คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สุขสันต์วันคริสต์มาส
ในระยะ 2 เดือนที่ผ่านมาทั้งสองคนก็สนิทสนมใกล้ชิดกันมากขึ้นโดยไม่รู้ตัวอีกตามเคย เรื่องที่ทั้งสองคบกันก็ไม่ได้เปิดเผยอะไรออกไป ง่ายๆ ก็คือไม่ได้เปิดเผยและก็ไม่ได้ปิดบัง ทั้งสองทำตัวปกติเหมือนเดิมทุกอย่าง อาจจะมีเสียงซุบซิบนินทากันบ้างว่าทั้งสองคบกันอยู่ แต่ทั้งสองกลับไม่สนใจมันด้วยซ้ำใครจะพูดอะไรว่าอะไรก็เรื่องของพวกเขา
“เชอรีน" เสียงเรียกจากเด็กหนุ่มที่เดินตามหลังเธอมา
“อ้าว ว่ายังไงโทมัส" เด็กหนุ่มที่มาจากบ้านสลิธีรินเดินเข้ามาทักทายเธอเหมือนเช่นเคย
“อีกไม่กี่วันก็จะถึงคริสต์มาสแล้วนะ เธอกลับบ้านหรืออยู่โรงเรียนน่ะ"
“อ่อ ฉันคิดว่าน่าจะกลับบ้านนะ นายมีอะไรหรือเปล่า"
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก คือฉันแค่จะชวนเธอ ......”
ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะพูดจบเธอก็พูดขัดเขาขึ้นมาก่อนแต่ไม่ได้พูดกับเขานะสิ
“ศาสตราจารย์สเนปสวัสดียามเช้าค่ะ"
“สวัสดีคุณดีนเลอร์" เขาพยายามทำตัวให้เย็นชามากที่สุด
“คุณจะเดินไปห้องโถงหรอ หนูไปด้วยสิ เพื่อนหนูเดินหนีกันไปหมดล่ะ ไม่รอกันเลย" เธอพูดจบก็หันไปบอกโทมัส
“ฉันไปก่อนนะโทมัส ไว้เจอกัน บาย"
พูดจบเธอก็รีบจูงมือสเนปออกจากตรงนั้นทันทีด้วยความเร่งรีบ
“เธอจะรีบไปไหนของเธอน่ะ เชอรีน"
“ก็หนีโทมัสนะสิ เขาตามจีบหนูมาเป็นอาทิตย์แล้วนะเซเวอร์รัส"
ทั้งสองเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกกันมาจะเป็นเดือนแล้ว จะเรียกกันแบบนี้ก็ต่อเมื่ออยู่กันสองคนหรือไม่ก็อยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ ของเธอ แต่ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วยเมื่อไร ก็จะเรียกกันแบบที่เรียกกันเมื่อกี้นี้
“เธอไม่ชอบหรือไง มีคนมาแอบชอบน่ะ"
“ก็ชอบแหละ มีคนรักย่อมดีกว่ามีคนเกลียดอยู่แล้ว แต่บางทีเราไม่ได้ชอบเขาในแบบที่เขาคิดกับเรา การปฏิเสธมันก็ยากนะ"
“ฉันไม่ได้จะไปห้องโถง ฉันจะไปพบดัมเบิ้ลดอร์"
“อ้าว แล้วทำไมคุณไม่บอกหนูละ"
“ให้ฉันพูดตอนไหนละ ก็เธอจับมือฉันเดินออกมาขนาดนั้น"
“เออ นั่นสิ ขอโทษคะ"
“...........”
“เจอกันเย็นนี้นะคะ"
สเนปพยักหน้าตอบรับแล้วก็เดินจากไปตรงนั้น มุ่งหน้าไปห้องของอาจารย์ใหญ่ฮอกวอตส์ที่เรียกตัวเขาไปพบ เมื่อเขาเดินมาถึงทางเข้าห้อง ก็บอกรหัสผ่านเพื่อผ่านเข้าห้อง
“มาแล้วหรอเซเวอร์รัส"
“ครับ อาจารย์ใหญ่มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ"
“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่จะเรียกมาสอบถามอะไรนิดหน่อย"
“อะไรงั้นหรือครับ"
“ฉันก็แค่ได้ยินข่าวมาว่าเธอกำลังคบหาดูใจกับคุณเชอรีนอย่างนั้นหรือ"
“เอ่ออ จะตอบว่าใช่ก็ใช่ จะตอบว่าไม่ก็ไม่เชิงนะครับ"
“หมายความว่าไงกันเซเวอร์รัส"
“เราก็แค่เล่นเกมกันเท่านั้นเองแหละครับ"
“แต่นายก็คิดเกินเกมใช่ไหมละ"
“เอ่อ คงงั้นมั้งครับ ถึงยังไงผมก็ปิดบังอะไรคุณไม่ได้อยู่แล้ว"
“ฮ่าๆๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกเซเวอร์รัส"
“.............”
