใหม่ อีกแถวหนี่ง และเสริมด้วยนายเจี๋ยมเจี้ยมอีกแถวหนึ่ง ตามคำแนะนำของพรรคจอง บ้านหนองฮี ที่รุ่นพี่ฟังเป็น ป๊ากจอง ฮี ซึ่งน่าจะเป็นเพราะคงวามแตกต่างด้านภาษาระหว่างภาษาไทยกับภาษาเกาหลี

      คิมจองอิลคิดว่าโรงเรียนนี้มีคนน่าสนใจอยู่มากจริงๆ