kenneth-past

ข้อมูลเบื้องต้น

       ซี่รีเรื่องสั้น เป็นตอนสั้นๆของคนชื่อ เคนเนธ แบร็กสเตอร์ครับ มีอะไรบกพร่องไปช่วยติชมด้วยนะครับ

เนื้อเรื่อง

Blowin' in The Wind

(Bob Dylan)

[Originally by Bob Dylan]

How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
Yes, 'n' how many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly
Before they're forever banned?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have
Before he can hear people cry?
Yes, 'n' how many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many years can a mountain exist
Before it's washed to the sea?
Yes, 'n' how many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
Yes, 'n' how many times can a man turn his head,
Pretending he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

ท้องฟ้ากว้างไกลแค่ไหน

 ผมเดินมาไกลกี่ก้าวแล้ว แล้วจะเหลือระยะทางให้เดินอีกเท่าไร

มนุษย์เราคืออะไร

ทำไม คนเราถึงต้องทิ้งอาหารทั้งที่มีอีกหลายล้านคนที่ต้องอดอยาก

 ทำไมเรื่องร้ายๆต้องเกิดขึ้นกับผม

เมื่อไรผมถึงจะไปวิ่งเล่นในทุงหญ้าได้อีกครั้ง

เมื่อไรชีวิตนี้จะสิ้นสุดลง

เมื่อไรทีความทรมานเหล่านั้นจะสิ้นสุดลงซะที

จะต้องทนไปอีกนานแค่ไหน ผมถึงจะเลิกได้ยินเสียงของพวกเธอกรีดร้อง

 ชีวิตวัยเด็กของผม ไม่ใช่เรื่องที่มาเล่ากันได้ง่ายๆ  หากให้เปรียบเปรยล่ะก็มันก็เหมือนกับเอาเทปผู้ก่อการร้าย มาเปิดให้เด็กดู จากหน้าจอโทรทัศน์ตรงท้องของพวกเทเลทับบี้นั่นแหละครับ

  หากเทียบกันแล้วล่ะก็ คงมีแค่ประโยคเดียวที่พูดได้ว่าเหมือนกับเทเลทับบี้

  “หมดเวลาสนุกแล้วสิ...หมดเวลาสนุกแล้วสิ”

   ห้องที่ไร้แสงไฟจนมองไม่เห็นมือ แสงเดียวที่ผมสามารถที่เห็นได้จาก ห้องนั้นคือแสงจากบุหรี่เวลาที่ “พ่อ”  เปิดประตูเข้ามาและ “อบรม” ผม

 การอบรมบางทีก็นานบางที ก็พักเดียว แต่ผมก็ทนได้แม้มันจะเจ็บปวดก็ตา แต่หากคุณโดนบ่อย จากเจ็บจะชา จากชา ก็จะไร้ความรู้สึก

  บางทีผมก็เห็นแสงไฟสีเงิ น ใต้ตาของตนเองผมคิดว่ามันสวยจริงๆหลังจากใช้มือและเท้าอบรมผมอยู่ บางครั้งก็ใช้เท้าและที่เขี่ยบุหรี่ “ไอ้เด็กสำส่อน”  พ่อเรียกผมเช่นนี้เสมอก่อนจะอบรมผม

และกลับออกไปทิ้งผมไว้ให้อยู่ภายในห้องที่มีแต่ความมืด ได้กลิ่นสาบของฉี่หนู และกลิ่นของผมเองที่ไม่สามารถไปจากห้องนี้ได้ เวลา เป็นสิ่งที่ผมรับรู้ได้ยากมาก แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ผมชอบเวลาที่พ่อเข้ามาเพราะผมยังได้เห็นแสงสว่างบ้าง แม้ว่า เวลาพ่อจะกลับออกไปโดยทิ้งผมไว้กับความมืดมิดในห้องในสภาพที่ดวงตาข้างหนึ่งช้ำและบวม จมูกข้างหนึ่งของผมหายใจขัดและได้กลิ่นเลือดของตนเองข้อดีของมันก็คือทำให้กลิ่นฉี่หนูในห้องเบาบางลงไปได้บ้าง

  บางครั้ง “พ่อ “ ก็ได้ พา “เพื่อนเล่น” มาให้ผม โดย จับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาแต่งตัวเป็นตุ๊กตา

ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงสั้นๆที่ทำให้ผมมีเพื่อนเล่นและเพื่อนคุย และห้องได้มีแสงสว่างมาบ้าง

หลังจากที่พ่อใช้เวลาสัก พัก “วัดขนาด” ของเด็กผู้หญิงเรียบร้อยแล้ว

 ช่วงนั้นเป็นเวลาที่ผมมีความสุขมาก “พวกเธอ “ เล่านิทานให้ผมฟังและเพราะ “พ่อ “ อยากเห็นพวกเธอทำให้ห้องนั้นมีแสงไฟและจัด ห้องใหม่ด้วย จะมีกล้องวีดีโอ อยู่ในห้องทำให้ “พ่อ”เห็นพฤติกรรมของเธอและผม “พวกเธอ “ จะใส่ชุดที่สวยงาม สีฟ้า ลายดอกไม้ ที่ฟูฟองมีกลิ่นหอม

  ส่วนผม จะโดนจับแก้ ผ้า ผมเสียใจที่เธอจะเห็นรอยตามตัวของผม มันมีแผลที่กรีดด้วยคัตเตอร์ เป็นแนวยาวบางแผลก็หยักเพราะขวดปากฉลาม บางแผลก็เป็นแผลฟันกัด บางส่วนตรงท้องผมเป็นแผลไฟไหม้

