เรื่องเป็ดๆ ของเด็กชายบ้านนอก

ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตเป็ดๆ 1: แนะนำตัวเป็ด

“แง้~~~~นี่พี่สาวของผมนะ จะให้ไปเล่นกับคนอื่นได้ยังไง!!!!”

“แง้~~~~นี่มันเครื่องเล่นเกมส์ของผมนะ จะให้คนอื่นเล่นได้ยังไง”

เห้ออออ ความทรงจำในวัยเด็กของผมมันก็มีแค่ไม่กี่เรื่องหรอกครับ แถมแต่ละเรื่อง มันก็จี๊ดๆทั้งนั้นแหละ

จริงๆแล้วผมมันก็เป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่เกิดในครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เป็นเด็กต่างจังหวัดที่อาศัยอยู่ในบ้านที่ห่างจากโรงเรียนประมาณ 3 กิโลเมตร พ่อแม่ก็ชอบไปรับไปส่งทุกวัน จนถึง ม.3 ชีวิตที่ได้เล่นกับเพื่อนตอนเย็นน่ะเหรอครับ แทบจะไม่มีเลย เลยไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตอย่างที่วัยรุ่นคนอื่นเค้าประสบกัน

เหมือนจะดูดราม่านะครับ แต่ผมว่าผมมีความสุขมากเลยล่ะ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้มีประสบการณ์ แบบที่เพื่อนๆ คนอื่นเค้าเคยเจอกัน

เตะบอล เล่นบาส หลังเลิกเรียน (ความลับนะครับ ปัจจุบันมานี้ผมยังเล่นบอลไม่เป็นเลย)

เหล่สาว หลังเลิกเรียน (เอ๊ะ เป็นสิ่งที่เด็ก ม 3 พึงกระทำเหรอ????)

บลาๆ เยอะสิ่งครับ ที่วัยเด็กผมไม่ได้ทำเหมือนชาวบ้านเค้า แต่ถ้าเป็นพวกดีดลูกแก้ว เล่นซ่อนแอบ เล่นการ์ดยูกิ ผมก็ผ่านมาหมดแล้วนะครับเรียกว่าเป็นดูเอลลิสต์ในตำนานเลยทีเดียว

ตั้งแต่จำความได้ ส่วนใหญ่ผมว่าผมเป็นคนเอาแต่นะ แต่ว่าจะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกซะทีเดียว คือจริงๆ แล้วผมไม่ค่อยอยากได้อะไร ซะมากกว่า ผมก็เลยมักจะได้ในสิ่งที่ผมต้องการเสมอ เช่นเครื่องเพลย์สเตชั่นเครื่องแรก

แต่สิ่งที่ผมได้มาผมก็ไม่ได้มาฟรีๆนะครับ ส่วนใหญ่จะต้องมีอะไรแลก เพราะแม่ไม่ได้ตามใจแบบคุณหนูนะ ทุกครั้งที่ต้องการอะไรก็ต้องมีสิ่งของที่มีค่าเท่ากัน แลกเปลี่ยนเสมอ เรียกได้ว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกันเลยทีเดียว

เครื่องเพลย์สเตชั่นเครื่องแรก สิ่งของที่เท่าเทียมกันคือ !!!!!!!!

ตอนเด็กๆ ผมโคตรไม่ชอบที่จะกินนมเลย  ฉะนั้นสิ่งของที่แม่ต้องให้นำมาแลกก็คือ การกินนมทุกวันครับ วันละ 2 กล่อง จำได้เลยแลคตาซอยมาเต็มบ้าน ให้กินติดต่อกัน เดือนนึง ผมถึงได้ของที่ผมต้องการมา สุดท้ายช่วง ม สาม ตัวผมเลยสูงปรี๊ดขึ้นมา จนเพื่อนที่เปิดเทอมมา งงเลยครับ เพราะตอนก่อนปิดเทอม ผมยังอยู่คนแรกๆ ของการเข้าแถวเลย แต่พอเปิดเทอมกลับมา ผมกลับกลายเป็นคนสุดท้ายที่ยืนเข้าแถวตามลำดับไหล่ในห้อง

แล้วก็ยังมีเครื่องเพลย์สเตชั่น2  ที่ต้องตรากตำทำคุ้กกี้ขายช่วงวันปีใหม่ แม้ว่าสุดท้ายเงินที่ได้มาจะประมาณ 8000บาท ตอนนั้นเครื่องราคาประมาณ 13000 ครับแม่ก็ต้องมาช่วยออก 5000 อยู่ดี เพราะคงเห็นว่าพยายามเต็มที่แล้วล่ะ >.< แต่พี่สาวผมตอนนั้นบ่นผมนะ ว่าเครื่องนี้ได้มาด้วย “น้ำพักน้ำลาย” จริงๆ เอาแต่พูด แต่ไม่ยอมช่วย ฮ่ะๆ

เอาล่ะครับ ถึงเวลาแนะนำตัวละครับ ขอไม่ใช้นามจริงละกัน ผมชื่อเป็ดครับ ก๊าบๆ ก็รูปร่างท่าทางก็เป็นคนสูงๆ แขนขายาวเก้งก้างธรรมดา  ดำๆ  ดูบ้านนอกๆ ธรรมดาๆคนหนึงละกันครับ สูงขนาดเคยมีอาจารย์ชวนให้ไปเล่นบาส แต่ไม่เอาอ่ะ เล่นไม่เป็น  >.<  เกลียดกีฬาสุดๆ

ชีวิตเป็ดน้อยในเมืองหลวง มันเริ่มที่ตั้งแต่วันที่ผม admission เข้ามา ในคณะแห่งหนึ่ง ของมหาวิทยาลัยแห่งละกันนะครับ งงสินะครับ เขียนอย่างนี้จะเขียนให้เปลืองหน้ากระดาษทำไม นั่นแหละครับ ผมไม่อยากให้ใครรู้ตัวจริง แต่ทำให้ใครเดือดร้อน เพราะเรื่องที่เขียนต่อไปนี้ มันเป็นเรื่อง “จริง” ครับ

โธ่ ชีวิตเป็ดมันช่างเป็ดจริงๆ