คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เพราะอะไร
“ให้ตาย ฉันนึกว่าแกฆ่าน้องฉันหมกห้องน้ำไปแล้วนะไอก้อง” โจเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนที่ก่อนหน้านี้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ และหายไปนานอย่างน่าสงสัย ตอนแรกเขาคิดจะไปตามซักหน่อย แต่ก็โดนคนที่นั่งข้างๆ รั้งไว้ ด้วยเหตุผลที่ว่า ทั้งสองอาจจะกำลังเคลียร์กันอยู่ แต่เดี๋ยวนะ ให้ห้องน้ำอ่ะนะ บรรยากาศมันคงได้อารมณ์กันทีเดียว
ก้องและแสตมป์ที่เดินมาถึงและนั่งลงไม่ตอบคำถามอะไรแค่ส่งยิ้มกลับไปให้โจ ตอนนี้อาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟเป็นบางอย่าง
“ไม่มีใครจะบอกอะไรฉันหน่อยหรอ” โจยังคงไม่ลดละที่จะถาม แต่ก็เป็นก้องที่พูดออกมา
“วันนี้ฉันขอให้แสตมป์ไปค้างคอนโดฉันนะ”
“ไม่อนุญาตได้ป่ะวะ”
“ไม่ได้เว้ยย ต้องอนุญาต”
“แล้วจะมาขอทำไมวะ งั้นฉันไปค้างคอนโดแกด้วย”
“ไม่ !!”
“อะไร คอนโดแกมีตั้งสองห้องนอน ไม่รู้ละ ฉันจะไป” โจพูดพร้อมกับละสายตาจากก้องไปสนใจสเต็กที่อยู่ตรงหน้าตามเดิม ก้องจึงหันไปขอความเห็นใจจากโจ้ และดูเหมือนโจ้จะเข้าข้างแฟนเสียเหลือเกินนน
“ไปค้างคอนโดพี่ก้องซักคืนก็โอเนอะพี่โจ”
โจ้กระทุ้งไปที่สีข้างของโจเบาๆ และโจก็หันมาพยักหน้าและยิ้มหวานให้กับแฟนของเขา
“อะไรวะ !” ก้องสบถออกมาเบาๆ อย่างเสียอารมณ์ แต่ก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์ไปในทางที่ดีทันทีเมื่อคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ยกมือขึ้นมาลูบที่แขนของเขาเบาๆ
“ให้พี่ๆ เขาไปนอนด้วยก็ดีนะครับ อยู่ด้วยกันเยอะๆ อบอุ่นจะตาย”
“แต่พี่อยากอยู่กับแสตมป์นี่ครับ”
“โอ้ยยย เลี่ยน ~~~” โจที่นั่งดูเหตุการณ์ตรงหน้าพูดขัดขึ้นก่อนที่แสตมป์จะได้เอ่ยอะไรออกไป ก้องถลึงตาใส่เพื่อนของเขา และดูเหมือนว่าเพื่อนของเขาจะไม่สะทกสะท้านแลยแม้แต่น้อย และก้องก็เหลือบไปเห็นนิ้วที่มีแหวนที่เขาเคยให้แสตมป์ตอนนั้น ก้องเอื้อมมือไปจับมือของอีกคนและลูบที่แหวนเบาๆ
“พี่นึกว่าแสตมป์จะปาทิ้งไปแล้วนะเนี่ย”
“ไม่หรอกครับ ผมเก็บมันไว้ตอกย้ำความทรงจำดีๆ”
ก้องยิ้มให้กับคำตอบของแสตมป์และส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับอีกคนทำให้คนที่ได้รับถึงกับอายม้วน แต่ทั้งสองก็ต้องหลุดออกจากภวังค์เพราะอาหารที่เหลือได้ถูกยกมาวางตรงหน้าของทั้งสอง เมื่อแสตมป์หันหน้าไปมองพนักงานเสิร์ฟก็ต้องทำให้อารมณ์เสีย เพราะเป็นคนที่มาจดออเดอร์ในตอนแรก ก้องเมื่อเห็นสีหน้าของอีกคนก็ถึงกับกลั้นขำไว้ไม่อยู่ เอื้อมมือไปดึงแก้มของอีกคนแบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว แสตมป์หันมาค้อนวงใหญ่ให้กับคนข้างๆ และทำแก้มป่องจนทำให้คนที่เห็นมันไม่สามารถที่จะหุบยิ้มได้เลย
