คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ขอให้เหมือนเดิม
นอน นอน แล้วก็นอนครับ วันนี้เกือบจะเป็นครั้งแรกเลยที่พี่ก้องทิ้งผมไว้ที่คอนโดเพราะเขาต้องไปคุยกับลูกค้าข้างนอกร้าน ดีจริงๆ เลยครับ ผมนอนมาเกือบจะทั้งวันแล้วครับ ก็ไม่รู้จะทำอะไรอ่ะ ผมนอนเล่นโทรศัพท์เลื่อนมันไปมาอยู่อย่างนั้น และผมก็เหลือบไปเห็นวันที่ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ 13 กุมภาพันธ์ เห้ย ! พรุ่งนี้วาเลนไทน์นี่หว่า จะทำอะไรให้พี่ก้องดีเนี่ย รถก็ไม่มีออกไปไหนไม่ได้เลย จะเดินออกจากห้องก็ร้อนแสนร้อน แต่ถ้าออกไปโดยไม่บอกพี่ก้อง เขาต้องโกรธแน่ๆ เพราะฉะนั้นทำใจครับ ทำใจ แสตมป์นอนมองโทรศัพท์อยู่นานและมันก็ดังขึ้นจนทำให้เจ้าตัวตกใจเกือบทำมันหลุดมือ คนที่โทรเข้ามาก็คือคนที่เขานึกถึงนั่นแหละ เมื่อแสตมป์กดรับสายเสียงปลายสายก็ดังขึ้นมาก่อน
(กินอะไรหรือยังครับแสตมป์)
“ยังเลยครับ ว่าจะต้มมาม่ากินอยู่”
(ไม่ต้องต้มแล้ว เดี๋ยวพี่ซื้อเข้าไป กำลังจะกลับพอดี)
แสตมป์ตอบรับตกลงไป และเขาก็นอนอยู่อย่างนั้นไม่ลุกไปไหน โอ้ยยยยย วันนี้ขี้เกียจจังเลยครับ และแสตมป์ก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยก่อนที่อีกคนจะมาถึงในไม่ช้า และอย่างที่เขาคาดไว้ ไม่กี่นาทีเสียงประตูหน้าห้องก็เปิดขึ้น และเมื่อแสตมป์ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นก้องกำลังยืนวุ่นอยู่กับอาหารที่เขาซื้อมา
“พี่ซื้อของมาเพียบเลยครับ” ก้องพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้อีกคน วันนี้เขาไปพบลูกค้าด้านนอกของร้าน ขากลับเขาจึงแวะซื้อของเข้ามากินกับแสตมป์ เขาหิ้วท้องเพื่อที่จะได้มานั่งกินข้าวกับอีกคน และแสตมป์ก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้มองอีกคนที่กำลังเทอาหารจานสุดท้ายเสร็จ
“พรุ่งนี้เราอยู่คนเดียวได้ใช่ไหมครับ”
“พี่จะไปไหนหรอครับ” แสตมป์ถามด้วยความสงสัย
“พี่มีนัดลูกค้าน่ะครับ”
“อยู่ได้ครับ” แสตมป์ตอบด้วยเสียงเนือยๆ เขาเบื่อจะตายอยู่แล้วอยู่แต่ในห้องไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยช่วงนี้ เมื่อก้องเห็นอีกคนดูหน้าสลดลงไป เขาก็เอื้อมมือไปลูบที่แหวนวงที่เขาเป็นคนสวมให้อย่างอ่อนโยน
“พี่จะรีบกลับนะครับ” ก้องพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน จนทำให้คนฟังรู้สึกชื่นใจขึ้นมาบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไรอีกคนเขาเข้าใจดีว่าอีกคนต้องทำงาน
และก็อย่างที่ก้องว่าเมื่อแสตมป์ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นอีกคนแล้ว แต่มีโน้ตติดไว้ที่หน้าผากของแสตมป์ แหม ดีจริงๆ เลยครับที่ติดก็ตั้งเยอะแยะ มาติดที่หน้าผากผม
“พี่ทำข้าวต้มไว้ให้ นายอุ่นนิดหน่อยก็กินได้แล้ว พี่จะรีบกลับนะครับ รักนะครับ” เมื่อแสตมป์หยิบขึ้นมาอ่านก็ทำให้เขายิ้มกว้างออกมา
“ผมก็รักพี่ครับ” แสตมป์นั่งพูดกับโน้ตตรงหน้าที่เขาถืออยู่ และเขาก็ลุกออกจากห้องนอนไป และในเวลาไม่นานเขาก็มาอยู่ที่โซฟาตัวเดิมอีกเช่นเคย และนอนเล่นโทรศัพท์เข้าโปรแกรมแชทที่ฮิต
Stamp : พี่โจ้ วันนี้วันวาเลนไทน์ ผมจะทำอะไรให้พี่ก้องดีอ่ะ
และในไม่นานก็มีเสียงโปรแกรมแชทที่ฮิตดังขึ้น
Joey : เอาโบว์ผูกที่ตัวแกแล้วนอนรอที่เตียง แค่นี้พี่ก้องก็คงปลื้มแล้วละ 55555
Stamp : ไอบ้าพี่โจ้ คนกำลังขอคำปรึกษา
