ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : เรื่องมหัศจรรย์
ก้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวตุบๆ เขาลืมตาขึ้นมามองไปรอบห้องที่คุ้นเคย แต่กลับไม่เจอคนที่นอนข้างๆ อย่างเช่นเคย ‘ไปไหนของเขานะ กี่โมงแล้ววะเนี่ย’ ก้องนอนคิดอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่ยอมลุกขึ้น และซักพักเขาก็ได้ยินเสียงของอีกคนอยู่ข้างนอก เหมือนกำลังคุยกับใคร และในเวลาไม่นานประตูห้องของเขาก็เปิดออก
“พี่ก้อง ตื่นแล้วหรอครับ ผมเอานมอุ่นๆ มาให้ครับ” แสตมป์เดินเข้ามาพร้อมกับนมที่เขาบอกหนึ่งแก้ว ก้องดันตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ และรับมันมาถือไว้
“ขอบคุณครับ” หลังจากเขาพูดจบเขาก็ยกดื่มมันทันที
“เมื่อคืนดื่มเยอะจนไม่รู้เรื่องเลยนะครับ”
“นิดหน่อยน่ะครับ นานๆ ที แล้วเมื่อกี้คุยกับใครหรอครับ” ก้องถามพร้อมกับยื่นแก้วไปวางไว้โต๊ะข้างเตียง แต่แสตมป์ก็เดินไปหยิบมาถือไว้
“คุยกับคุณแม่น่ะครับ พอดีท่านมาถึงบ้านแล้ว วันนี้ว่าจะแวะเข้าไปหาท่านซักหน่อย”
“งั้นพี่ไปด้วยสิ”
“พี่ต้องไปอยู่แล้ว ท่านให้ชวนพี่ไปด้วยน่ะสิ”
ก้องตอบรับในลำคอแล้วลุกขึ้นจากเตียงมุ่งหน้าสู่ห้องน้ำ และแสตมป์ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเดินแยกออกไปเพื่อจัดการกับแก้วในมือ ว่าแต่พี่อีกสองคนนี่จะนอนไปถึงไหนเนี่ย เดี๋ยวนมก็หายอุ่นหมด เมื่อแสตมป์จัดการกับแก้วตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินไปเคาะห้องที่โจกับโจ้นอนอยู่
ก๊อกๆๆๆ
“พี่โจ พี่โจ้ครับ ตื่นได้แล้วนะครับ”
“ครับบบบ” เสียงตอบรับมาจากในห้อง คาดว่าน่าจะเป็นเสียงของโจ และในเวลาไม่นานประตูห้องนั้นก็เปิดออก
“ผมเตรียมนมอุ่นๆ ให้พี่กับพี่โจ้ด้วยนะครับ อยู่ในครัวน่ะ”
“ขอบคุณมากนะแสตมป์ กว่าจะขุดตัวเองขึ้นมาจากเตียงได้ ลำบากแทบแย่” โจที่อยู่ในชุดลำลองเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ยกมือลูบหัวแสตมป์เบาๆ อย่างเอ็นดู และเดินไปยังห้องครัว
“แล้วพี่โจ้ล่ะครับ”
“ปล่อยให้นอนไปก่อนแล้วกัน” โจพูดอย่างไม่สนใจและยกดื่มนมอุ่นๆ ที่แสตมป์เตรียมไว้ให้
“ครับๆ”
“แล้วไอก้องล่ะ”
“เพิ่งตื่นเหมือนกันครับ กำลังอาบน้ำอยู่น่ะ” แสตมป์ตอบพร้อมกับจะเดินเข้าห้องไป เพื่อดูว่าอีกคนอาบน้ำเสร็จหรือยัง จะได้ออกไปกินข้าวเช้า จะว่าเช้าก็คงไม่ใช่ นี่ก็ปาไปเกือบจะ 10 โมงอยู่แล้ว
“ตื่นกันเกือบหมดแล้วหรอ งั้นเดี๋ยวพี่ไปเรียกโจ้ก่อนแล้วกัน” โจพูดขณะที่เขาล้างแก้วและหาที่วาง
แสตมป์เปิดประตูเข้ามาก็เห็นอีกคนกำลังเช็ดผมอยู่หน้ากระจก แต่งตัวในชุดลำลองเป็นที่เรียบร้อย ดีนะวันนี้วันหยุดของบริษัทและไม่มีงานที่ต้องเคลียร์ ไม่งั้นวันนี้คงไม่ว่างชัวร์
