คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : สุดท้าย
แสงตะวันที่ส่องมาตามรอยแยกของผ้าม่านได้รบกวนการนอนของอีกคน จึงทำให้เขากระพริบตาถี่ๆ แล้วลืมตาขึ้นมาเมื่อแสตมป์เริ่มปรับสายตาให้เข้ากับแสงได้แล้ว เขามองไปรอบๆ ห้องก็เห็นเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้อง เมื่อเขาคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็ทำให้รู้สึกหน้าร้อนผ่าว หันหน้าไปมองคนที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ขนาดตอนหลับยังหล่อขนาดนี้เลย เขานอนตะแคงมองหน้าอีกคนเพื่อสำรวจใบหน้าของอีกคน
“มองขนาดนี้พี่ท้องขึ้นมาจะทำไงครับ” ก้องเอ่ยขึ้นพร้อมกับลืมตาขึ้นมามองหน้าของอีกคน เมื่อแสตมป์เห็นอีกคนมองเขาก็อดที่จะเขินไม่ได้ แสตมป์รีบหันหน้าหนีอีกคนทันที แต่ก้องก็เอื้อมมือไปดึงอีกคนเข้ามากอดไว้ แต่ด้วยความที่ทั้งสองยังเปลือยเปล่าอยู่ ทำให้แสตมป์ยิ่งเขินเข้าไปทุกที
“ปล่อยครับพี่ ผมจะไปอาบน้ำ” แสตมป์พยายามดันอีกคนออกจากตัวของเขา
“พี่อาบให้ไหมครับ” ก้องมองด้วยสายตาเย้ายวนอีกคน
“ถอยออกไปเลยพี่ ปล่อยผมเถอะ ผมจะไปอาบน้ำ” เขารู้สึกเหนอะหนะตัวไปหมดและยิ่งตรงนั้นนะ ยิ่งรู้สึกมากกว่าส่วนอื่น ผมหมายถึง เออ หมายถึงนั่นแหละ แก้ตัวไม่ขึ้นอยู่แล้ว และก้องก็ยอมปล่อยอีกคนเข้าห้องน้ำไป แสตมป์กำลังดึงผ้าห่มมาห่มตัวจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
“เห้ยยย แสตมป์เดี๋ยวครับ” ก้องจับผ้าห่มไว้แน่นเมื่ออีกคนดึงมันจะหลุดออกจากตัวเขา แสตมป์หันมาด้วยความสงสัยแต่เมื่อเห็นท่าทางของก้องก็เข้าใจอย่างทันที ถึงจะเห็นกันหมดผมก็ไม่ชินคร้าบบบบบบบบบ ก้องเลยตัดสินใจลุกตามอีกคนไปเพื่อเข้าห้องน้ำไปเอาผ้ามานุ่งไว้ เขาต้องมานั่งรออีกคนข้างนอกห้องน้ำเพราะโดนดุและโดนไล่ออกมา เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองดูอยู่อย่างนั้น แต่ไม่คิดที่จะเปิดเครื่องแต่อย่างใด ก็อยากอยู่แบบนี้กับแสตมป์ก่อนนิ เมื่อคิดว่าหลังจากนี้เขาจะต้องแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่แสตมป์สีหน้าเขาก็สลดลงทันที
อีกคู่ที่อยู่อีกห้องก็แทบไม่ต่างอะไรจากคู่ของแสตมป์สักเท่าไร แต่ที่ต่างก็คือทั้งสองนอนกอดกันและเสื้อผ้ายังครบอยู่ คนในอ้อมกอดของโจ้เริ่มขยุกขยิกตัว โจ้ก็เริ่มส่งเสียงในลำคอออกมาอย่างขัดใจ
“อื้ออออ …..”
เมื่อโจลืมตาขึ้นมาเห็นว่าอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนก็ร้องโวยวายออกมาทันที เขาไม่ได้อยากนอนบนเตียงกับอีกคนเท่าไรหรอกเพราะรู้ว่าต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวอย่างแน่นอน แต่จะทำยังไงได้ละ พอเขานอนที่โซฟา อีกคนก็ล้มนอนลงมาเบียดเขา โจก็เลยต้องยอมไปนอนบนเตียงมันก็ยังดีกว่าโซฟาแล้วกันหน่ะ แต่ก็ยังไม่วายที่จะฉวยโอกาสเนอะ เขาเลยถือโอกาสนี้มอบความพิเศษให้อีกคน
ตุ้บ !
“โอ้ยยยยย …..” โจ้ร้องโอดโอยออกมาเมื่อตอนนี้เขาตกลงจากเตียงมานั่งที่พื้น เพราะง่ายๆ เลยครับโดนคนบนเตียงถีบลงมาจะว่างั้นเลยก็ได้ ไม่ผลักนะครับ ถีบครับถีบ เต็มๆ เลยครับผม
“สม ….” โจพูดพร้อมกับลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ถ้าช้ากว่าที่อีกคนจะลุกขึ้นมาล่ะก็ มีหวังเขาไม่รอดแน่ๆ
“ผมไม่ปล่อยไปง่ายๆ หรอกครับ” โจ้รีบวิ่งไปที่ประตูห้องน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อจะจับอีกคน แต่โจเร็วกว่าปิดและกดล็อคอย่างรวดเร็ว
“ออกมาไม่รอดแน่ๆ ครับ” โจ้ทิ้งท้ายไว้จนทำให้คนที่อยู่ในห้องน้ำตอนนี้รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
เมื่อก้องออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นแสตมป์อยู่ตรงนั้นแล้ว เขามองหาอีกคนทั่วห้องก็ไม่อยู่ เขาจึงเดินไปที่โทรศัพท์ตัดสินใจเปิดมันเพื่อที่จะโทรหาอีกคน แต่ก่อนที่เข้าจะได้กดโทรหาอีกคน ก็มีสายเข้ามาเสียก่อน และคนที่โทรเข้ามาก้องไม่สามารถที่จะเมินเฉยมันได้
“ครับแม่”
(ลูกอยู่ไหนเนี่ย แม่โทรไปตั้งหลายสายก็ปิดเครื่อง)
“ตอนนี้ผมมาทำธุระอยู่ครับแม่”
(แล้วทำธุระเสร็จหรือยัง มาหาแม่หน่อยได้ไหมจ้ะ)
“ได้ครับ เดี๋ยวผมไปหาครับ”
ก้องตอบออกไปอย่างเสียงเนือย เมื่อได้ยินที่ผู้เป็นแม่พูดให้เข้าไปหา เขารู้ดีว่าเรื่องอะไร เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และรีบแต่งตัวเพื่อมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพ ก่อนที่เขาจะได้ออกรถไป
“พอดีฉันมีธุระ แกกลับกับแสตมป์แล้วกันนะ” ก้องโทรหาเพื่อนของเขาและเคลื่อนรถออกจากตรงนั้นไปทันที หลังจากที่วางสาย
“แม่รอตั้งนานแน่ะ” ผู้เป็นแม่ทักลูกชายของตัวเองขึ้นเมื่อเขากำลังเดินมานั่งข้างๆ ตนเองอย่างเช่นเคยและสีหน้าครั้งนี้ก้องไม่อยากจะฝืนมันแล้ว เขาจะปล่อยมันไปตามธรรมชาติแล้วกัน และเหมือนผู้เป็นแม่จะสังเกตเห็น
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง และเหมือนหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้วยจะดูออก
“คุณป้าคะ” เธอเอ่ยเรียกแม่ของก้อง
“คือหนู …..” และเหมือนแม่ก้องจะไม่ได้สนใจสักเท่าไรก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่สบายหรือเปล่าลูก”
“ไม่ครับ ผมสบายดีครับ” ก้องหันไปยิ้มให้ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อไม่ให้ท่านได้กังวล
“แน่ใจนะ งั้นถ้าสบายดีพาหนูเมย์ไปดูชุดแต่งงานทีสิ แม่ว่าจะเตรียมงานอย่างอื่นอีกสักหน่อย”
“ครับ” ก้องตอบรับและลุกเดินตามหญิงสาวไปอย่างติดๆ
เมื่อทั้งสองขึ้นว่าอยู่บนรถของก้อง หญิงสาวก็เปิดประเด็นทันที
“พี่ก้องคะ”
“ครับว่าไงครับ”
“คือเมย์ …... ว่าเราน่าจะ ….” และก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา เธอกดรับมันทันทีที่ชื่อที่ปรากฏอยู่หน้าจอ
“คะพี่ตั้ม”
“เออ คือ …...”