  เธอสอนให้ผมคิดเลขเวลาคุยกับผม  “พ่อ” จะตามใจพวกเธอโดยจะเอาของที่พวกเธออยากได้มาให้ ผมจำทุกอย่างที่พูดกับพวกเธอได้ เวลากลับไปในห้องมืด สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือ มองไปในความมืด และคิดถึงจำนวนเลข และคำนวณมันไปเรื่อยๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดถึง นิทาน คิดถึงน้ำหอม คิดถึงเสื้อผ้า คิดถึงขนม ที่”พวกเธอ”  แบ่งให้ผม แม้ตอนแรกพวกเธอจะหวาดกลัวและพูด เหมือนกันทุกคนว่า คิดถึงพ่อแม่ อยากกลับบ้าน แต่ผมก็ พยายามคุยกับพวกเธอดีๆ จนเธอไว้ใจผมว่าผมไม่ทำร้ายเธอ 

     หลังจากนั้นพ่อ จะลากผมออกไปนอกห้อง และตบผม และสั่งว่าทำไม ไม่ทำอย่างที่สอนให้ทำ ทำกับเธอแบบที่พ่อทำกับแกสิ แต่ผมไม่ทำตามเพราะ ว่า หากผมทำอย่างนั้นไป พ่อจะถ่ายวีดีโอไว้ พอผมนอนบนตัวของพวกเธอเสร็จ พ่อก็จะเข้ามาหลังจากอัดวีดีโอเสร็จแล้ว และให้ผมเตรียมพลาสติกเหลว ฉีดเข้าไปใต้ผิวหนังของพวกเธอ พ่อบอกว่าจะทำให้เธอสวยงามไปตลอดกาล แต่ผมไม่ชอบอย่างนั้น ผมชอบตอนที่พวกเธอ ยังยิ้มหัวเราะและร้องไห้ และเล่านิทานให้ผมฟังได้มากกว่า

   ผมไม่ชอบทำอย่างนั้นกับพวกเธอ เพราะ มันจะทำให้ ตรงระหว่างขาของผม แสบ และแฉะและพวกเธอจะบอกว่าเจ็บ ผมไม่ชอบเห็นใครทรมาน และหลังจาก ผมนอนบนตัวพวกเธอ หลังจากนั้นพ่อ ก็จะทำให้ทุกคน “สวยงามตลอดกาล” และผมจะกลับไปในห้องที่มืดมิดอีกครั้งจนกว่า จะมีเพื่อนเล่น คนใหม่มาอีก และได้มองไปในท้องฟ้าที่ผมสมมติขึ้นตรงเพดานของห้อง เวลาหลับตาก็จะเห็นภาพอย่างชัดเจนว่าดาวไหนอยู่ตรงไหนบ้างและอาหารที่ผมซ่อน เอาไวได้อย่างเดียวคือลูกเกดที่เล็กว่าขนมปังแห้งไม่เสียง่ายที่ผมแอบแบ่งจาก ขนมของ “พวกเธอ ที่ผมกินได้เรื่อยๆ ในห้องที่มืดมิดนั้น และหวังว่าสักวันจะเห็นท้องฟ้าด้วยตาของตนเอง

จินตนาการถึงแผ่นหิน พื้นดินต้นหญ้าแลดอกไม้ที่ปลุกอยู่ตามธรรมชาติ  คิดถึง กลิ่นกายของพวกเธอ อันหอมหวน กลิ่นที่ผมได้กลิ่นแล้วจินตนาการถึงทุงงหญ้าในฤดูใบไม้ผลิ มือที่ขาวนวลและเต็มไปด้วยเลือดฝาด ที่ตอนนี้ เลือดของพวกเธอถูกถ่ายออกไปแล้วและถูกฉีดพลาสติกเหลวลงไปแทน

ภายใต้ความมืดที่ได้แต่เพียงคำนวณเลขซ้ำไปซ้ำมาในหัว นึกถึงแผนที่ดวงดาว และนึกถึงน้ำเสียงของพวกเธอ ผมก็ได้ยินแต่เสียงหนูที่วิ่งไปมา และแมลงสาบที่มาไต่ตัวผม

   ………………. และ ผมช่วย พ่อในบางครั้งที่ทำงานเช่นการ ตรวจดู อวัยวะภายในของพวกเธอ

……………  ตอนที่ผมถูกตำรวจนำตัวออกมา จากบ้านและพ่อ ก็จากผมไป ผมเห็นพวกเธอ 12คนที่ สมบูรณ์อยู่ในห้อง จนผมบอกตำรวจหลังจากนั้นสักพักว่า มีอีกสามคน ที่ทำพลาดและฝังไว้อีกที่หนึ่ง

 ทั้งหมดที่เล่ามาคือสาเหตุที่ผมเกลียดลูกเกด เพราะบางทีคว้าผิดเป็นคว้าอึหนู เข้า

  เคนเนธกล่าวสรุป

แต่เราไม่มีทางรู้ว่าเขาพูดจริงหรือเปล่า บางที เขาแค่อาจจะไม่อยากนึกถึงหญิงสาวที่แสนดี ที่มีน้ำใจที่แบ่งอาหารให้เขากินในยามที่ต้องทุกยากและต้องจากไปก่อนวัยอันควร

เชื่อสิ นั่นคือเรื่องที่ทุกข์ที่สุดที่ผมเจอมาในวัยเด็กเลยแหละ เพราะหลังจากนั้นเวลาผมเห็นลูกเกดจะนึกถึงอึหนูทุกครั้งเลย ถึงจะบอกว่าเด็กดีต้องไม่เลือกกินก็เถอะ แต่ผมก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี