ผมนี่แหละคิม จอง-อิล

ลำดับตอนที่ #3 : บ้านนอกเข้ากรุง(โซล)

  หลังจากที่ผมตัดสินใจขึ้นเครื่องบินจากท่าอากาศยานนิวยอร์กไปเกาหลีใต้ โดยผมเดินทางโดยเรือสำราญไปยังนิวยอร์กก่อน แล้วค่อยวกเข้าเกาหลีใต้


  เ รื่องนี้เป็นเรื่องสมมติว่าให้เกาหลี ยังมีกษัตริย์ปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขนะครับ แบบเรื่อง goong แต่เกาหลีก็ยังแบ่งเป็นเหนือใต้เหมือนเดิมครับ


  ผมพยายามช่วยพ่อแม่ประหยัดเงินจึงมาเครื่องบินขั้นบิซิเนสคลาส  พอถึงสนามบินในเกาหลีใต้ก็พบตำรวจมากมาย มาอารักขามีคนบอกว่าประธานาธิบดีมีกุกมาเยือนเกาหลีจึงต้องอารักขาอย่างเข้ม งวด

  มีผู้หญิงคนหนึ่งถือป้ายว่า ฉันสนับสนุนมีกุก ฉันรักประธานาธิบดีบุช ขอบคุณที่นำประชาธิปไตยมาสู่ประเทศอิรัก และโบกธงสีแดงขาวน้ำเงิน

 และผู้หญิงคนนั้นก็ถูกคนที่มาชมด้วยกันขว้างปาไข่ใส่ จนตำรวจประจำสนามบินต้องเอาที่ช็อตไฟฟ้ามาปราบผู้ที่ก่อความวุ่นวาย และมีการตะโกนเป็นระยะ สู้เขา ประธานาธิบดีบุชเรายังอยู่ข้างคุณไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น /ไปลงนรกซะบุชมีกุกต้องพ่ายแพ้ให้สาสมกับบาปที่แกก่อเฮ้อเป็นค่านิยมไปแล้วหรือไงนะที่คนจะฉลาดในหมู่คนทั่วไปต้องทำว่าต่อต้านมี กุก 
 
 "อุ๊ย ขอโทษค่ะ" เสียงที่ไพเราะที่สุดเสียงหนึ่งดังขึ้น คิมจองอิล ตอนที่ถูกชนหนังสือยังไม่หลุดจากมือ แต่พอเห็น ใบหน้าของหญิงสาวก็ทำให้ใจของคิมจองอิลละลายทีเดียว ใบหน้าของเธอสวยไร้ใฝฝ้า ตากลมโตหน้ารูปไข่ ปากนิดจมูกหน่อย ออกไปทางน่ารัก เธอใส่เสื้อสีฟ้าเข้ารูป กระโปรงสีชมพู  (คิมจองอิลจะไม่วิจารณ์ทรวดทรงผู้หญิงเพราะถือว่านั่นเป็นการหยาบคาย)

  ก็ทำให้คิมจองอิลมืออ่อนจนทำหนังสือ เรื่องฟิสิกส์นิวเคลียร์หลุดจากมือ หญิงสาวคนนั้นก็ใจดีมากช่วยคิมจองอิลเก็บหนังสือขึ้นมาจากพื้นทั้งที่เธอก็ไ ม่ใช่คนทำตกแท้ๆ

  ทำให้คิมจองอิลที่ยื่นมือไปเก็บหนังสือพร้อมกับเธอได้สัมผัสมือของเธอที่หนั งสือเช่นกัน  จนเผลอปล่อยมืออย่างรวดเร็วทำให้หนังสือตกไปที่พื้นอีกครั้ง

  "ขอโทษครับ..ผมไม่ตั้งใจ "คิมจองอิลขอโทษเธออย่างตะกุกตะกัก และก้มไปเก็บหนังสืออีกครั้ง แต่ก็ไปสัมผัสมือเธอที่ก้มไปเก็บหนังสือให้อีกครั้งเช่นกัน


    "คราวนี้ฉัน/ผมเก็บเองดีกว่าครับ/ค่ะ" ทั้งคิมจองอิลและหญิงสาวพูดขึ้นมาพร้อมกัน และเธอก็หัวเราะ คิมจองอิลเขินมากจนใบหน้าที่เป็นสีขาวของเขากลายเป็นสีแดงจนถึงใบหูเลย