“เป็นไงครับ ยังแฮงค์ยู่ไหมครับ”
“ก็โอเคขึ้นแล้วล่ะ ตอนนี้พี่หิวมากๆ เลยแหละ”
“อย่าว่าแต่พี่เลย ผมก็หิวมากกกกกกก”
ก้องหัวเราะให้กับอีกคนที่ลากเสียงยาวขนาดนั้น เขายกมือขึ้นไปยีหัวอีกคนแล้วดึงอีกคนให้มานั่งลงบนตัก โดยแสตมป์หันหลังให้กับเขา ก้องจึงกอดเอวแสตมป์ไว้หลวมๆ
“แฟนใครครับเนี่ย น่ารักจังเลย”
“ไม่บอกครับ”
“จีบได้ไหมเนี่ย”
“ไม่ได้ครับ มีแฟนแล้ว รักมากด้วย”
ก้องระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่นเมื่อได้ยินคำตอบของแสตมป์ไม่คิดว่าอีกคนจะรับมุขเขาได้ดีขนาดนี้
“ปล่อยได้แล้วครับ ไปกินข้าวกันเหอะ หิวแล้ว” แสตมป์ตีมือของอีกคนเบาๆ แต่ก้องก็ไม่ยอมปล่อย
“เช็ดผมให้หน่อยสิครับ” ก้องพูดเสียงอ้อนอีกคน แสตมป์เอี้ยวหน้ามาหาอีกคนนิดนึง
“แล้วจะให้ผมเช็ดยังไงล่ะครับ ก็เล่นกอดไว้สะขนาดนี้” เมื่อก้องได้ยินอย่างนั้นเขาก็ปล่อยตัวอีกคนให้เป็นอิสระ แสตมป์จึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแต่ก็ต้องร้องเหวอออกมาเมื่ออยู่ดีๆ ก้องก็ดึงเขาลงไปนั่งบนตักเหมือนเดิมแต่เปลี่ยนจากที่เมื่อกี้ที่เขาหันหลังให้อีกคนเป็นตอนนี้เขาหันหน้าเข้าหาอีกคน และก้องก็กอดเอวเขาไว้เหมือนเดิม
“พี่ก้อง !!”
“เช็ดแบบนี้แหละครับ พี่ชอบ” ก้องส่งสายตาที่คนมองยังไงก็โคตรจะหื่นให้ แสตมป์เหวี่ยงผ้าเช็ดผมใส่หน้าอีกคนแก้เขิน
“ไอบ้า !!”
ก้องไม่สนใจว่าอีกคนจะว่ายังไง เขาก็ยิ้มรับแต่โดยดี แสตมป์จึงต้องทำหน้าที่เช็ดผมให้อีกคนโดยสภาพนั่งแบบนั้น โดยมีมือปลาหมึกของอีกคนที่อยู่ไม่เป็นสุขเดี๋ยวลูบนู้นลูบนี้ไปเรื่อย และด้วยที่ห้องเขาก็ไม่ได้ล็อคบวกกับโจที่ไม่สนใจด้วยว่าใครจะด่าหรือไม่ถ้าเปิดเข้ามาแบบไม่บอกกล่าว ใครจะสน แสตมป์ก็เด็กในสังกัดที่ต้องดูแลอ่ะครับ
“แสตมป์ ..” โจเมื่อเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาก็คือโจ้นั่นเอง เมื่อแสตมป์เห็นดังนั้น จึงรีบผลักตัวเองออกจากอีกคนทันที และมันก็ดีหน่อยที่ก้องยอมปล่อยเขาง่ายๆ
“ไมไม่เคาะประตูวะ” ก้องบ่นออกมาเมื่อเห็นไอสองคนที่ชอบขัดจังหวะเข้ามาในห้องโดยไม่ขออนุญาตเลยซักนิด
“ถ้าเคาะจะได้เห็นภาพ 4 มิติแบบนี้หรอวะ” โจไม่สะทกสะท้านอะไรและตอบเพื่อนรักกับไปแบบกวนๆ
“แล้วถ้าฉันหรือแสตมป์กำลังโป๊อยู่ล่ะ”
“ก็บุญตาก็พวกข้าไงวะ”
ครับเพื่อนครับ -_-
“ไปกินข้าวกันเถอะครับ อย่ามัวเถียงกันเลย” โจ้ที่ยืนเงียบอยู่ก็พูดขึ้นบ้างพร้อมกับอ้าปากหาว ดีนะที่มันยังตื่นไม่เต็มที่ไม่งั้นมันคงมาเป็นแพ็คคู่แน่ๆ ครับ แล้วดูคุณแฟนผมสิครับ ยืนนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลย เมื่อไหร่จะชินสะทีนะกับเรื่องแบบนี้
“แตม !!” แสตมป์หันไปตามเสียงเรียกของคนแถวนั้น เมื่อเขาหันไปก็เห็นผู้ชายตัวเล็กคุ้นตากำลังเดินมาหาเขา
