คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คืออะไร
ตั้งแต่วันนั้นที่ก้องส่งข้อความมาหาเขา แสตมป์ก็ไม่ได้เจอหน้าไม่ได้รับรู้ข่าวจากก้องอีกเลย ตอนนี้เขาก็เริ่มใจอ่อนลงบ้างแล้ว และก็คิดถึงอีกคนเป็นอย่างมาก นี่ก็ผ่านมาเกือบจะอาทิตย์แล้วด้วย ทำไมไม่ติดต่อกลับมาบ้างเลย หรือว่าเขาจะโทรไปหาอีกคนดีนะ แสตมป์นั่งคิดอยู่เพลินๆ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น เขารีบหยิบขึ้นมาดูทันที แต่เมื่อเห็นชื่อของอีกคนก็ทำให้สีหน้าเขาอ่อนลง และก็กดรับสายด้วยการโทรเห็นหน้า
“ครับพี่โจ” แสตมป์พยายามฝืนยิ้มออกมาเพื่อไม่ให้อีกเห็นสีหน้าของเขาตอนนี้
“ตอนนี้พี่อยู่ที่สนามบินแล้วนะแสตมป์” โจพูดออกมาเสียงน้ำเสียงรื่นเริงมากกว่าปกติ เมื่อแสตมป์ได้ยินก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ แสตมป์พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่อีกคนก็เห็นมัน
“แสตมป์เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม” โจถามด้วยความสงสัย และส่งสายตาที่เป็นห่วงออกมา
“ผมไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย” ถึงแสตมป์จะพูดอย่างนั้น โจก็รู้อยู่ดีว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ
“แล้วไอก้องไปไหน” เหมือนโจจะพูดจี้ใจดำ แทบจะทำให้แสตมป์จะกลั้นน้ำตาไหวไม่อยู่ ไม่มีเสียงตอบรับจากแสตมป์ โจเลยเห็นว่าท่าไม่ดีสะแล้ว
“เดี๋ยวพี่ไปหานะ” โจพูดออกมาอย่างลุกลี้ลุกล้น และรีบวางสายไป
แสตมป์กลับมาตกอยู่ในห้วงความคิดและน้ำตาที่กลั้นไว้เขาก็ไม่สามารถกลั้นมันได้ เมื่อมันไหลออกมาแสตมป์ก็ยกมือเช็ดมันออก แล้วลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา เขามองไปที่กระจกในห้องน้ำ เห็นสภาพตัวเองในตอนนี้ คือดูแทบไม่ได้เลย เขายืนมองอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร จนมีเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น เขาจึงได้สติและเดินไปเปิดมัน
“พี่โจ” แสตมป์โผเข้ากอดอีกคนทันทีที่เห็นหน้า โจเกือบล้มเพราะการโผเข้ากอดกะทันหันของแสตมป์ โจยกมือลูบหลังแสตมป์เพื่อเป็นการปลอบใจ และเขาก็ได้ยินเสียงสะอื้นจากอีกคนเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะครับแสตมป์ ไหนเล่าให้พี่ฟังสิว่าเกิดอะไรขึ้น” โจดันอีกคนออกทำให้เห็นใบหน้าของแสตมป์ตอนนี้ที่เปรอะไปด้วยน้ำตา โจจึงจับมือแสตมป์เดินเข้าไปในห้อง และจับให้แสตมป์นั่งลงข้างๆ เขา
“ไหนว่ามาสิ เป็นอะไรไปครับ” โจถามอีกคนอีกรอบเมื่อเห็นว่าเมื่อกี้แสตมป์ไม่ยอมตอบเขา
“คือ …... คือ” แสตมป์อึกอักที่จะพูดมันออกไป เขาไม่อยากจะพูดเรื่องของอีกคนตอนนี้สักเท่าไร แต่ในเมื่อมันก็เลี่ยงไม่ได้ และเขาก็อึดอัดมากด้วย
“พี่ก้องครับ” แสตมป์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบา
“ไอก้อง ไอก้องมันทำอะไรนาย” โจพูดคะยั้นคะยอให้อีกคนพูดออกมา ตอนนี้เขาเริ่มมีน้ำโหบ้างแล้ว ที่เพราะแสตมป์ร้องไห้ต้นเหตุก็คือเพื่อนของเขา
“เขาไม่กลับมาที่ห้องหลายวันแล้วครับ หลังจากที่เราทะเลาะกันนิดหน่อย แล้วพี่ก้องก็ส่งข้อความมาแบบนี้ครับ แล้วก็หายไปเลย” แสตมป์พูดพร้อมกับส่งโทรศัพท์ให้โจดูประโยคสุดท้ายในโปรแกรมแชทที่ฮิตที่อีกคนส่งมา
“วันนี้พี่ไม่กลับนะครับ ล็อคห้องดีๆ ละ พี่รักแสตมป์นะครับ” โจอ่านมันออกมาเบาๆ ให้พอเข้าใจ สงสัยเขาคงต้องโทรหามันแล้วละ