“โอ้ยยยย เลี่ยนนนน ~ โว้ยยย กินเถอะ” โจที่นั่งดูเหตุการณ์มานานพอสมควรก็พูดขึ้น จะมาหวานอะไรกันตอนนี้ สงสัยจะคืนดีกันแล้วชัวร์ไม่บอกก็รู้
และทั้งสี่ก็มาอยู่ที่คอนโดก้อง โดยที่ก้องก็ไม่ได้ยินดีซักเท่าไร แต่ก็เพื่อแสตมป์ยอมๆ ไปก็ได้ ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เพื่อนมาค้างที่คอนโดนะ มันออกจะมาค้างอยู่บ่อยๆ แต่อยากอยู่กับแสตมป์มากกว่า ถึงจะอยู่คนละห้องนอน แต่เชื่อได้ว่ามันต้องมาป่วนชัวร์ อย่างนี้สวีทไม่ได้เลย และอย่างที่บอกครับ
“ทำไมแกไม่ไปนอนซักทีวะ” ก้องเอ่ยขึ้นที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงที่มีแสตมป์ และโจกับโจ้นั่งอยู่ด้วย มาป่วนยังห้องนอนเลย ให้ตายสิ !
“ก็ยังไม่ง่วงนี่หว่า”
“ยังไม่ง่วงก็ไปนั่งเล่นที่ห้องนู้นสิ”
ไอคู่นี้มันน่าโดนเตะซักทีสองที กวนประสาทชะมัด และดูเหมือนแสตมป์จะช่วยอะไรไม่ได้เลย เพราะตอนนี้กำลังนั่งขำกับอาการของก้องอยู่
“ก็ห้องนี้กว้างดี จะไล่ทำไมวะ”
“ก็ฉันอยากอยู่กับแสตมป์สองคน !!”
“ไปกันดีกว่าพี่โจ” โจ้ชวนแฟนของเขากลับห้องนอนอีกห้อง เหมือนว่าเขาทั้งสองจะแกล้งอีกคนสำเร็จเพราะดูจากสีหน้าและอาการแล้วหงุดหงิดเป็นอย่างมาก แต่มันสนุกดีเพราะถือว่าการแกล้งลุล่วงไปด้วยดี และก่อนที่ทั้งสองจะออกไป โจ้ก็ได้ทิ้งท้ายด้วยคำที่ก้องแทบจะวิ่งไล่เตะและก็ทำให้แสตมป์รู้สึกเขิน
“อย่ารุนแรงมากนะพี่ เบาๆ กับน้องมันหน่อย” โจ้พูดจบก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อสองตัวป่วนออกไปแล้วก้องรีบล็อคประตูห้องนอนทันที เพื่อป้องกันที่สองคนนั้นจะมาก่อกวนอีกรอบ เมื่อก้องหันมาเห็นแสตมป์นั่งก้มหน้าเงียบแปลกๆ เขาจึงเดินเข้าไปใกล้อีกคนเอื้อมมือไปจับไหล่ แสตมป์สะดุ้งทันทีเมื่อแสตมป์เงยหน้าขึ้นมาก็ทำให้ก้องเห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อของอีกคน เขาจึงอดขำไม่ได้เลยที่แสตมป์อาจจะคิดกับคำพูดของโจ้เมื่อกี้ เด็กน้อยนะเด็กน้อย
“ขำอะไรครับ” แสตมป์ถามอีกคนหน้านิ่งแต่หน้าของเขาก็ยังแดงอยู่
“ขำคนแถวนี้แหละ ไม่รู้คิดไปถึงไหนแล้ว” ก้องเอ่ยแซวอีกคนจึงทำให้หน้าแดงเข้าไปอีก แสตมป์ล้มตัวซุกหน้าลงกับหมอนอย่างเขินอาย แต่มันน่ารักสำหรับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ในตอนนี้ ก้องเอื้อมมือไปดึงแขนอีกคนให้ลุกขึ้นมานั่ง แต่แสตมป์ขืนตัวไว้ พูดอู้อี้อยู่กับหมอน ยิ่งทำให้น่ารักเข้าไปอีก
“ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนสิครับ” ก้องเอียงตัวไปกระซิบที่ข้างหูของอีกคน แสตมป์จึงหยุดการกระทำเมื่อกี้และลุกขึ้นมาช้าๆ แต่เขาก็ไม่กล้าสบตาก้องเลยแม้แต่ซักนิดเดียว
“เขินอะไรของเราเนี่ย” ก้องเอ่ยแซวอีกคนทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าแสตมป์เขินอะไร แต่มันก็อดแกล้งไม่ได้จริงๆ ก็น่ารักสะขนาดนี้
“กะ …. ก็ …. ก็”
“เขินที่โจ้พูดหรือไง”
แสตมป์ไม่พูดอะไรแต่พยักหน้าช้าๆ เพื่อเป็นคำตอบ ยิ่งทำให้ก้องยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ทะลึ่งนะเราอ่ะ”
“อะไร ผมไม่ได้คิดอะไรเลยนะ”
“หรอครับ พี่นี่เชื้อเชื่อ”
แสตมป์เอื้อมมือไปตีที่แขนอีกคนทันทีเพื่อแก้เขินและเห็นว่าตัวเองเถียงไม่ขึ้นเลยซักนิด ก้องก็ยิ่งขำกับการกระทำนั่นเข้าไปใหญ่
“นี่ๆ”
“ครับ”
“เราเคยถามพี่ใช่ไหมว่าพี่รักเราเพราะอะไร”
“........”
“ยังอยากรู้อยู่ไหม”
“อยากครับ”
“แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อยนะ” ก้องพูดพร้อมกับส่งสายตาอย่างมีเลศนัยให้กับแสตมป์ แสตมป์รู้สึกหวั่นกลัวกับข้อแลกเปลี่ยนนี่มาก อีกคนชอบเล่นอะไรพิเรนทร์อยู่เรื่อย
“อ่ะ …. เอ่อ ข้อแลกเปลี่ยนอะไรครับ”
“ตรงนี้” ก้องพูดพร้อมกับชี้ไปที่ปากของตัวเอง และแสตมป์เหมือนจะรู้ว่าอีกคนหมายความว่าอะไร เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“เร็วๆ อยากรู้ไม่ใช่หรอ” ก้องเร่งอีกคนที่ส่ายหน้าปฏิเสธและยื่นหน้าไปใกล้ๆ แสตมป์เริ่มลังเล เพราะในใจเขาก็อยากรู้ แต่อีกใจก็กลัวอีกคนจะทำอะไรที่พิเรนทร์มากกว่านี้ แต่เขาก็ค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้าไปหาก้องช้าๆ
“พี่ก้องครับ” ทั้งสองแยกตัวออกจากกันเมื่อมีเสียงเรียกชื่อของอีกคนที่หน้าประตู ก้องหัวเสียเป็นอย่างมากที่โดนขัดจังหวะ เขาเดินไปเปิดประตูให้คนเรียกอย่างหงุดหงิด
“มีอะไรอีกหรอครับคุณโจ้”
“พอดีผมลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องพี่อ่ะ” โจ้เดินเข้าไปเพื่อหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงโต๊ะข้างเตียงแล้วกำลังจะเดินออกไป
“ไม่มีอะไรแล้วครับ เชิญสวีทได้ตามสบาย แต่แสตมป์พรุ่งนี้มีงานเก็บแรงไว้ด้วยนะ” โจ้พูดพร้อมกับส่งสายตากวนประสาทไปให้ทั้งสองอีกครั้งแล้ววิ่งออกไปอย่างเร็ว
“ไอพี่โจ้บ้า !”
