ความรักของบุญพรำ

ลำดับตอนที่ #2 : แรกพบสบตา (ยังไม่จบตอนครับ)

  

   บุญพรำไม่ใช่คนฉลาดแต่เขารู้ดีว่าการรอคอยวาสนาให้พบนางในฝันนั้นเป็นเรื่องยากมาก แต่ทุกสิ่งในโลกนี้ได้มาด้วยความพยายาม ต่างกันแค่บางคนพยายามแทบตายบางคนแค่ออกแรงเล็กน้อย

  บุญพรำเป็นประเภทแรก เขาพยายามมาก  เขาเช็คเส้นทางกลับบ้านของปุยฝ้าย ทำบันทึกประจำวันเพื่อบันทึกเส้นทางการเดินทางของปุยฝ้าย แอบเก็บภาพด่วยกล้องมือถือจากที่ไกลๆ ตัดข่าวหนังสือพิมพ์ที่เคยลงข่าวเกี่ยวกับเธอ ทำหนังสือรุ่นและรวมภาพแฟ้มคนรู้จักและครอบครัวของเธอ ข้อมูลการได้รับรางวัลต่างๆของเธอ ถึงกับลงทุนคุ้ยถังขยะบ้านเธอเพื่อหาใบเสร็จ เพือจำลองชีวิตความเป็นอยู่ในบ้านของเธอ 

  (ชักเหมือนพวกโรคจิตแฮะ แต่ที่จริงแล้วบุญพรำเอาวิธีมาจากพวกขโมยความลับของร้านอาหารเช่นร้านนี้มีของเหลือเท่านี้ มีใบเสร็จอะไรบ้างก็จะรู้ถึงเครื่องปรุงและสูตรของร้านนั้นๆ บางครั้งปริมาณของเหลือก็จะบ่งบอกถึงปริมาณลูกค้าด้วยครับ ปล.หากอยากกินอาหารร้านประจำให้อร่อย แนะนำว่าอย่าไปในครัวอย่างเด็ดขาดและเด็ดขาดครับ)

   จากการคำนวณของเขาเธอมักจะเดินผ่านเส้นทางหน้าวัด เขาเคยทำตารางเวลาของเธอเพราะบางครั้งเธอก็จะมาช่วยให้อาหารสุนัขในวัด ด้วยความที่เธอเป็นคนมีเมตตานี่เองที่ทำให้บุญพรำชอบเธอ 

 และแน่นอนจากการคำนวณของบุญพรำไม่ผิดพลาดแน่นอน ถึงหน้าตาจะแย่แต่สิ่งที่ทำให้บุญพรำภูมืใจคือสมองอันฉับไวของตนเอง ในห้องของบุญพรำจะมีรูปแผนที่ของบริเวณนี้ทั้งหมดและใบเสร็จพร้อมรูปของปุยฝ้ายและคนในครอบครัวแปะไว้ตรงข้างฝาบริเวณที่ที่บุญพรำจะเห็นได้ตลอดเวลา
 
  นี่เป็นรักครั้งแรกของเขาความรักครั้งแรกทำให้คนตื่นเต้นได้เสมอ  เรามีโอกาสครั้งเดียวที่จะสร้างความประทับใจในการพบหน้ากันครั้งแรก แต่ถ้าไม่สามารถสร้างความประทับใจในความทรงจำได้เลยไม่ว่าด้านดีหรือด้านแย่ก็ถือว่าล้มเหลว ให้เธอไม่ชอบเราแบบในนิยายน้ำเน่าทั่วไปยังดีซะกว่าเพราะอย่างน้อยเธอก็ยังจดจำเราได้

 นี่เป็นรักครั้งแรกของผมผมตื่นเต้นกับมันมากเลย บุญพรำใช้มือเกาะกุมตรงหัวใจของตนเองและรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงมาก ใบหน้าของเขาเป็นสีแดงขึ้นเพราะเลือดสูบฉีดทำให้ใบหน้ากลมป้อมนั้นแดงราวกับลูกตำลึง
 

   (ความจริงช่างโหดร้าย คนเรามักจะสร้างความทรงจำที่งดงามเพื่อบดบังเรื่องจริงที่ไม่งดงามบุญพรำมีความรักมาแล้ว อย่างน้อยก็ครั้งหนึ่งที่เขาหลงรักหญิงสาวคนหนึ่ง แต่ในวันที่ฝนตกฟ้าร้องบุญพรำได้ทำเรื่องราวบางอย่างที่เกี่ยวกับเล็บที่ถอนมาจากมือคนแบบสดๆ เลื่อยฉลุ สายยางรัดห้ามเลือด แบคทีเรียที่ย่อยสลายพวกเล็บและเส้นผม รวมไปถึงทินเนอร์ที่ใช้เช็ดคราบเลือด พยานที่อยู่ปลอม บ่อที่ลึกจนปีนขึ้นมาไม่ได้กับเปลี่ยวพอที่จะไม่ให้มีใครหาพบ...ทันใดนั้นผู้เขียนก็โดนตบหัวพร้อมกับบอกว่า เอ็งจะเปลี่ยนนิยายของข้าไปเป็นเรื่องสยองขวัญอีกแล้วเรอะ นิยายชีวิตวัยเรียนเอ็งยังเปลี่ยนไปเป็นแนวฆาตกรรมได้เลย เรื่องนี้ขอเลยนะโว้ย ให้เป็นแนวรักตลกเถอะ)....  ขอให้ความรักทุกครั้งเป็นความรักที่ดีสำหรับคุณ ถึงบุญพรำจะจำไม่ได้แต่มีครั้งหนึ่งในวันที่ฝนตกหนักพายุเข้า ท่ามกลางสายฝนที่ซัดสาดก็ไม่สามารถบดบังความมุ่งมั่นของบุญพรำได้ ใต้หน้าต่างห้องนอนของหญิงสาวที่บุญพรำหลงรัก ตั้งแต่เวลาสองทุ่มถึงตีสอง เขาแต่งกลอนและร้องเพลงบอกรักเธอ


