[Fic KongStamp] คือเธอเท่านั้น

ลำดับตอนที่ #4 : ดาว

“เป็นไงบ้างครับแสตมป์ไอก้องดูแลดีไหม” เสียงโจดังออกมาจากโทรศัพท์ที่ตอนนี้แสตมป์คุยกับเขาโดยการโทรเห็นหน้ากัน

“ดีมากเลยแหละครับ พี่ก้องพาผมมาทะเลด้วย ดูสิครับ” แสตมป์หมุนกล้องให้โจได้เห็นน้ำทะเลที่คลื่นซัดเข้าชายฝั่งและหันมาทีี่ตัวเขาเองอีกเหมือนเดิม

“คิดถึงพี่โจจังเลยครับ” แสตมป์พูดด้วยสีหน้าที่อ่อนลง โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนที่ยืนอยู่ข้างหลังในตอนนี้ แต่โจเห็นตั้งแต่แรกแล้ว แต่คนข้างหลังส่งสายตาให้เขาเงียบไว้ โจก็เลยไม่พูดอะไรออกมา ก้องรู้สึกจุกที่ลำคอยังไงไม่รู้เมื่อได้ยินคนข้างหน้าบอกคิดถึงเพื่อนสนิทของเขา

“พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกัน พี่ต้องไปแล้วละแสตมป์ ไว้ว่างๆ พี่จะโทรหาใหม่นะ” โจรีบตัดบททันทีเพราะเขามีประชุมอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า และเมื่อเขาเห็นหน้าของเพื่อนสนิทเขาตอนนี้มันก็ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ

“ไปแล้วนะไอก้อง ดูแลน้องดีๆ ละ” โจพูดจบก็กดตัดสายทันที ทำให้แสตมป์ถึงกับงงว่าโจพูดอะไรออกมาแต่ก็ต้องถึงบางอ้อทันทีเมื่อหันไปข้างหลังแล้วเจอคนที่โจพูดถึงเมื่อกี้ก่อนที่จะวางสายไป

“พี่มาตั้งแต่เมื่อ …...”

“อ้าว ไอแตม !”

ก่อนที่แสตมป์จะได้พูดอะไรออกไปก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาก่อน ทั้งสองหันไปตามเสียงที่ดังขัดขึ้นมา แสตมป์ก็ต้องตาโตเท่าที่ตาของเขาจะโตได้เขาแสดงสีหน้าออกมาด้วยความดีใจเป็นอย่างมาก แต่อีกคนกลับงงและคุ้นๆ หน้าคนตรงหน้าเหมือนกัน

“พี่โจ้ มาได้ไงครับเนี่ย” แสตมป์รีบวิ่งเข้าไปหาอีกคนทันทีและสวมกอดกันอย่างแน่นหนา และในเวลาไม่นานทั้งสองก็คลายอ้อมกอด แต่หารู้ไม่ว่าคนที่มองอยู่จากด้านหลังกำลังรู้สึกอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาที่เห็นภาพแบบนั้นแต่ไม่สามารถพูดอะไรออกไป ได้แต่ยืนมองอยู่อย่างนั้น

“พอดีแวะมาทำงานแถวนี้ เลยมาเดินสูดอากาศทะเลสักหน่อย แล้วนี่แกมากับใคร มากับพี่โจหรือเปล่า ไหนบอกไปต่างประเทศ” โจ้ตอบคำถามของแสตมป์อย่างรวดเร็วแล้วถามหาอีกคนที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ข้างกายแสตมป์เหมือนแต่ก่อนและเขาก็ชะเง้อมองหาแต่ก็ไม่เจอ และเมื่อก้องได้ยินโจ้ถามหาโจก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าคนนี้เป็นใคร ถึงเขาจะเจอกันไม่กี่ครั้งแต่ก็จำได้ว่าคนๆ นี้กำลังตามจีบเพื่อนเขาอยู่ และเหมือนเพื่อนเขาก็จะมีใจให้ด้วย แต่ความรู้สึกเมื่อกี้ก็ยังไม่หายไปอยู่ดี ก็กอดแนบแน่นขนาดนั้น

