คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
“แสตมป์มีคนมาหาแก” ตอนนี้ผมก็ให้พี่โจ้มาช่วยงานผมแล้วครับ เป็นเลขาส่วนตัวเลย แต่เดี๋ยวใครจะมาหาผมตอนนี้ วันนี้ไม่มีนัดลูกค้านิ ใครกันนะ
“ใครหรอครับพี่โจ้”
“เขาไม่ให้บอกชื่อ”
“งั้นผมก็ไม่อนุญาต”
พอผมพูดจบประตูห้องทำงานผมก็เปิดออกทันที แล้วถามผมทำไมครับเนี่ย ถ้าจะเชื่อฟังกันขนาดนี้ อยากรู้ละสิว่าใครกันที่มาหาผม ก็คนที่คุณคิดนั่นแหละครับ โอ้ยยยย ไม่มีงานทำหรอครับ ปกติเห็นงานที่ร้านเยอะจะตายแล้ววันนี้ปลีกตัวมาหาได้อย่างไรกันครับ ก้องเข้ามาในห้องพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ แต่แสตมป์ก็เมินเขาอยู่ดี ไม่สนครับ หายโกรธแล้วก็จริง แต่อยากงอนต่อ ตาผมบ้างนะครับ
“ทำอะไรอยู่ครับ”
“ทำงานครับ”
ช่อดอกไม้ที่ก้องถืออยู่เมื่อกี้ก็ถูกยื่นมาอยู่ตรงหน้าของแสตมป์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ เมื่อแสตมป์เห็นเขาก็เงยหน้าสบตากับอีกคน ก้องส่งสายตาน่าสงสารที่สุด เมื่อแสตมป์เห็นก็ต้องถอดใจยื่นมือไปรับมาถือไว้
“ขอบคุณครับ”
ก้องกำลังจะเดินอ้อมโต๊ะไปหาอีกคนแต่ก็ต้องโดนห้ามเพราะเขากำลังทำงานอยู่ ก้องเลยต้องเดินไปมานั่งรอที่โซฟาในห้อง นั่งมองอีกคนที่ทำงานอย่างใจจดใจจ่อ จริงจังกับเขาก็เป็นด้วยแหะ แสตมป์ที่นั่งทำงานอยู่ก็ลืมไปเลยว่าอีกคนอยู่ในห้อง แต่ในเวลาไม่นานเขาก็ทำมันจนเสร็จ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน แสตมป์ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ และมันก็อยู่ในสายตาของอีกคนด้วย ก้องยิ้มออกมาทันทีที่เห็นว่าแสตมป์น่าจะทำงานเสร็จแล้ว เมื่อแสตมป์หันไปหาก้อง เขาก็ทำสีหน้าเรียบเฉย
“ไม่มีงานทำหรือไงครับ”
“ทำเสร็จหมดแล้วครับ ต้องรีบทำเพราะมีภารกิจอันยิ่งใหญ่”
แสตมป์งงกับสิ่งที่ก้องพูดเป็นอย่างมาก ภารกิจอะไรของเขากัน มีสิ่งที่ต้องทำแล้วมานั่งเฝ้าเข้าทำงานทำไม
“ภารกิจอะไรของพี่”
“ภารกิจง้อแฟน”
“แล้วทำไมไม่รีบไปง้อละครับ”
“ก็กำลังง้ออยู่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่หายโกรธ”
“สงสัยจะทำกับเขาไว้เยอะมั้งครับ”
“แต่มันเป็นเหตุจำเป็นจริงๆ นี่ครับ ใจจริงพี่ก็ไม่อยากทำอย่างนั้นหรอกนะครับแสตมป์”
“แล้วมาบอกผมทำไม”
“ก็นายเป็นแฟนพี่ ก็ต้องบอกต้องง้อสิครับ”
“ง้อทำไมไม่ได้เป็นอะไรกัน”
แสตมป์พูดพร้อมกันหันหน้าไปทางอื่น เขาทนที่จะมองสายตาที่ถูกส่งมาจากอีกคนไม่ได้จริงๆ มันช่างทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวมาก แต่ดูเหมือนเขาจะจนมุมยังไงไม่รู้ ตอนนี้ก้องกำลังเดินเข้ามาประชิดตัวเขา และกระซิบที่ข้างหูของเขาเบาๆ
“อะไรกัน ลืมไปแล้วหรอว่าเราเคย …..”
