คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ถ้าเรียกมันว่ารัก
ตู้มมมมมม ~~
เสียงเหมือนมีบางอย่างตกลงน้ำเสียงดังเป็นอะไรไปไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่คน เป็นแสตมป์นั่นเองที่ตอนนี้จมดิ่งไปในน้ำแล้วเพิ่งโผล่พ้นน้ำขึ้นมา เพราะอะไรนะหรอที่อยู่ในสภาพแบบนี้ก็เพราะอีกคนโยนเขาลงน้ำทะเลน่ะสิ
“พี่ก้องเล่นอะไรเนี่ยย เปียกหมดเลยเนี่ย” แสตมป์บ่นเสียงดังใส่อีกคนเมื่อเห็นอีกคนยิ้มร่าไม่สนใจสิ่งที่เพิ่งกระทำลงไป
“ไหนนายบอกอยากเล่นน้ำไง” ก้องตอบโดยไม่รู้ประสีประสาอะไร
“อยากเล่น แต่ไม่ใช่อะไรแบบนี้สะหน่อย เห็นไหมเมื่อกี้จมลงไปเลย ถ้าผมเป็นอะไรขึ้นมาพี่จะทำยังไง” แสตมป์ไม่ลดละที่จะเถียงต่อ
“พี่ก็รับผิดชอบไง รับผิดชอบทางกายและใจเลย” ก้องพูดพร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้อีกคน โดยที่อีกคนก็สังเกตเห็นและไม่กล้าพูดอะไรต่อได้แต่หลบหน้าไปอีกทาง ตอนนี้ทั้งสองคนยืนอยู่ในน้ำทะเลที่ลึกในระดับเอว
“ไปสร้างปราสาททรายกันดีกว่าเนอะ” เป็นก้องเองที่ชวนแสตมป์คุยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปไม่ยอมพูดอะไรพร้อมกับดึงมืออีกคนเดินไปทางชายฝั่ง
“ผมอยากเล่นน้ำก่อนอ่ะครับ” แสตมป์รั้งตัวไว้ไม่ยอมเดินไปและไม่ยอมให้ก้องเดินต่อไป เมื่อก้องหันมาเห็นหน้าแสตมป์ตอนนี้ที่เป็นปกติกว่าเมื่อกี้แล้ว ก็ไม่ขัดอะไร แต่ก้องก็ต้องรีบหันหน้าหลบน้ำที่กระเซ็นมาจากฝีมือของอีกคนที่พยายามสาดน้ำใส่หน้าอย่างไม่หยุด ก้องก็ไม่อยู่เฉยสาดน้ำกลับไปที่แสตมป์ ทั้งคู่สาดน้ำกันไปมาจนเป็นจุดเด็นของใครหลายๆ คนที่อยู่แถวนั้น มีเสียงซุบซิบที่ทั้งคู่พอที่จะได้ยินดังมากระทบหูของทั้งสอง
“ดูคู่นั่นสิ น่ารักเนอะ”
“ใช่ๆ อีกคนก็หล่อ อีกคนก็น่ารัก เหมาะสมกันดีว่ามะ”
“น่าเสียดายจัง”
เมื่อทั้งสองได้ยินก็ชะงักหยุดสาดน้ำเล่นกันอย่างทันที แสตมป์เงียบไปนิดนึงก็ได้สติกลับมาแล้วเดินเข้าชายฝั่งอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจอีกคนเลยสักนิด เขาสามารถรับรู้ได้เลยว่าตอนนี้เขาหน้าแดงมากเพียงใด โอ้ยยยยเขาเป็นอะไรไปเนี่ยยยย ไปเขินกับคำพูดแบบนั้นทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แสตมป์มัวแต่ครุ่นคิดอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่ามีอีกคนที่เดินใกล้เข้ามาหาเขาแล้ว และแสตมป์ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อโดนขัดจังหวะจากอีกคนด้วยการโดนตบบ่า
“นี่ เป็นอะไรไป อยู่ดีๆ ก็วิ่งขึ้นมาสะงั้น”
“ปะ.. เปล่าครับ พอดีผมรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะครับ” เมื่อแสตมป์พูดจบก็เดินไปทันทีไม่รอคำตอบจากอีกฝ่าย ตอนนี้เขาไม่อยากให้อีกคนเห็นหน้าเขาเพราะรู้สึกว่ามันยังไม่หายแดงจากอาการเมื่อกี้นี้เลย
