คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : กลับคำเสีย
ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายวันกับเหตุการณ์แบบนี้ ก็ยังไร้วี่แววของก้องอยู่ดี แสตมป์ก็ยังไม่รู้สึกชินเมื่อไม่มีอีกคน ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านโจที่แสนคุ้นเคย เขากดรีโมตเปลี่ยนช่องไปมาด้วยอาการที่เบื่อหน่ายและเขาก็ปิดมันเสียดื้อๆ ตอนนี้โจอยู่ที่ห้องทำงาน เขาเลยไม่อยากเข้าไปกวนอีกคนสักเท่าไร แต่อยู่ดีๆ เสียงออดหน้าบ้านก็ดัง แสตมป์คิดว่าคงจะเป็นโจ้ เพราะช่วงนี้โจ้แวะเวียนมาหาเขากับโจอยู่บ่อยๆ แต่ส่วนมากก็มาหาโจนั่นแหละ เขาก็ลุกจะไปเปิดประตูหน้าบ้านให้อย่างเคย แต่เมื่อออกมาก็ต้องตกใจที่คนตรงหน้ากับไม่ใช่โจ้ แต่เป็นคนที่เขาคิดถึงมากที่สุด
“แสตมป์” ก้องพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบามาก เขาแทบไม่กล้าสบตาแสตมป์เลยสักนิด เพราะกลัวว่าจะกลั้นน้ำตาที่เก็บไว้ไม่อยู่
“โจอยู่ไหมครับ” ก้องเอ่ยถามแสตมป์ด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย เมื่อคนที่ฟังน้ำเสียงมันช่างเหมือนคำพูดที่เหินห่างเป็นอย่างมาก
“อยู่ครับ” แสตมป์เปิดประตูให้ก้องเข้ามา
“พี่ก้อง พี่ไปอยู่ไหนมาครับ ทำไมไม่โทรมาหา หรือ มาหาผมบ้างเลย รู้ไหมผมคิดถึงพี่ก้องมากแค่ไหน” แสตมป์สวมกอดก้องจากด้านหลังทันที และน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมา ก้องยังไม่พูดอะไรปล่อยให้น้ำตาของอีกคนไหลออกมาเปรอะเสื้อเขา แล้วจึงหันไปหาอีกคนด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนเป็นอย่างมาก
“แสตมป์ครับ ฟังพี่ให้ดีๆ นะครับ” ก้องพูดพร้อมกับจับแขนทั้งสองข้างของแสตมป์ไว้แน่นและจ้องไปที่ตาคู่ที่เขาโหยหามาตลอดเวลาที่ไม่ได้ติดต่อกับอีกคนเลย
“พี่ว่ามันคงจะถึงเวลาแล้วละ” ก้องบ่นกับตัวเองและประโยคนี้ก็ทำให้คนฟังแสดงสีหน้างุนงงออกมา
“พี่รักแสตมป์นะ แต่พี่ว่าช่วงนี้เราอย่าเพิ่งเจอกันเลยดีกว่า” ในที่สุดก้องก็พูดมันออกมา และเหมือนกับโลกจะหยุดหมุนไปทันใด แสตมป์ไม่คิดว่าจะเกิดอะไรแบบนี้เลยจริงๆ เมื่อก้องพูดออกมาอย่างนั้นมันไม่ได้ต่างไปจากคำว่าขอเลิกเลยด้วยซ้ำ แสตมป์มองไปที่ตาของก้อง ดวงตาของก้องฉายออกมาด้วยความว่างเปล่า แสตมป์พูดอะไรไม่ออก เขาเงียบไปโดยทันที และก้องก็ปล่อยมือออกจากแขนของแสตมป์และเดินเข้าไปในตัวบ้านทันที แสตมป์ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น กับสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่บอกรักเขารักเขาหนา จะมาพูดแบบนี้กับเขา
“ถ้ารักแล้วทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วยวะ !” แสตมป์ตะโกนออกมาสุดเสียงเพื่อระบายมันออกมาพร้อมกับตาที่เริ่มไหลริน ไอน้ำตาเจ้ากรรมก็ดันชอบไหลออกมาอยู่เรื่อย เรานี่จะอ่อนแอไปไหนเนี่ย แล้วใครจะมาเช็ดให้อีกละหลังจากนี้ เขารีบวิ่งเข้าไปในบ้าน หยิบกุญแจรถของตัวเองที่จอดไว้นานมาพอสมควรตั้งแต่มาอยู่กับโจตั้งแต่แรกแล้ว แล้วเขาก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาไม่อยากเจอหน้าใคร อยากอยู่คนเดียว
“อ้าว ไอก้องแกมาทำไรวะ” โจเมื่อเห็นอีกคนเดินเข้ามาในห้องก็เอ่ยทักอย่างสงสัย