“เราไม่เคยอะไรทั้งนั้นแหละครับ แล้วก็ถอยออกไปห่างๆ ผมด้วย ผมอึดอัด” แสตมป์ที่พูดอยู่ก็เริ่มหน้าแดงอย่างห้ามไม่อยู่
“วันนั้นไม่เห็นพูดแบบนี้เลย” ก้องก็ยังคงแหย่ต่อ ไม่ถอยออกไปตามที่อีกคนสั่ง แสตมป์กำลังจะเดินหนี แต่ก้องดึงมืออีกคนแล้วดันตัวของแสตมป์ให้ติดกับโต๊ะ เขาเอามือทั้งสองข้างกั้นไว้ไม่ให้อีกคนหนี แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ อีกคน
“เรามารื้อฟื้นความจำกันหน่อยไหมครับ” ก้องพูดพร้อมกับส่งยิ้มอย่างมีเลศนัย แสตมป์รีบยกมือขึ้นมาดันหน้าอีกคนออกอย่างเร็วที่ตอนนี้มันเริ่มใกล้เกินไปแล้ว ก้องที่แกล้งอีกคนพอใจแล้วก็ยิ้มหวานออกมาแล้วก็ถอยตัวออกจากอีกคน
“ไปกินข้าวเย็นกันไหม พี่นัดโจไว้ด้วย”
“แล้วพี่โจ้ละครับ”
“แหม … รู้สึกว่าช่วงนี้จะตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เลยนะครับ ก็ต้องไปสิ”
“งั้นผมก็ไป”
“พี่เริ่มจะหึงแล้วนะครับ”
“หึงเหิงอะไรกันพี่ ก็บอกแล้วว่าเราไม่ดะ ….” แสตมป์ก็ต้องปิดปากอย่างทันทีที่จะพูดคำนั้นออกไป เพราะสายตาที่ก้องส่งมา เขาอาจจะไม่รอดก็ได้
“ถ้าพูดประโยคนั้นออกมาอีกละก็ ก็รู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ก้องก้มหน้าเข้าไปหาแสตมป์ แสตมป์รีบถอยตัวหนีแล้วเดินออกไปทันที ก้องก็รีบเดินตามอีกคนไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อทั้งสี่มาถึงร้านสเต็กแห่งหนึ่ง และตอนนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นจุดสนใจเป็นอย่างมาก ก็ทั้งโต๊ะเล่นหน้าตานี่เข้าขั้นหล่อขนาดนี้ จะไม่ให้มีคนสนใจได้อย่างไรกัน แต่ดูเหมือนคนที่เป็นจุดสนใจมากที่สุดก็คือก้องนั่นแหละ ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับหัวเสียแต่ก็แสดงอะไรออกมามากไม่ได้เพราะกำลังงอนอีกคนอยู่ ดูเหมือนก้องจะมองออกว่าแสตมป์เป็นอะไร อย่างนี้ก็เข้าทางเขาเลยละสิ เมื่อพนักงานสาวมาจดออเดอร์เธอส่งยิ้มหวานมาให้ก้องและก้องก็ส่งยิ้มหวานนนนนนตอบกลับไปเช่นกัน โจ้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็มองเธอเช่นกันเมื่อเธอก็หันมายิ้มหวานให้กับเขาเหมือนกัน แต่ก่อนที่จะได้สั่งอะไรโจที่นั่งอยู่ข้างๆ โจ้ก็ฟาดไปเต็มแรงที่แขนของแฟนตัวเอง
“มองอะไร !”