“ได้ค่ะ เจอกันที่ไหนคะ”
“ค่ะๆ”
เมื่อหญิงสาววางสายก็หันมาหาก้องที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่
“พี่ก้องคะ”
“ครับ” ก้องตอบกลับอีกคนแต่ก็ไม่ได้หันมาให้ความสนใจเท่าไร ก็เขาขับรถอยู่จะให้ความสนใจก็ชนกันพอดี อ้าวววว ! แล้วถ้าเป็นแสตมป์ละ อันนั้นข้อยกเว้นครับ
“พี่ก้องจะว่าอะไรไหมคะ ถ้าเมย์จะให้พี่ก้องช่วยอะไรนิดนึง”
หลังจากนั้นก้องก็นั่งอยู่ในรถปล่อยให้หญิงสาวลงไปหาแฟนของเธอ เธอและแฟนของเธอก็ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลรถของก้องสักเท่าไร เขาก็เห็นการกระทำของทั้งสองแต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะมองหรอก มันอยู่ในสายตาพอดี เขาเห็นว่าผู้ชายที่หน้าตาดีมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดี และหญิงสาวก็กำลังร้องไห้อยู่ แล้วชายหนุ่มคนนั้นก็ดึงหญิงสาวเข้าไปกอดเหมือนเป็นการปลอบใจ และก็ทำให้ก้องคิดไปถึงเรื่องของตัวเองบ้าง ทำไมเราต่างคนก็ต่างมีแฟนแล้ว มีคนที่รักกันอยู่แล้ว ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมฟ้าไม่เข้าข้างความรักของเขาบ้างเลย ทำไม ในวันนั้นทั้งสองก็ไม่ได้ไปลองชุดแต่งงาน ก้องจึงแก้ตัวให้หญิงสาวว่าเธอรู้สึกปวดหัวขึ้นมากะทันหันเลยขับรถกลับมา และแม่ของทั้งสองคนก็ไม่ได้ว่าอะไร
.
แสตมป์เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วก็ล้มตัวนอนลงที่เตียงทันที วันนี้มีสมาชิกเพิ่มมาที่บ้านหนึ่งคน ด้วยเหตุผลที่ว่ามืดแล้วไม่อยากขับรถกลับคนเดียว หรอครับพี่โจ้ แหม.. ผมนี่เชื้อเชื่อนะครับ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ดีสะอีกมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนเพิ่ม ถึงจะอยู่กับพี่โจมากกว่าเขาก็เถอะ แสตมป์นอนอยู่อย่างนั้นไม่ลุกไปไหน นอนเหม่อมองไปที่เพดาน สักพักเขาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อให้รู้สึกสบายตัว เมื่อเขาถอดเสื้อผ้าออกก็ปรากฏให้เห็นรอยแดงไปทั่วทั้งตัวที่อีกคนทำมันไว้ เขาเผลอยกมือลูบมันเบาๆ ไปแต่ละจุด แล้วคิดถึงเจ้าของรอยพวกนี้ และเขาก็ต้องสะบัดความคิดทุกอย่างออกแล้วรีบอาบน้ำทันที เมื่อเขาอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาด้วยผ้าสองผืนคือผ้าที่นุ่งไว้กับผ้าที่กำลังเช็ดผม ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น และเมื่อปรากฏร่างของโจ แสตมป์นั่งอยู่ที่ขอบเตียงห้อยขาทั้งสองลงมามือข้างนึงก็เช็ดผมไปด้วย โจปิดประตูอย่างรวดเร็วและล็อคทำสีหน้าเลิ่กลัก
“มีอะไรหรอครับพี่โจ” แสตมป์ถามด้วยความสงสัย
