คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : มันคงเป็นความรัก
4 ปีกับการที่ผมไม่ได้เจอแสตมป์เลยครับไม่รู้ว่าอีกคนจะเป็นยังไงบ้าง แต่อีกไม่กี่วันเขาก็จะกลับมาแล้วละครับ หลังจากนี้คงจะได้เห็นผมสวีทกับแสตมป์อย่างแน่นอน และตอนนี้พ่อกับแม่ผมก็บินไปเที่ยวกันครับไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ก็มีแต่ผมที่ต้องมานั่งทำงานและต้องมานั่งภาวนาให้อีกคนกลับมาและไม่มีใครติดสอยห้อยตามมาด้วยนั่นแหละครับ ถึงโจมันจะช่วยพูดก็จริงแต่ดูเหมือนแสตมป์จะเชื่อสะที่ไหนละ วันนั้นผมไปส่งเขาที่สนามบินแสตมป์แทบจะไม่มองหน้าผมเลยสักนิดเดียว
“เหม่ออยู่เรื่อยเลยนะ” โจที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของก้องเอ่ยขึ้นมาและกระทุ้งแขนใส่โจ้เพื่อเป็นการชักชวนอ้อมๆ ให้มาแหย่คนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ตอนนี้ทั้งสามก็นั่งอยู่ที่ร้านของก้อง
“ป่านนี้แสตมป์คงกำลังอี๋อ๋อกับหนุ่มที่ไหนบ้างน้าาาา” โจ้พูดขึ้นมาลอยๆ เมื่อโดนชักชวนให้เข้ามากวนประสาทอีกคนมีหรือที่เขาจะไม่ตอบสนอง สนุกจะตาย
“อีกไม่กี่วันก็จะกลับมาแล้ว หรืออาจจะไม่อยากกลับมาเลยก็ …..” โจไม่ทันที่จะพูดจบ ก้องก็ปาทิชชู่มาใส่หน้าของทั้งสอง
“หุบปากไปเลย ถ้าไม่หุบมันจะไม่กระแทกแค่หน้า ฉันจะเป็นคนยัดมันใส่ปากของพวกนายสองคน”
“ดูคนกำลังหัวเสียสิครับพี่โจ” โจ้ยังไม่ลดละที่จะแหย่อีกคน และไวกว่าความคิดก้องลุกเอื้อมตัวข้ามโต๊ะและจับทิชชู่ยัดใส่ปากโจ้อย่างทันที
“โห พี่ผมก็แค่แหย่เล่นไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้” โจ้พูดพร้อมกับพยายามดึงทิชชู่ออกจากปาก และมีเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากคนข้างๆ
“หัวเราะอะไรหรอครับพี่โจ” โจ้หันไปถามอีกคนพร้อมยื่นหน้าเข้าไปหาและมองอย่างมีเลศนัย
“ปะ …. เปล่า” โจพยายามดันหน้าของอีกคนให้ห่างออกจากตัวเขาและหันหน้าหนีเพื่อกลบใบหน้าที่กำลังแดง
“โอ้ยยยยย เลี่ยนโว้ยยยยยย !!” ก้องที่นั่งมองทั้งสองก็ตะโกนลั่นออกมา แหม … เหมือนมานั่งตอกย้ำความรู้สึกเขายังไงก็ไม่รู้ไอสองคนนี้
“อิจฉาก็บอก” โจ้หันไปกวนประสาทอีกคนที่เพิ่งโวยวาย
“ใครครับ ใครอิจฉา ไม่เล้ยยย”
“แหม … เสียงเป็นปกติเชียวนะครับ” โจ้ประชดอีกคนทันทีเมื่อพูดเสียงสูงออกมาขนาดนั้น อิจฉาละสิ แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาอาจจะต้องอิจฉาคู่ของก้องก็ได้ เพราะไม่รู้จะหวานกันไปถึงไหน แต่ครั้งนี้ขอผมบ้างนะครับ
และวันที่ผมรอคอยก็มาถึงครับ แสตมป์จะเดินทางกลับมาวันนี้แล้วครับ โอ้ยยยย ดีใจจนจะทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้ผมอยู่สนามบินกับโจและโจ้ ผมอยู่ไม่เป็นสุขเลยเดินไปเดินมาเมื่อไรจะมาถึงสะทีเนี่ย โอ้ยยยยย
“นั่งเฉยๆ ได้ไหมครับคุณก้อง” โจพูดกับเพื่อนของเขาเมื่อเห็นว่าตั้งแต่มาถึงก็เดินไปเดินมาอยู่อย่างนั้น