“ไม่มีอะไรแล้ว ฉันก็แค่อยากถามให้แน่ใจเท่านั้นเอง แล้วฉันก็รู้คำตอบแล้วล่ะ"
“งั้นผมขอตัวนะครับ"
“เอ่อ เดี๋ยวสิ ลืมอีกอย่าง"
“.............”
“ปรุงยาของรีมัสไปถึงไหนแล้วละ"
“ผมยังหาน้ำยาที่หายแบบตลอดกาลไม่ได้เลย ตอนนี้ก็ทำได้แค่ตอนรีมัสเปลี่ยนร่างไม่ทำให้เจ็บปวดมากเท่านั้น"
“ก็ยังดีหน่อย"
“แต่ผมจะพยายามหาสูตรที่สามารถทำให้มันหายตลอดกาลให้ได้ครับ ถ้าทำได้ความปลอดภัยของเดรโกและพวกเพื่อนก็น่าจะมีขึ้นเยอะ"
“เป็นห่วงทุกคนในกลุ่มนั้นจริงหรือเปล่าไม่ได้เป็นห่วงใครเป็นพิเศษหรอกนะ" อาจารย์ใหญ่แซว
“ทุกคนสิครับ" สเนปตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความหวั่นไหว
“อืมมม ... อย่างนั้นก็ดี" ดัมเบิ้ลดอร์พูดแล้วมองหน้าสเนปอย่างมีเลศนัย
“ถ้าอาจารย์ใหญ่ไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ"
สเนปพูดจบก็เดินจากห้องไป เพื่อไปเข้าสอนตามตารางของวันนี้
.
“เซเวอร์รัส คริสต์มาสคุณกลับบ้านไหมคะ"
“ไม่น่าจะกลับ แล้วเธอล่ะ"
“หนูกลับบ้านค่ะ แต่เดี๋ยวพวกเราจะมีปาร์ตี้ย้อนหลังด้วย หยุดยาวทั้งที"
“ปาร์ตี้ที่ไหน"
“บ้านรอนค่ะ คุณไปด้วยกันสิเซเวอร์รัส"
“อย่างที่ฉันบอกไปเมื่อกี้ เชอรีน"
.
“แม่คะ พ่อคะ หนูไปบ้านรอนแล้วนะ กลับพรุ่งนี้"
“เดินทางปลอดภัยนะจ้ะ"
“พ่อกับแม่จะไม่ไปด้วยกันจริงๆ หรอคะ"
“ไม่หรอกจ้ะ เที่ยวให้สนุกนะ ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยละ"
“ค่ะ รักพ่อกับแม่นะคะ"
ณ บ้านวิสลีย์
“นี่นะหรอหนูเชอรีน สวยใช้ได้เลย"
“ขอบคุณค่ะ แต่หนูสวยเท่าลูกสะใภ้คุณไม่ได้หรอกนะคะ" เชอรีนแอบแซวเพื่อนของเขาไปด้วย
“รอนเขาตาถึง" มอลลี่ก็ยังไม่วายแซวร่วมไปกับเชอรีนด้วย
“สวัสดีเชอรีน" เฟรดกับจอร์จ ทักทายขึ้นมาพร้อมกัน
“สวัสดีเฟรด จอร์จ สบายดีไหม"
“สบายดีแบบเกินบรรยายเลยละ"
“เราไปห้องอาหารกันดีกว่าจ้ะ ฉันเตรียมอาหารไว้ให้แล้วนะ"
“แฮร์รี่ รีมัส เดรโก มาถึงนานแล้วหรอคะ"
“ตั้งแต่บ่ายๆ แล้ว"
“คิดถึงจังเลยค่ะ"
“แน่ใจหรอ ว่าคิดถึงพวกเราน่ะ" แฮร์รี่แซว
“แน่ใจสิ"
“ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน" พูดเสร็จทั้งคู่ก็กอดกันแน่น
แล้วทั้งหมดก็นั่งลงกินอาหารเย็น คุยกันด้วยเรื่องต่างๆ นานา จนเวลาเลยมามากพอสมควร
แอ๊ด ~~~
ทุกคนหันไปทางประตูทางเข้าว่าใครกันมาป่านนี้ เมื่อพ้นบานประตูไปก็ปรากฏร่างของคนตัวสูงชุดคลุมสีดำ
“เซเวอร์รัส ~~~~” เชอรีนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดีใจ
“............”
