ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วันงาน
“ลิซ่าแต่งตัวเสร็จยังอีกครึ่งชั่วโมงเองนะ” จอห์นเดินออกมาจากห้องแต่งตัวและตั้งคำถามที่ลิซ่าน่าจะถาม แต่พอพบกับภรรยาของเขาที่ยืนรอในชุดกระโปรงยาวสีดำเปิดหลัง เขาถึงกับมองตาไม่กระพริบ
“ฉันต่างหากที่ควรจะถามคุณนะ”
“เออ... เสร็จแล้ววันนี้คุณดูสวยมากเลยนะ” “เชิญครับคุณสุภาพสตรี”
เธอยิ้มและตอบกับสามีเธอว่า “วันคุณก็ดูหล่อเหมือนกันนะ” เธอพูดพร้อมกับกวาดตามองไปที่ร่างของจอห์นที่ถูกคลุมด้วยชุดทักซิโด้สีดำ ชุดที่เหมือนกับในความฝันของเธอ ทั้งคู่ขับรถไปตามถนนมุ่งหน้าสู่ปราสาทวินเซอร์ เพียงไม่กี่นาทีรถก็มาจอดที่ประตูหน้าประสาท
จอห์นเดินลงมาเปิดประตูรถให้กับลิซ่า “ถึงแล้วครับ คุณสุภาพสตรี” แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปสู่ตัวปราสาทท่ามกลางการต้อนรับของพนักงานต้อนรับ ที่เรียงแถวยืนตั้งแต่หน้าประตูไปจนถึงตัวปราสาท ทั้งคู่เดินเข้ามาภายและต้องตะลึงกับความงามภายในที่ต่างจากภายนอกอย่างคนละที่ และที่สำคัญทุกอย่างเหมือนที่ลิซ่าฝัน
“สวัสดีครับ คุณเออ...” ชายหนุ่มวัยกลางคนที่นั่งร่วมโต๊ะกันทักทายกับจอห์น
“ผมชื่อ จอห์น จอห์น กรีนฟิวส์” จอห์นทักกลับด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ผมแม็ค รัดเซลล์ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ จอห์น”
“คนนี้ภรรยาผมชื่อเคท” เขาแนะนำผู้หญิงในชุดราตรีสีฟ้าที่อยู่ข้างๆเขา
“ยินดีที่ได้รู้จักคะ”
“ฉันชื่อลิซ่ายินดีที่ได้รู้จักคะ” ลิซ่าแนะนำตัว
“พวกคุณพึงย้ายเข้ามาใหม่ใช่ไหม” แม็คถามขึ้น
“คะ เราชื่อบ้านแถวนี้เมื่อปีที่แล้ว” ลิซ่าตอบ
“แล้วคุณรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับที่นี้บ้าง” แม็คทำหน้าเครียดขึ้น
“ก็รู้อะไรไม่มาหรอคะ เคยมีเกิดอะไรขึ้นหรอคะ”
“ก็เออ...” แต่เขายังไม่ทันพูดจบ
“สวัสดีครับ ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่ปราสาทวินเซอร์หรือที่ท่านรู้จักกันในชื่อปราสาทเสียงกระซิบครับ” ทุกคนหันไปที่ชั้นลอยแล้วตบมือ
“อีก 15 นาทีท่านประธานไพกอนเจ้าของปราสาทหลังนี้จะมากล่าวเปิดงาน ระหว่างนี้ขอให้ทุกท่านรับประทานอาหารและพักผ่อน
กันสบายก่อนเลยนะครับ” สิ้นเสียงผู้ประกาศทุกคนตบมืออีกครั้ง บริกรก็นำอาหารที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีแดงสดเข้ามาจากประตูทั้ง 3 ด้านของห้องโถง ทุกคนได้แต่ตื่นเต้นแต่กับลิซ่าแล้วเธอภาวนาว่าอย่าให้จอห์นถามเธอ
“เรามาทายดูเล่นๆซิว่าเราจะได้กินอะไรกัน” ลิซ่าสะดุ้งขึ้นมาทันที ความกลัวประดังเข้ามาให้ตัวเธออย่างรวดเร็ว