“เปล้า ไม่ได้มองอะไรเลย”
โจเอื้อมมือไปบิดหูของอีกคน จนทำให้เขามีสีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ
“โอ้ยยยย ! เจ็บๆ”
“เจ็บก็ดี ก็เห็นอยู่ว่ามอง ยังจะมาโกหกอีก”
พนักงานสาวที่ยืนรอจดอยู่ก็ต้องหน้าเสียไปเหมือนกันเมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้เธอยิ้มแหยๆ ให้กับโจที่ถลึงตาใส่เธอ เธอจึงหันไปให้ความสนใจก้องที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือของเธอ ก้องมองเธอและส่งยิ้มหวานให้อีกครั้ง แสตมป์เมื่อเห็นอย่างนี้ข้างในก็เริ่มร้อนรุ่ม ไม่มีกระจิตกระใจจะสั่งอาหารแต่ทำไงได้ ตอนนี้แกล้งงอนอยู่ ถ้าโวยวายออกไปก็เสียฟอร์มพอดี
“ผมขอทีโบนสเต๊กครับ” โจ้เริ่มสั่งเป็นคนแรกเมื่อเคลียร์กับคนข้างๆ จบ
“พี่ด้วยๆ” โจพูดขึ้นมาบ้าง
ส่วนก้องกับแสตมป์ก็ยังไม่สั่งอะไร ก้องมัวแต่ยิ้มอยู่กับพนักงานสาว และแสตมป์เริ่มที่จะทนไม่ไหว เขายกเมนูอันแสนหนักที่ถืออยู่ฟาดไปที่แขนอีกคนอย่างแรง ทำให้คนที่โดนมันถึงกับเจ็บอยู่ไม่เบา
“สั่งอาหารก่อนไหมครับพี่” แสตมป์ทำสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และหันไปมองเมนู แต่ก้องที่หันมามองหน้าแสตมป์กลับอมยิ้มให้กับการกระทำนั่น
“ผมขอสตริปลอยน์สเต๊ก” แสตมป์หันไปสั่งกับพนักงานสาวพร้อมสีหน้าเรียบเฉย
“ผมขอแบบเดียวกับคนนี้ครับ” ก้องพูดพร้อมกับชี้ไปที่แสตมป์ที่ยังนั่งไม่สนใจเขาอยู่ดี
“แล้วรับน้ำอะไรดีคะ”
“น้ำเปล่าครับ รีบหน่อยนะครับ หิวมาก” แสตมป์รีบตอบและไล่พนักงานสาวทางอ้อมเมื่อเห็นว่าเธอหันไปถามก้องเป็นพิเศษด้วยสายตาที่ส่งอย่างมีเลศนัย ใครจะไปทนได้วะ เมื่อพนักสาวเดินจากไป โจ้ก็ตั้งคำถามขึ้นมาทันที
“อะไรกันไอแตม หึงพี่ก้องเขาหรือไง”
“บ้าน่ะพี่โจ้ ผมจะไปหึงอะไรพี่ก้องละ”
“ก็อาการเมื่อกี้แหละที่เรียกว่าหึง เล่นเอาเมนูเล่มเบอเร้อฟาดพี่ก้องเต็มๆ อย่างนั้น ไม่หึงแล้วจะเรียกว่าอะไรกันวะครับน้องแตม”
“ผมจะหึงได้ไง ก็ผมกับพี่ก้องไม่ได้เป็นอะไรกะ …... เอ่อ หมายถึงผมไม่ได้หึงจะบอกหึงได้ยังไงกัน” แสตมป์รีบแก้คำพูดทันทีเมื่อก้องส่งสายตาเจ้าเล่ห์ออกมาเมื่อเขาจะพูดประโยคนั้น เขาจะไม่รู้ได้ไงว่าสายตาแบบนั้นมันคืออะไร
“ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน” แสตมป์รีบพูดปลีกตัวออกมา เพราะเห็นท่าว่าจะโดนต้อนจนมุมอย่างแน่ๆ วันนี้มันวันอะไรกันวะ จนมุมอยู่เรื่อย
“งั้นพี่ไปด้วย” ก้องพูดพร้อมกับลุกและยืนรอให้อีกคนเขยิบออกมา แสตมป์จะเปลี่ยนใจก็ไม่ได้ เขาจึงต้องจำใจลุกไปกับอีกคน
เมื่อแสตมป์เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นอีกคนยืนกอดอกพิงกำแพงข้างอ่างล่างมือ ก้องจึงเงยหน้าจากโทรศัพท์มามองคนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำและเก็บมันเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
