คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความรู้สึก
“อะไรนะ" เสียงตะโกนลั่นห้องของรีมัสเมื่อเด็กๆ ได้ยินประโยคก่อนหน้านี้ของรีมัส
“ฉันบอกว่าศาสตราจารย์สเนปน่ะ เขาชอบเพื่อนของเธอ เชอรีนน่ะ"
“คุณรู้ได้ไงรีมัส คุณคิดไปเองหรือเปล่าครับ" เดรโกหันไปถามแฟนของเขา
“นั่นนะสิรีมัส เป็นไปไม่ได้หรอก" แฮร์รี่เสริม
“ฉันไม่ได้คิดไปเองนะ ฉันได้ยินจากปากของมันเลย"
“เป็นไปไม่ได้ !!!” แฮร์รี่พูดขึ้น
“เป็นไปแล้วแฮร์รี่"
ย้อนไปเมื่อวันก่อน
“มอง มองอยู่นั่นแหละ มองจนเธอจะหายไปกับการมองของนายอยู่แล้วเซเวอรัส" รีมัสพูดขึ้นขณะที่นั่งรับประทานอาหารเย็นข้างๆ กับสเนปเหมือนทุกที
“มอง ? ฉันมองอะไร"
“ก็นู้นไง" รีมัสพูดเสร็จก็บุ้ยปากไปทางเชอรีน
“ฉันมองตอนไหนกัน หุบปากของนายไปเหอะ"
“ก็ตั้งแต่ตอนที่พวกแฮร์รี่เดินเข้ามาแล้วมีเชอรีนอยู่ในกลุ่มด้วยนั่นแหละ ถึงนักเรียนชายคนอื่นๆ จะมองเธอเหมือนกันกับนายแต่นั่นมันเป็นปกติอยู่แล้วเพราะเธอสวยขนาดนั้น แต่มันแปลกที่นาย"
“............”
“ฉันสงสัย ...... นายน่ะชอบเธอหรือไงกัน" รีมัสเอียงตัวไปกระซิบกับสเนปด้วยเสียงที่เบา
“ฉันจะไปชอบยัยเด็กนั่นทำไมกัน และฉันก็บอกนายไปแล้วนะว่าให้นายหุบปาก รำคาญ !!!”
“แน่ะ อาการอย่างเนี้ย เขาเรียกร้อนตัว ก็ฉันเห็นเวลาเธอกวนประสาทนาย นายไม่เห็นจะหักคะแนน หรือทำอะไรเลย ปกติถ้าเป็นคนอื่นฉันว่าไม่เหลือซากแล้ว"
“.............”
“ชอบก็บอกชอบสิ จะปากแข็งทำไมกัน ฉันเห็นตลอดเวลาตอนที่เธออยู่ปี 1 นายก็ดูให้ความสนใจเธอดีนิ จนเธอขึ้นปี 2 แล้ว จะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ทำไมกัน"
“............”
“เบื่อพวกปากอย่างใจอย่างโว้ยยยย ถึงฉันจะเคยแกล้งนายสารพัดตอนที่เรียนอยู่อ่ะนะ แต่ตอนนี้ฉันก็พอจะดูออกว่านายน่ะชอบเธอ"
“เมื่อไรนายจะหยุดพล่ามสะที"
“ฉันไม่ได้พล่ามสะหน่อย ฉันก็แค่หวังดีอยากให้นายสมหวังบ้างไรบ้าง"
แล้วในไม่นานรีมัสก็เงียบไป ส่วนสเนปก็นั่งคิดไตร่ตรองกับคำพูดของรีมัสที่พูดมาทั้งหมดเมื่อกี้ สเนปก็เผลอพึมพำออกมา
“ฉันจะบอกนายไปได้ยังไงล่ะว่าฉันชอบเชอรีนน่ะ"
สเนปพึมพำอยู่คนเดียวแต่มันก็ดังพอให้คนข้างๆ ได้ยินที่เขาพูด
“ทำไมถึงบอกไม่ได้ละ 5555 ฉันได้ยินที่นายพูดนะเซเวอรัส"
สเนปทำหน้าอึ้งไปนิดหน่อย แล้วก็กลับมาทำหน้าตาเย็นชาเหมือนเดิม
“เชอรีนน่ะถึงจะมีเด็กผู้ชายเข้ามาจีบเธอเยอะในตลอด 1 ปี ที่ผ่านมา แต่นายไม่ได้สังเกตหน่อยหรือว่าเธอไม่ได้สนใจเด็กพวกนั้นเลย แต่เธอกลับให้ความสนใจนายมากกว่า ทั้งกวนประสาทนาย แหย่นายไปเรื่อยน่ะ"
“...........”
