คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เกมของความรู้สึก
“เธอจะทำอะไรของเธอ" สเนปพูดขึ้นเมื่อหญฺิงสาวเดินมาประชิดตัวเขาแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ จนเขาทำตัวไม่ถูก
“อะไรกันอาจารย์ หลังจากวันนี้เราก็ต้องทำอะไรที่คนเป็นแฟนกันเขาทำกันอยู่ดี หนูก็ซ้อมไว้ก่อนไง หรือคุณหวั่นไหวอีกแล้วน่ะ" เธอหรี่ตามองแล้วยิ้มแบบมีเลศนัยให้กับชายหนุ่ม
“เปล่า ฉันก็ คะ คะ แค่ตกใจที่เธอยื่นหน้าเข้ามาพรวดพราดอย่างนี้"
“งั้นหรอคะ" เธอพูดขึ้นพร้อมส่งรอยยิ้มกว้างให้กับสเนปแต่เธอกลับไม่เชื่อคำพูดนั้นเลยด้วยซ้ำ
ย้อนไป 1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
ก๊อกๆๆ
“หนูดีนเลอร์ค่ะ"
“เชิญ"
เมื่อสิ้นสุดคำตอบรับเธอก็ค่อยๆ เปิดประตูเข้ามาอย่างช้าๆ ห้องทำงานของผู้ชายหรือนี่ทำไมของทุกอย่างมันถึงถูกจัดเป็นสัดส่วนเหลือเกิน บรรยากาศก็ยังคงเอกลักษณ์ของเจ้าของห้องอยู่ดี คุกใต้ดินที่เย็นเฉียบ เงียบสงบ มืดยิ่งกว่าจะสว่างเสียอีก ตรงที่สว่างก็มีแต่โต๊ะทำงานที่คนตัวสูงนั่งตรวจงานอยู่
“ศาสตราจารย์จะให้หนูทำอะไรละคะ"
“ไปจัดหนังสือบนตู้ให้เรียบร้อย อย่าจัดผิดล่ะ ห้ามใช้เวทมนตร์ด้วย"
เมื่อเธอได้ยินคำสั่งของคนตัวสูงเธอก็รีบเดินไปที่ตู้หนังสือจัดมันตามที่เขาบอก ให้ตายฉันว่าฉันก็สูงแล้วนะ ทำไมตู้มันสูงขนาดนี้ละ แล้วบันไดอยู่ไหนเนี้ย เธอคิดในใจ แล้วหันไปมองหาบันไดรอบๆ ตัวแล้วเธอก็เจอมันอยู่แถวนั้นพอดี เธอก็ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงในการจัดการหนังสือทั้งหมดนี้ให้เข้าที่อย่างเรียบร้อย
“เสร็จแล้วค่ะ มีอะไรให้หนูทำอีกไหม"
“ไปจัดตู้ยาด้วย อย่าทำมันแตกเชียว ไม่งั้นเธออาจจะไม่รอดออกไปก็ได้ แล้ววางมันให้ทุกที่ห้ามผิดเป็นอันขาด"
เธอมองไปหลอดแก้วบนตู้ที่น้ำยาในหลอดแก้วหลากสีไปหมด เธอมองก็ตาลายแล้ว
“หนูไม่ตายง่ายๆ หรอกนะคะ หนูต้องอยู่กวนประสาทอาจารย์ไปอีกนานเลยล่ะ"
“..............”
“งานช้างเลยนะเนี่ย" เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคนตัวสูงก็ได้ยินคำพูดของเธอ ทำให้เขานั้นเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย
เธอก็ปีนบันได้ขึ้นไปอย่างเคย แต่เรื่องน้ำยาต่างๆ เธอช่างไม่รู้อะไรเลยสักนิดเดียว
“ศาสตราจารย์หลอดนี้มันต้องวางไว้ตรงไหนอ่ะ" เธอพูดพร้อมยกมันขึ้นให้คนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างล่างดู เมื่อคนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมามองก็ต้องผงะ เมื่อสิ่งที่เห็นคือต้นขาขาวๆ ที่มีกระโปรงสั้นๆ ของเธอปกปิดมันไว้นิดเดียวของเธอ ทำให้สเนปหัวเสียเชียวละ แล้วก็ไม่มีเสียงตอบรับจากสเนปทำให้หญิงสาวงงว่าทำไมไม่ตอบแล้วเธอจะวางมันถูกที่ไหมละ
“อาจารย์ได้ยินที่หนูพูดไหมเนี่ย มัวแต่เหม่อถึงอาหารเย็นที่ผ่านมาอยู่หรือไงคะ กินไม่อิ่มหรือไง"
“ยัยบ้านี่กวนประสาทชะมัด วางไว้ตรงข้างๆ ขวดสีฟ้านั่นแหละ ถ้าไม่รู้หมวดหมู่ก็ไม่ต้องจัด เดี๋ยวน้ำยาฉันจะเสียหายหมด ลงมา ลงมาเลย"
“คุณนี่ไม่เชื่อใจหนูเลย"
“..........”