“เห้ยยย !! ชัช” แสตมป์ที่กำลังเดินอยู่กับก้องก็รีบวิ่งไปหาผู้ชายตัวเล็กคนนั้น และทั้งสองก็กอดกันแนบแน่นด้วยความที่ไม่เจอกันนาน ก้องที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็แสดงสีหน้าแปลกใจและไม่พอใจออกมา ที่แฟนเขาไปกอดผู้ชายแนบแน่นสะขนาดนั้น
“ไม่เจอกันนานเลย อ้วนขึ้นเปล่าเนี่ยมึง”
“ก็นิดหน่อยวะ ว่าแต่มึงเตี้ยลงป่ะเนี่ย”
“เดี๋ยวกูก็ต่อยปากให้”
“แล้วมึงมาทำอะไรเนี่ย”
“กูมาทำธุระนิดหน่อยวะ แล้วนี่มึงมากับใคร” ชัชถามพร้อมกับเอียงตัวไปมองอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังแสตมป์
“อ๋อ ... มากับแฟนว่ะ” ชื่นใจมากครับแสตมป์ ก้องเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เดินมายืนข้างแสตมป์โดยอัตโนมัติ
“โห .. แฟนมึงหล่อนะเนี่ย”
“อ้าว ! แล้วกูล่ะ”
“มึงก็น่ารักไง ผมชัชครับ” ชัชแนะนำตัวอย่างเป็นทางการให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างแสตมป์
“ก้องครับ” ก้องแนะนำตัวเองให้อีกคนได้รู้จักพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆ ไปให้
“วันไหนนัดกินข้าวกัน มึงใช้เบอร์เดิมป่ะ” แสตมป์เอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคนข้างกายจะยิ้มให้เพื่อนเขานานเกินไปละ
“เบอร์เดิมๆ เอ้อ กูไปทำธุระก่อน ไงก็โทรมานะมึง” พูดจบชัชกับแสตมป์ก็กอดกันกลมเกลียวให้หายคิดถึงกันอีกซักรอบ แต่ก็ทำให้ก้องหงุดหงิดขึ้นมา และแสตมป์ก็จับความรู้สึกนั้นได้
“เป็นอะไรครับ” แสตมป์ถามเมื่อทั้งสองขึ้นมาอยู่บนรถของก้องเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปยังบ้านของแสตมป์
“เปล่า” ตอบสั้นได้ใจความ ไม่เหลือ โกรธชัวร์
“ขี้งอนไปได้นะครับ” แสตมป์พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงแก้มของอีกคนอย่างน่าหมั่นไส้ เขาก็พอจะรู้แหละว่าอีกคนเป็นอะไร พี่ก้องขี้หึงจะตายไปก็ไม่ต่างอะไรจากเขาแหละ
“ชัชเขาก็เป็นเพื่อนผมสมัยเด็กๆ เรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาลนู้น ไม่เห็นจะต้องหึงเลยนะครับ”
“จะบอกว่าพี่มาทีหลังงั้นสิ”
นั่น .. พูดไม่เข้าหูพี่ก้องจนได้ ผมพูดอย่างนั้นตรงไหนครับเนี่ย พูดยังไงความหมายมันก็สื่อตรงตามนั้นแหละ ทำไมต้องคิดไปเรื่อย
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ผมยังไม่ได้พูดอย่างนั้นเลย”
“แต่ประโยคเมื่อกี้มันสื่อไปอย่างนั้นนะครับ”
เอออ .. ดีครับดี เยี่ยมไปเลยครับคุณแฟน
“แต่ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซักหน่อยหนิครับ”
เป็นจังหวะที่ถึงบ้านผมพอดี เลยไม่ได้เคลียร์อะไรกันในตอนนั้น แล้วดูไอคนข้างๆ สิครับ หน้าตางอเป็นปลาทูขนาดนั้น โอ้ยยยย .. ผมละอยากจะกระโดดกัดหูสะจริงๆ