“เดินหน้าได้แล้ว ระวังจะโดนตัดหน้าไปเสียก่อนนะ ฉันไม่รู้ด้วย"
“ฉันจะทำไงได้ล่ะ เธอก็กวนประสาททุกคนนั่นแหละ อัธยาศัยดีจะตายไป"
“พูดออกมาได้แล้วหรือไงนึกว่านายเป็นใบ้ให้ฉันคุยอยู่คนเดียวตั้งนาน แต่เธอก็สนใจนายมากกว่าคนอื่นไม่ใช่หรอ นายลองคิดดีๆ"
“ฉันไม่กล้าบอกเธอหรอก"
“กลัวเสียใจว่างั้นเถอะ"
“..........”
“ฉันว่านะ นายน่ะอย่ากลัวเสียใจเลย ถ้านายพูดไปแล้วเชอรีนคิดเหมือนกันกับนาย นายก็สมหวังกับรักครั้งนี้นะ แต่ถ้าเชอรีนคิดไม่เหมือนกับนาย นายจะได้ตัดใจไม่ให้มันรู้สึกนานไปกว่านี้ อิ่มละ ฉันไปดีกว่า คิดดีๆ ละ"
กลับย้อนมาปัจจุบัน
“แต่จะว่าไปเมื่อประมาณ 4 – 5 วันก่อนหนูก็แกล้งแซวเชอรีนเล่นๆ เรื่องเธอกับสเนปนะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น
“แล้วเชอรีนมีทีท่าอย่างไง พูดอะไรหรือเปล่า" รอนถามแฟนเธอ
“ฉันกับจินนี่ก็อยู่ด้วยนะ ฉันเห็นว่าเธอยิ้มกว้างเชียวละ" ลูน่าพูดขึ้นบ้าง
“แต่ฉันก็ถามเธอน่ะ ว่าเธอคิดอะไรกับสเนปหรือเปล่าเนี่ย เธอตอบฉันมาว่า เธอก็รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นคนคิดอะไรก็บอกอย่างนั้น ชอบก็บอกชอบ ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ ไม่แน่ใจก็บอกไม่แน่ใจ และฉันคิดว่าตอนนี้ฉันไม่แน่ใจ รู้สึกสับสนยังไงไม่รู้ ฉันว่าอีกไม่นานฉันจะลองหาคำตอบ"
“เอ่อ .... ว่าแต่เชอรีนไปไหนน่ะ" เนวิลล์จากที่เงียบอยู่ก็พูดขึ้นบ้าง
“อ้อ พอดีมักกอนนากัลเรียกเธอไปพบ ก็รู้ๆกันอยู่ตั้งแต่เธอเข้ามาเธอก็แย่งตำแหน่งการโดนกักบริเวณจากแฮร์รี่ไปแล้ว" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นว่าอย่างนึกขำ
“จะว่าไปเชอรีนก็แสบใช่เล่นนะนั่น" รีมัสพูดขึ้นบ้้าง
“แสบมากๆ เลยแหละครับรีมัส" เดรโกตอบแฟนของเขาเมื่อนั่งเงียบมานาน
“เฮ้ออ เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องของคนสองคนให้เขาจัดการกันเองแหละ และเมื่อเขามั่นใจในความรู้สึกกันเมื่อไร เราก็มีหน้าที่ให้เขาลงเอยกันให้เร็วขึ้น 5555” รีมัสพูดขึ้น
แอ๊ด ~~~ เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏร่างของหญิงสาวที่พวกเขาพูดถึงในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
“โอ๊ยยยยย เบื่อ เบื่อจริงๆ เลยยยยยย !!”
“เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ เชอรีน" เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเธอเดินเข้ามาอย่างคนไร้วิญญาณยังไงยังงั้น
“แล้วเธอไปทำอะไรมาน่ะ ทำไมหน้ามีรอยแผล" รอนถามขึ้นบ้าง
“มีเรื่องกับใครอีกแล้วใช่ไหมเชอรีน" คราวนี้เป็นรีมัสพูดบ้าง
“หนูไม่ได้เป็นคนเริ่มเลยนะ ยัยนั่นเริ่มก่อนต่างหาก"
“เอาอีกแล้ว แล้วคราวนี้โดนอะไรละ" เฮอร์ไมโอนี่ถามบ้าง
“โดนกักบริเวณน่ะ ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่นหน่อย ฉันแค่โดนกักบริเวณกับสเนปเท่านั้นเอง"
“ทำไมเป็นงั้น ปกติก็โดนกักบริเวณกับฟิลช์ไม่ใช่หรอ" จินนี่พูดขึ้น
“ก็ครั้งนี้มีเรื่องต่อหน้าต่อตาสเนปน่ะสิ แล้วคนที่ฉันมีเรื่องด้วยก็เป็นเด็กในบ้านเขา"
“ครั้งที่เท่าไรแล้วเนี่ยกับการโดนกักบริเวณ" เดรโกจากที่เงียบฟังบทสนทนาก็พูดขึ้นมาบ้าง
“ไม่รู้สิ เยอะจนนับไม่ได้เลย แต่ก็ดีแล้วไม่โดนหักคะแนนบ้านสะหน่อย กักบริเวณก็ดี ฉันโดนคนเดียว เพื่อนจะได้ไม่ต้องกังวลการโดนแบบส่วนรวม"
“จ้า แม่คนดี" แฮร์รี่พูดแซวขึ้น
“ฉันขอถามอะไรอย่างนึงสิเชอรีน" รีมัสพูด
“อะไรหรอคะรีมัส"
“ถามจริงๆ เลยนะตอบตรงๆ ด้วย"
“อะไรละคะ"
“เธอชอบเซเวอรัสหรือเปล่า"
“ถามตรงดีนะคะ แหมมม ศาสตราจารย์ก็รู้นิสัยหนูอยู่แล้วว่าหนูคิดอะไรก็พูดอย่างนั้น และหนูก็จะบอกว่า หนูไม่แน่ใจค่ะ ว่าชอบหรือเปล่า แต่รู้สึกดีเวลาได้กวนประสาทเขา ได้ใกล้ชิดเขา แต่อีกไม่นานว่าจะหาคำตอบดู แต่คงต้องใช้เวลาสักหน่อย เย็นนี้ตอนกักบริเวณเลยก็ดี" เธอพูดขึ้นพร้อมกับครุ่นคิดอะไรบ้างอย่าง ส่วนรีมัสก็พยักหน้าเพื่อแสดงว่าเข้าใจกับสิ่งที่เด็กสาวพูดแล้วเขาก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยและก็คิดว่า
'ไอ้เซเวอรัสจะสมหวังก็คราวนี้แหละ'
“ยังไงก็อย่าลืมบอกพวกเราบ้างละ" ลูน่าจากเงียบมาตั้งนานก็พูดขึ้น
“ฉันเคยมีความลับกับพวกเธอสะที่ไหนละ"
Talk : ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่านอีกเช่นเคยค่ะ ขอบคุณคอมเม้นด้วยนะคะ อาจจะสั้นไปหน่อยมั้งแต่งในเวิร์ด 3 หน้ากว่าเอง ตอนนี้ก็อยากให้เห็นความรู้สึกของทั้งสองฝ่ายว่าคิดยังไงกันแน่ เวลาผ่านไปเร็ว 55555 เชอรีนอยู่ปี 2 ล่ะ อย่างที่บอก อยากให้ใช้เวลานานๆ แบบสนิทกันจะได้ปรึกษาไรได้มากขึ้น ตอนนี้เหมือนรีมัสจะเป็นตัวหลักเลย ฮ่าๆๆ ส่วนตอนหน้าก็จะได้รู้แล้วว่าเกมที่ทั้งสองนั้นจะเล่นด้วยกันนั้นคือเกมอะไร เหมือนเดิิมค่ะ ฝากอ่านกันด้วยนะ ทนๆ เอาหน่อย อ่านไปเรื่อยๆ สนุกไม่สนุกก็อ่านหน่อยน้าาาาาาา ฮ่าๆๆๆ
ความคิดเห็น