“ก็ฉันตื่นเต้นนี่หว่า”
และไม่นานโจ้ก็เอ่ยขึ้นและชี้ไปที่คนกำลังเดินมาก้องรีบหันไปมองทันทีด้วยความดีใจ แต่กลับกันอีกคนเมื่อเห็นหน้าก้องแล้วก็เปลี่ยนสีหน้าโดยทันที
“คุณท่านไม่กลับมาด้วยหรอครับ”โจเอ่ยถามคนที่เพิ่งมาถึง
“พ่อบอกว่าให้ผมมาจัดการบริษัทที่นี่ครับ ส่วนท่านอาจจะอยู่อีกนานสักหน่อย”
“งั้นกลับกันดีกว่าครับ” โจเอ่ยชวนแสตมป์ที่เพิ่งมาถึง แสตมป์แทบไม่สนใจก้องเลยด้วยซ้ำ ก้องได้แต่ทำหน้าสลดลงและเดินตามไป เมื่อมาถึงรถโจ้ก็ทำหน้าที่ขับรถและมีโจนั่งอยู่ข้าง แสตมป์จึงต้องมานั่งหลังกับก้อง เพราะว่าก้องไม่ได้เอารถมาด้วย ก้องหันไปมองหน้าแสตมป์ที่หันไปมองทางอื่น เขาต้องอดทนถึงบ้านโจแล้วค่อยว่ากัน ทั้งรถมีแต่บรรยากาศของความเงียบ และเมื่อมาถึงบ้านแสตมป์รีบขนของขึ้นห้องโดยทันที ก้องได้แต่ยืนมองตาม แต่ก็โดนมือโจดันให้เดินตามอีกคนไป
“ไปง้อดิวะ รออะไรอยู่ล่ะ”
ก้องรีบวิ่งตามขึ้นไปทันทีเมื่อเจ้าของบ้านอนุญาตแล้วล่ะก็ คืนนี้คงอยู่ที่นี่เลย ถ้าง้อไม่สำเร็จก็คงไม่กลับ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกกกกกกก เมื่อก้องเปิดประตูเข้ามาก็เห็นอีกคนกำลังนั่งจัดของอยู่ในห้อง แสตมป์หันไปมองคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่นิดนึงแล้วก็ไม่สนใจ
“แสตมป์” ก้องเรียกชื่ออีกคนแล้วเดินเข้าไปกอดด้านหลังอย่างรวดเร็ว
“พี่คิดถึงแสตมป์มากเลยรู้ไหม” ก้องยังคงกอดอยู่อย่างนั้นและเหมือนจะยิ่งแน่นกว่าเดิม
“ปล่อยเถอะครับ เดี๋ยวแฟนพี่มาเห็นจะทำยังไง” แสตมป์ยอมเปิดปากพูดกับเขาแล้วหลังจากที่กลับมา
“แสตมป์พูดเรื่องอะไรครับ พี่ไม่มีใครสักหน่อย พี่มีแสตมป์แค่คนเดียวนั่นแหละ”
“พี่แต่งงานแล้วนะครับ อย่ามาทำแบบนี้สิ”
ก้องก็ต้องร้องอ๋อออกมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่แสตมป์พูด สงสัยจะยังไม่มีใครเล่าความจริงให้ฟัง แล้วรู้ได้ไงว่าเขาจะต้องแต่งงาน เขายังไม่เคยบอกเลยด้วยซ้ำ หรือจะเป็นโจที่เล่า
“ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ พ่อพี่ยกเลิกไปแล้วละครับ ถ้าไม่เชื่อลองไปถามพี่โจดูสิครับ”
แสตมป์ถึงกับดีใจกับสิ่งที่ก้องพูด เขาเชื่อก้อง แต่อะไรกันจะให้มาง้อง่ายๆ ไม่ได้หรอก เขาทนอยู่กับความรู้สึกนั้นมาตั้ง 4 ปี ไม่ได้หรอกจะมายอมหายกันง่ายๆ ได้ยังไงละ
“ปล่อยผมได้แล้วอึดอัด”
“ไม่ปล่อยอ่ะ จนกว่าแสตมป์จะหายโกรธพี่” ก้องดึงดันที่จะไม่ปล่อยอีกคนและยิ่งกอดอีกคนแน่น จมูกของเขาก็เลื่อนเข้าไปใกล้แก้มของแสตมป์อย่างมาก ฟอดดดดดด ~
“หอมจัง”
“เห้ยยย ! ปล่อยเลยนะ ปล่อยยยยยยยยย !” แสตมป์ตกใจเมื่ออยู่ดีๆ อีกคนมาหอมแก้มเขา แสตมป์ยกมือขึ้นมาถูแก้มตรงที่ก้องหอมเมื่อกี้ แต่เหมือนเขายิ่งถูอีกคนก็ยิ่งหอม ฟอดดดด ~~
แสตมป์เหมือนจะรู้ว่าถ้าไม่อยู่เฉยๆ อีกคนก็ไม่ยอมหยุดเขาเลยตัดสินใจที่จะอยู่เฉยๆ ดีกว่าน่าจะปลอดภัยกว่า
“หายโกรธพี่หรือยังอ่ะ”
“.......”