“ฉันเอาการ์ดงานแต่งมาให้แก ไปด้วยนะ” ก้องพูดด้วยน้ำเสียงไม่เหมือนคนที่กำลังจะแต่งงานเลยสักนิดเดียว โจยื่นมือรับมันมาเปิดดู แล้วเงยหน้าขึ้นมามองก้องอีกครั้ง
“แน่ใจหรอวะ ว่าตัดสินใจถูกแล้วหน่ะ” โจถามเพื่อความแน่ใจว่าอีกคนคิดในทางที่ถูกแล้ว ก้องพยักหน้าช้าๆ พร้อมพูดออกมา
“มันก็คงจะถูกแล้ว”
“ถ้าแกตัดสินใจแล้วฉันก็จะไม่ห้ามอะไร แล้วแสตมป์ละ”
“ฉันเคลียร์เรียบร้อยแล้ว” ก้องพูดออกมาเสียงเบาจนโจแทบจะไม่ได้ยิน ถ้าไม่เงี่ยหูฟังให้ดี
“แกเคลียร์ว่ายังไง”
ก้องไม่ตอบอะไรแต่เปลี่ยนเรื่องขอตัวเพื่อนของเขากลับก่อน แล้วรีบเดินออกไปทันที ระหว่างทางที่เดินออกมาเขาก็ไม่เห็นแสตมป์ เมื่อเดินออกมาถึงข้างนอก ในตอนแรกที่มาเขาเห็นว่ามีรถคันนึงจอดอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว หรือว่า … ? ก้องรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องทำงานที่เขาเพิ่งออกมาเมื่อกี้นี้
“โจ แสตมป์ไปไหน”
“ไม่ได้อยู่ที่ห้องนั่งเล่นหรอ”
“ไม่ .. ฉันไม่เห็น แล้วรถที่จอดอยู่ก็ไม่อยู่ด้วย ตอนฉันมาฉันยังเห็นมันจอดอยู่เลย”
เมื่อโจได้ยินอย่างนั้นรีบโทรหาอีกคนทันที แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับเลยสักนิดเดียว เขาโทรย้ำๆ อยู่อย่างนั้นแต่ก็ไม่มีการตอบรับอยู่ดี โจเริ่มกระวนกระวายใจ แต่ก็คงไม่เท่ากับก้องตอนนี้ เพราะเขามีสีหน้าที่เริ่มเสียลงไปอย่างมาก
“ไอก้อง แกพูดอะไรกับแสตมป์ ห้ะ !” โจรีบพุ่งเข้าไปหาเพื่อนของเขาทันทีพร้อมเขย่าตัวก้องอย่างแรง
“ฉัน … คือฉัน” ก้องไม่กล้าสบตาเพื่อนของเขา ก้องรู้ว่าโจกำลังโกรธอย่างหนักแน่ๆ แต่โจก็ต้องพยายามสงบสติอารมณ์ เมื่อโจระงับสติอารมณ์ได้แล้วเขารีบกดโทรศัพท์หาโจ้ทันที
“โจ้แสตมป์อยู่กับนายหรือเปล่า”
“ไม่อยู่กับนาย ! แล้วแสตมป์ไปไหน นายพอจะรู้บ้างไหม”
“ใช่ ขับรถออกไปเมื่อกี้ ไม่ได้บอกอะไรพี่เลย”
“โอเค รีบมานะ” เมื่อโจวางสายก็เริ่มกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก และก็ทำให้ก้องกระวนกระวายใจไปด้วย และแปลกใจที่โจโทรหาโจ้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องจะมาคิดเรื่องนี้ แสตมป์นายไปอยู่ไหนของนาย
“ฉันผิดเอง” ก้องพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิด
“ใช่ แกนั่นแหละ ผิดเต็มๆ โธ่เว้ย !” โจเริ่มหัวเสียเพราะการเป็นห่วงอีกคน แต่มันก็ไม่เท่ากับก้องเลยสักนิด ก้องเป็นห่วงอีกคนมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรไปกว่านี้ได้ ก็เพราะที่แสตมป์ออกไปอย่างนี้ก็เพราะเขาเป็นต้นเหตุทั้งหมด และในไม่นานโจ้ก็มาสมทบกับทั้งสองคนด้วยความความเร่งรีบ
“ไอแตมไม่รับโทรศัพท์เลยครับ” โจ้พูดขึ้นทันทีที่มาถึง
“แล้วนายพอจะรู้ไหมว่าแสตมป์ไปที่ไหน” โจถามคนที่มาถึงทันที เพราะแสตมป์ก็สนิทกับโจ้เหมือนกัน คงต้องรู้บ้างแหละ แต่กลับได้คำตอบโดยการส่ายหน้าของอีกคน ทำให้โจเริ่มหัวเสียเข้าไปใหญ่ และก้องก็ผุดคิดขึ้นมาได้ว่าแสตมป์อาจจะไปที่นั่น เพราะแสตมป์จะรู้สึกผ่อนคลายเมื่อเจอมัน
“ฉันรู้แล้วละว่าแสตมป์ไปอยู่ที่ไหน” ก้องที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมา ตอนนี้ทั้งสามนั่งอยู่บนรถของก้องเพื่อมุ่งหน้าไปยังที่ที่ก้องบอกพวกเขาว่ารู้ว่าอีกคนอยู่ที่ไหน
.