“เปล่าครับ ผมมากับพี่ก้อง” แสตมป์ถือโอกาสแนะนำอีกคนทันที แต่เหมือนในการมาครั้งแรกของโจ้จะไม่ทันสังเกตว่าก้องยืนอยู่แถวนั้นและเมื่อแสตมป์แนะนำก็ตาโตทันทีเมื่อเห็นหน้าก้อง

“อ้าว พี่ก้องมากับไอแตมได้ไงครับเนี่ย”

“รู้จักกันด้วยหรอฮะ” แสตมป์ถามด้วยความสงสัยว่าทำไมถึงรู้จักกัน

“รู้จักสิ พี่ไปร้านเขาอยู่บ่อยๆ”

“ไม่ได้ไปกินอาหารที่ร้านนะครับ ไปตามจีบเพื่อนพี่” ก้องเอ่ยแซวทันทีเมื่ออีกคนอธิบายการรู้จักของทั้งสองจบ แต่แสตมป์ก็งงอยู่ดีว่าทำไมเขาถึงไม่เคยเจอพี่ก้องมาก่อนทั้งที่สนิททั้งพี่โจ้และพี่โจ แต่ก็อาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยได้ไปร้านพี่ก้องมาก่อนเพราะพี่โจเคยบอกไปคุยงาน เขาเลยต้องรออยู่ที่คอนโดทุกที รู้แค่ว่าคนตรงหน้าตามจีบพี่ของเขาอยู่เพราะเขาก็สนิทกับโจ้มากพอสมควร ก็เพราะโจ้ทำงานที่บริษัทของพ่อแม่ของเขาและอีกไม่นานเขาก็ต้องรับมรดกสืบทอดในตำแหน่งท่านประธาน แต่ตอนนี้ก็ลั้ลล้าตามเด็กๆ ก่อนแล้วกันนะ

“พี่ก็พูดไป แล้้วนี่กินอะไรกันยังครับ”

“ยังเลยครับ” แสตมป์เป็นคนตอบคำถามนี้ด้วยสีหน้าบ่งบอกว่าหิวและทำท่าวางมือที่หน้าท้อง

“ไปกินด้วยกันไหมครับ ผมว่าจะไปกินข้าวเที่ยงอยู่พอดี”

ก้องกำลังจะพูดปฏิเสธไปแต่ก็ต้องเงียบไปเพราะอีกคนพูดขัดขึ้นมาก่อน ไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไรโจ้หรอกนะ แต่รู้สึกหวงคนข้างๆ กายที่เห็นสนิทกับโจ้เป็นอย่างมาก ถึงจะรู้ว่าโจ้ไม่ได้จีบแสตมป์แต่มันก็อดห่วงไม่ได้นี่หว่า

“ไปครับ ผมอยากกินอาหารทะเล”

พูดจบแสตมป์ก็วิ่งไปควงแขนโจ้เดินไปทันที โดยทิ้งให้ก้องเดินตามทั้งสองมาคนเดียว

“พี่ก้องครับผมไปนั่งรถพี่โจ้นะ” แสตมป์หันมาพูดกับก้องอีกครั้ง

“ไม่ครับ” ก้องปฏิเสธหน้านิ่งจนเกือบดูน่ากลัว โจ้พอจะดูออกอยู่เหมือนกันกับสีหน้าที่ส่งมาอย่างนี้ เขาเริ่มจะรู้สึกอะไรบ้างอย่างได้แล้วละ

“ไปนั่งกับพี่ก้องเถอะแตมเดี๋ยวก็เจอกันที่ร้านอยู่ดี” โจ้ช่วยพูดเสริมทันทีเมื่อเห็นแสตมป์ทำท่าเหมือนจะเถียงคนข้างหน้า แสตมป์ก็ยอมอ่อนลงเดินไปนั่งรถพี่ก้องแต่โดยดี เมื่อแสตมป์นั่งที่ข้างคนขับเรียบร้อยก้องก็กำลังจะเดินไปฝั่งคนขับก็ต้องหยุดหันไปหาโจ้ทันทีเมื่อโจ้ได้พูดอะไรออกมา

“หวงหรอครับ” โจ้พูดด้วยน้ำเสียงยียวน และยิ้มมุมปากจนทำให้คนมองถึงกับรู้สึกหมั่นไส้ ก้องไม่ตอบอะไรเดินต่อไปเพื่อที่จะไปนั่งฝั่งคนขับ