“อย่าเงียบสิครับ รู้ไหมว่าพี่คิดถึงเราแค่ไหน ทรมานแค่ไหน”
“แล้วพี่เคยถามความรู้สึกผมหรือเปล่าละครับ ว่าผมรู้สึกยังไง ทำไมมีอะไรถึงไม่บอกผม อยู่ดีๆ ก็หายไปเสียดื้อๆ แล้วตอนนี้ก็มาพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วความรู้สึกผมละครับ”
“พี่ขอโทษครับแสตมป์ ที่พี่ไม่ยอมบอกเรื่องนั้น พี่กลัวว่าถ้าพี่บอกแสตมป์ไป แสตมป์จะต้องเดินออกไปจากชีวิตพี่ พี่มันเห็นแก่ตัวเองครับ” ก้องเอาคางเกยไหล่อีกคนและทำหน้าสลด โดยที่มือทั้งสองยังโอบกอดคนตรงหน้าอยู่
“แต่ถ้าพี่บอกเหตุผลมา ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะครับ แต่ผมก็ต้องเดินออกไปจากชีวิตพี่จริงๆ นั่นแหละ ใครมันจะไปทนได้เล่า” แสตมป์พูดพร้อมกับทำแก้มป่องน่ารักจนคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังที่เห็นแค่ข้างๆ ก็อดใจความน่ารักไม่ไหว หอมแก้มคนข้างหน้าไปอีกฟอดใหญ่ๆ
“พี่ก้องแก้มผมช้ำหมดแล้วมั้งครับเนี่ย” แสตมป์ลูบที่แก้มเบาด้วยความเขินอาย
“ก็เราอยากทำตัวน่ารักทำไมละ”
“ไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลย ผมยังไม่หายโกรธพี่หรอกนะ”
ก่อนที่ก้องจะได้พูดอะไรต่อก็ถูกขัดจังหวะโดยคนที่เปิดประตูเข้ามา โอ้ยยยยยย แสตมป์ก็ยังไม่หายโกรธ จะรีบเข้ามาทำไมวะ
“พี่โจให้มาตามไปทานข้าวเย็นครับ”
โจ้ที่เพิ่งเข้ามาก็เห็นท่านั่งของทั้งสองก็อดยิ้มอย่างมีเลศนัยให้ทั้งสองไม่ได้ และดูเหมือนก้องกับแสตมป์จะไม่ให้ความสนใจการมาของเขาเลย แหม .. นั่งซ้อนกันจนจะสิงกันอยู่แล้วนะครับ อายผมหน่อยก็ดี โจ้จึงพูดเร่งทั้งสองอีกครั้ง
“รีบๆ ตามลงมาละ กินวันนี้นะครับ ไม่ใช่พรุ่งนี้” โจ้พูดพร้อมกับปิดประตูแล้วเดินจากไป
“ปล่อยครับ ผมจะไปกินข้าว” แสตมป์พยายามไล่คนที่ยังนั่งซ้อนเขาออกไปหลังจากที่โจ้ออกไปได้ไม่นาน แต่ก้องก็ยังไม่ยอมปล่อย
“ผมหิวข้าว พี่อย่ามาดื้อน่ะ”
“หายโกรธพี่เมื่อไร พี่ก็จะปล่อย”
“ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาต่อรองเลยครับ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้” แสตมป์พยายามแกะมือของอีกคนออกจากเอวของตัวเอง และเหมือนก้องจะไม่ยอม ก้องส่ายหัวไปมาเพื่อให้อีกคนรู้ว่าเขาจะไม่ปล่อยแล้วเอาหน้าซุกลงไปที่หลังของอีกคน พูดเสียงอู้อี้ออกมาจนจับใจความไม่ได้เลยสักนิด อายุเท่าไรแล้วครับ ทำตัวเหมือนเด็กเลย อย่างนี้ก็ดีครับ น่ารักดี ว่าจะหายโกรธสะหน่อย แต่ยังดีกว่า รอดูท่าอ้อนและการง้อแปลกๆ ก่อนดีกว่า ดีไหมครับรี้ดยืดเยื้อไปอีกสักตอนเนอะ