“เดี๋ยวสิแสตมป์รอพี่ด้วย” ก้องตะโกนตามหลังแล้ววิ่งตามไปให้ทันอีกคนแต่เหมือนแสตมป์จะไม่หยุดรอเขาเลยสักนิด แต่กลับเร่งฝีเท้าเพิ่มขึ้นให้เร็วกว่าเดิม เป็นอะไรของเขาเนี่ย หรือจะปวดหัวหนักนะ ก้องคิดในใจเมื่อเห็นว่าไม่มีทีท่าจะตามอีกคนทันได้เลย แต่ยังไงก็ต้องเจอกันที่ห้องอยู่ดี จะรีบเดินไปไหน จะหลบหน้าเขาทำไมกัน ห้ะ ! หลบหน้า? ทำไมแสตมป์ต้องหลบหน้าเขาด้วยละ เขาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แต่เมื่อเขามาถึงห้องก็ไม่เจอแสตมป์แต่ได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ เขาจึงเปลี่ยนเป็นผ้าพันไว้ที่รอบเอวแล้วนั่งรออีกคนอาบน้ำ และในไม่นานเสียงประตูห้องน้ำก็เปิดออกแล้วปรากฏร่างของอีกคนในสภาพที่ท่อนบนเปลือยเปล่าไม่มีอะไรปกปิด มีไรขนที่หน้าอก ทำให้ก้องไม่สามารถละสายตาจากภาพตรงนั้นได้เลย แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออีกคนส่งเสียงกระแอมเบาๆ มาจากลำคอ ก้องหลุดจากภวังค์ทันที เมื่อตั้งสติได้ก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไปไม่พูดอะไร แสตมป์รู้สึกโ่ล่งใจที่อีกคนไม่พูดอะไรที่มันเกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านี้เพราะเขายังคิดหาคำพูดที่จะมาตอบกลับไม่ให้ดูแปลกไปไม่ได้เลย และสายตาที่มองมาเมื่อกี้อีกทำให้เขาแทบเข่าอ่อนไปเลย ถ้าไม่ตั้งสติให้ดี แสตมป์รีบแต่งตัวให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะไปข้างนอกก็อย่างที่บอกตอนนี้ยังไม่อยากคุยกับอีกคนสักเท่าไร แต่ก่อนที่เขาจะได้ออกไปจากห้องก็มีเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมาเสียก่อน
“จะไปไหนน่ะ” ก้องพูดออกมาทันทีเมื่อเห็นอีกคนกำลังจะเดินออกจากห้องไป
“ผมจะไปเดินเล่น” แสตมป์ตอบเสียงเบาพร้อมกับจะดึงมือกลับแต่ไม่เป็นผลเพราะอีกคนจับมันแน่นเสียยิ่งกว่าอะไรแต่ก็ต้องตกใจเมื่ออีกคนดึงเขาเข้าไปสวมกอดจากด้านหลังแบบแนบชิด
“พี่จะทำอะไร” แสตมป์พูดออกมาด้วยเสียงที่ตกใจเป็นอย่างมาก
“พี่กำลังคิดว่า เหมือนนายกำลังหลบหน้าพี่อยู่นะ เป็นอะไรไปครับแสตมป์” เสียงของก้องอ่อนโยนมากเสียจนแสตมป์แทบเคลิ้มตาม แต่ก็ดึงสติกลับมาได้
“หลบหน้าที่ไหนกัน ผมแค่อยากไปเดินเล่นเท่านั้น” แสตมป์ก็ยังไม่ยอมลดละที่จะเถียงต่อ แต่อีกคนไม่สนใจกับกระชับอ้อมแขนมากยิ่งขึ้น
“ปล่อยผม ผมจะไปเดินเล่น” แสตมป์พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของคนที่กอดเขาจากด้านหลังอยู่
“อย่าดิ้นสิ” ก้องพยายมกระชับอ้อมแขนมากขึ้น
“พี่ก็ปล่อยผมสิ”
“ปล่อยไม่ได้หรอก” ก้องเริ่มพูดเสียงแปลกไปจากเดิม จนทำให้แสตมป์รู้สึกแปลกๆ
“ทำไมจะปล่อยไม่ได้ ปล่อยยย!!”