“ผมมองออกนะ เห็นสีหน้าพี่เมื่อกี้ก็รู้หมดแล้ว” โจ้ไม่เลิกที่จะกวนประสาทคนตรงหน้า แต่กับเป็นก้องที่รู้สึกตกใจกับคำพูดนี้ เขารู้ว่าโจ้ฉลาดมากแค่ไหน เรื่องแค่นี้ยังไงโจ้ก็มองออกอยู่ดี

“อย่าไปบอกแสตมป์ละ” ก้องพูดจบก็รีบเดินขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว โจ้ยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของอีกคน และเขาก็เดินกลับไปที่รถเพื่อไปร้านอาหาร เมื่อก้องเขามานั่งฝั่งคนขับก็มีคำถามพุ่งมาทันทีจากอีกคน

“ทำไมพี่ไม่ให้ผมไปนั่งกับพี่โจ้” แสตมป์ถามเสียงขุ่นพร้อมจ้องหน้าอีกคนไม่ลดละ

“นายมากับพี่ก็ต้องกลับกับพี่” ก้องตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ยังไม่ได้กลับสะหน่อยเดี๋ยวก็ต้องเจอกันที่ร้านอาหารอยู่แล้ว” แสตมป์มุ่ยหน้าไปอีกทาง ก้องไม่พูดอะไรต่อเอื้อมมือไปเปิดเพลง และหมุนปุ่มเสียงให้ดังขึ้น และเพลงที่กำลังเล่นในตอนนี้ของคลื่นวิทยุคลื่นหนึ่งก็สามารถทำให้ทั้งสองตกอยู่ในภวังค์

'…...... เพราะว่าคืนนี้ฉันมีเรื่องร้อนใจ อยากอธิษฐานและขอดวงดาวให้ช่วยฉันสักที เนื่องจากตอนนี้ฉันรู้สึกจิตใจมันอ่อนไหว อยากจะรู้ว่าเขาเป็นยังไง จากคำพูดวันนี้ เพราะฉันเพิ่งบอกรักไป และเขาก็รับฟังทุกอย่างทุกถ้อยคำ เหมือนความฝัน …...'

แสตมป์ตกอยู่ในห้วงความคิดทันทีเมื่อได้ฟังเพลงนี้ เพราะความรู้สึกข้างในที่มันเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อได้มาอยู่ใกล้คนที่ขับรถอยู่ในตอนนี้ พี่ก้องทำให้เขาทุกอย่าง ตามใจทุกอย่างเมื่อเขาต้องการอะไร และเมื่อเขารู้สึกไม่ดีก็มีพี่ก้องช่วยทำให้หาย พี่เขาอบอุ่นกับเราเสมอ ถึงบางทีเราอาจจะไม่เข้าใจในการกระทำของพี่ก้องแต่เมื่อรู้คำตอบมันมักจะเป็นสิ่งที่ดีเสมอที่พี่ก้องมอบให้ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็แล้วแต่

ส่วนก้องที่ตอนนี้ก็ตกอยู่ในห้วงความคิดเหมือนกันแต่ก็ยังพอมีสติอยู่บ้างในการขับรถเมื่อได้ฟังเพลงนี้เหมือนหัวใจกำลังสั่งงานให้พูดอะไรออกไปเสียที แต่เขาก็กลัว กลัวว่าจะเสียคนตรงหน้าไป เขาไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นกับเขา แต่พอมารู้อีกทีเขาก็รักคนตรงหน้าเข้าเต็มเปาไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ความรู้สึกแบบนี้ได้อีกแล้ว

.

“อร่อยจังเลยครับ” แสตมป์ลูบหน้าท้องไปมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อทั้งสามกินอาหารเที่ยงเสร็จ

“สำหรับนายไม่ว่าอะไรก็อร่อยทุกอย่างแหละ” โจ้เอ่ยแซวขึ้น

“พี่โจ้ก็ ….. ไปเลยนะ ไม่พูดด้วยแล้ว” พูดจบก็เดินขึ้นรถที่ตอนนี้สตาร์ตเป็นที่เรียบร้อยแล้วจากฝีมือของอีกคน โจ้ไม่พูดอะไรต่อแค่มองยิ้มๆ ให้กับคนที่เพิ่งขึ้นไปนั่งที่รถ เขาจึงหันมาให้ความสนใจอีกคน