   เขาร้องบอกสื่อความในใจว่า ไม่ขอให้เธอมารักตอบ ขอเพียงเขาได้รักเธอเห็นหน้าเธอ และพูดคุยกับเขาบ้างแค่นั้นบุญพรำก็สุขใจแล้ว ความรักที่แท้จริงควรจะเป็นเช่นนี้ไม่ใช่หรือ เราควรจะปรารถนาดีกับคนที่เรารักเสมอ แต่..

 เธอได้ขว้างแจกันลงมาโดนหัวบุญพรำเลือดไหลออกมาตามไรผมของเขา แม้ฝนที่ซัดลงมาจะทำให้บุญพรำหนาวเย็นเหมือนโดนมีดกรีด แต่น้ำจากแจกันที่สาดมาถูกตัวเขาทำให้เขาเจ็บปวดกว่าหลายเท่า เราไม่ต้องนับรวมคำพูดของเธอที่ว่า

  ฉันไม่มีทางชอบแกหรอก น้ำหน้าอย่างแกเจียมตัวซะบ้างหน้าตาขี้เหร่อย่างนี้อย่าหวังว่าจะเดินคู่กับฉันเลย

  บุญพรำเจ็บปวดน้ำตาไหลไม่ได้โกรธแค่เสียใจไม่ได้ตัดพ้อเพราะส่วนลึกของบุญพรำก็เชื่อว่าเธออาจพูดถูก เขามีความเป็นลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับความจริง เขาจึงตอบเธอไปว่า

  ขอแค่ผมได้เห็นหน้าคุณบ้างได้ไหมครับ บุญพรำกล่าวด้วยน้ำตาที่นองหน้าแต่กลับโดนกลบด้วยเม็ดฝนที่สาดลงมา

 พร้อมกับคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ "ไปไกลๆซะไอ้โรคจิตแค่อยู่ฃใกล้เธอฉันรก็ขยะแขยงแล้ว" เธอตะโกนฝ่าเสียงฝน

  บุญพรำเสียใจมาก ไม่ใช่เพราะที่เธอด่าเขาว่าเขาเป็นโรคจิต แต่เสียใจที่เขาทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงเขาไม่อยากให้ผู้หญิงที่เขาหลงรักมีความทุกข์เลย
 คืนนั้นบุญพรำเสียใจกลับบ้านเขาตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของตนเองพบว่าน้ำตาเปียกชุ่มหมอน และเตียงของเขาเปื้อนดินสีแดงเพราะเขาลืมล้างเท้า ที่จริงเขาลืมเหตุการณ์เมื่อคืนไปด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นเขาเดินกลับมาบ้านได้อย่างไร แต่สิ่งหนึ่งที่เขายังจำได้ไม่ลืมเลือนคือ เขาเสียใจมากแค่ไหนที่ถูกตัดรอน แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแย่ที่สุดคือ

     เขายังรักเธออยู่ เคยรักและยังรัก ความรักของเขาไม่เปราะบางขนาดโดนเกลียดแล้วเขาจะตอบแทนความรักของเธอด้วยความเกลียดหรอกนะ



         ถึงแม้ว่าเขาจะหวังได้ความรักของเธอมาเติมเต็มช่องว่างในหัวใจของเขา
แต่  หัวใจของเขามีที่ว่างสำหรับความเกลียดของเธอเสมอ


   เอาล่ะ สูดหายใจลึกๆและระงับอารมณ์ที่ตื่นเต้นให้สงบลง เราวางแผนมาดีแล้วน่า  

   สองสามนาทีจากนี้ เธอจะเดินผ่านพุ่มดอกมะลิตรงนั้น บุญพรำ ทบทวนแผนการที่คิดไว้ในสมอง


   บางครั้งผมสงสัยว่า ทำไมในนิยาย พระเอกต้องเจอ กับนางเอกง่ายๆด้วย แต่ชีวิตจริง      นี่สิโอกาสทำความรู้จักแบบ ธรรมดายังไม่มีเลย
แต่ผมไม่สนใจหรอก โอกาสไม่มีแล้วจะทำไมล่ะ โอกาสน่ะเราต้องสร้างขึ้นเองด้วยมือเราเอง 

  แสงแดดยามเย็นสาดส่องลงมาตรงลานวัด สีส้มของดวงตะวันยามเย็น ทำให้ย้อมผืนดินจนกลายเป็นสีเหลือง ภายใต้จิตใจที่หนักอึ้งของบุญพรำพบว่าตนเองเป็นเพียงแค่ตัวประกอบของนิยายรักเรื่องอื่น แต่ขอเพียงสักครั้ง แค่วันนี้ บุญพรำอยากขอเป็นพระเอกในเรื่องราวของตนเอง