“คือ เอ่ออ … คือ” ก้องเริ่มหน้าเสียไม่กล้าพูดมันออกไป
“คืออะไร เป็นอะไรของพี่ปล่อยผมได้แล้ว” แสตมป์ก็ยังไม่ยอมแพ้พยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของคนข้างหลัง และเขาก็ทำสำเร็จและหันมาจะบ่นใส่คนข้างหลัง แต่ก็ต้องตาโตทันทีเมื่อผ้าที่พันเอวของอีกคนไว้ในตอนแรกตอนนี้มันไปกองลงกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย ทำให้เขาเห็นร่างของอีกคนที่เปลือยเปล่าไปทั้งตัว
“เฮ้ยยยยย !” แสตมป์รีบหันหลังให้ทันทีพร้อมยกมือปิดตา แล้วโวยวายออกมาโดยไม่สนใจใครเลย ส่วนอีกคนรีบก้มเก็บผ้าขึ้นมาพันไว้เช่นเดิม
“ก็บอกแล้วว่าอย่าดิ้น” ก้องพูดด้วยน้ำเสียงที่เบามากแต่มันกลับดังสำหรับอีกคน
“ก็ใครมันจะไปรู้ละ” แสตมป์ตอบกลับแต่ไม่หันมามองอีกคนเลยสักนิด แต่กลับเดินออกจากห้องไปทันที จนทำให้ก้องต้องรีบแต่งตัวเพื่อตามไป
แสตมป์ที่เดินเล่นอยู่ที่ตลาดแถวที่พักก็ต้องก้มดูโทรศัพท์เมื่อโปรแกรมแชทที่ฮิตอยู่ตอนนี้ดังขึ้น
พี่ก้อง : อยู่ไหนครับ
Stamp : ไม่บอก :-x
พี่ก้อง : บอกหน่อยสิ น้าๆๆ
แสตมป์เปิดอ่านแต่ไม่ตอบกลับ แล้วก็กดล็อคโทรศัพท์เช่นเดิม เมื่อเขากำลังจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงก็มีมือจากไหนไม่รู้คว้าโทรศัพท์ไป เขาจึงหันหน้าตามโทรศัพท์ไปแต่ก็พบกับร่างสูงที่เพิ่งแชทหาเขาเมื่อกี้ถือโทรศัพท์อยู่
“เล่นอะไรของพี่เนี่ย ตกใจหมดเลย” แสตมป์บ่นใส่อีกคนที่ยังลอยหน้าลอยอยู่ด้วยสีหน้านิ่ง
“ก็โทษฐานชอบให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย แล้วกระเป๋าสตางค์ด้วย พี่จะเก็บไว้เอง” ก้องไม่พูดอย่างเดียวพร้อมเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสตางค์ของแสตมป์จากกระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็วจนแสตมป์เอี้ยวตัวหลบไม่ทัน
“เอาคืนมานะพี่ก้อง” แสตมป์เอียงตัวเข้าไปหาก้องพยายามแย่งกระเป๋าสตางค์คืนแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะอีกคนไม่มีทีท่าว่าจะคืนให้ก็ต้องยอมถอดใจ หันหลังเดินต่อไป แต่ก็ต้องหยุดเพราะมือของอีกคนตอนนี้จับมือของเขาไว้ ก้องหันไปมองหน้าแสตมป์แล้วพยักหน้าให้เขาเดินต่อ แสตมป์ไม่ว่าอะไรเดินต่อไปทันที ตอนนี้ทั้งสองดูเหมือนคู่รักกันไม่มีผิด เมื่อทั้งสองเดินมาได้สักพักแสตมป์หันไปเห็นคนที่กำลังม้วนสายไหมอยู่ที่มีเด็กๆ ต่อแถวซื้อกันอยู่ด้วยความอยากกิน แต่การกระทำของอีกคนก็ไม่พ้นสายตาของก้อง
“อยากกินหรอ” ก้องถามขึ้นเมื่อเห็นสายตาของอีกคนกำลังมองไปยังร้านสายไหม