“เขานานจังเลยนะ นึกว่าหลับคาห้องน้ำไปแล้ว”
“ผมเข้าไปแปปเดียวเอง อย่ามาเว่อร์”
“ก็คนมันคิดถึงนิ ไม่ได้เจอตั้งนาทีนึงแน่ะ”
“เก็บประโยคหวานๆ ไว้ไปจีบสาวๆ เถอะครับ” แสตมป์ล้างมือที่อ่างและยืนมองที่กระจกเพื่อสำรวจตัวเอง เมื่อก้องได้ยินประโยคเมื่อกี้ก็ถึงกับชะงัก เขารีบเดินเข้าไปหาอีกคนทันที
“พี่ไม่มีสาวๆ หรอกนะครับ มีแค่แสตมป์คนเดียวนั่นแหละ และเมื่อกี้พี่ดีใจนะที่เราหึงพี่น่ะ”
“ผมบอกไปแล้วนะว่าไม่ได้หึง”
“แน่ใจ๊ ? แล้วเมื่อกี้ใครประชดพี่ด้วยการไล่ให้ไปจีบสาวๆ ละ”
แสตมป์เมื่อได้ยินประโยคเมื่อกี้ก็ทำให้รู้สึกว่าตัวเองต้องจนตรอกแน่ๆ เลยต้องกลบเกลื่อนด้วยกันหันมาสะบัดน้ำที่ติดมือมาใส่หน้าของอีกคน ก้องหลับตาหลบน้ำนั้นอย่างทันที และรวบมือของอีกคนที่ยื่นมาตรงหน้าเขาไว้ แล้วยื่นหน้าเขาไปหาและจ้องตาของอีกคน
“เอ่อออ … ผมหิวแล้ว ไปที่โต๊ะกันเถอะ” แสตมป์พูดจบก็เริ่มสะบัดมือออกจากอีกคนแล้วเดินนำไปทันที แต่ก้องก็ดึงมืออีกคนให้หันกลับมา
“เดี๋ยวสิ ตอบคำถามพี่ก่อน”
“ผมหิวแล้ว ค่อยคุยได้ไหมครับ”
“ไม่ พี่ต้องการคำตอบตอนนี้”
“โอ้ยยยย เรื่องมากจริงๆ อะไรก็ว่ามา”
“หายโกรธพี่หรือยัง”
“........”
“หายโกรธหรือยัง”
“ผมหิวแล้ว ไปที่โต๊ะกันเถอะ”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ตอบมาก่อน”
ก้องจ้องหน้าแสตมป์เพื่อที่จะเค้นเอาคำตอบ แต่แสตมป์ก็หลบสายตาเขา ทำให้ก้องรู้คำตอบโดยทันที แต่ก็อยากได้ยินจากปากของแสตมป์มากกว่า
“แต่ผมหิว”
“ถ้านายไม่พูดพี่จะจูบนายตอนนี้”
ก้องยื่นหน้าเข้าไปหาอีกคนทันทีที่พูดจบ แต่แสตมป์ยกมือขึ้นมากั้นไว้ทันพอดีและถอยตัวหนีออกจากอีกคนด้วยใบหน้าที่แดง
“หายแล้วๆ”
“ก็แค่เนี้ย ….. งั้นถ้าหายโกรธแล้ว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” ก้องเริ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง และจ้องไปที่ตาคู่นั้น ที่เริ่มฉายออกมาอย่างหลากหลายอารมณ์
“คะ … คือผม ….” แหม บรรยากาศดียังไงก็ไม่รู้ครับ มาขอคืนดีในห้องน้ำ รู้สึกดีได้กลิ่นบรรยากาศหวานหอมจริงๆ ครับ
“ว่าไงครับ เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”
“ผม ….... ไม่แน่ใจครับ”
“ทำไมล่ะ หรือแสตมป์ไม่รักพี่แล้ว”
“ผมรักพี่นะครับ แต่ผม ….. กลัว”
“กลัว ? แสตมป์กลัวอะไรครับ”
“ถ้าวันนึงพี่ต้องจากผมไปจริงๆ ละครับ ผมก็ต้องมานั่งเสียใจและเสียพี่ไปอีกครั้ง ผมไม่ชอบที่จะต้องมานั่งทนกับคะ …..”
“มันจะไม่มีวันนั้นอีกแล้วครับแสตมป์”
“แต่ผม …..”
“แสตมป์เชื่อใจพี่นะ พี่รักแสตมป์มากนะครับ”
ก้องพูดพร้อมกับดึงตัวอีกคนเข้ามาประชิดตัวแล้วยกมือลูบหัวอย่างทะนุถนอม เขาสัมผัสได้จากน้ำอุ่นๆ ที่เปรอะอยู่ในระดับอกของเขาและมีเสียงสะอื้นเบาๆ ที่มาจากอีกคน
“ผมก็รักพี่ก้องครับ”
“งั้นเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะครับ”
“ตกลงครับ”
ความคิดเห็น