“แสตมป์ มาแล้วหรอลูก” ผู้เป็นแม่ที่เห็นลูกชายตัวดีเดินเข้ามาพร้อมของพะรุงพะรังรีบเดินเข้าไปกอดลูกชายทันทีเมื่อลูกชายส่งของไปให้กับแม่บ้านเป็นที่เรียบร้อย
“คิดถึงแม่จังเลยครับบบบ”
เมื่อแสตมป์คลายอ้อมกอด ผู้เป็นแม่ก็หันไปให้ความสนใจกับคนที่ยืนอยู่ข้างหลังแสตมป์ทันที
“สวัสดีครับคุณป้า”
“ได้ไงจ๊ะตาก้อง เรียกแม่เหมือนเจ้าแตมเถอะจ้ะ”
“ครับ” ก้องตอบรับพร้อมกับส่งยิ้มกว้างๆ ให้กับผู้เป็นแม่ของแสตมป์
“ไปนั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นก่อนก็ได้นะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ขอไปเข้าครัวก่อน เดี๋ยวถ้าเสร็จแล้วจะให้คนมาตาม” ผู้เป็นแม่ของแสตมป์พูดจบก็เดินไปทันที เมื่อแสตมป์กับก้องเดินมายังห้องนั่งเล่น ก็เจอพ่อของเขานั่งดูข่าวในโทรทัศน์อยู่
“พ่อครับบบบบ” แสตมป์รีบวิ่งเข้าไปกอดพ่อทันที โดยที่ผู้เป็นพ่อไม่ทันได้ตั้งตัว
“คิดถึงพ่อจังครับ”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลยไอลูกตัวดี” ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“พ่ออ่ะ ..” แสตมป์สะบัดก้นออกจากตรงนั้นไปนั่งลงที่โซฟาอีกตัวทันที ก้องที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์ก็หันไปให้ความสนใจกับพ่อของแสตมป์บ้าง
“สวัสดีครับคุณลุ ..” ก้องยังไม่ทันที่จะพูดจบก็โดนพ่อของแสตมป์ขัดขึ้นมาก่อน
“อย่าเรียกลุงเลย เรียกพ่อเลยดีกว่านะตาก้อง” ชายสูงวัยส่งยิ้มให้กับก้องบางๆ และก้องก็เดินไปนั่งลงข้างแสตมป์พร้อมกับส่งรอยยิ้มกว้างให้กับพ่อของแสตม์บ้าง
“เป็นไงบ้างเจ้าแตมน่ะ” ชายสูงวัยหันไปถามก้องเมื่อเขานั่งลงบนโซฟา ก้องเมื่อได้ยินคำถามก็หันไปมองแสตมป์นิดนึง
“ก็ดีครับ อาจจะงี่เง่า เอาแต่ใจ บ้างน่ะครับ อ้ออ กินเก่งด้วยนะครับ” ก้องพูดพร้อมกับขำออกมาเบาๆ
“อะไรกัน ดื้อกับพี่เขาหรือไงแสตมป์”
“เปล่าเลยนะครับพ่อ พี่เขาใส่ความผม” แสตมป์พูดจบก็หันไปแยกเขี้ยวใส่อีกคนทันที
“แต่เรื่องกินเก่ง พ่อว่าพ่อเห็นนะ ดูสิอ้วนเป็นหมีแล้วเนี่ย” ผู้เป็นพ่อพูดจบก็ขำออกมาแล้วก็ลุกขึ้น
“พ่อไปเคลียร์งานซักหน่อยแล้วกัน”
และทั้งสองเมื่ออยู่กันสองคนก็เข้าสู่โหมดเดิม แต่แสตมป์ก็พยายามง้ออีกคน
“นี่ๆ” แสตมป์เอื้อมมือไปสะกิดแขนของอีกคน แต่อีกคนกลับทำเป็นไม่สนใจ อะไรกัน .. เมินเขาเลยหรอ ได้ !! ไม่มีทางยอมหรอกเว้ยยย
“นี่คุณแฟนครับ ยังไม่หายงอนผมอีกหรอครับ” แสตมป์เอียงหน้าไปมองอีกคนที่กำลังก้มมองมือถือของตัวเองอยู่อย่างไม่สนใจเขา และก็ได้ผลเมื่อหัวของแสตมป์ไปบังโทรศัพท์ของก้องมิดจนมองไม่เห็น จึงทำให้ก้องสบตากับแสตมป์ แต่ก้องก็ไม่ยอมพูดอะไร นั่นไง .. ง้อยากจริงๆ เลยยยย ง้อธรรมดาแล้วไม่หายสงสัยต้อง ...