แต่เธอก็ปีนบันไดลงมาตามที่สเนปบอก ดีจะตายไม่ต้องทำ 5555 เธอก็เดินมานั่งลงบนโซฟาที่วางอยู่ใกล้โต๊ะทำงานของสเนป แล้วเธอก็นั่งครุ่นคิดเรื่องที่เธอคุยกับรีมัส ฉันจะทำยังไงดีละ พิสูจน์ความรู้สึกตัวเองอย่างไงดี เธอใช้เวลาคิดอยู่สักพักนึง แล้วเธอก็คิดมันออก เลยหันไปหาสเนปแล้วพูดขึ้น แต่สเนปก็พูดขัดเธอขึ้นมาก่อน
“กลับหอไปได้แล้ว ฉันไม่มีอะไรจะให้เธอทำแล้ว"
“เดี๋ยวสิอาจารย์ หนูขอทำอะไรนิดนึงก่อน"
“อะไรของเธอ กลับไปได้แล้ว"
“ไม่ ยังไม่อยากกลับ"
“กลับไปก่อนที่ฉันหักคะแนนบ้านเธอ"
“เอาสิ หนูรู้อาจารย์ไม่ทำเพราะเรื่องแค่นี้หรอก"
“เธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำมันงั้นหรอ หักคะแนนบ้าน ......”
ก่อนที่สเนปจะพูดต่อหญิงสาวก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“อาจารย์เล่นเกมกับหนูไหมละ"
สเนปชะงักไปนิดหน่อย กลัวว่ายัยนี่จะทำอะไรพิเรนทร์อีก
“กะ กะ เกมอะไรของเธอ"
“เกมของความรู้สึกไง"
“.............”
“เงียบแปลว่าเล่นนะ"
“เธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าฉันจะเล่นมันน่ะ"
“หนูว่าแล้วว่าคุณน่ะ ไม่กล้าเล่นหรอก"
“หึ กติกาเป็นไงว่ามาเลย"
“เกมนี้มันก็มีอยู่ว่า เราสองคน คือหนูกับศาสตราจารย์ต้องคบกันในระยะเวลา 1 ปี แต่ไม่ได้คบกันจากความรักนะ ในเวลา 1 ปีนี้ที่คบกันเราต้องทำอะไรก็ตามแต่ที่คนเป็นแฟนกันต้องทำ เหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ"
“แค่นี้หรอ"
“เปล่า มีอีก กติกามันอยู่ตรงนี้ ในระยะเวลา 1 ปีนี้ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรู้สึกและบอกรักอีกฝ่ายก่อนจะถือว่าแพ้ แล้วคนชนะสามารถขออะไรก็ได้จากคนที่แพ้"
“ฉันแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ" สเนปพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
“อาจารย์ว่าไงนะ"
“เปล่า ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย"
“แน่ใจว่าได้พูดอะไร"
“............”
“อ่ะๆ ไม่ถามแล้วก็ได้ แล้วตกลงคุณน่ะกล้าเล่นไหม" เธอท้าสเนปอีกรอบ
“ตกลง ฉันเล่น" สเนปตอบด้วยเสียงที่เรียบเฉย แต่ความรู้สึกข้างในมันหวั่นไหวไปหมด แค่คิดว่าจะต้องเป็นแฟนกับหญิงสาวในเวลา 1 ปี ต้องทำอะไรที่คนเป็นแฟนกันเขาทำ แค่คิดก็จะเป็นลมแล้ว
“ฉันคงหวั่นไหวตายไปก่อนพอดี" สเนปเผลอพึมพำออกมา แต่หญิงสาวกลับได้ยินมัน
“หวั่นไหว ? หวั่นไหวอะไรของคุณ เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าคุณชอบหนูน่ะ"
“ชอบเธอเนี่ยนะ หลงตัวเองไปหรือเปล่า"
“ไม่รู้สิ ก็คุณบอกว่าหวั่นไหว แล้วในที่นี้ก็มีหนูอยู่คนเดียว"
“หลงตัวเองชะมัด" สเนปพูดออกมาเสียงเบา
“บ่นอะไรอ่ะ"
“ฉันไม่ได้บ่นอะไร"
“คุณนี้นะ แก่แล้วก็เป็นอย่างนี้แหละ"
“ใช่ !! ฉันแก่แล้ว !!! แล้วเธอมาเล่นเกมบ้าบออะไรนี้กับฉันทำไมละ ไปเล่นกับคนอื่นสิ"
“ไม่ได้หรอก หนูต้องพิสูจน์อะไรบ้างอย่างก่อน"
“พิสูจน์อะไรของเธอ"
“บอกก็รู้สิ ไม่บอกหรอกน่ะ แต่คุณตกลงเล่นมันกับหนูแล้ว ปฏิเสธไม่ได้แล้วนะ เริ่มพรุ่งนี้เลยละกัน"
Talk : ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณคนที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นอีกเช่นเคยนะคะ ดีใจที่มีคนชอบด้วย จะพยายามแต่งให้มันดีกว่านี้ เกมกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว จะบอกว่าแต่งแบบมุ้งมิ้งไม่ค่อยจะเป็นหรอก แต่จะพยายามให้มันออกมาแบบมุ้งมิ้งให้มากที่สุด ฮ่าๆๆๆ เหมือนเช่นเคย ช่วยๆ กันอ่านหน่อยนะ สนุกหรือไม่สนุกก็อ่านหน่อยน้าาาาา แสดงความคิดให้ด้วยนะ รักนะ จุ้บๆๆๆ
ความคิดเห็น