ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สัตว์เลี้ยง
กลิ่นคาวของมันทำให้เขาได้สติ ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดขาดวิ้นพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น เขาเจ็บที่ท้ายทอยและพยายามเอื้อมมือไปคลำ แต่ที่ข้อมือของเขาถูกพันธนาการด้วยโซ่เส้นใหญ่ที่ตรึงไว้กับกำแพง เขาลืมตาและมองไปรอบๆ แสงจากโคมไฟที่อยู่บนผนังทั้ง 3 ด้านมันสว่างพอที่จะเห็นศพประมาณ 3-4 ศพที่กองอยู่ตรงหน้า ตามร่างกายมีร่องรอยเหมือนถูกกัดเลือดและน้ำเหลืองท่วมและส่งกลิ่นไปทั่วบริเวณหมด
“ฟื้นแล้วหรอ” ชายในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาใกล้ๆเขา
“แกเป็นใคร แกจับฉันมาทำไม โอ๊ย!!!” เขารู้สึกเจ็บที่ท้ายทอย
“คุณนี่พระเจ้าส่งมาเกิดจริงๆ หึหึ...”
“อะไรแกพูดอะไร” เขารู้สึกสับสน และยังเจ็บอยู่
“หลับให้สบายนะ แน่นอนคุณจะเป็นส่วนหนึ่งในโปรเจกของเราแน่ๆ” เขาพูดแล้วเดินกลับออกไปเขารู้สึกมึนที่หัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาปวดจนร้องออกมาดังก้องไปทั่วห้องและสลบไป
ลิซ่าค่อยๆแง้มประตูออกมา เธอกวาดตามองทั้งซ้ายและขวาพอแน่ใจว่ามันกลับมาอีกเธอก็ออกมาห้องนั้น ตอนนี้เธอต้องหาผู้รอดชีวิตอย่างน้อยก็ต้องหาสามีเธอให้เจอ แล้วเธอก็มาตั้งต้นที่ทางแยกที่จะไปห้องน้ำ เธอเปิดประตูเดินเข้าไป ในห้องนั้นสภาพของมันยังเหมือนเดิม แต่สิ่งที่หน้าแปลกคือศพทั้งหมดหายไป เธอเห็นแต่รอยเลือดกองอยู่บนพื้น เธอสังเกตประตูที่อยู่ในห้องนั้นอีกบาน มันเป็นประตูไม้สัก และมันคงจะเชื่อมไปที่ไหนซักแห่ง
ตูม!!! กำแพงถูกพังออกมาเผยให้เห็นร่างของอสูรกายยักษ์ขนาด 3 เมตร ที่มีหัวเป็นวัวกระทิง ถือหอกนัยน์ตาของมันแดงฉาน และจองมาที่เธอ
เธอรีบวิ่งไปที่ประตูให้เร็วที่สุด แต่มันปาหอกที่ถืออยู่ขวางทางเธอเอาไว้ แล้ววิ่งชนเธอเข้าอย่างแรง ร่างเธอลอยไปกระแทกกำแพงอีกด้านหนึ่ง มันหยิบหอกที่ปักอยู่บนพื้น ลิซ่าก็หยิบปืนของเธอและยิงไปที่หัวมันทันที แต่วิถีกระสุนเบี่ยงไปถูกเขาข้างขวามันหัก มันร้องด้วยความเจ็บปวดและความแค้น ก่อนที่มันจะพุ่งหอกมาที่ลิซ่านั่งอยู่ เธอม้วนตัวหลบทัน และยิงกระสุนออกไปอีก 5 นัดทุกนัดเข้าตามลำตัวเลือดของมันไหลเป็นทาง และเธอก็ปิดเกมส์ด้วยการเล็งไปที่หัวมัน เลือดสาดกระจายไปทั่วห้องและยังพุ่งออกมาตามจังหวะการเต้นของหัวใจ แล้วมันก็ล้มลงนอนกองลงบนพื้น
ลิซ่าถอนใจเฮือกใหญ่ เธอไม่ได้ยิงปืนมาหนึ่งปีเต็มๆ หลังจากที่เธอตั้งใจจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน และเป็นแม่ศรีเรือนสำหรับจอห์น แต่ความเจ็บที่ต้นแขนทำให้เธอต้องละจากความคิดและไปสนใจกับมัน แผลเปิดนิดหน่อยคงจะเป็นเพราะหลบหอกของมันเมื่อกี้ เธอไม่คิดที่จะไปต่อด้วยสภาพแบบนี้ เธอเอามือปิดแผลและเดินกลับไปที่ห้องไม้ที่เธอได้กระสุนกับปืนมาเพราะเธอสังเกตเห็นตู้ยาที่แขวนอยู่ที่ผนังห้อง และเธอก็จะลองกลับไปค้นดูว่ายังมีอะไรที่เป็นประโยชน์กับเธออีก
เสียงโหยหวนนอกประสาทยังคงหลอนเธอระหว่างที่เธอกำลังเดินกลับไป มันดังก้องไปทั่วปราสาท และเพราะเหตุนี้มั้งที่คนแถวนี้ต่างเรียกมันว่าปราสาทเสียงกระซิบ
เธอนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับทำแผลตัวเอง พลางนึงถึงไอ้วัวตัวนั้นว่ามันคืออะไรกันแน่ มันอาจจะเป็นสัตว์เลี้ยงของพ่อไพกอน แต่เขาจะเลี้ยงมันไว้เพื่ออะไร มันเป็นข้อสงสัยที่เธอต้องรู้ให้ได้ และนำหลักฐานทั้งหมดแจ้งให้ตำรวจทราบ หรือไม่ก็...