“วันนี้พี่นอนด้วยคนนะ” โจที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้ววิ่งกระโดดขึ้นไปบนเตียงแสตมป์ทันที และอยู่ดีๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น แสตมป์กำลังจะลุกไปเปิดให้ เพราะเขารู้ดีว่าคนที่เคาะประตูอยู่คือใคร แต่ก็โดนมืออีกคนรั้งไว้
“อย่าเปิดนะแสตมป์”
“แต่ถ้าไม่เปิดพี่โจ้เขาก็จะเคาะอยู่อย่างนั้นนะครับ แล้วเราก็จะไม่ได้นอน” แสตมป์หันมาตอบคำถามอีกคน ทำให้โจเห็นรอยแดงที่เต็มไปทั่วตัว
“รอยอะไรน่ะแสตมป์” โจเอ่ยถามอีกคนแล้วเดินไปสัมผัสตรงรอยนั่นอย่างรวดเร็ว แสตมป์ปัดมืออีกคนออกด้วยความตกใจ เขาอึกอักในการที่จะตอบ แต่เหมือนโจจะรู้ทัน
“อย่าบอกนะว่า ….... ไอก้อง !!!!” โจตะโกนออกมาดังลั่นพร้อมกับวิ่งลงจากเตียงไปทันที แสตมป์รีบวิ่งตามโจไปทันทีจนลืมไปว่าตอนนี้เขาไม่มีอะไรปกปิดส่วนบนเลยแม้แต่นิดเดียว โจ้ที่ยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องก็เกิดอาการงุนงงที่อยู่ดีๆ โจกับแสตมป์วิ่งพรวดพราดออกมา โดยที่เขาจะเอ่ยถามก็ถามไม่ทันเลยสักคน โจ้จึงได้แค่เดินตามทั้งสองไป
“พี่โจจะไปไหนครับ” แสตมป์วิ่งมาจับมือโจไว้ไม่ให้เดินต่อไป
“พี่จะไปจัดการกับไอก้องที่มันทำกับเราแบบนี้” โจพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวแต่แสตมป์ก็ยังดึงมืออีกคนไว้
“อย่านะครับ” แสตมป์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนอีกคน
“แต่มัน …..”
“อย่าครับ ผม …..” แสตมป์พูดออกมาเสียงเบา
“เถียงอะไรกันอยู่วะไอโจ” และคนที่โจกำลังพูดเป็นประเด็นกันอยู่ก็โผล่มา เออดีโผล่มาได้จังหวะพอดี ส่วนโจ้ที่ยืนงงๆ อยู่กับเหตุการณ์ตรงหน้าก็เริ่มจะประติดประต่อได้นิดหน่อยกับคำพูดของทั้งสองและสิ่งที่เขาเห็นบนตัวของแสตมป์
“มาพอดีเลยนะไอตัวดี” โจหันไปพูดด้วยน้ำเสียงที่หาเรื่องอีกคน
“อะไรวะ” ก้องถามด้วยความสงสัยแล้วหันไปมองแสตมป์ที่ยืนอยู่เพื่อขอคำตอบแต่แสตมป์เงียบไม่พูดอะไร แล้วทำไมถึงไม่ใส่อะไรให้เรียบร้อยเนี่ย
“แกทำอะไรน้องฉัน นี่ ! แกตอบมาสิว่ามันคือรอยอะไร” โจพูดพร้อมกับชี้ไปที่รอยแดงๆ นั่น เมื่อก้องมองตามไปที่มือของโจก็ต้องถึงกับร้องอ๋อออกมาทันที ก้องไม่ได้ตอบอะไรออกไป ใครเขาจะมาเล่ากันละ ว่าทำอะไรกันบ้าง และเหมือนโจอารมณ์กำลังคุกรุ่น เขาดิ่งเข้าไปหาก้องทันที แต่ก่อนที่จะถึงตัวโจ้ก็วิ่งมาดึงโจไว้สะก่อน เพราะเขาประติดประต่อเรื่องได้แล้วละ และรู้ด้วยว่าโจต้องต่อยก้องแน่ๆ ถ้าไม่ห้ามไว้มีหวังเละ และมีหรือที่โจ้จะสู้แรงคนที่กำลังโกรธจัดแบบนี้ได้ เมื่อโจหลุดออกจากโจ้ มุ่งเขาไปหาก้องทันที
ตุ้บ !