“พี่ก้อง ช่วยผมถือกระเป๋าขึ้นห้องหน่อยสิครับ” เขาสองคนตกลงกันแล้วว่าวันนี้จะค้างที่นี่ซักหนึ่งคืน ก้องหันไปมองหน้าแสตมป์นิดนึงแต่ก็ไม่พูดอะไร ลุกขึ้นไปช่วยถือกระเป๋าของตัวเอง ย้ำว่าของตัวเองคนเดียว แสตมป์หน้าเสียไปนิดนึงแต่ก็เดินนำอีกคนขึ้นไป
แอ๊ด ~
“คิดถึงจังเลยยยยย ~” แสตมป์วางกระเป๋าแล้ววิ่งไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างสบายใจ แสตมป์หยิบตุ๊กตาหมีที่วางข้างหมอนขึ้นมาชูขึ้นกลางอากาศ
“คิดถึงเราไหมหมีน้อย”
ก้องที่เดินตามอีกคนเข้ามาและปิดประตูให้ มองอีกคนที่คุยกับหมีแล้วแอบยิ้มคนเดียว
“เราไม่น่าลืมนายไว้เลยเนอะ คิดถึงจะแย่ เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปอยู่ด้วยเนอะ” แสตมป์พูดจบก็กอดตุ๊กตาหมีตัวนั้นแน่น จนลืมไปว่าอีกคนก็อยู่ในห้องด้วย เขานึกขึ้นได้เมื่อเห็นอีกคนจัดเสื้อผ้าเข้าตู้อยู่ทั้งของเขาและของตัวเอง ถึงจะมีเสื้อผ้าอยู่บ้างก็เหอะ แต่มันก็ต้องมีตัวเก่งกันบ้างแหละ แสตมป์จึงลุกขึ้นและอุ้มตุ๊กตาหมีเดินไปหาอีกคนด้วย
“นายรู้ไหม มีคนแถวนี้เขางอนเราอยู่ด้วยแหละ” แสตมป์ก้มไปคุยกับหมีในอ้อมกอด ก้องเมื่อจัดเสื้อผ้าเสร็จเขาก็หันกลับมาแต่ก็เดินเลยแสตมป์ไปนั่งลงบนเตียงโดยห้อยขาลงจากเตียง แต่แสตมป์ก็เดินตามมานั่งลงข้างๆ เขาวางหมีน้อยลงข้างๆ หมอนเหมือนเดิมและหันไปหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“พี่ก้อง” แสตมป์เรียกอีกคนด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ แต่ก็ยังไม่ได้รับการตอบรับกลับมาแสตมป์จึงนั่งขัดสมาธิเขยิบเข้าไปใกล้อีกคนมากขึ้น เขาเอาหัวถูๆ กับไหล่ของอีกคน
“ผมขอโทษ ก็ชัชมันเป็นเพื่อนสนิทผมหนิ ก็เลยลืมตัวไปหน่อย”
เงียบ .. เงียบเหมือนป่าช้าเหมือนเดิม
แสตมป์เลยตัดสินใจเขยิบขึ้นไปนั่งบนตักของอีกคน เหมือนเมื่อเช้าที่เขาทำ ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาอาย มันคือเวลาแห่งการง้อ เขาเอามือคล้องคอก้องไว้ แล้วเอียงตัวไปมา
“พี่ก้องครับ อย่าเงียบอย่างนี้สิครับ ผมจะร้องไห้แล้วนะ” แสตมป์พูดพร้อมกับกลั้นน้ำตาไว้ ด้วยคำว่าร้องไห้จึงทำให้ก้องสนใจเขามากขึ้น
“ก็ไม่ได้โกรธอะไรมากหรอกครับ แค่น้อยใจเท่านั้นเอง”
“ผมขอโทษครับ วันหลังจะไม่ทำอีกแล้วครับ” แสตมป์กอดคออีกคนไว้แล้วก็จ้องหน้าอีกคนส่งสายตาอ้อนๆ ไป
“พี่ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะครับก็ชัชเป็นเพื่อนเราหนิ ก็แค่หึงนิดหน่อย แต่พี่แค่น้อยใจที่เราพูดเหมือนว่าพี่มาทีหลัง ทั้งที่มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ จริงๆ ผมสาบานได้เลย วันหลังผมจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้วครับ” แสตมป์ยกมือขึ้นมาทำท่าสาบานอย่างรวดเร็วจนเกือบหงายหลังถ้าก้องไม่เอามือรองรับข้างหลังไว้