“เออ... คือ...” เธออ้ำอึ้ง “มันเหมือนในฝันเลยจอห์น มันๆ...” เธอตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“มันก็แค่ความฝันน่า อย่าคิดมาก” เขาปลอบเธอ
บริกรทุกคนเปิดผ้าที่คลุมโต๊ะออก เผยให้เห็นอาหารต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเนื้อแกะย่าง หูฉลามน้ำแดง และของดีๆอีกหลายอย่าง
“เห่อ... อย่างน้อยอาหารก็ไม่ได้เป็นอย่างฝัน” ลิซ่าถอดหายใจเฮือกใหญ่
“เห็นไหมคุณคิดมากไปเอง ไม่มีอะไรซักหน่อย” จอห์นยิ้มให้เธอ “แล้วเราจะจัดการกับโต๊ะไหนก่อนดีหละ”
“ฉันอยากทานเนื้อแกะย่าง” ลิซ่าบอกจอห์น
“แล้วคุณหละครับ เอาอะไรเดี๋ยวผมจะตักมาให้”
“ขอบคุณครับ ผมขอจิบไวน์ก่อนดีกว่า”
“แล้วคุณหละครับเคท” จอห์นทันมาถ้าเธอ
“ขอบคุณคะ ฉันว่าฉันไปตักกับคุณดีกว่า” แล้วทั้งคู่ก็ลุกจากโต๊ะไป
“เมื่อกี้คุณจะเล่าอะไรให้ฉันฟังหรอคะ” ลิซ่าคุยกับแม็คที่นั่งอยู่
“อ๋อ... เรื่องปราสาทหลังนี้คือว่า...” เขาทำท่าคิดอยู่ซักพัก
“คุณอ่านหนังสือเมื่อวานหรือเปล่า”
“ไม่คะ”
“เมื่อวานซืนมีข่าวฆาตกรรมเกิดขึ้นที่นี่”
“จริงหรอคะ!!” เธอตกใจ
“ใช่ ที่น่าสังเกตคือเมื่อ 50 ปีที่แล้วก็เกิดเหตุการณ์เหมือนกับครั้งนี้”
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นหรอ”
“คือว่า ที่ปราสาทหลังนี้เหตุฆาตกรรมต่อเนื่องสภาพของศพแต่ละศพเหมือนถูกสัตว์ป่าทำร้าย น่าสยดสยองมาก ถึงทุกวันนี้ก็ยัง
จับไอ้ตัวที่ว่านั้นไม่ได้เลย” ลิซ่าเริ่มนึกถึงภาพที่เธอฝันและหน้าเธอก็เริ่มซีด
“ขอโทษนะครับ ผมมันบ้าเล่าอะไรไม่รู้ให้กับคนที่กำลังจะทานข้าว” แม็คขอโทษเธอ
“ไม่เป็นไรคะ” แต่คำพูดของเธอไม่ตรงกับเธอเสียเลย
“อาหารมาแล้ว” จอห์นเดินมาพร้อมกับจาน 2 ใบที่ใส่เนื้อแกะย่างเอาไว้ ส่วนเคทก็ถือถ้วยที่ตักหูฉลามมาเต็มชาม
“นี่ลิซ่าบ้านของแม็คเขาอยู่ใกล้ๆกับบ้านเราเลยนะ” จอห์นหันมาพูดกับลิซ่า
“บ้านเขาอยู่ถัดจากบ้านลุงเอ็ดมันไปอีก 2 หลัง บ้านเลขที่ 259 อะ”
“ถ้าไม่รังเกียจก็มาที่บ้านเราก็ได้นะคะ” เคทพูด
“คุณคะ” ลิซ่ากล่าวขอบคุณ
ทั้งหมดนั่งรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย และพูดคุยกันสนุกสนาน เช่นเดียวกับโต๊ะอื่นๆ
“ท่านผู้มีเกียรติตอนนี้ท่านประธานได้มาถึงแล้ว เพื่อเป็นการไม่เสียเวลาขอเชิญท่านประธานไพกอน กล่าวเปิดงานได้แล้วครับ” ทุกคนวาง
ช้อนและหยุดทุกกิจกรรมตั้งหน้าตั้งตามองไปยังชั้นลอย ชายหนุ่มอายุราวๆ 27 ปีผมสั้นสีบรอนอยู่ในชุดสูทสีขาวกำลังเดินออกมาที่ไมค์
“สวัสดีครับผมไพกอนประธานบริษัทเซ็นเตอร์ยูเนี่ยน ยินดีต้อนรับท่านผู้มีเกียรติทุกท่านในงานราตรีแห่งนี้ งานนี้จัดขึ้นเพื่อสมนาคุณลูกค้า
ของทางบริษัท โดยทางเราได้สุ่มชื่อผู้โชคดีขึ้นมา 13 ชื่อและได้เชิญมาในงานนี้ เชิญตามสบายนะครับ” สิ้นเสียงพูดก็มีเสียงตบมือดังขึ้น