กำปั้นกระแทกเข้าที่ปากของก้องเต็มๆ เขาไม่คิดว่าเพื่อนเขาจะต่อยเขาจริงๆ โอ้ย เจ็บชะมัด เบาๆ ก็ไม่ได้ ก้องยกมือขึ้นลูบที่มุมปากที่เพิ่งโดนเพื่อนสนิทของเขาเอากำปั้นกระแทก โจ้รีบดึงอีกคนออกมาทันทีเมื่อเห็นว่ากำลังจะต่อยก้องอีกรอบ และครั้งนี้แสตมป์ก็ร่วมด้วยช่วยกันกับโจ้เพื่อลากอีกคนเข้าไปในบ้านทันที ก้องเดินตามทั้งสามเข้าไปอย่างห่างๆ ก็ไม่รู้ว่าโจมันจะคลั่งอะไรมาต่อยเขาอีก เลยต้องรักษาระยะห่างไว้ และเมื่อแสตมป์เคลียร์ให้โจ้ดูโจไว้เขาก็เดินลงมาหาอีกคน
“พี่มาทำไมครับ” แสตมป์ยิงคำถามทันทีเมื่อลงมาถึงข้างล่าง
“คงไม่มาให้ไอโจมันต่อยเล่นหรอกครับ” ก้องพูดพร้อมกับลูบตรงที่มันเจ็บเบาๆ ตอนนี้มีเลือดไหลซิบๆ ออกมา เมื่อแสตมป์เห็นเขาก็เดินไปหยิบกล่องยามายื่นให้อีกคน
“อะไรครับ” ก้องมองกล่องยาที่แสตมป์ยื่นให้เพื่อทำแผล
“กล่องของขวัญมั้งครับ” แสตมป์พยายามยัดเยียดใส่มืออีกคน และเดินไปนั่งที่โซฟา ก้องรับมันไว้และเดินตามอีกคนไปนั่งลงข้างๆ
“อะไรกัน ให้พี่ทำเองหรอครับ พี่มองไม่เห็นแผลหรอกจะทาถูกได้ไง” ก้องเอ่ยขึ้นทันทีเมื่ออีกคนทำท่าไม่สนใจ
“ทำเองสิครับ ผมทำไม่เป็น” แสตมป์ยังคงเสมองไปทางอื่นอยู่ดี
“ไม่เป็นห่วงพี่หรอครับ” ก้องเขยิบเข้าไปใกล้อีกคนมากขึ้น จนทำให้แสตมป์รู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย
“พี่ต้องการอะไรจากผมอีกครับ” แสตมป์ตะโกนออกมาเสียงดังลั่นไปทั่วห้องนั่งเล่น ทำให้ก้องตกใจเป็นอย่างมากกับอาการของคนตรงหน้า
“พี่สนุกมากหรอครับ”
“..............”
“พี่ต้องการอะไร แค่นี้มันยังไม่พออีกหรือครับ แค่นี้ผมยังเสียใจไม่พอใช่ไหม เลิกให้ความหวังลมๆ แล้งๆ ผมสักที” แสตมป์พูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่มันไหลอย่างห้ามไม่อยู่
“แสตมป์”
“ผมรู้ว่ายังไงพี่ก็ต้องไป หยุดให้ความหวังผมสักที ผมไม่อยากรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้แล้ว”
“..........”
“กลับไปเถอะครับ ถ้าปล่อยให้ผมอยู่อย่างนี้มันอาจจะดีกว่านะครับ” แสตมป์พูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินขึ้นบ้านไปในทันที โดยทิ้งให้ก้องนั่งอยู่ตรงนั้น
Talk : เรามาอัพแย้วววน้าา รู้ยังงง อ่านแล้วก็เม้นให้ด้วยเน้ออ ใครเป็นเอฟซีพี่ก้องไปเล่นเกมที่นี่กันได้นะ
http://my.dek-d.com/omega-jr/supertest/?id=37254
ความคิดเห็น