“เหวอออ ~~”
“ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวหล่นไปหัวแตกทำไงเนี่ย” ก้องบ่นอีกคนที่ไม่ค่อยจะระวังตัวเท่าไหร่
“แหะๆ พี่ไม่น้อยใจผมแล้วใช่เปล่า”
“อื้มมม”
“เย้ๆ” แสตมป์กอดคออีกคนแน่นแล้วเอาหน้าซุกไปกับต้นคอนั้น และทั้งสองก็มองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา
“ลงไปได้แล้วครับ หนัก !”
“อะไรอ่ะครับ ทีเมื่อเช้าไม่เห็นบ่นอย่างนี้เลย หรือพี่ก้องยังไม่หายโกรธผม”
“ไม่ใช่ครับ หายแล้วๆ แต่นายอ่ะลงจากตักพี่เหอะ เดี๋ยวพี่ทนไม่ไหวขึ้นมา จะหาว่าพี่ไม่เตือนนะ”
“ขนาดนี้แล้ว .. คงไม่ทันแล้วมั้งครับ”
นั่น .. ไม่ลงแถมยังอ่อยเพิ่มอีกนะครับ ให้มันได้อย่างนี้
“แน่ใจนะ .. ?” ก้องถามพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหาอีกคนมากขึ้น เป็นจังหวะที่แสตมป์เผลอก้องจึงเหวี่ยงอีกคนลงเตียงและขึ้นคร่อมทันที ความรู้สึกเหมือนกูจะไม่รอดอีกแล้วใช่ไหม
ก๊อกๆๆ
“คุณหนูคะ คุณท่านให้มาตามไปทานข้าวค่ะ” สวรรค์โปรดครับ นางฟ้าของผมจริงๆ
“เอ่อ .. ไปกินข้าวกันเหอะพี่ ผม หะ .. หิวแล้วอ่ะครับ” แสตมป์ส่งสายตาอ้อนวอนอีกคนทันที ก้องเมื่อเห็นอีกคนส่งสายตามาให้เข้าก็ขำออกมาแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก้องส่งมือให้อีกคนจับเพื่อลุกขึ้น
“ไปครับ หิวเหมือนกันเลย” แสตมป์จับมืออีกคนเพื่อลุกขึ้นแล้วทั้งสองก็ลงไปกินมือค่ำ
“หู้ยยย ~ น่ากินทั้งนั้นเลยครับ” แสตมป์เมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหารก็ตาเป็นประกายรีบเดินไปนั่งประจำที่ทันที เรื่องกินนี่ควรไว้ใจแตมเลยครับ น่าจะเป็นงานถนัดสุดๆ ละ ก้องที่เดินตามมาเงียบๆ เดินไปนั่งลงข้างๆ แสตมป์ และบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็ดำเนินไปเรื่อยๆ มีการพูดคุยเล็กน้อย ถามสารทุกข์สุกดิบ พ่อกับแม่ของแสตมป์ก็เป็นกันเองมากจนก้องไม่รู้สึกเกร็งอะไรเลย
“อิ่มจังเลย” แสตมป์ทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วลูบท้องเบาๆ และกลิ้งไปมาอย่างสนุกสนาน
“นี่ไปอาบน้ำก่อนสิครับ” ก้องกระตุกขาอีกคนเบาๆ และดูเหมือนคนบนเตียงจะงอแงไม่ยอมฟัง เขาจึงดึงขาอีกคนให้ลงมาจากเตียงทันที วิธีนุ่มนวลไม่ชอบสงสัยชอบแบบลงมือสินะครับ
“ทำไมชอบใช้ความรุนแรงจังครับ”
“ก็นุ่มนวลด้วยแล้วไม่ฟัง .. ไปอาบน้ำครับ”
แสตมป์นั่งนิ่งกับพื้นแต่ก็ไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน นั่นไง .. กำลังลองดี
“จะไปอาบดีๆ ด้วยตัวเองหรือจะพี่ไปอาบให้ครับ”
ยังนิ่งอยู่ .. วันนี้ร้ายมากเลยนะครับ
“วันนี้รู้สึกจะดื้อนะครับ ต้องการอะไรครับเนี่ย”
“เปล่าสะหน่อยครับ ก็แค่ ...” แสตมป์เงยหน้ามองอีกคนแล้วก็กระโดดขึ้นเตียงทันที เอาผ้าห่มมาคลุมโปงอย่างมิดชิด
นี่ใช่ไหมครับเหตุผล ?
