คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : คือเธอเท่านั้น
เมื่อแสตมป์กลับมาถึงบ้านเขายังคงนั่งอยู่ในรถอยู่อย่างนั้นเฝ้าแต่คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน เขาพอจะเข้าใจแล้วที่ทำให้ก้องต้องมาพูดแบบนั้นกับเขา แต่เขาคิดว่ามันต้องมีเหตุอะไรมากกว่านั้น แต่ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลยและแสตมป์ก็ลงจากรถกำลังเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นโจ้กับโจกำลัง เห้ยยยย ! ประเจิดประเจ้อไปไหมครับพี่ๆ
“ผมมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าครับ” แสตมป์พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ทั้งสองที่ตอนแรกกำลังจูบกันอย่างดูดดื่มและเสื้อเชิ้ตโจกระดุมเกือบจะถูกปลดออกจนหมดอยู่แล้ว ทั้งสองเมื่อเห็นแสตมป์ก็รู้สึกตกใจออกมาทันที โจรีบดันอีกคนที่นั่งอยู่บนตัวเขาออกจากตัว
“เอ่อ …. แสตมป์มานานแล้วหรอครับ” โจพูดอย่างติดขัด เมื่อแสตมป์ได้เข้ามาเห็นเหตุการณ์แบบนี้ หน้าอายสิ้นดี
“เพิ่งมาถึงครับ เข้ามาก็เห็น …...” แสตมป์ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรจบก็ถูกโจขัดขึ้นมาสะก่อน
“แล้วแสตมป์กินอะไรมาหรือยัง แล้วนี่ไปไหนมา” โจรีบถามอีกคนอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้แสตมป์ได้มีโอกาสถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีก
“ทานแล้วครับ ก็ไปทานข้าวมานั่นแหละ” และเหมือนแสตมป์จะรู้ทันเขายิ้มอย่างมีเลศนัยให้กับโจ และโจ้ที่เงียบอยู่ก็พูดขึ้นมาบ้าง
“พี่จะไปกลัวน้องเห็นอะไรละครับ เรื่องแบบนี้มันเคยผ่านมาก่อนพี่อีก” จี้ใจดำมากครับ ขอบคุณสำหรับคำตอกย้ำครับพี่โจ้ แสตมป์หันไปส่งสายตาดุใส่โจ้ทันที แต่โจ้ก็ไม่ได้สนใจสายตาของแสตมป์
“ถ้าปากพี่มันว่างมาก ผมว่าเอาอะไรมายัดปากหน่อยดีไหมครับ” แสตมป์ตอกกลับเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่กลัวกับสายตาที่เขาส่งไปให้ โจที่เห็นว่ากำลังจะเกิดสงครามน้ำลายขึ้นเขาจึงเข้ามาห้ามทันที คนนึงก็กวนประสาทเหลือเกิน ส่วนอีกคนนี่ก็ไม่เคยที่จะยอมใครง่ายๆ ที่เห็นแสตมป์ยอมๆ ก็มีอยู่ไม่กี่คนหรอกครับ พ่อแม่ของเขา ผม และก็ก้องนั่นแหละครับ ส่วนโจ้นี่โคตรจะข้อยกเว้นเลย แค่บางอารมณ์เท่านั้นที่น้องมันจะยอม
“ไม่เถียงกันสักวัน ดวงอาทิตย์มันจะไม่ขึ้นหรือยังไงครับ”
“พี่ก็ฟังที่พี่โจ้พูดดิ”
“นายก็เหมือนกัน เลิกกวนประสาทน้องสักทีได้ไหม”
“ก็ผมพูดเรื่องจริง”
“พี่รู้ได้ไงว่ามันจะ …...”
“โอ้ยยยยยยยย ! หยุดเลยยยยทั้งคู่นั่นแหละ แสตมป์ครับขึ้นไปอาบน้ำนอนได้แล้ว”
แสตมป์สะบัดก้นรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนทันที เมื่อโดนโจไล่ เชอะ ! เห็นพี่โจ้สำคัญกว่าเขาได้ไง ไม่ยอม ยังไงก็ไม่ยอม
“ส่วนนายกลับบ้านไปได้แล้ว” เมื่อโจเห็นแสตมป์วิ่งขึ้นไป เขารู้ทันทีว่าอีกคนต้องงอนแน่ๆ
“ไม่กลับไม่ได้หรอครับบบบ ~~” โจ้พูดอ้อนอีกคนเมื่อโดนไล่กลับบ้าน
“กลับไปก่อนเถอะน่า” โจพูดไล่อีกคน และทำเป็นไม่สนใจเสียงที่ออดอ้อนของอีกคน ก็เขากลัวใจอ่อนนิ
“ไม่เอา ไม่กลับ ถ้าอยากให้ผมกลับล่ะก็ ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันนิดหน่อย” โจ้พูดออกมาอย่างมีเลศนัย
“ไม่ … กลับไปได้แล้ว” โจดันหลังอีกคนให้ออกจากบ้านไป แต่โจ้ยังขืนตัวไว้ เขาจะไม่ยอมออกไปถ้าไม่ได้ข้อแลกเปลี่ยนข้อนี้
“อย่างที่ผมบอกไปเมื่อกี้ ถ้าพี่ไม่ยอมผมก็จะอยู่ที่นี่”
“เรื่องมากจริงๆ เลย อะไรล่ะว่ามา” โจพูดอย่างหัวเสียเพราะความดื้อของอีกคน อะไรกันวะ คนข้างบนก็ว่าดื้อแล้วนะ ไอคนตรงหน้ายังจะมาดื้ออีก
“พี่ต้อง ….... คบกับผม”
“ไม่ ! ไม่อย่างแน่นอน”
“งั้นก็ตามนี้ครับ ไม่กลับ” โจ้ทำหน้านิ่งแล้วเดินลงไปนั่งที่โซฟาอย่างหน้าตาเฉย ไม่ทุกข์ร้อนอะไร แต่ผิดกลับอีกคนที่เริ่มจะทำอะไรไม่ถูก เพราะความรู้สึกข้างในมันเริ่มหวั่นไหว
“ไม่กลับก็เรื่องของนาย” โจพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินขึ้นข้างบนไป แต่อีกคนไวกว่าดึงตัวของโจมาไว้ในอ้อมกอด ถึงโจ้จะตัวเล็กกว่าอีกคน ความสูงมันก็ไม่สามารถขวางกั้นสองคนได้เลย
“ทำไมละครับ ผมแค่ขอให้พี่คบกับผมเท่านั้นเอง มันผิดมากหรอครับ” โจ้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มไม่มั่นใจ เขากลัวว่าอีกคนจะโกรธ
“........”
“พี่บอกผมมาสิครับว่าพี่ไม่ได้ …... คิดเหมือนกันกับผม”
“.........”
“ผมจะได้ไม่มายุ่งวุ่นวายกับพี่อีก”
“..........”
“ไม่ตอบ โอเคครับ ผมเข้าใจแล้ว” โจ้คลายอ้อมกอดออกจากอีกคน และกำลังจะเดินออกจากบ้านไป
“พี่ตกลง” เมื่อโจ้ได้ยินที่โจพูดออกมา เขาก็เริ่มไม่เข้าใจว่าอีกคนกำลังจะสื่ออะไรออกมา
“ตกลง ? ตกลงเรื่องอะไรหรอครับ” โจ้พูดด้วยน้ำเสียงที่สงสัย ตอนนี้เขาหันกลับมาหาอีกคนแล้ว แต่อีกคนยังยืนหันหลังให้เขาอยู่
“ความจำสั้นจริงๆ เลย นายขออะไรล่ะ พี่ก็ตกลงอันนั้นแหละ” โจพูดออกมาด้วยหน้าที่เริ่มจะร้อนผ่าว
เมื่อโจ้คิดทบทวนคำพูดของตัวเอง ในสิ่งที่เขาขอ เขาขอให้อีกคนคบกับเขา เดี๋ยวนะ …..
“ผมขอให้พี่คบกับผม และพี่ก็ตอบ …... ตกลง ใช่ไหมครับ” โจ้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดีใจเป็นอย่างมาก โจไม่ตอบอะไรแค่หันหน้าหนีไปมองที่อื่น โจ้เก็บอาการดีใจไม่ไหวรีบโผกอดอีกคนทันที และโจ้ก็ไม่ทำตามคำพูดของเขาและขอนอนที่นี่ แต่อีกคนก็ไม่ว่าอะไร
“เดี๋ยวพี่มานะไปเคลียร์กับแสตมป์ก่อน ขานั้นท่าจะงอน”
“แล้วพี่ก้องละครับตอนนี้ว่ายังไงบ้าง” โจ้ถามด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง
“พูดถึงไอก้อง เดี๋ยวพี่มานะ” โจรีบวิ่งลงไปที่ห้องทำงานทันที หลังจากวันที่มันเอาการ์ดงานแต่งมาให้ เขาก็ลืมไปเลย เห้ย ! อีกสามวันนี่หว่า จะถึงงานแต่งของมันแล้ว โอ้ยยยย ! เกือบลืมไปแล้วไหมละ โจถือมันขึ้นมาบนห้องและส่งให้อีกคนดู
“การ์ดงานแต่ง !!!”
“ใช่”
“สรุปพี่ก้องเลือกสิ่งนี้หรอครับ”
“คงจะเป็นอย่างนั้น”
โจ้พูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินประโยคเมื่อกี้ของแฟนเขา ทำไมละ ก็เห็นรักกันดี แต่เขาก็ไม่อยากถามคนตรงหน้า เพราะดูจากสีหน้าตอนนี้เริ่มไม่ค่อยดีเท่าไร เขาเอื้อมมือไปดึงอีกคนเขามากอดไว้
.
เช้าวันสดใส แสตมป์ตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่ดีมากกว่าทุกๆ วัน เมื่อเขาเดินลงมาข้างล่างก็ไม่เห็นโจอยู่ที่นั่น ไปไหนของเขานะ แสตมป์จึงลองเดินขึ้นไปดูที่ห้องเผื่อว่าจะยังไม่ตื่น เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาในห้องของอีกคนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเลยด้วยซ้ำ อะไรตกวะนั่น แสตมป์เดินเข้าไปหยิบบางสิ่งที่ตกอยู่ตรงพื้นที่ตกลงพื้นเมื่อตอนที่เขาเปิดประตู การ์ดอะไรเนี่ย แสตมป์ถือวิสาสะเปิดมันดูทันที และเมื่อเขาเห็นสิ่งที่มันอยู่ข้างใน แต่มันก็ไม่ทำให้แสตมป์รู้สึกตกใจกับชื่อที่ปรากฏอยู่บนนั้น เขาจำชื่อนี้ได้ดี ชื่อจริงของอีกคน มันเป็นสิ่งที่ผมคิดจริงๆ ด้วยครับ แสตมป์ยิ้มให้กับสิ่งที่เขาถืออยู่พร้อมกับน้ำตาที่มันจะไหลทุกครั้งที่แสตมป์คิดถึงอีกคน โอ้ยยยย เบื่อจริงๆ กับน้ำตาที่ชอบไหลออกมาแบบไม่มีเหตุผลเนี่ย แสตมป์ยกแขนเช็ดน้ำตานั้นออก และเขาก็วางการ์ดนั้นไว้ที่เดิม นี่สินะที่พี่ต้องไปจากผม เขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่เขาได้เจอกับอีกคน มันกลับทำให้เขายิ้มออกมา แต่ยังไงก็คงย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่แล้ว คงต้องเดินต่อไป เขาเข้าใจถ้าก้องจะเลือกคนคนนั้น เขาจะเป็นคนเดินจากไปเองเพื่อความสบายใจของก้อง แค่ขอให้ก้องได้เจอคนที่ดีกว่าเขาก็พอแล้ว ทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้นก็ได้ ในเมื่อพี่ก้องตัดสินใจแล้วผมก็ยินดีด้วยครับแสตมป์คิดในใจ และเขาก็ต้องหลุดออกจากห้วงความคิด เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น
“ครับพี่โจ้”
(แสตมป์เข้ามาที่บริษัทหน่อยสิ)
“ได้ครับๆ อีก 20 นาทีเจอกันครับ”
แสตมป์วางสายแล้วรีบเดินออกจากห้องไป อย่างที่เขาบอกประมาณ 20 นาทีเขาก็มาถึงยังจุดหมาย เมื่อแสตมป์เดินมาเจอโจ้เขายังไม่ได้ทักทายอะไรเลยด้วยซ้ำ โจ้ก็พูดขึ้นมาก่อน
“คุณท่านโทรมาถามเรื่องที่จะให้นายไปช่วยงานที่ต่างประเทศ สรุปว่านายตกลงไหม พี่จะได้เคลียร์อะไรให้เรียบร้อยเลย”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้แสตมป์จะลังเลในการตอบคำถามในข้อนี้มากๆ แต่ตอนนี้เขาคงไม่ต้องคิดอะไรมากแล้วละ
“ตกลงครับ”
“งั้นตามพี่มาเลย” โจ้เดินนำอีกคนเข้าไปโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าอีกคนสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร
เมื่อโจ้เคลียร์อะไรให้แสตมป์เรียบร้อยแล้ว การจองตั๋ว การเดินทาง วันที่ของการเดินทาง เดี๋ยวนะวันที่เขาต้องเดินทางมันคือพรุ่งนี้แล้ว มันช่างเร็วเหลือเกินและในวันที่เขาเดินทางก็คือวันก่อนที่ก้องจะแต่งงานอีกด้วย
“ครับพี่โจ”
แสตมป์หันไปหาโจ้ทันทีที่เอ่ยชื่อของโจออกมา แหม ! ไม่ค่อยเลยนะครับ รักกันดีจริงๆ รักกันสะเขาต้องอิจฉาเลย สงสัยละสิครับว่าผมรู้ได้ยังไง ก็ผมได้ยินมันทั้งหมดแหละครับบทสนทนาที่เขาทั้งสองคุยกัน จริงๆ ไม่ได้จะแอบฟังหรอกครับ แค่บังเอิญไปได้ยินเฉยๆ และตอนกลางดึกนี่สิจุดพีคที่สุดเลย ผมกำลังจะออกมาหาอะไรกินข้างล่างสักหน่อยก็ต้องได้ยินเสียงแปลกๆ มาจากห้องของพี่โจ บังเอิญอีกแล้วครับ แต่ครั้งนี้คงตั้งใจฟังไปหน่อย ผมรีบเดินเข้าไปใกล้ๆ ประตูเลยครับ เสียงนั่น …. เห้ย ! มันเหมือนเสียง เอ่อ คือ เสียงเหมือนตอนที่ผมกับพี่ก้อง เอ่ออ กำลัง กำลังนั่นแหละครับ ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งอาย ช่างมันเหอะครับ ก็ทำให้ผมรู้ทันทีว่าทุกอย่างลงตัวภายในวันเดียวจริงๆ ครับ