“ง้อให้ผมด้วยนะ” โจ้พูดพร้อมกับส่งสายตาที่มีเลศนัยไปให้ก้องที่ยืนอยู่

“ทำไมไม่ไปง้อเองล่ะ” ก้องพูดสวนขึ้นมาทันทีและทำท่าเหมือนไม่สนใจคำพูดของอีกคน

“ไม่เอาหรอกเดี๋ยวพี่โจรู้ทำไง ยิ่งง้อยากๆ อยู่คนนั้นน่ะ” โจ้พูดด้วยน้ำเสียงแกมตลก

“โจมันตกลงคบกับนายแล้วหรอ” ก้องถามด้วยความสงสัย ไม่เห็นเพื่อนสนิทเขาบอกเลย

“ยังหรอกครับ แต่กำลังตามจีบเขาอยู่ แล้วให้ไปง้อผู้ชายคนอื่น มันไม่ดีหรอก” โจ้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่ก็ต้องหัวเราะออกมาเมื่ออีกคนพูดขัดสะเสียหลัก

“แต่ไปตามง้อสาวๆแทนว่างั้น”

“พี่ก้องก็พูดไป ผมไม่มีสาวๆ ให้ง้อสะหน่อย ผมจริงจังกับพี่โจคนเดียวจริงๆ” โจ้กลับเขาโหมดจริงจังอีกครั้ง ก้องไม่พูดอะไรต่อแต่ก็ยิ้มขำๆ เมื่อฟังอีกคนพูดออกมา และก็ต้องรีบขึ้นรถทันทีเมื่อคนที่อยู่ในรถตอนนี้เลื่อนกระจกลงมาและเริ่มโวยวาย

“พี่จะกลับไหมครับ !” แสตมป์ยังคงงอนโจ้อยู่ ทำแก้มพองแล้วเชิดหน้าหนีเมื่อโจ้มองมา แต่ก็ไม่ทำให้โจ้ลำบากใจเพราะเป็นนิสัยประจำของแสตมป์อยู่แล้ว เดี๋ยวอีกแปปๆ ก็หายไปเองกลับทำให้เขายิ้มออกมาต่างหาก ก้องเมื่อได้ยินแสตมป์พูดก็รีบเดินไปขึ้นรถทันที เมื่อก้องนั่งที่ฝั่งคนขับแล้วก็พูดกับโจ้ผ่านกระจกที่ยังไม่ได้ปิด

“เจอกันนะโจ้” โจ้ตอบรับแล้วหันหลังเดินกลับรถของเขาไป ก้องก็เลยออกรถมุ่งสู่กรุงเทพฯ ทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรแต่ก้องนึกขึ้นได้ว่าโจ้ฝากมาง้อก็เลยลองดูสักหน่อย น่าจะสนุกดี

“โจ้ฝากมาง้อน่ะ”

“บอกเขาด้วยไม่หายโกรธ” แสตมป์มุ่ยหน้าไปอีกทางแล้วยกมือขึ้นมากอดอก ก้องไม่พูดอะไรต่อเมื่อเห็นท่าทางของอีกคนเมื่อกี้ทำให้เขาแทบกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ นายนี่น่ารักจริงๆ แล้วแบบนี้จะไม่รักได้ไงกัน ก้องกลับมาอยู่ในห้วงความคิดอีกครั้งเมื่อคิดถึงความรู้สึกที่ก่อเกิดในหัวใจของเขา และดูจากวันนี้เวลาอยู่ในร้านอาหารก็มีคนให้ความสนใจแสตมป์เป็นอย่างมาก ใครเห็นก็คงต้องหลงกันบ้างแหละน่ารักสะขนาดนี้ บางคนนี้มองแทบจะกินแสตมป์ได้ทั้งตัวแล้ว มีบ้างที่มีคนเดินเข้ามาขอเบอร์แสตมป์แต่ดีที่ยังมีโจ้ช่วยเหลือไม่งั้นเขาไม่รู้จะทำยังไงเพราะดูแล้วอีกคนไม่น่าจะปฏิเสธแน่ๆ