ตึง... ตึง... ตึง... เสียงฝีเท้าหนักๆเดินไปมาในห้องโถงจัดเลี้ยง เธอรีบคว้าปืนมาถือในมือไว้แน่ เธอค่อยเดินออกมาจากห้องไม้และมายืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องโถงจากชั้นลอย
“มันยังไม่ตาย เหรอ!!!” เธอพูดกับตัวเอง มันเดินเป็นวงกลมรอบๆห้องตามองที่พื้นเหมือนมันหาอะไรซักอย่าง แต่สิ่งที่ผิดปกติคือเขาของมันยังอยู่ และร่ายกายของมันไม่มีบาดแผลจากกระสุนเมื่อกี้เลย
พับๆๆๆ เสียงกระพือปีกของค้างคาวดังขึ้น มันทั้ง 2 ตัวมองตากันและกัน ไม่นานเจ้าค้างคาวก็โฉบใส่กระทิงขามันจิกเข้าที่ตาของมันติดเล็บที่แหลมไป กระทิงร้องด้วยความเจ็บปวด ค้างคาวร้องด้วยความสะใจและโฉบเข้ามาอีกครั้ง แต่ที่นี้มันช้าไปหอกพุ่งและเสียบเข้าไปในตัวทะลุออกมาทางด้านหลัง ปักเข้าที่เพดานห้อง ร่างของมันค้างอยู่ที่ตรงนั้น ลิซ่าได้แต่ตะลึงกับการประจันหน้าของทั้ง 2 ตัวจึงไม่ทันระวัง
เปรี้ยง!!! มันพุ่งขึ้นใส่พื้นชั้นลอยที่เธอนั่งดูอยู่ เขามันแทงขึ้นมาเกือบถึงคอหอยเธอ เธอถัดตัวถอยออกแล้วยิงสวนลงไป มันร้องขึ้นอีกครั้ง เธอรีบวิ่งเข้าไปหลบให้ห้องไม้อีกครั้ง เสียงวิ่งยังคงดังอยู่ เธอถอยเอาหลังเข้าชิดกำแพงและเล็งปืนมาที่หน้าประตู พร้อมที่จะรัวใส่มันได้ทุกเวลาที่มันพังประตูเข้ามา
เปรี้ยง!!! ปังๆๆๆๆ... ห่ากระสุนวิ่งผ่านร่างของมัน เลือดของมันได้แต่ไหลนองและมันก็ล้มลงอีกครั้ง เธอเดินเข้าไปดูศพของมันใกล้ๆ ใช้เท้าเขี่ยมันให้หงายขึ้น ก่อนที่จะเตะมันซ้ำ
“ตายซะทีนะแก” เธอยิ้มด้วยความสะใจ และใบหน้าที่เหี้ยมเกรียม ก่อนที่สายตาเธอจะกวาดเข้าไปเห็นห้องลับอีกห้องที่ถูกเจ้ากระทิงตกมันพุ่งชนก่อนมันจะตาย เธอจึงเดินเข้าไป
ทั้งห้องเต็มไปด้วยหนังสือมากมายมันเหมือนห้องสมุดขนาดย่อมเลย มีโคมไฟตั้งโต๊ะและหนังสืออีก 2 เล่มวางไว้บนโต๊ะเธอลองเข้าไปหยิบหนังสือเล่มบนก่อน มันเป็นสมุดบันทึกเล่มสีเขียวที่หน้าปกเขียนด้วยลายมือว่า The Project
“ฟื้นแล้วหรอ” ชายในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาใกล้ๆเขา
“แกเป็นใคร แกจับฉันมาทำไม โอ๊ย!!!” เขารู้สึกเจ็บที่ท้ายทอย
“คุณนี่พระเจ้าส่งมาเกิดจริงๆ หึหึ...”