“ครับๆ พี่โจ”
และโจ้ก็วางสายไป แสตมป์มัวแต่คิดเรื่องของโจและโจ้เพลินๆ อยู่ก็เลยไม่ได้ตั้งใจฟังอีกคนคุยสักเท่าไร แต่เขาก็มาได้ยินตอนจะวางสายแล้ว
“นายกลับได้แล้วละแสตมป์ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกพี่ไปส่งที่สนามบิน”
“เอ่อ คือ …. ครับๆ”
“งั้นก็กลับไปได้แล้วละ”
“คร้าบบบบ ~”
“ฉันไปทำงานต่อละ อิจฉาคนไม่มีงานทำจังเลยเนอะ” โจ้พูดก็ยังไม่วายที่จะกัดอีกคน
“แหม …. ผมก็อิจฉาพี่เหมือนกันนะครับ พะ ….. พี่โจครับคือผะ … ผมไม่ไหวแล้ว คะ …. ครับ” แสตมป์เมื่อโดนกัดก็ตอกกลับทันที และครั้งนี้เหมือนเขาจะมีชัยอยู่ข้างหน้า เพราะโจ้ที่กำลังจะเดินไปรีบหันแล้วเดินกลับมาหาแสตมป์ทันที
“แก …. ได้ยิน”
“ทุกประโยคครับ” แสตมป์ส่งสีหน้ามีชัยไปให้อีกคน และเป็นครั้งแรกที่โจ้พูดอะไรไม่ออกเลยสักคำแต่แก้มของโจ้กลับมีสีแดงระเรื่อออกมา เมื่อแสตมป์เห็นก็ขำดังลั่นและเดินออกจากตรงนั้นไป
“ไอแตม แกตายยยยยย !!!” โจ้เมื่อตั้งสติได้ก็รีบวิ่งเข้าหาแสตมป์อย่างรวดเร็ว เมื่อแสตมป์ได้ยินเขาก็รีบวิ่งหนีอีกคนออกไปข้างนอกทันที ฮ่าๆๆๆ สะใจจริงๆ เลยครับ
Special Talk (Kong)
หลังจากที่ผมได้เจอกับแสตมป์วันนั้นก็อย่างที่บอกครับ ว่าผมไม่มีทางที่ยอมพ่อให้มาขู่ผมอีก และเหมือนแม่จะเข้าข้างผมอีกด้วย
“ฉันไม่มีทางที่จะทำแบบนี้แน่นอน”
เสียงของแม่ผมดังลั่นไปทั่วห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้มีทั้งพ่อ คุณพรเพชรและเมย์ เธอนั่งเถียงกับพ่อมาเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วครับ เรื่องผมกับแสตมป์ และดูเหมือนแม่จะไม่ท่าที่จะอ่อนลงเลยแม้แต่น้อย แต่กลับกันพ่อของเขารู้สึกอ่อนลงไปมาก แต่ก็ยังคงยืนยันว่าจะให้ผมแต่งงานอยู่
“คือหนูมีความจริงจะบอกด้วยค่ะ” หญิงสาวที่เงียบอยู่ก็ทนที่จะนั่งอึดอัดไม่ไหว ทุกคนจึงหันมาให้ความสนใจเธอรวมไปถึงผมด้วย เรื่องอะไรกันนะ แต่ถ้าเรื่องแฟนของเธอก็คงไม่มีอะไรเกี่ยวกับผมอยู่แล้ว
“คือ …. เมย์ …... มีแฟนอยู่แล้วด้วยค่ะ” หญิงสาวพูดมันออกไปได้เสียที แบบนี้เรื่องทุกอย่างมันน่าจะจบลงสะทีนะ และดูเหมือนคุณพรเพชรจะไม่รู้เรื่องนี้เลยด้วยซ้ำสีหน้าเธอบ่งบอกถึงความแปลกใจและตกใจเป็นอย่างมาก
“ทำไมแม่ไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย”
“หนูไม่เคยมีโอกาสได้บอกคุณแม่เลยค่ะ”