พร้อมกับเสียงเพลงจากวงดนตรีบรรเลงช่วยให้เจริญอาหารมากขึ้น
“ฉันต่างหากที่ควรจะถามคุณนะ”
“เออ... เสร็จแล้ววันนี้คุณดูสวยมากเลยนะ” “เชิญครับคุณสุภาพสตรี”
เธอยิ้มและตอบกับสามีเธอว่า “วันคุณก็ดูหล่อเหมือนกันนะ” เธอพูดพร้อมกับกวาดตามองไปที่ร่างของจอห์นที่ถูกคลุมด้วยชุดทักซิโด้สีดำ ชุดที่เหมือนกับในความฝันของเธอ ทั้งคู่ขับรถไปตามถนนมุ่งหน้าสู่ปราสาทวินเซอร์ เพียงไม่กี่นาทีรถก็มาจอดที่ประตูหน้าประสาท
จอห์นเดินลงมาเปิดประตูรถให้กับลิซ่า “ถึงแล้วครับ คุณสุภาพสตรี” แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าไปสู่ตัวปราสาทท่ามกลางการต้อนรับของพนักงานต้อนรับ ที่เรียงแถวยืนตั้งแต่หน้าประตูไปจนถึงตัวปราสาท ทั้งคู่เดินเข้ามาภายและต้องตะลึงกับความงามภายในที่ต่างจากภายนอกอย่างคนละที่ และที่สำคัญทุกอย่างเหมือนที่ลิซ่าฝัน
“สวัสดีครับ คุณเออ...” ชายหนุ่มวัยกลางคนที่นั่งร่วมโต๊ะกันทักทายกับจอห์น
“ผมชื่อ จอห์น จอห์น กรีนฟิวส์” จอห์นทักกลับด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
“ผมแม็ค รัดเซลล์ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ จอห์น”
“คนนี้ภรรยาผมชื่อเคท” เขาแนะนำผู้หญิงในชุดราตรีสีฟ้าที่อยู่ข้างๆเขา
“ยินดีที่ได้รู้จักคะ”
“ฉันชื่อลิซ่ายินดีที่ได้รู้จักคะ” ลิซ่าแนะนำตัว
“พวกคุณพึงย้ายเข้ามาใหม่ใช่ไหม” แม็คถามขึ้น
“คะ เราชื่อบ้านแถวนี้เมื่อปีที่แล้ว” ลิซ่าตอบ
“แล้วคุณรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับที่นี้บ้าง” แม็คทำหน้าเครียดขึ้น
“ก็รู้อะไรไม่มาหรอคะ เคยมีเกิดอะไรขึ้นหรอคะ”
“ก็เออ...” แต่เขายังไม่ทันพูดจบ
“สวัสดีครับ ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่ปราสาทวินเซอร์หรือที่ท่านรู้จักกันในชื่อปราสาทเสียงกระซิบครับ” ทุกคนหันไปที่ชั้นลอยแล้วตบมือ
“อีก 15 นาทีท่านประธานไพกอนเจ้าของปราสาทหลังนี้จะมากล่าวเปิดงาน ระหว่างนี้ขอให้ทุกท่านรับประทานอาหารและพักผ่อน
กันสบายก่อนเลยนะครับ” สิ้นเสียงผู้ประกาศทุกคนตบมืออีกครั้ง บริกรก็นำอาหารที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีแดงสดเข้ามาจากประตูทั้ง 3 ด้านของห้องโถง ทุกคนได้แต่ตื่นเต้นแต่กับลิซ่าแล้วเธอภาวนาว่าอย่าให้จอห์นถามเธอ
“เรามาทายดูเล่นๆซิว่าเราจะได้กินอะไรกัน” ลิซ่าสะดุ้งขึ้นมาทันที ความกลัวประดังเข้ามาให้ตัวเธออย่างรวดเร็ว
“เออ... คือ...” เธออ้ำอึ้ง “มันเหมือนในฝันเลยจอห์น มันๆ...” เธอตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“มันก็แค่ความฝันน่า อย่าคิดมาก” เขาปลอบเธอ