“ครับ” แสตมป์ตอบทันทีเมื่ออีกคนเปิดประเด็น
เมื่อได้คำตอบก้องก็เลยพาอีกคนไปต่อแถวซื้อ แสตมป์เลือกสีเปลี่ยนใจไปเปลี่ยนใจมาจนทำให้ก้องต้องเป็นคนเลือกเอง
“เอาสีฟ้าครับ”
“แต่ผม ...” แสตมป์กำลังจะขัดแต่ก็ต้องโดนสายตาดุๆ ปรามไว้
“นายเปลี่ยนใจไปมาเกือบจะสิบสีแล้วพี่เลือกให้นั่นแหละ ไม่งั้นคนข้างหลังคงจะไม่ได้กินกันพอดี” แสตมป์ก็พยักหน้าน้อยเป็นอันเข้าใจเมื่อหันไปมองข้างหลังก็เห็นแถวที่ยาวยืดที่ตอนแรกมีอยู่ไม่กี่คน แต่ตอนนี้แถวยาวจนเกือบจะบังทางเดิน และเมื่อซื้อเสร็จแสตมป์ก็มองไปที่ชิงช้าสวรรค์ แต่ก็ไม่อาจพ้นจากสายตาของก้องอีกตามเคย ก้องรู้หน้าที่ทันทีว่าควรทำอย่างไร เขาจึงดึงให้แสตมป์เดินตามมาเพื่อที่จะไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กัน แสตมป์ตอนนี้อยู่บนชิงช้าสวรรค์นั่งมองบรรยากาศข้างนอกอย่างสบายใจ แต่อีกคนกลับไม่มองออกไปข้างนอกแต่กลับมองหน้าแสตมป์มองการกระทำของเขาที่กำลังกินสายไหมอยู่ แสตมป์ที่รู้ตัวว่าถูกมองจึงหันมามองกลับแล้วพูดขึ้น
“มองอะไรครับ !”
“เปล้าาาา” ก้องตอบเสียงสูง แสตมป์ส่งสายตาไม่เชื่อให้อีกคนทันทีแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อนั่งกินสายไหมที่ซื้อมาแล้วมองออกไปข้างนอกอย่างรู้สึกผ่อนคลาย แต่ก้องก็ยังไม่ละสายตาจากแสตมป์ยังคงมองอยู่อย่างนั้น แสตมป์ก็ยังรู้สึกตัวอยู่ว่าอีกคนมองแต่ก็ไม่ว่าอะไร แต่กับรู้สึกเขินเหมือนกันที่โดนอีกคนมองมาอย่างนั้น และเขาก็ไม่สามารถต้านทานความรู้สึกได้มากเท่าไร จึงระเบิดออกไป
“มองอะไรของพี่ เขินไปหมดแล้วนะ” แสตมป์เผลอพูดออกไปรีบยกมือปิดปากทันที จนทำให้อีกคนที่ได้ยินถึงกับอึ้งพูดไม่ออก
“นายบอกว่าเขินหรอ” ก้องพยายามเค้นคำพูดออกมา แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากอีกฝ่ายและเป็นเวลาที่ชิงช้าสวรรค์ที่เขานั่งกันอยู่ครบรอบพอดี เมื่อประตูเปิดออกแสตมป์รีบลุกเดินออกไปทันที ก้องรีบเดินตามอย่างรวดเร็ว
“พี่จะเดินตามผมทำไมเนี่ย” แสตมป์หันมาโวยวายใส่อีกคนที่เดินตามเขาไม่ยอมเดินห่างไปไหน และรีบหันเดินต่อไป
แต่มันก็ทำให้เขาหยุดคิดไม่ได้ว่า 'ผมคงรักพี่จริงๆ แล้วละ' เหมือนกับความคิดของก้องในตอนนี้ที่รู้สึกเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกห่วง หวงคนข้างหน้าเป็นอย่างมากเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาถึงต้องตามติดอย่างนี้ ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ 'พี่คงรักนายละมั้ง' ก้องยิ้มกว้างแล้วก็เดินตามคนข้างหน้าต่อไป
ความคิดเห็น