“ไม่ต้องมาทำเนียนเลยนะ สกปรก ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ไม่มีข้ออ้าง ไม่ต้องมาขี้เกียจ” ก้องพยายามแกะอีกคนออกจากผ้าห่ม แต่ก็มีเสียงโวยวายอู้อี้ออกมา และมันก็แสนยากลำบากเหลือเกิน ไอเด็กบ้า !! เขาไม่มีทางนอนบนเตียงเดียวกับคนไม่อาบน้ำหรอก ไม่มีทาง !! ไม่ว่ายังไงเขาก็จะลากอีกคนไปอาบน้ำให้ได้ ก้องรอจังหวะที่อีกคนอยู่นิ่ง เขาใช้จังหวะนั้นอุ้มอีกคนทั้งผ้าห่มเข้าห้องน้ำทันที ยังดีที่มีอ่างอาบน้ำและด้วยความที่ไม่ค่อยได้ใช้แต่ก็ยังสะอาดเพราะมีคนเข้ามาทำความสะอาดอยู่บ่อยๆ และมันก็กว้างมาก ก้องวางอีกคนลงบนอ่างอาบน้ำและวิ่งไปล็อคประตูอย่างรวดเร็ว เขาเดินกลับมาพยายามแกะผ้าห่มอีกคนอีกครั้ง เอาสิ .. ร้อนๆ แบบไม่มีแอร์ในนี้จะทนได้นานขนาดไหน และแสตมป์ก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ เขาเอาแค่หน้ายื่นออกมาจากผ้าห่ม
“ผมไม่อาบไม่ได้หรอครับ”
“ไม่ได้ครับ !!”
“แต่ ...”
“ถ้ายังเถียงพี่จะขังนายไว้ในนี้นะ” ก้องพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกเดินออกไป แต่ก็ต้องยกยิ้มขึ้นมา
“ก็ได้ครับ ผมอาบก็ได้” แสตมป์เอาตัวออกจากผ้าห่มแล้วส่งให้อีกคนแบกมันไปไว้ข้างนอก
“พี่จะไปรอข้างนอกนะครับ รีบๆ อาบ อย่ามัวแต่เล่นน้ำด้วย”
“คร้าบบบบบบ” แสตมป์ขานตอบและก้องก็เดินออกจากห้องน้ำไป เพื่อเก็บผ้าห่มผืนนั้นไว้ที่เดิม เขามองไปที่หมีน้อยของแสตมป์ที่วางอยู่ข้างหมอน แล้วก็ยิ้มออกมา
และก้องก็นั่งรออีกคนอาบน้ำ แต่เมื่อดูเวลามันก็นานผิดปกติ ความพอดีมันอยู่ที่ไหนครับ ! พอบังคับให้อาบน้ำก็เล่นน้ำ เมื่อกี้ไล่ไปอาบแทบตายก็ขี้เกียจ ก้องลุกขึ้นแล้วเดินไปเคาะประตูเรียกอีกคน
“แสตมป์ครับ พี่บอกไม่ให้เล่นน้ำไงครับ ถ้าภายใน 2 นาทีไม่ออกมาพี่จะเปิดเข้าไปนะครับ” ให้มันได้อย่างนี้สิครับ !! และมันเป็นปกติอยู่แล้วที่หลังๆ มานี้เวลาแสตมป์อาบน้ำเขาจะไม่ล็อคประตูห้องน้ำ และวันนี้ก็เหมือนเคย
5 นาทีผ่านไป ยังไม่เห็นวี่แววว่าอีกคนจะออกมา ก้องจึงตัดสินใจเปิดเข้าไปเห็นอีกคนนั่งอยู่ในอ่างเล่นน้ำอย่างสบายใจเฉิบ ดีครับดี ..