บริกรทุกคนเปิดผ้าที่คลุมโต๊ะออก เผยให้เห็นอาหารต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเนื้อแกะย่าง หูฉลามน้ำแดง และของดีๆอีกหลายอย่าง
“เห่อ... อย่างน้อยอาหารก็ไม่ได้เป็นอย่างฝัน” ลิซ่าถอดหายใจเฮือกใหญ่
“เห็นไหมคุณคิดมากไปเอง ไม่มีอะไรซักหน่อย” จอห์นยิ้มให้เธอ “แล้วเราจะจัดการกับโต๊ะไหนก่อนดีหละ”
“ฉันอยากทานเนื้อแกะย่าง” ลิซ่าบอกจอห์น
“แล้วคุณหละครับ เอาอะไรเดี๋ยวผมจะตักมาให้”
“ขอบคุณครับ ผมขอจิบไวน์ก่อนดีกว่า”
“แล้วคุณหละครับเคท” จอห์นทันมาถ้าเธอ
“ขอบคุณคะ ฉันว่าฉันไปตักกับคุณดีกว่า” แล้วทั้งคู่ก็ลุกจากโต๊ะไป
“เมื่อกี้คุณจะเล่าอะไรให้ฉันฟังหรอคะ” ลิซ่าคุยกับแม็คที่นั่งอยู่
“อ๋อ... เรื่องปราสาทหลังนี้คือว่า...” เขาทำท่าคิดอยู่ซักพัก
“คุณอ่านหนังสือเมื่อวานหรือเปล่า”
“ไม่คะ”
“เมื่อวานซืนมีข่าวฆาตกรรมเกิดขึ้นที่นี่”
“จริงหรอคะ!!” เธอตกใจ
“ใช่ ที่น่าสังเกตคือเมื่อ 50 ปีที่แล้วก็เกิดเหตุการณ์เหมือนกับครั้งนี้”
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นหรอ”
“คือว่า ที่ปราสาทหลังนี้เหตุฆาตกรรมต่อเนื่องสภาพของศพแต่ละศพเหมือนถูกสัตว์ป่าทำร้าย น่าสยดสยองมาก ถึงทุกวันนี้ก็ยัง
จับไอ้ตัวที่ว่านั้นไม่ได้เลย” ลิซ่าเริ่มนึกถึงภาพที่เธอฝันและหน้าเธอก็เริ่มซีด
“ขอโทษนะครับ ผมมันบ้าเล่าอะไรไม่รู้ให้กับคนที่กำลังจะทานข้าว” แม็คขอโทษเธอ
“ไม่เป็นไรคะ” แต่คำพูดของเธอไม่ตรงกับเธอเสียเลย
“อาหารมาแล้ว” จอห์นเดินมาพร้อมกับจาน 2 ใบที่ใส่เนื้อแกะย่างเอาไว้ ส่วนเคทก็ถือถ้วยที่ตักหูฉลามมาเต็มชาม
“นี่ลิซ่าบ้านของแม็คเขาอยู่ใกล้ๆกับบ้านเราเลยนะ” จอห์นหันมาพูดกับลิซ่า
“บ้านเขาอยู่ถัดจากบ้านลุงเอ็ดมันไปอีก 2 หลัง บ้านเลขที่ 259 อะ”
“ถ้าไม่รังเกียจก็มาที่บ้านเราก็ได้นะคะ” เคทพูด
“คุณคะ” ลิซ่ากล่าวขอบคุณ
ทั้งหมดนั่งรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย และพูดคุยกันสนุกสนาน เช่นเดียวกับโต๊ะอื่นๆ
“ท่านผู้มีเกียรติตอนนี้ท่านประธานได้มาถึงแล้ว เพื่อเป็นการไม่เสียเวลาขอเชิญท่านประธานไพกอน กล่าวเปิดงานได้แล้วครับ” ทุกคนวาง
ช้อนและหยุดทุกกิจกรรมตั้งหน้าตั้งตามองไปยังชั้นลอย ชายหนุ่มอายุราวๆ 27 ปีผมสั้นสีบรอนอยู่ในชุดสูทสีขาวกำลังเดินออกมาที่ไมค์
“สวัสดีครับผมไพกอนประธานบริษัทเซ็นเตอร์ยูเนี่ยน ยินดีต้อนรับท่านผู้มีเกียรติทุกท่านในงานราตรีแห่งนี้ งานนี้จัดขึ้นเพื่อสมนาคุณลูกค้า
ของทางบริษัท โดยทางเราได้สุ่มชื่อผู้โชคดีขึ้นมา 13 ชื่อและได้เชิญมาในงานนี้ เชิญตามสบายนะครับ” สิ้นเสียงพูดก็มีเสียงตบมือดังขึ้น
พร้อมกับเสียงเพลงจากวงดนตรีบรรเลงช่วยให้เจริญอาหารมากขึ้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น