ก้องจึงปิดประตูและล็อคมันไว้อย่างเดิม เขาค่อยๆ เดินมาหาอีกคนที่นั่งอยู่ที่เตียง
“มาๆ เรามาสานต่อเรื่องเมื่อกี้กันดีกว่าเนอะ”
“ไม่เอา ผมไม่อยากรู้แล้ว” แสตมป์ล้มตัวนอนแล้วหันหน้าหนีด้วยความอายทันที
“แต่พี่อยากบอกนิ”
ก้องพยายามดึงให้อีกคนหันมาหาตัวเอง และดูเหมือนจะยากมากที่จะให้อีกคนหันมา ก้องจึงลุกขึ้นคร่อมอีกคนไว้ทันที จึงทำให้แสตมป์ตกใจเป็นอย่างมาก
“เห้ยยย ! พี่จะทำอะไร”
“อย่าทำเป็นไม่เคยไปหน่อยเลยน่ะ”
“พูดอะไร ลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” แสตมป์พูดอย่างเขินอายแล้วหันหน้าหนีคนด้านบน
“ไม่ ! จนกว่าพี่จะได้บอกเรา”
“งั้นก็บอกมาเลย ไม่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“ไม่เอาอ่ะ พี่ก็เสียเปรียบสิ”
“หรอครับ รู้สึกว่าตอนนี้ผมจะเสียเปรียบอยู่นะ”
“ใช่ ก็พี่จะบอกความรู้สึก แสตมป์แค่นั่งฟัง พี่ขอแค่ข้อแลกเปลี่ยนแค่นี้ ทำให้ไม่ได้หรอครับ” ก้องพูดออกมาด้วยน้ำเสียงงอนๆ แล้วลุกออกจากตัวอีกคนทันที แสตมป์รู้สึกผิดเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาลุกขึ้นมานั่งซ้อนอีกคนที่หันหลังให้อยู่ และกอดอีกคนจากด้านหลังเอาหน้าซุกไปกับแผ่นหลังนั้น
“ผมทำได้นะ”
“........”
“อย่างอนสิพี่”
“.........”
“อย่าเงียบดิ”
“.........”
“พี่ก้องคร้าบบบบบ ~”
ก้องที่นั่งฟังเสียงอีกคนที่ง้ออยู่ด้านหลังก็อดรู้สึกดีไม่ได้ จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้โกรธอะไรอีกคนหรอก แค่อยากเห็นอีกคนง้อแค่นั้นแหละ
“ทำได้จริงนะ”
“จริงแท้แน่นอนครับ”
ก้องหันไปหาอีกคนช้าๆ และมองหน้าแสตมป์ที่นั่งอยู่ตรงหน้า แสตมป์ค่อยๆ เลื่อน หน้าเข้าไปหาก้องช้าๆ อีกครั้ง
“ถ้ามันฝืนก็ไม่ต้องทำก็ได้นะ”
“ไม่นะ ไม่เลย ผมก็แค่ …..... เขินอ่ะ ใครจะไปเหมือนพี่ล่ะ”
“โอ๋ๆ พี่ก็แค่ล้อเล่น”
เมื่อแสตมป์ทำท่าจะงอนก้องก็รีบพูดแล้วยิ้มให้อีกคนทันที และเขาก็ฉวยโอกาสนี้โดยการประกบริมฝีปากอีกคน ใช้มือข้างหนึ่งในการดันต้นคอของอีกคนเข้าหาตนเองมากขึ้น ตอนนี้ทั้งสองสัมผัสริมฝีปากกันอย่างแนบแน่น และในเวลาไม่นานก้องก็ถอยออกจากริมฝีปากบาง
“บะ … บอกได้ยัง” แสตมป์พูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าก้องมัวแต่นั่งจ้องหน้าตนเอง
“ได้แล้ว”
“งั้นก็บอกมาสิ”
“พี่รักเราก็เพราะ …......... แสตมป์คือแสตมป์ และเราก็เป็นแบบนี้จึงทำให้พี่รักเรามากยิ่งขึ้น เมื่อตอนที่พี่เจอแสตมป์ครั้งแรก พี่รู้สึกที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน ตอนนั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เมื่อได้อยู่ใกล้นายแล้วพี่รู้สึกว่านายคือคนที่พี่รอคอย นายเป็นทุกอย่างสำหรับพี่นะแสตมป์ มันมีเหตุผลที่มากกว่านี้ แต่มันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ แค่รู้ว่าพี่รักแสตมป์ เป็นห่วง และหวงนายมากแค่นี้ก็พอแล้ว” ก้องพูดจบก็เอื้อมมือไปลูบหัวของอีกคนอย่างทะนุถนอมแล้วส่งยิ้มหวานให้ แสตมป์เมื่อได้ฟังคำพูดของอีกคนก็โผเข้ากอดอีกคนทันทีอย่างแนบแน่น
“นอนเถอะ พรุ่งนี้มีงานไม่ใช่หรอ”
“ครับ ผมรักพี่มากๆ นะครับพี่ก้อง”
“พี่ก็รักแสตมป์ครับ"
ความคิดเห็น