Joey : ฉันก็แนะนำอยู่ไง
Stamp : ไม่คุยกับพี่แล้ว
และแสตมป์ก็กดออกจากโปรแกรมนั้นทันที โยนโทรศัพท์ไปที่ข้างตัวมีเสียงเตือนดังขึ้นอีกครั้ง แต่แสตมป์ก็แค่หยิบขึ้นมาดูเฉยๆ แต่ไม่ตอบอะไร เพราะอีกคนส่งสติกเกอร์มา ตอนนี้เขาก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะให้อะไรพี่ก้องดี หรือจะทำแบบที่พี่โจ้แนะนำนะ บ้าหรออออ ผมก็เขินเป็นนะครับ ดูอ่อยไป เดี๋ยวดูแรด เอ้ยยยย ไม่ใช่ เดี๋ยวดูมันจะง่ายๆ ไป 55555 แสตมป์นอนเล่นอยู่อย่างนั้นจนเขาเผลอหลับไปตอนไหนโดยไม่รู้ตัว และมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีมืออุ่นมาลูบที่ข้างแก้มของเขา
“ตื่นสะและ” ก้องพูดออกมาด้วยความเสียดาย
“พี่จะทำอะไรผมอ่ะ” แสตมป์พูดด้วยความตกใจพร้อมก้มมองสำรวจตัวเอง ท่าทางที่เขาแสดงออกมาเมื่ออีกคนเห็นก็ทำให้หัวเราะลั่นออกมา
“พี่ไม่ลักหลับนายหรอกน่ะ” ก้องพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปดีดหน้าผากอีกคน
“แต่ทำไมกลับเร็วละครับ แล้วอะไรอยู่ข้างหลังน่ะ” แสตมป์ถามด้วยความสงสัยที่เห็นอีกคนเหมือนถืออะไรไว้ข้างหลัง
“หลับตาก่อนสิ” แสตมป์เกิดอาการงุนงงที่อีกคนพูดอะไรออกมาก็ไม่รู้ แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เมื่อมีคำสั่งของอีกคนให้ลืมตา เขาก็ลืมตาแล้วสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็ทำให้เขายิ้มออกมา
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ เด็กน้อยของพี่” ก้องพูดพร้อมกับถือช่อดอกไม้กับหมีตัวเล็กไว้ตรงหน้าของอีกคน แสตมป์ก็เอื้อมมือขึ้นมารับมันไว้
“ขอบคุณครับ แต่ …... ผมไม่มีอะไรให้พี่เลย” แสตมป์พูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เรายิ้มให้พี่ และรักพี่อย่างนี้ตลอดไปก็พอแล้วครับ” ก้องพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปขยี้หัวอีกคนเล่นด้วยความหมั่นเขี้ยว ก้องคิดว่าถ้าวันหนึ่งขาดอีกคนไปเขาต้องอยู่ไม่ได้แน่ๆ เขารักคนตรงหน้ามาก แสตมป์โผเข้ากอดก้องทันที แล้วน้ำตาคลอเบ้า
“ฮึกๆ ผมรักพี่ที่สุดเลยครับ” เมื่อก้องได้ยินเสียงสะอื้นจากอีกคนก็ดันอีกคนออกแล้วยกมือเช็ดน้ำตาให้ ไม่ว่าจะดีใจหรือเสียใจคนตรงหน้ามักจะร้องไห้เสมอ
“ขี้แยอีกแล้วนะครับ” ก้องพูดด้วยน้ำเสียงปนตลก เมื่อเห็นอีกคนเช็ดน้ำตาด้วยแขนของตัวเองอย่างลวกๆ และไม่ทันที่ทั้งสองจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงโทรศัพท์ของก้องดังขึ้น
“สวัสดีครับแม่”
“ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างเลยครับ”
“สองสามวันผมจะเข้าไปแล้วกันนะครับ”
เมื่อก้องวางสายก็หันมาหาอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นที่กำลังวุ่นวายอยู่กับช่อดอกไม้และตุ๊กตาหมี และแสตมป์ก็เงยหน้าขึ้นมาหาอีกคนด้วยคำถาม
“แม่พี่โทรมาหรอครับ”
“ครับ ท่านบอกอยากเจอพี่ ไม่รู้ว่ามีธุระอะไร ดูเหมือนจะรีบๆ”
“พี่ไปหาท่านเถอะครับ ผมอยู่ได้”
“พี่บอกท่านไปแล้วว่าสองสามวันจะเข้าไป นายอยากไปด้วยไหม”
“ไม่ดีกว่าครับ”
เมื่อก้องได้ยินคำปฏิเสธจากอีกคนก็ไม่อยากตื้ออะไรไปมากกว่านี้ถ้าอีกคนยังไม่พร้อมที่จะเปิดตัวกับพ่อแม่เขา เขาก็จะไม่บังคับ แต่ไว้พ่อแม่ของแสตมป์กลับมาก่อนเขาจะเข้าไปขอลูกชายท่านสะเลย ก็เล่นน่ารักจนแทบจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว
.