2 ชั่วโมงในการเดินทาง
“ทะเลงั้นหรอ” โจบ่นออกมาเบาๆ
“ที่ที่ผมเจอพี่ก้องกับแตมใช่ไหมครับ”
ก้องพยักหน้ารัวๆ และดับเครื่องเปิดประตูลงรถไป เขารีบวิ่งไปที่ชายหาดทันที และอย่างที่เขาคาดไว้จริงๆ แสตมป์นั่งอยู่ที่ชายหาดเหม่อมองออกไปจนเกือบสุดสายตา โจกำลังจะวิ่งไปหาอีกคนแต่ก็ต้องหยุดเพราะมือของโจ้ดึงมือของเขาไว้ โจหันไปมองหน้าคนที่ดึงมือเขาไว้แต่เมื่อเห็นสีหน้าของอีกคนเขาก็ยอมหยุดแต่โดยดี ก้องเดินเข้าไปหาอีกคนเรื่อยๆ และนั่งลงข้างๆ แสตมป์ที่มัวแต่เหม่อมองไม่ได้สนใจคนที่เพิ่งมาใหม่
“มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับ” ก้องถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกคนสักนิดเดียว อะไรกันตบหัวแล้วจะมาลูบหลังงั้นหรอ แล้วความรู้สึกผมละ
“สนุกมากไหมครับ กับความรู้สึกผมน่ะ” แสตมป์ถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย โดยที่ไม่หันไปมองหน้าของคนข้างๆ เลยสักนิดเดียว
“ไม่เลยครับ พี่ไม่สนุกเลย” ก้องเอ่ยออกมาเสียงเบาด้วยความสำนึกผิด
“หรอครับ”
“พี่ยังรักแสตมป์เหมือนเดิมนะ และมันก็มากขึ้นทุกวัน”
“รัก ! เหอะ รักงั้นหรอ พี่เห็นผมเป็นตัวอะไรวะครับ” แสตมป์เริ่มพูดเสียงดังออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นในใจ
“พีี่มีเหตุผลที่จำเป็นจริงๆ ครับ”
“เหตุผลจำเป็น ถ้าอย่างนั้นพี่เชิญไปอยู่กับเหตุผลของพี่เถอะครับ ปล่อยผมไว้อย่างนี้เถอะ” แสตมป์ยังคงน้ำเสียงที่เรียบเฉยเอาไว้ เขากลัวว่าถ้าใช้อารมณ์ที่มากกว่านี้มันจะทำให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมา ก้องไม่พูดอะไรต่อเขาไม่กล้าที่จะบอกคนตรงหน้าในตอนนี้ ทำไมมันถึงไม่มีตัวเลือกให้ผมเลือกเลยวะครับ และความเงียบก็เข้ามาครอบงำทั้งสอง มีแต่เสียงคลื่นที่ซัดเข้าชายฝัง และเวลาก็เริ่มล่วงเลยมาถึงเย็น
“พี่กลับไปเถอะครับ ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่ตอนนี้” แสตมป์เอ่ยไล่อีกคนและลุกขึ้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ก้องไม่ลดละความพยายามแต่อย่างใดรีบวิ่งตามอีกคนไปทันที และเอื้อมมือไปจับมือของแสตมป์ไว้ แสตมป์พยายามสะบัดออกแต่ไม่เป็นผล
“วันนี้ค้างที่นี่แล้วกันนะไอโจ” ก้องพูดขึ้นทันทีเมื่อเดินมาสมทบกับโจและโจ้ที่ยืนรออยู่แถวนั้น และเหมือนโจจะไม่ปฏิเสธเขารีบเดินไปจองห้องอีกสองห้องทันที
“ห้องเดียวก็พอแล้วครับเปลืองตังค์” โจ้พูดออกมาอย่างมีเลศนัยและส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับอีกคน จนทำให้โจถึงกับหน้าแดงออกมานิดหน่อย
“ก็จองไปแค่ห้องเดียวก็พอแล้ว” ก้องรีบเสริมทันทีและขยิบตาให้กับโจ้อย่างรู้กัน เขายังคงจับมือแสตมป์ไว้แน่นไม่ยอมให้เดินหนีไปสะก่อน แต่แสตมป์ก็ยังคงหน้าเรียบเฉยไว้อยู่ดี