และเมื่อหญิงสาวได้พูดว่าเธอมีแฟนอยู่แล้วพ่อของก้องก็ถึงกับต้องยอมอ่อนลงเขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายอะไรนักหรอก แต่ในเมื่อเขาเคยรับปากเรื่องที่จะให้ลูกชายของเขาแต่งงานกับเมย์แล้ว เขาก็ต้องทำตามที่เขาพูด แต่เมื่อมารู้อย่างนี้เขาคงต้องยกเลิกและจบทุกอย่างลงแค่นี้ ก้องรู้สึกว่าทุกอย่างโอเคแล้ว และต่อจากนี้เขาก็จะสามารถไปหาแสตมป์ได้แล้ว คิดแล้วก็รู้สึกดีใจ แต่คงต้องไปตามง้อเหนื่อยเหมือนกันไม่เป็นไร ผมยอมเพื่อแสตมป์แล้ว เขารีบโทรไปบอกโจดีกว่า
(ว่าไงครับคุณเพื่อน)
“ฉันจะโทรมาบอกแกว่า พ่อฉันยกเลิกงานแต่งแล้ว”
(เฮ้ยยย ! จริงดิ)
“ใช่เรื่องต้องมาล้อเล่นหรือไง”
(งั้นฉันก็ดีใจด้วยเว้ยยย หรือต้องบอกว่าเสียใจด้วยวะ 5555555555)
“ดีใจด้วยสิวะ แล้วแสตมป์ละ”
(โอ้ยยยย เข้านอนไปแล้ว พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า)
“ไปไหน เดินทางไปไหน”
(ไปช่วยงานคุณท่านที่นู้น ไปแปปเดียวเอง)
“แปปเดียวของแกน่ะ กี่วันกันวะ”
(ประมาณ 4 ปีเห็นจะได้)
“4 ปีนี่ข้าถึงกับเกือบตายเลยนะเว้ยยย ไม่ไปไม่ได้หรอวะ”
(ไม่ได้แล้ววะ แสตมป์ตกลงไปแล้วด้วย รอได้ไหมละ)
“ฉันรอได้อยู่แล้วเว้ย แล้วถ้าแสตมป์ไปควงใครกับมาด้วยละ”
(ฉันก็ดีใจกับแสตมป์และต้องเสียใจกับแกด้วย 5555555555)
“ไม่ได้ แกต้องเป่าหูแสตมป์ไว้นะเว้ย ว่าห้ามไปมีใครเป็นอันขาด ฉันหึง”
(อะไรกันครับคุณก้อง ผมไม่สามารถไปบังคับน้องได้หรอกนะครับ)
“ถ้าแกไม่ช่วยฉันจะไปเป่าหูโจ้ให้ไปจีบสาวๆ”
(ไม่ได้ !!!)
“อะไรกันครับคุณโจ ไหนบอกไม่ได้เป็นอะไรกันไม่ใช่หรอ”
(เมื่อก่อนอ่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ได้โว้ยยยยย)
“เอ๊ะๆ เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าตกลงปลงใจกันแล้วน่ะ”
(ก็เออสิวะ ห้ามเด็ดขาดนะเว้ยไอก้อง ไม่งั้นฉันจะต่อยแก)
“งั้นแกก็ต้องช่วยฉัน”
(เออๆๆ ช่วยก็ช่วยวะ)
Talk : ตอนนี้เน้นที่คู่ของพี่โจกับพี่โจ้หน่อยนะ 5555555 ดราม่ามากสะหลายตอน เดี๋ยวหลังจากนี้ก็มาช่วยพี่ก้องง้อแสตมป์แล้วกันเนอะะะะะะ รีบเอามาลงให้แบบถี่ๆ ไม่อยากดองไว้นาน เดี๋ยวจะไม่ค่อยมีเวลาแล้ววววว แหะๆ ขอบคุณสำหรับคนติดตามและเม้นให้กันตลอดนะคะ เราไม่ให้จบง่ายๆ หรอกกกกก ให้มีฉากหวานๆ กันไปเรื่อยๆ ก่อนแล้วกันน 5555555
ความคิดเห็น