Special Talk (Kong)
ตอนนี้ผมก็ขับรถมาถึงหน้าบ้านผมแล้วครับ และกำลังจะเดินเข้าบ้านแต่ผมก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นอย่างสนุกสนาน เมื่อเดินเข้าไปถึงที่ห้องนั่งเล่นก็เจอคนนั่งอยู่กันเยอะกว่าปกติ
“อ้าว ตาก้องมานี่เร็วลูก” ผู้เป็นแม่หันมาเห็นลูกชายของตนเองเดินเข้ามาจึงเรียกให้มานั่งลงข้างๆ ตนเอง
“หล่อกว่าในรูปอีกนะคะ” ผู้หญิงสูงวัยอีกคนพูดเอ่ยชมก้องขณะที่เขากำลังนั่งลง และก้องก็แสดงสีหน้าสงสัยทันที
“นี่คุณหญิงพรเพชร และนี่ก็หนูเมย์จ้ะ ลูกสาวของคุณหญิง” แม่ของก้องแนะนำอีกสองคนที่นั่งอยู่ฝ่ายตรงข้ามให้ก้องรู้จัก และก้องก็ยินดี
“สวัสดีครับ” ก้องยิ้มให้เพื่อเป็นการทักทาย
“ว่าแต่แม่เรียกผมมาหามีอะไรหรอครับ” ก้องเอ่ยถามเมื่อมีโอกาสเพราะเขายังมีงานหลงเหลือที่ต้องเคลียร์อยู่เหมือนกันแต่ในเมื่อนัดท่านแล้วก็ต้องมา
“ก็จะให้เรามารู้จักหนูเมย์เนี้ยแหละ” เมื่อผู้เป็นแม่ตอบไขข้อข้องใจ ก็ทำให้ก้องรู้สึกแปลกๆ และเหมือนเขาจะรู้ทันว่าผู้เป็นแม่คิดอะไร เขาจึงจะขอตัวกลับเพื่อหนีเหตุการณ์นี้ก่อน
“ในเมื่อรู้จักแล้วผมขอ …...” ก่อนที่ก้องจะพูดจบก็โดนผู้เป็นแม่เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน
“ดูแลหนูเมย์หน่อยนะก้อง เดี๋ยวแม่กับพรจะไปหาพ่อ” ผู้เป็นแม่เอ่ยเรียกชื่อของผู้หญิงสูงวัยด้วยความสนิท และก้องก็ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้เลย ต้องจำใจนั่งอยู่อย่างนั้น
“ถ้าพี่มีธุระไปก่อนก็ได้นะคะ เมย์อยู่ได้ค่ะ” หญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่อยากขัดใจแม่เขาน่ะ” ก้องเอ่ยตัดบทพร้อมส่งรอยยิ้มกว้างกลับไป แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาในระหว่างนั้น และเสียงโทรศัพท์ของก้องก็ดังขึ้น เมื่อเขาหยิบขึ้นมาดูเห็นชื่อที่หน้าจอของโทรศัพท์ก็ทำให้เขายิ้มกว้างออกมาที่คนโทรไม่ใช่ใครอื่นเป็นคนรักของเขานั่นเอง และมันก็อยู่ในสายตาของหญิงสาวทำให้เธอยิ้มตามออกมาแล้วส่ายหัวเบาๆ ก้องกดรับสายทันทีแต่ไม่ได้ลุกออกไปจากตรงนั้น
“คิดถึงหรอครับถึงโทรมาเนี้ย” ก้องเอ่ยแซวอีกคนทันทีที่รับสายด้วยรอยยิ้มกว้าง
(พี่ก้องบ้า ! ผมแค่จะโทรมาบอกว่าผมจะไปข้างนอกกับพี่โจ้น่ะครับ)
“ไม่อนุญาตได้ไหม” ก้องพูดเสียงอ้อนอีกคน และทำหน้าตาที่น่าสงสารแต่เขาทำไปอีกคนก็ไม่เห็นอยู่ดี
(โธ่ ! พี่ก้องผมแค่ไปเที่ยวเล่นเฉยๆ นะ ไม่ได้ไปทำอะไรกันสักหน่อย)
“ก็พี่หวงนิ หึงด้วย” ก้องพูดพร้อมทำแก้มป่อง ถ้าแสตมป์ยืนอยู่ตรงหน้าต้องทำให้หน้าแดงแน่ๆ และตอนนี้ก้องคุยกับแสตมป์จนลืมไปว่ามีหญิงสาวนั่งอยู่ด้วย แต่หญิงสาวก็นั่งเงียบอย่างมีมารยาทไม่พูดอะไรออกมาแต่เธอกลับมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน
(ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่เชื่อใจผมหรอ)
“พี่เชื่อใจเรา แต่ไม่เชื่อใจไอโจ้ ถ้ามันทำอะไรนายโทรมาหาพี่เลยนะ พี่จะไปฟ้องโจ”
(ครับๆ ถ้าพี่โจ้ทำอะไรผม ผมจะโทรหาพี่ทันทีเลยครับ)
“ดีมากครับ พี่รักแสตมป์นะครับ”
(ผมก็รักพี่ก้องครับ)
และเมื่อก้องวางสายจากแสตมป์เขาก็เงยหน้าขึ้นมาปกติ และส่งยิ้มให้กับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้าม และเป็นหญิงสาวที่ถือวิสาสะถามก้อง
“คุยกันน่ารักจัง แฟนหรอคะ”
“ใช่ครับ” ก้องตอบพร้อมส่งรอยยิ้ม
Special Talk (Stamp)
ตอนนี้ผมออกมากับพี่โจ้แล้วครับ ก่อนหน้านั้นสักครึ่งชั่วโมงคนที่ขับรถอยู่ก็ชวนเขาออกมาเที่ยว เพราะเห็นว่าแสตมป์ว่าง ไม่ได้ไปไหน และคงเหงาแน่ๆ ถ้าอยู่คนเดียว
“ช่วงนี้พี่ก้องยุ่งจริงๆ นะ ไม่ให้นายไปด้วยไปทำงานหรือไปทำอะไรกันแน่น้า” โจ้เป่าหูคนข้างๆ ที่นั่งเงียบๆ อยู่ ก็หมั่นไส้นิครับ รักกันดีจริงๆ เรื่องทำให้แตกแยกไว้ใจผมได้ครับ
“พูดมากน่า” แสตมป์พูดออกมาเหมือนไม่มีอะไร แต่ในใจกลับคิดมากกับคำพูดของโจ้ มันก็จริงนี่น่าช่วงนี้ก็เห็นบอกไปพบลูกค้าอยู่บ่อยๆ และก็กลับมามืดทุกที แต่จะกล้าไปถามอะไรละ เดี๋ยวก็หาว่าไม่เชื่อใจพาลโกรธอีก แต่ถ้ามีใครจริงๆ ละ เขาจะทำยังไง? แสตมป์ที่นั่งคิดอยู่เพลินๆ ไปหลายๆ เรื่องเกี่ยวกับอีกคน เขาก็เก็บสีหน้าไว้ไม่อยู่
“ฉันก็แค่ล้อเล่น ไม่เห็นต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยนิ” โจ้พูดขึ้นมาที่เห็นสีหน้าของอีกคนที่เริ่มไม่ค่อยจะดี ถึงจะอยากแกล้งต่อก็เถอะ เขารู้ดีว่าแสตมป์เป็นคนคิดมากและชอบคิดไปก่อนอยู่เรื่อย ถ้าแกล้งหนักๆ มีหวังร้องไห้วิ่งกลับไปฟ้องแม่แน่ๆ แสตมป์ไม่พูดอะไรต่อ แต่ก็ยังหยุดคิดไม่ได้อยู่ดี เมื่อทั้งสองมาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ทั้งสองกำลังเดินเล่นอยู่โซนเสื้อผ้า และเสียงของโจ้พูดขึ้นก็ทำให้แสตมป์ต้องหันไปมองทันที
“นั่นพี่ก้องนิ มากับใครน่ะ” โจ้พูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่คนที่เขาพูดถึง และแสตมป์ก็เห็นว่าเป็นอีกคนจริงๆ เขาจำได้แม่นอยู่แล้ว
“เห้ยย ! มากับผู้หญิงด้วยวะ” โจ้อุทานออกมาเมื่อเห็นคนที่เดินข้างๆ ก้อง และก็เป็นอย่างที่โจ้อุทาน เมื่อแสตมป์เห็นก็เกิดอาการตาร้อนผ่าวขึ้นมา คิดไปต่างๆ นานา รีบเดินหนีออกจากตรงนั้นไปทันที
“อ้าว เห้ย ! ไอแตมรอข้าด้วยดิ” โจ้เมื่อหันมาเห็นว่าแสตมป์เดินออกจากตรงนั้นไปแล้วก็รีบวิ่งตามไปทันที
ความคิดเห็น