DEAD CASTLE

ลำดับตอนที่ #5 : ลางสังหรณ์

ความสวยงามที่ประจักษ์ต่อสายตาของลิซ่า ทำให้ตะลึงกับความงามนั้นทันทีที่ย่างก้าวเข้ามาในประสาท มันถูกจัดอย่างประณีตและแน่นอนมีเม็ดเงินที่ใช้ในการจัดทำต้องมหาศาลแน่



    “มันสวยมากเลยคะจอห์น” เธอหันไปทักผู้ชายที่ใส่ชุดทักซิโด้สีดำ



    “ใช่ๆๆ นั้นๆดูรูปปั้นนั้นซิ” จอห์นชี้ไปยังรูปปั้นเทพเฮคิวลิสสีดำ กำลังยกอสูรที่มีรูปร่างเป็นงูยักษ์



    “สวยดีนะคะ คุณคะดูที่น้ำพุนั้นซิ” เธอชี้ไปยังน้ำบ่อพุที่ตั้งอยู่กลางห้องโถงใหญ่ ภายในมีนางฟ้าอยู่ 4 ตนเหมือนกำลังเล่นน้ำอยู่

อย่างสนุกสนาน



    “สวัสดีครับ ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน” ทุกคนหันไปที่ชั้นลอยแล้วตบมือ



“ยินดีต้อนรับสู่ปราสาทของลอร์ดวินเซอร์หรือที่ท่านรู้จักปราสาทเสียงกระซิบครับ”



“อีก 15 นาทีท่านประธานไพกอนเจ้าของปราสาทหลังนี้จะมากล่าวเปิดงาน ระหว่างนี้ขอให้ทุกท่านรับประทานอาหารและพักผ่อนกันสบาย

ก่อนเลยนะครับ” สิ้นเสียงผู้ประกาศทุกคนตบมืออีกครั้ง บริกรก็นำอาหารที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีแดงสดเข้ามาจากประตูทั้ง 3 ด้านของห้องโถง

ทุกแต่ตื่นเต้นกับอาหารมื้อนี้เพราะมันดูจะใหญ่โตเหลือเกิน



“เรามาทายดูเล่นๆซิว่าเราจะได้กินอะไรกัน” จอห์นพูดกับลิซ่า



“อืม... คงจะเป็นเนื้อแกะอบนะ เพราะกลิ่นมันเหมือนเนื้ออบ” ลิซ่าลองทายดู เมื่อทุกอย่างเข้าที่บริกรทุกคนก็เปิดผ้าคลุมให้หายสงสัยกัน



             โต๊ะแรกข้างในเป็นเศษชิ้นส่วนของมนุษย์ไม่ว่าจะเป็นหัว แขน ขา นิ้วมือ รวมไปถึงเครื่องในอีกสารพัดอย่างที่ถูกอบ ส่วนอีกโต๊ะหนึ่งเป็นร่างของผู้หญิงตายท้องกลม แล้วมีบริกรคนหนึ่งเอามีดมากรีดที่ท้องควักลูกที่ตายอยู่ในท้องออกมาให้ดูกันสดๆ แล้วจับใส่ลงไปในหม้อต้มซึ่งในนั้นมีแต่ลูกตาคนและน้ำซุบในหม้อนั้นก็คือเลือดสดๆ



             โต๊ะสุดท้ายเป็นหัวของคนล้วนๆประมาณ 30 หัว บริกรประมาณ 4 – 5 คนกำลังเอาค้อนทุบลงไปแต่ละหัวทำให้สมองนั้นไหลเย้มออกมา แล้วเอามาใส่ลงในถ้วยน้ำซุปที่พึงตักขึ้นมาจากการต้มกระดูกสันหลังคน

อ๊วกๆๆ... ลิซ่าอาเจียนออกมาแล้วทรุดตัวลงไปกับพื้นทันทีที่ได้เห็นภาพต่างๆนั้น “เป็นไงบ้างลิซ่า เป็นไงบ้าง” จอห์นเรียกเธอและพยายามประคองเธอขึ้นมา



          “เธอทายผิดนะลิซ่า” ลิซ่าหันไปมองจอห์นแต่ต้องพบกับสภาพที่ไม่มีลูกตา หูขวาถูกตัดหนังศีรษะเปิดจนเห็นกะโหลกสีขาว