  สุดท้ายเธอก็เก็บหนังสือ ฟิสิกส์นิวเคลียร์คืนให้เขา "ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเก็บหนังสือให้ผม" คิมจองอิลกล่าวขอบคุณหญิงสาวที่ในขณะนี้คิมจองอิลคิดในใจว่า ต้องเก็บหนังสือเล่มนี้ไว้เป็นสมบัติคู่ตัวแน่นอน


  "ไม่เป็นไรค่ะ เองก็เป็นฝ่ายชนคุณเองก่อนด้วย " เธอส่งยิ้มมาคิมจองอิลสังเกตว่าเธอมีรอยลักยิ้มที่ข้างแก้มด้วย

  "เอ่อ ผมชื่อคิมจองอิลครับ จะมาเรียนมัธยมปลายที่กรุงโซล " คิมจองอิลพยายามแนะนำตนเอง

  "ฉันฮอนยุนมีค่ะ จะมาเรียนทีมัธยมปลายที่กรุงโซลเหมือนกัน  เราคงจะได้เจอกันนะคะ" ........ห่างออกไปในโลกต่างมิติ ที่ที่อาจเคยมีเคยเป็นเคยอยู่ หรือไม่ควรจะมีจะเป็นหรือดำรงอยู่


  หญิงชราคนหนึ่งคุมหอคอยแก้วแห่งโชคชะตา ทักทอ สานสายใยพัวพันโชคชะตาของมนุษย์ และบางครั้งก็ตัดสายใยอย่างเลือดเย็น ชายหนุ่มพบหญิงสาว โดยมีแม่เฒ่าเช่นข้าที่ถักทอ
  และฉับ ยื่นกรรไกรไปตัดสายใยที่เริ่มสานกันนั้นเสีย


  "ยุนมี ได้เวลาไปแล้ว" เสียงแม่ของเธอดังขึ้นจากด้านหลังทั้งที่เขากำลังจะสานต่อบทสนทนาแท้ๆ  "อุ้ย ขอโทษค่ะ แม่ของฉันคงเตรียมรถได้แล้ว คงต้องไปแล้วค่ะ"
 
 "คุณเรียนโรงเรียนอะไรเหรอครับ เผื่อ  ผมจะได้ให้คุณแนะนำกรุงโซลหน่อยครับ" คิมจองอิลพยายามข่มความเขินอายถามหญิงสาว

  " มัธยมเชกัลค่ะ แล้วพบกันใหม่นะคะ" หญิงสาวโบกมืออำลา รอยยิ้มของเธอทำให้โลกของคิมจองอิลดูสดใสขึ้นมา เขามองจนเธอเดินกลืนหายไปในฝูงชนพร้อมกับพ่อแม่  คิมจองอิลกว่าจะระงับสติได้ก็5นาทีจากนั้นเขาส่ายหัว และเดินไปรับแตโปดองจากช่องกักกันสัตว์และตรวจโรคติดต่อ ส่วนนุกเขาลักลอบนำเข้ามาโดยให้มันปลอมตัวเป็นพวงกุญแจ


  โชคชะตานำพาคนเราให้พบกันแล้วพลัดพรากไป

 คิมจองอิลถอนหายใจ และก็มีคนข้างๆเขาถือพายจะไปปาใส่หน้าประธานาธิบดีของมีกุก "ไอ้คนชั่ว แกต่างหากที่สะสมอาวุธนิวเคลียร์" และได้มีรปภ จี้ผู้ชายคนนั้นด้วยกระบองไฟฟ้าจนสันกระตุกทั้งตัวและกองอยู่กับพื้น


  คิมจองอิลส่ายศีรษะแล้วคิดว่าทำไมคนเราไม ต่กลงปัญหากันด้วยการเจรจานะ

  หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกเป็นคนที่แปลกถ่ินแปลกที่ในเมืองอันกว้างใหญ่ ในสนามบินที่เต็มไปด้วยผู้คนคิมจองอิลกลับรู้สึกเหมือนอยู่เพียงลำพัง แตโปดอง นุกเราไม่ได้อยู่ที่พันมุนจอมอีกต่อไปแล้ว
 