“เห้ยยย !! พี่เข้าทำไมครับ” แสตมป์ถามอีกคนอย่างตกใจและรีบโกยฟองสบู่มาปิดตัวเองและยกมือปิดอกของตัวเองอีกด้วย
“ไม่ได้ยินที่พี่บอกหรือไงครับ ว่าไม่ให้เล่นน้ำ ให้รีบๆ อาบเดี๋ยวก็ไม่สบายอีกอ่ะครับ”
“ขอโทษครับ พอดีพออาบแล้วมันก็เพลินน่ะ”
“อย่างนี้ทุกที ขึ้นได้แล้วครับ”
“ครับ พี่ออกไปก่อนสิครับ”
แสตมป์เอ่ยไล่อีกคนให้ออกจากห้องน้ำเพื่อที่เขาจะได้ขึ้นไปแต่งตัวได้สะดวก ถ้าก้องยังยืนอยู่เขาก็ขึ้นไม่ได้ แต่เมื่อได้ยินคำบ่นของอีกคนก็ทำให้เขาหน้าแดงขึ้นมาทันที
“กลัวเห็นอะไรก็เห็นกันหมดแล้ว”
“พี่ก้องครับ” แสตมป์ที่นอนข้างๆ ก้องกอดหมีน้อยของเขาอยู่หันไปหาอีกคนที่ปิดเปลือกตาลงไปไม่ถึงนาทีในความมืด
“ครับ” ก้องขานรับพร้อมกับลืมตาขึ้นหันไปหาอีกคน แสตมป์เขยิบเข้าไปใกล้ก้องเพิ่มมากขึ้น รู้สึกวันนี้จะอ่อยบ่อยนะครับ
“ไม่มีอะไรครับ” แสตมป์พูดจบก็หลับตาลง เอาหัวพิงกับไหล่ของอีกคน แต่ก็ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะอีกคนเอามือมาเขกกบาลเขา
“โอ้ย ! พี่ทำอะไรเนี่ย”
“ก็เรียกแล้วบอกไม่มีอะไรเนี่ยนะครับ แบบนี้เขาเรียกกวนครับ”
“ก็ง่วงพอดีนี่หน่า”
“หรอครับ” ก้องพูดพร้อมกับเอามือยีหัวอีกคนจนผมเริ่มยุ่ง แสตมป์จึงไล่จับมืออีกคนให้หยุดอยู่นิ่ง แล้วดึงแขนของอีกคนให้มากอดตัวเองไว้ เดี๋ยวนี้ไม่ธรรมดานะครับ .. ก้องมองหน้าคนที่หลับตาไปแล้วในความมืด เขายื่นหน้าเข้าไปจุ๊บปากอีกคนเบาๆ
“เห้ยยย !!”
“เบาๆ สิครับ”
“ก็พี่ ... จุ๊บปากผมอ่ะ”
“แล้วยังไง”
“ก็ ... ก็ ..”
“ก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว”
“ไอบ้า มีแฟนหื่นว่ะ”
“หื่นแล้วรักไหมล่ะครับ”
“ระ ... รักกกกก”
“ดีมากกกก พี่ก็รักแสตมป์นะครับ”
จบ ... จบ .. จ้บบบบบบบบบบ !!! 55555555 ไม่รู้ว่าสนุกกันไหม แต่ก็นะ .. มาถึงขั้นนี้แล้วอ่ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะมีตอนพิเศษมาให้อ่านกันบ่อยๆ เนอะ เอ้อออ .. เขาเปิดเรื่องใหม่แล้วด้วยแหละ ไปติดตามกันได้นะ” เรื่อง The Best Time” ขอบคุณที่ติดตามกันน้าาาาาา จุ๊บบบบบ ~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น