เปรี้ยง!! เธอถีบจอห์นไปกระแทกกับโต๊ะอาหารอย่างจัง ทุกคนในที่นั้นต่างเดินเข้ามารุมล้อมเธอ สภาพของแต่ละคนไม่ต่างจากจอห์นเท่าไหร่นัก พร้อมกันนั้นก็มีเสียงโหยหวนดังไปทั้งห้องโถงใหญ่

กรีด!!!.... เธอร้องด้วยความตกใจแล้ววิ่งหนีด้วยกลัวสุดขีดออกมาจากห้องโถงนั้น ใจในเธอคิดอยู่อย่างเดียวว่าเกิดอะไรขึ้นกับทุกคน แต่ระหว่างที่เธอคิดอยู่นั้นก็มีเสียง ตุ๊บ!!! ดังมาจากสุดทาง สันชาตญาณบอกเธอให้วิ่ง เธอถอดรองเท้าส้นสูงออกแล้วกลั้นใจวิ่งหาไปสุดทาง เธอเปิดประตูบานนั้นออกและหวังว่านั้นคงเป็นทางออกด้วย



         เธอเปิดประตูนั้นอย่างรีบร้อนวิ่งเข้าไปแล้วปิดล็อกประตูจากด้านใน เธอหลับตาเอาหลังพิงประตูพร้อมกับหายใจหอบ พอเธอได้สติเธอก็เปิดเปลือกตาขึ้นภาพที่เห็นก็คือห้องที่มีแต่ศพที่ทับกองสุมๆกับและมีเลือดปนหนองเต็มไปหมดทั้งห้อง แต่บางศพสภาพเหมือนถูกตัดอวัยวะและเอามาต่อให้เป็นร่างของคน บางศพร่างเป็นมนุษย์แต่หัวเป็นเสือดาว บางศพมีร่างเป็นงูแต่มีขาของหมีและแขนของคน และยังมีอีกหลายชิ้นส่วนที่ยังเป็นชิ้นๆกระจายอยู่บนพื้นดินเต็มไปหมด



        กรีด!!!.... เธอกรีดร้องสุดขีดด้วยความกลัวมีน้ำตาไหลออกมา มือเท้าเธอไม่มีแรงพอที่จะทำอะไรได้ รวมไปถึงการป้องกันตัวเอง แต่แล้วก็มีเสียงโหยหวนดังขึ้นมาอีกครั้งแต่มันดังออกมาจากหลังกองศพเหล่านั้น ตาของลิซ่าส่ายกวาดไปทั่วเพื่อหาต้นตอของเสียง เพราะมันเป็นอวัยวะเดียวที่เธอสามารถขยับมันได้ เสียงฝีเท้าที่มีโซ่ตรวนลากดังขึ้นจากจุดที่เกิดเสียง มันค่อยๆเดินมาจากหลังของกองซากศพ



“ลิซ่าๆๆ เธอเป็นอะไรไป ลิซ่า” เสียงของจอห์นทำให้เธอตื่นจากความฝัน เธอโผเข้ากอดเขาพร้อมกับร้องไห้ออกมา



“ฝันร้ายหรอที่รัก ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่นี่แล้ว”



หือๆๆ... เสียงร้องของเธอยังไม่หยุดร้อง “มัน... มันน่ากลัวมากคะจอห์น” เสียงเธอยังสั่นอยู่



“มันเป็นแค่ความฝันอย่าคิดมากซิ ผมทำอาหารเช้าให้คุณแล้วนะ” จอห์นพยายามปลอบเธอ



“คืนนี้อย่าไปที่นั้นได้ไหม ฉันกลัว” อาการสั่นของเธอเริ่มหาย



“ไม่มีอะไรหรอผมสัญญา มันแค่ความฝันอย่าคิดมาก เออ! สายแล้วผมของไปทำงานก่อนนะ อย่างองแงหละอยู่บ้านดีๆนะ” เขาพูดพร้อมกับ

หอมแก้มเธอก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป ทิ้งให้เธอผวาและขบคิดกับความฝันในห้องนอนคนเดียว