'เอ่อ ขอโทษนะครับน้อง พอดีคนนั้นเขาฝากมาขอเบอร์' ผู้ที่เดินเข้ามาใหม่เป็นผู้ชายหน้าตาดี แต่ดูจากมือที่ชี้ไปที่โต๊ะใกล้ๆ เมื่อก้องและโจ้หันไปเห็นหน้าตาของผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีกว่าคนที่มาขอเบอร์สะอีก เมื่อก้องเห็นก็ทำให้อารมณ์ไม่ดีขึ้นมาทันที แต่ถ้าไม่มีโจ้คอยช่วยเหลืออยู่เขาคงต้องตายแน่ๆ แต่การช่วยเหลือเหมือนจะดีแต่ก็ทำให้ก้องกับแสตมป์อึ้งไปเหมือนกัน

'อ้าวว่าไงไอแตม ขออนุญาตสามีที่นั่งข้างๆ ก่อนสิ ว่าเขาอนุญาตให้นายให้เบอร์ไหม' โจ้พูดขึ้นพยักหน้าไปทางก้องที่นั่งอยู่ข้างๆ แสตมป์ตอนนี้ด้วยการลอยหน้าลอยตา และเหมือนทั้งสองจะพูดอะไรไม่ออกโจ้เลยก็เลยจัดการต่อให้

'พอดีน้องเขาขี้อายนะครับ ว่าแต่คนไหนนะครับที่ขอเบอร์' โจ้พูดพร้อมกับทำหน้าสงสัย

'ขอโทษทีครับ พอดีไม่รู้ว่าน้องเขามีเจ้าของแล้ว' เมื่อผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นพูดจบก็รีบเดินกลับไปทันทีและเหมือนจะมีเสียงซุบซิบดังมาเข้าหูของทั้งสามบ้าง

'พี่โจ้เล่นอะไรเนี่ย' แสตมป์พูดขึ้นเมื่อหลุดจากความตกใจจากการสนทนาเมื่อกี้นี้

'หรือนายอยากจะให้เบอร์ เดี๋ยวพี่เรียกมาใหม่ก็ได้นะ' โจ้ทำท่าจะหันไปเรียกแต่กลับโดนแสตมป์รั้งไว้

'ไม่ครับ ไม่ต้องเรียก'

“พี่ก้องครับ”

“.........”

“พี่ก้องครับ”

“..........”

“พี่ก้องครับ !”

“...........”

“พี่ก้องครับบบบบบ !”

“มีอะไรครับแสตมป์ตะโกนสะดังเชียว” ก้องหลุดจากห้วงความคิดทันทีเมื่อมีเสียงตะโกนจากคนที่นั่งข้างๆ ขัดจังหวะขึ้นมา

“ผมเรียกพี่ก้องตั้งนานแล้วครับ พี่นั่นแหละมัวแต่คิดอะไรอยู่”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ว่าแต่แสตมป์มีอะไรหรอครับ”

“คือผมอยากเข้าห้องน้ำอ่ะครับ แวะปั๊มให้หน่อย”

“ได้ครับ” ก้องตอบรับออกไปและขับเลี้ยวเข้าปั๊มทันทีเมื่อเจอ ตอนนี้ก้องรู้สึกอยากดื่มกาแฟเลยลงไปซื้อและแยกกับแสตมป์ที่ไปเข้าห้องน้ำ แสตมป์รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีเมื่อลงจากรถ และเมื่อเสร็จภารกิจก็ออกมาจากห้องน้ำมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟที่ก้องได้บอกเขาก่อนที่แยกกันไป แต่เมื่อเขากำลังจะเดินถึงร้านกาแฟก็บังเอิญเจอกับผู้ชายที่ให้เพื่อนมาขอเบอร์เขาที่ร้านอาหาร

“อ้าวน้องที่เจอที่ร้านอาหารนี่” ชายหนุ่มหน้าตาดีทักขึ้นเมื่อเห็นแสตมป์ ส่วนแสตมป์ก็อึกอักพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะหาวิธีรอดพ้นจากตรงนี้ไปยังไง ก็เล่นอยู่สะทั้งคนที่มาขอและให้มาขอเบอร์เลย

“แล้วทำไมมาเดินอยู่คนเดียวละครับ” ชายหนุ่มหน้าตาดีพูดขึ้นอีกรอบเมื่อเห็นว่าแสตมป์เงียบไม่พูดอะไร