ความโดดเดี่ยวก็รูสึกเกาะกุมจิตใจของเขา

http://www.youtube.com/watch?v=m3DcHKPMJj0    ความเหงาทำให้คนเปลี่ยนไปอย่างไรบ้างการที่ผมโดดเดี่ยวในเมืองนี้ลำพังจะทำให้ผมเปลี่ยนไปหรือเปล่าแม้ภายนอกผมดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจแต่ภายในใจก็ให้เกิดความเหงามากขึ้น
    ตอนแรกผมนึกว่ามี แตโปดองกับนุกเป็นเพื่อนก็พอแล้ว แต่พอได้พบกับฮอนยุนมี จิตใจของผมก็รู้สึกอบอุ่นเหมือนกับตอนไปอยู่กับพ่อแถบเทือกเขา คึมกังซานเลย มันน่าสนุกจริงๆ คิดแล้วผมก็อยากชวนเธอไปเที่ยวด้วยกันจังและพอเธอเดินจากไปก็เหมือนกับเธอเอาหัวใจของผมเดินไปด้วย จากนั้นผมก็ยิ่งรู้สึกเหงา ผมก็ยิ่งรู้สึกเหงาอีกครั้ง แกว็ก แตโปดองนกแก้วตัวโปรดของ คิมจองอิล จิกปกเสื้อเขาเบาๆ 

     คิมจองอิลลูบปีกของแตโปดองอย่างแผ่วเบา ไม่ต้องห่วงเพราะเรายังมีเจ้าอยู่นี่นะแตโปดอง คิมจองอิลยื่นมือเรียวยาวไปข้างหน้า ยืดปลายนิ้วชี้ออกไป นกแก้วแสนรู้กระพือปีก ที่สดสวยของมันบินมาเกาะที่ปลายนิ้ว คิมจองอิลยื่นนิ้วชี้ไปที่ทางเดินของสนามบินที่มีคนเดินกันอย่างพลุกพล่าน อยากบินสูดอากาศเหนือกรุงโซลหน่อยไหม แตโปดอง

 แตโปดองบินออกไปบนฟ้ากว้าง เหนือกรุงโซล คิมจองอิลถอนหายใจแล้วก้าวเดินออกไปจากสนามบิน แม้สนามบินมีผู้คนมากมายแต่เมื่อแปลกที่แปลกทางคิมจองอิลรู้สึกเหมือนอยู่เพียงลำพัง

  ณ ที่ควบคุมแห่งโชคชะตา  อนาคตกล่าวขึ้นว่า"ทำไมท่านผู้ทักถอเส้นใยแห่งชะตาจึงไม่ทำให้สองหนุ่มสาวรู้จักกันมากขึ้นกว่านี้ ท่านรู้หรือไม่ว่าการที่ท่านทำเช่นนี้จะเกิดผลต่ออนาคต เช่นข้าอย่างไรบ้าง

  แม่เฒ่าแห่งชะตากล่าวว่า เจ้ารู้แจ้งจบในอนาคตดีแล้ว และรู้ซึ้งถึงจุดจบของมัน แต่เจ้าหาได้มุ่งไปที่ปัจจุบันไม่ คิมจองอิลได้ออกเดินทางไปแล้วเจ้าหนุ่มนี่จะเป็นผู้ช่วยเหลือโลกในอนาคต  สายใยแห่งชะตานั้นไม่ผิดพลาดมันแค่ไม่ชัดเจน

   ปัจจุบันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้และคลุมหน้าอยู่ มองผ่านลูกแก้ว ของเธอเห็นภาพคิมจองอิลอยู่บนถนนในกรุงโซลเป็นภาพของเขาที่หันซ้ายหันขวาไม่รู้จะไปทางไหนดี  "เลือกทางที่เจ้าอยากเดินเถอะเจ้าหนุ่มแม้ใครจะพากันขีดอนาคต หรือชะตาแห่งเจ้าตามใจชอบแต่ข้าปัจจุบันจะขอเฝ้าดูชะตาที่เจ้าเลือกที่จะเผชิญเท่านั้น สักวันเจ้าจะยิ่งใหญ่คิมจองอิล

  และเสียงแห่งอนาคตกล่าวว่า เขาจะเป็นผู้ช่วยเหลือโลก เขาต้องทำได้ แต่แม่เฒ่าที่ถักทอชะตากล่าวว่า "หรือไม่ก็ผู้ทำลายโลก