“โตแล้วนะครับบบบบ เล่นอะไรเป็นเด็กไปได้ ปล่อยได้แล้วผมจะไปกินข้าว” แสตมป์เอี้ยวตัวไปดันหน้าผากอีกคนให้ถอยออกไปจากหลังของเขาและก็หันมาพยายามแกะมือของก้อง ก้องยอมอีกคนแต่โดยดีแต่ยังคงทำสีหน้าอ้อนให้กับอีกคน เขาลุกตามแสตมป์ไปข้างล่างเมื่อนั่งลงก็มีคำถามจากโจทันที
“ทำไมถึงลงมาช้าขนาดนี้”
ไม่มีใครตอบคำถามโจเลยสักคน ก้องและแสตมป์เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเงียบๆ และก้องก็ทำหน้าที่ที่ดีเหมือนเดิมโดยที่ตักอาหารมาให้แสตมป์
“ขอบคุณครับ” แสตมป์เอ่ยขอบคุณอีกคนออกมาด้วยเสียงที่เบา และก้มหน้าก้มตากินข้าวตรงหน้าต่อไป
“โจ ฉันขอค้างที่นี่นะ” ก้องหันไปมองหน้าโจที่กินข้าวอยู่ และเมื่อแสตมป์ได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าโจเช่นกันโดยหวังว่าโจจะไม่อนุญาต …....... แต่เขาคิดผิด
“ได้สิวะ แกนอนห้องแสตมป์ก็ได้” แหม ….. เป็นเพื่อนสนิทที่เข้าใจกันจริงๆ ครับ ช่วยเหลือกันได้ดีมาก และผมควรปฏิเสธไหม ถ้าเข้าใจกันดีขนาดนี้ปฏิเสธไปผลออกมาก็เหมือนเดิม และอย่าเสียเวลามานั่งเถียงเลยครับ เหนื่อย ..
และหน้าที่ล้างจานวันนี้ก็คือ ผมครับเป็นการสุ่มที่ขี้โกงกันมากครับ และผมเด็กสุดจะไปเถียงอะไรพวกเขาได้ละ แต่จากเหตุการณ์ที่ผมล้างจานในคราวก่อนที่คอนโดพี่ก้องก็ทำให้พี่ก้องยังคงตราตรึงไว้ในหัวเลยครับ ตอนนี้ผมเลยมีหน้าที่ยืนเก็บจานเพราะพี่ก้องอาสาล้างให้ผม
“เสร็จสะที” ก้องพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจยาวๆ ออกมา เมื่อแสตมป์วางจานใบสุดท้ายเสร็จก็รีบปลีกตัวจะออกไปจากห้องนั้นทันทีแต่ก็โดนมือของอีกคนดึงเอวเข้ามากอดจากทางด้านหน้าเสียก่อน และด้วยแรงของอีกคนที่ดึงเขาอย่างแรงจึงทำให้หัวของแสตมป์กระแทกเข้าที่ปากก้องอย่างจัง ทั้งสองร้องโอดโอยออกมา ก้องใช้มือที่ไม่ได้รั้งเอวอีกคนไว้ยกขึ้นมาจับที่ปากเพื่อดูว่ามันแตกไหม ดีนะครับที่ยังไม่แตก ไม่งั้นงานหนักเลยครับ แล้วเขาก็ยกมือขึ้นไปจับหัวของอีกคนลูบมันเบาๆ
“เจ็บไหม” ก้องถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงและอ่อนโยน
“นิดหน่อยครับ”
ก้องมองหน้าแสตมป์ที่ตอนนี้อยู่ในระยะที่ใกล้มาก และค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้าไปหาอีกคน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียง
แชะๆๆ
“ภาพเด็ดมากเลยพี่โจ” โจ้ยกโทรศัพท์ให้โจดูรูปที่เพิ่งถ่ายไปเมื่อกี้
“พวกแกแอบถ่ายฉันกับแสตมป์หรอ” ก้องโวยวายออกมาเสียงดัง หันไปทำหน้าดุใส่สองคนที่ยืนอยู่ตรงประตู แสตมป์พูดอะไรไม่ออกที่อยู่ดีๆ ก็มีคนมาแอบดูเขากับก้อง จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาด้วยความอาย
“ส่งมาให้ฉันด้วย ทุกรูปนะเว้ย”
ความคิดเห็น