“อะไรแกพูดอะไร” เขารู้สึกสับสน และยังเจ็บอยู่
“หลับให้สบายนะ แน่นอนคุณจะเป็นส่วนหนึ่งในโปรเจกของเราแน่ๆ” เขาพูดแล้วเดินกลับออกไปเขารู้สึกมึนที่หัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาปวดจนร้องออกมาดังก้องไปทั่วห้องและสลบไป
ลิซ่าค่อยๆแง้มประตูออกมา เธอกวาดตามองทั้งซ้ายและขวาพอแน่ใจว่ามันกลับมาอีกเธอก็ออกมาห้องนั้น ตอนนี้เธอต้องหาผู้รอดชีวิตอย่างน้อยก็ต้องหาสามีเธอให้เจอ แล้วเธอก็มาตั้งต้นที่ทางแยกที่จะไปห้องน้ำ เธอเปิดประตูเดินเข้าไป ในห้องนั้นสภาพของมันยังเหมือนเดิม แต่สิ่งที่หน้าแปลกคือศพทั้งหมดหายไป เธอเห็นแต่รอยเลือดกองอยู่บนพื้น เธอสังเกตประตูที่อยู่ในห้องนั้นอีกบาน มันเป็นประตูไม้สัก และมันคงจะเชื่อมไปที่ไหนซักแห่ง
ตูม!!! กำแพงถูกพังออกมาเผยให้เห็นร่างของอสูรกายยักษ์ขนาด 3 เมตร ที่มีหัวเป็นวัวกระทิง ถือหอกนัยน์ตาของมันแดงฉาน และจองมาที่เธอ
เธอรีบวิ่งไปที่ประตูให้เร็วที่สุด แต่มันปาหอกที่ถืออยู่ขวางทางเธอเอาไว้ แล้ววิ่งชนเธอเข้าอย่างแรง ร่างเธอลอยไปกระแทกกำแพงอีกด้านหนึ่ง มันหยิบหอกที่ปักอยู่บนพื้น ลิซ่าก็หยิบปืนของเธอและยิงไปที่หัวมันทันที แต่วิถีกระสุนเบี่ยงไปถูกเขาข้างขวามันหัก มันร้องด้วยความเจ็บปวดและความแค้น ก่อนที่มันจะพุ่งหอกมาที่ลิซ่านั่งอยู่ เธอม้วนตัวหลบทัน และยิงกระสุนออกไปอีก 5 นัดทุกนัดเข้าตามลำตัวเลือดของมันไหลเป็นทาง และเธอก็ปิดเกมส์ด้วยการเล็งไปที่หัวมัน เลือดสาดกระจายไปทั่วห้องและยังพุ่งออกมาตามจังหวะการเต้นของหัวใจ แล้วมันก็ล้มลงนอนกองลงบนพื้น
ลิซ่าถอนใจเฮือกใหญ่ เธอไม่ได้ยิงปืนมาหนึ่งปีเต็มๆ หลังจากที่เธอตั้งใจจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน และเป็นแม่ศรีเรือนสำหรับจอห์น แต่ความเจ็บที่ต้นแขนทำให้เธอต้องละจากความคิดและไปสนใจกับมัน แผลเปิดนิดหน่อยคงจะเป็นเพราะหลบหอกของมันเมื่อกี้ เธอไม่คิดที่จะไปต่อด้วยสภาพแบบนี้ เธอเอามือปิดแผลและเดินกลับไปที่ห้องไม้ที่เธอได้กระสุนกับปืนมาเพราะเธอสังเกตเห็นตู้ยาที่แขวนอยู่ที่ผนังห้อง และเธอก็จะลองกลับไปค้นดูว่ายังมีอะไรที่เป็นประโยชน์กับเธออีก
เสียงโหยหวนนอกประสาทยังคงหลอนเธอระหว่างที่เธอกำลังเดินกลับไป มันดังก้องไปทั่วปราสาท และเพราะเหตุนี้มั้งที่คนแถวนี้ต่างเรียกมันว่าปราสาทเสียงกระซิบ
เธอนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับทำแผลตัวเอง พลางนึงถึงไอ้วัวตัวนั้นว่ามันคืออะไรกันแน่ มันอาจจะเป็นสัตว์เลี้ยงของพ่อไพกอน แต่เขาจะเลี้ยงมันไว้เพื่ออะไร มันเป็นข้อสงสัยที่เธอต้องรู้ให้ได้ และนำหลักฐานทั้งหมดแจ้งให้ตำรวจทราบ หรือไม่ก็...