“ไหนคุณบอกว่าต้องอยู่โรงเรียนไง"
“ดัมเบิ้ลดอร์อนุญาตให้ฉันมา"
“ให้มาตามหารักแท้หรือไง" รีมัสแซวขึ้น
เพี๊ยะ !!
“รีมัสครับ !” เดรโกตีแขนแฟนหนุ่ม
“นั่งก่อนสิเซเวอร์รัส" อาเธอร์พูดขึ้นบ้าง
“คุณทานอะไรมาหรือยังคะ" มอลลี่หันไปถามผู้ที่มาใหม่
“ผมทานมาแล้วเรียบร้อยครับ ขอบคุณครับ" สเนปตอบแล้วหันไปยิ้มให้ทั้งสอง
“พ่อกับแม่ไม่ต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นก็ได้นะ" รอนขัดขึ้นมา
“เขาลบฉายาที่เป็นผู้เย็นชา และ ยิ้มยากไปแล้วละครับ สำหรับพวกผมเท่านั้นนะ" แฮร์รี่เสริมบ้าง
“เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็ชินครับ ฮ่าๆๆ" รอนพูดบ้าง
“ถึงเวลาให้ของขวัญแล้ว"
“จริงด้วยๆ"
ทุกคนก็แลกเปลี่ยนของขวัญกันอย่างมีความสุขและสนุกสนาน
“หนูไม่คิดว่าคุณจะมา แต่หนูเอามันติดตัวมาด้วยนะ"
“อะไร"
“นี่ของคุณค่ะ" เธอพูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญกล่องไม่ใหญ่มากให้กับคนตัวสูง
“มันคือ .....”
“เครื่องช่วยฟัง"
“คำก็แก่สองคำก็แก่”
“หนูยังไม่ได้บอกเลยนะว่าคุณแก่น่ะ"
“............”
“ล้อเล่นๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ คุณลองเปิดดูเองสิ"
เมื่อจบคำพูดของหญิงสาวคนตัวสูงก็ค่อยๆ แกะกระดาษออกอย่างช้าๆ เมื่อแกะเสร็จก็พบว่าเป็นปากกาขนนกด้ามใหม่
“หนูเห็นอันที่คุณใช้มันใกล้จะพังแล้ว แล้ววันนั้นที่ไปเที่ยวด้วยกันหนูเห็นคุณมองมันอยู่ ก็เลยซื้อมาให้คุณ ชอบไหมคะ"
“อืมม ... ชอบสิ
“ชอบหนูนะหรอ"
“อืมมม ... เห้ยไม่ใช่ ตลกและๆ"
“55555”
“แต่ ..... ฉันไม่มีอะไรให้เธอ"
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" เธอพูดจบก็หยิบโบว์ที่เมื่อกี้คนตัวสูงแกะออกจากกล่องของขวัญไปติดที่อกข้างซ้ายของเขา
“ทำอะไรของเธอน่ะ"
“นี่ไงของขวัญของหนู" เธอพูดพร้อมชี้ไปที่อกข้างซ้ายที่มีโบว์ติดอยู่
“ยัยบ้า เล่นอะไรเนี่ย"
“เวลาคุณเขินน่ารักชะมัดเลย"
“ไปเลยๆ ไม่ต้องมาใกล้ฉันเลย"
“โอ้ยยยยย สองคนนั้นน่ะ จะหวานไปถึงไหน มดจะหมดโลกแล้ว" รีมัสตะโกนแซวมาแต่ไกล
“หุบปากไปซะ ไอ้หมาป่า" สเนปสวนขึ้นทันที
“สุขสันต์วันคริสต์มาสนะคะ เซเวอร์รัส"
“สุขสันต์วันคริสต์มาสเช่นกัน เชอรีน"
Talk : ตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไร ขอบคุณอีกเช่นเคยค่ะ :-) รักนะ จุ้บๆ
ความคิดเห็น