“ใช่ครับ ห้องเดียวนั่นแหละ” โจ้พูดต่อทันทีไม่ให้อีกคนทักท้วงได้แต่อย่างใด
“ห้องเดียวครับ”
เมื่อก้องขึ้นมาบนห้องกับแสตมป์ แสตมป์ก็รีบสะบัดมือออกจากก้องทันทีตอนที่อีกคนเผลอ เขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปและกดล็อคประตู ก็อย่างที่บอกไม่อยากเห็นหน้าอีกคนตอนนี้ แต่เขาก็คงจะอยู่ในนี้ไปทั้งวันคงจะไม่ได้ เมื่อเขาตัดสินใจออกมาจากห้องน้ำเขาก็เห็นก้องนั่งอยู่ตรงโซฟา ก้องที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่ก็กดปิดเครื่องทันที แล้วเงยหน้าขึ้นมาหาแสตมป์ เขาไม่อยากให้ใครโทรมากวนตอนที่ต้องเคลียร์กลับคนตรงหน้า
“พี่ขอโทษนะครับที่พูดอย่างนั้น แต่พี่มีเหตุผลที่จำเป็นจริงๆ แสตมป์เข้าใจพี่นะครับ” ก้องเป็นคนเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน
“แล้วพี่พอจะเข้าใจความรู้สึกผมบ้างไหมครับ”
“พี่เข้าใจครับ พี่ก็คงไม่ต่างอะไรจากแสตมป์หรอก แต่ก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันแล้ว พี่ขอเก็บความทรงจำดีๆ ที่อยู่กับนายให้มากที่สุดได้ไหมครับ” ก้องพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาอีกคนที่ยืนอยู่
“พี่สามารถที่จะบอกเหตุผลนั้นได้ไหมครับ” แสตมป์เอ่ยถามอีกคนที่เดินเข้ามาใกล้ๆ เขา
ก้องไม่ตอบอะไรคนตรงหน้าแต่กลับก้มลงไปหาอีกคนและปากของเขาก็แตะลงที่ปากของแสตมป์ เขาเริ่มกดมันลงอย่างหนักหน่วง และพยายามใช้ลิ้นดันเข้าไปในโพรงปากของอีกคน แสตมป์ไม่ปฏิเสธจูบนั้นเลย พร้อมเปิดปากรับความหวานจากอีกคนด้วยซ้ำ ลิ้นของทั้งสองพัวพันกันอยู่ในโพรงปากของแสตมป์ ก้องดันให้แสตมป์นอนลงกับเตียงอย่างรวดเร็ว และขึ้นคร่อมอีกคนทันทีโดยทีทั้งสองยังไม่ผละออกจากกัน แสตมป์เริ่มที่จะหายใจไม่ทัน เขาพยายามดันคนข้างบนให้หยุด ก้องเมื่อได้รับรู้การปฏิเสธของคนตรงหน้า เขานึกเสียดายไม่อยากผละออกเลยจริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เขาผละออกจากปากของแสตมป์อย่างช้าๆ เมื่อก้องถอนจูบออกแสตมป์หายใจอย่างเร็วเพื่อเอาอากาศเข้าไปบ้าง แต่ก้องก็ยังไม่ลุกออกจากตัวของอีกคน ก้องซุกหน้าลงไปกับซอกคอของแสตมป์ และเขาก็ยังซุกอยู่ตรงนั้น เหมือนอารมณ์จะเข้าครอบงำของทั้งสอง ไม่มีใครหยุดมันได้เลย ก้องไล่จูบอีกคนลงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าท้องของแสตมป์ และดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงง่ายๆ เป็นแน่ เมื่อทั้งสองไม่สามารถหักห้ามใจหยุดมันได้เลย
ฉากที่ต้องจินตนาการกันเองนะแจ้ะ 5555555555
Talk : แสดงความเห็นให้เขาด้วยนะ ไม่งั้นไม่ต่อจริงๆ ด้วย แหมมม ! เล่นตัวอย่างกะมีคนติดตามเยอะ 5555555 รักคนอ่านและคนที่ติดตามเหมือนกันเน้อออออออ
ความคิดเห็น