ตึง... ตึง... ตึง... เสียงฝีเท้าหนักๆเดินไปมาในห้องโถงจัดเลี้ยง เธอรีบคว้าปืนมาถือในมือไว้แน่ เธอค่อยเดินออกมาจากห้องไม้และมายืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องโถงจากชั้นลอย
“มันยังไม่ตาย เหรอ!!!” เธอพูดกับตัวเอง มันเดินเป็นวงกลมรอบๆห้องตามองที่พื้นเหมือนมันหาอะไรซักอย่าง แต่สิ่งที่ผิดปกติคือเขาของมันยังอยู่ และร่ายกายของมันไม่มีบาดแผลจากกระสุนเมื่อกี้เลย
พับๆๆๆ เสียงกระพือปีกของค้างคาวดังขึ้น มันทั้ง 2 ตัวมองตากันและกัน ไม่นานเจ้าค้างคาวก็โฉบใส่กระทิงขามันจิกเข้าที่ตาของมันติดเล็บที่แหลมไป กระทิงร้องด้วยความเจ็บปวด ค้างคาวร้องด้วยความสะใจและโฉบเข้ามาอีกครั้ง แต่ที่นี้มันช้าไปหอกพุ่งและเสียบเข้าไปในตัวทะลุออกมาทางด้านหลัง ปักเข้าที่เพดานห้อง ร่างของมันค้างอยู่ที่ตรงนั้น ลิซ่าได้แต่ตะลึงกับการประจันหน้าของทั้ง 2 ตัวจึงไม่ทันระวัง
เปรี้ยง!!! มันพุ่งขึ้นใส่พื้นชั้นลอยที่เธอนั่งดูอยู่ เขามันแทงขึ้นมาเกือบถึงคอหอยเธอ เธอถัดตัวถอยออกแล้วยิงสวนลงไป มันร้องขึ้นอีกครั้ง เธอรีบวิ่งเข้าไปหลบให้ห้องไม้อีกครั้ง เสียงวิ่งยังคงดังอยู่ เธอถอยเอาหลังเข้าชิดกำแพงและเล็งปืนมาที่หน้าประตู พร้อมที่จะรัวใส่มันได้ทุกเวลาที่มันพังประตูเข้ามา
เปรี้ยง!!! ปังๆๆๆๆ... ห่ากระสุนวิ่งผ่านร่างของมัน เลือดของมันได้แต่ไหลนองและมันก็ล้มลงอีกครั้ง เธอเดินเข้าไปดูศพของมันใกล้ๆ ใช้เท้าเขี่ยมันให้หงายขึ้น ก่อนที่จะเตะมันซ้ำ
“ตายซะทีนะแก” เธอยิ้มด้วยความสะใจ และใบหน้าที่เหี้ยมเกรียม ก่อนที่สายตาเธอจะกวาดเข้าไปเห็นห้องลับอีกห้องที่ถูกเจ้ากระทิงตกมันพุ่งชนก่อนมันจะตาย เธอจึงเดินเข้าไป
ทั้งห้องเต็มไปด้วยหนังสือมากมายมันเหมือนห้องสมุดขนาดย่อมเลย มีโคมไฟตั้งโต๊ะและหนังสืออีก 2 เล่มวางไว้บนโต๊ะเธอลองเข้าไปหยิบหนังสือเล่มบนก่อน มันเป็นสมุดบันทึกเล่มสีเขียวที่หน้าปกเขียนด้วยลายมือว่า The Project
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น