“แล้วสรุปเบอร์จะไม่ให้ผมจริงๆ หรอครับ” แสตมป์พยายามคิดหาหนทางที่จะหลบไปจากตรงนี้ เขาภาวนาให้พี่ก้องซื้อกาแฟเสร็จแล้วมาช่วยเขาออกไปจากตรงนี้สะที และเหมือนฟ้าจะเข้าข้างเขาเมื่อเขาเห็นพี่ก้องเดินออกจากร้านกาแฟแล้วกำลังเดินมา ก้องเห็นแสตมป์ยืนอยู่กับผู้ชายสองคนที่เขาไม่รู้จักเมื่อก้องเห็นอย่างนั้นก็ทำให้เขารู้สึกอารมณ์ไม่ดีทันที เมื่อแสตมป์เห็นหน้าก้องชัดๆ ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกรังสีที่แผ่ออกมาจากอีกคน

“ซื้อกาแฟเสร็จแล้วหรอครับพี่ก้อง ผมรอตั้งนานแน่ะ” แสตมป์รีบเดินเข้าไปหาก้องทันทีจนทำให้ก้องถึงกับงงไปเลยทีเดียว และเมื่อก้องหันไปเห็นผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ในตอนแรกเขาก็เข้าใจทันทีว่าทำไมแสตมป์ถึงเป็นอย่างนี้ ก้องจำได้ว่าผู้ชายสองคนนี้ที่เขาเจอที่ร้านอาหารที่เข้ามาขอเบอร์แสตมป์ ก้องเอื้อมมือไปรัดเอวของอีกคนไว้แล้วกระชับเข้ามาใกล้

“พวกคุณมีอะไรกับแฟนผมหรือเปล่าครับ” ก้องถามด้วยสีหน้าเรียบปกติ

“อ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ คือเห็นเขาเดินอยู่คนเดียวก็เลยเข้ามาทัก” ชายหนุ่มหน้าตาดีตอบด้วยอาการที่ไม่สบอารมณ์เท่าไร

“งั้นถ้าไม่มีอะไร งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับ” ก้องพูดพร้อมรั้งเอวของแสตมป์ให้เดินตามเขามาเพื่อจะขึ้นรถกัน และเมื่อทั้งสองเข้ามานั่งในรถแล้วก้องก็เปิดประเด็นทันที

“ทำไมถึงไม่เดินเลี่ยงมา” ก้องพูดเสียงแข็ง

“ผมไม่รู้จะเลี่ยงยังไงนี่ครับ” แสตมป์พูดเสียงอ่อย แต่ครั้งนี้ไม่ทำให้ก้องคลายอารมณ์โกรธได้เลย

“ทำไมนายคิดไม่ได้เลยหรอว่าจะเลี่ยงยังไงน่ะ !” ก้องพูดเสียงแข็งออกมามากกว่าเดิม

“พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย !” แสตมป์ก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ที่อีกคนเริ่มจะพูดไม่รู้เรื่อง เมื่อก้องเห็นว่าแสตมป์น่าจะเถียงเขาแน่ๆ ไม่ว่าจะพูดอะไร เขาเริ่มจะเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่เลยทำให้เขาหลุดปากพูดความรู้สึกออกไป

“พี่เป็นห่วงนายแค่ไหนนายรู้ไหม!” เมื่อแสตมป์ได้ยินประโยคเมื่อกี้ก็ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออกเหมือนมีอะไรมาจุกที่ลำคอ

“รู้ไหมพี่หวงนายเวลานายอยู่ใกล้คนอื่นที่ไ่ม่ใช่พี่ !”

“แล้วพี่จะมาหวงผมทำไมเล่า !” เมื่อแสตมป์ตั้งสติได้เขาก็ไม่ลดละที่จะเถียงต่อ ทำให้ไม่ได้สังเกตว่าก้องได้หลุดพูดอะไรออกมา เพราะเขาก็เริ่มน้ำโหบ้างแล้ว อยู่ดีๆ พี่ก้องก็ใส่อารมณ์กับเขาเพราะเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องอย่างนี้ ปกติพี่ก้องจะใจเย็นแต่นี่มันอะไรกัน เขาเริ่มไม่เข้าใจ และน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า แต่เมื่อได้ยินประโยคถัดไปก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าโลกนี้หยุดหมุน

“ก็เพราะว่าพี่รักนายไงล่ะ !”