“แล้วนี่แสตมป์โทรหามันหรือยังครับ” โจหันไปถามอีกคนเมื่อเขาดูสิ่งที่แสตมป์ส่งมาให้อ่านเสร็จ แสตมป์ก็ส่ายหน้าให้เขาช้าๆ เพื่อเป็นคำตอบ
“งั้นเดี๋ยวพี่โทรเอง” โจพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงแล้วโทรหาอีกคนทันที และก็ไม่มีใครรับสายแต่อย่างใด ผิดปกติ ผิดปกติเป็นอย่างมาก ปกติแล้วก้องจะไม่มีการที่จะไม่รับสายเพราะเขารู้ดีก้องไม่เคยที่จะวางโทรศัพท์ห่างตัว เขาเลยเปลี่ยนไปกดโทรหาอีกเบอร์ และในเวลาไม่นานอีกคนก็รับสาย
“โจ้ มาหาพี่ที่ห้องไอก้องหน่อยดิ” โจพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย
“กลับมาแล้วเพิ่งถึงเมื่อกี้ มาเร็วๆ นะ” โจก็อธิบายทางเพื่อให้อีกคนมาหา แล้วโจก็หันมาหาแสตมป์ที่นั่งอยู่ที่โซฟาตอนนี้ ด้วยความเป็นห่วง เขาเดินไปลูบหัวอีกคนเบาๆ
และในเวลาไม่นานโจ้ก็มาถึง โจฝากแสตมป์ไว้กับโจ้ก่อนที่จะออกมา เขาให้โจ้มาอยู่เป็นเพื่อนแสตมป์ ไม่กล้าปล่อยไว้คนเดียวกลัวจะคิดอะไรสั้นๆ โจรีบมุ่งหน้าไปยังที่ที่เขาคิดไว้ว่าก้องจะต้องอยู่ที่นั่น และเมื่อเขามาถึงเขาก็กดออดที่หน้าบ้าน และในไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้เขา เพราะเขาเคยมาที่นี่บ่อยๆ คนที่มาเปิดประตูให้จำเขาได้อยู่แล้ว
“ก้องอยู่ไหมครับ”
“อยู่ค่ะ” เมื่อโจได้ยินคำตอบ เขารีบเดินจ้ำเท้าเข้าไปในบ้านทันที และเมื่อเข้ามาในบ้านก็เห็นก้องนั่งอยู่ที่โซฟากำลังก้มกดโทรศัพท์เล่นด้วยสีหน้าที่ดูยังไงก็ไม่มีความสุขแต่อย่างใด เล่นโทรศัพท์อยู่แล้วทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์เขา
“ก้อง” โจเรียกชื่ออีกคนแล้วรีบเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว เมื่อก้องเงยหน้าขึ้นมาเห็นโจก็ไม่ตกใจแต่อย่างใด กลับรู้สะอีกว่าอีกคนมาหาด้วยเรื่องอะไร
“ทำไมแกไม่รับโทรศัพท์ฉันวะ” โจรีบพูดขึ้นทันทีเมื่อนั่งลงที่โซฟา และก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกคน
“เฮ้ย แกเป็นอะไรวะ ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“ฉันไม่เป็นอะไร สบายดี” ก้องตอบออกมาด้วยเสียงเนือยๆ ที่ตรงข้ามกับประโยคที่พูดออกมาอย่างสิ้นเชิง
“ฉันมีคำถาม ทำไมแกถึงไม่กลับไปที่คอนโด”
“ฉันกลับไปไม่ได้” ก้องตอบออกมาเสียงเนือย
“ทำไมแกจะกลับไม่ได้วะ” โจถามด้วยความสงสัย ที่ก้องพูดออกมาแบบนั้น
“ฉันมีเหตุผลของฉันวะไอโจ” ก้องตอบออกไปด้วยสีหน้าที่ไม่ดีขึ้นเลยสักนิด
“เหตุผลบ้าบออะไรของแก แล้วแสตมป์ละ แกจะทิ้งน้องฉันไว้อย่างนั้นหรอ” โจเริ่มมีน้ำโหบ้างแล้วที่ก้องพูดออกมาแบบนั้น และก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกคนเช่นเคย
“แกพูดออกมาดิวะ อย่าเงียบ” โจตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่าอีกคนเมินเฉยกับคำถามของเขา
“ฉันกำลังจะ ….. แต่งงาน” ก้องพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีเช่นเคย ไม่เหมือนคนที่อยากจะแต่งงานยังไงยังงั้น
“เรื่องจริงหรอวะไอก้อง แล้วแสตมป์ละแกไม่รักแสตมป์แล้วหรอ แล้วแสตมป์รู้เรื่องนี้หรือยัง” โจถามออกมาด้วยอาการที่ตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินเหตุผลของอีกคนอย่างไม่เชื่อหู
“ยัง แต่อีกไม่นานฉันคงต้องเคลียร์เรื่องนี้ให้จบ ฉันรักแสตมป์เหมือนเดิมและรักมากขึ้นด้วย แต่แกเข้าใจฉันไหมวะ ว่าฉันขัดใจพ่อไม่ได้ พ่อขู่ฉันว่าถ้าฉันไม่เลิกยุ่งกับแสตมป์เขาจะสั่งคนไปจัดการแสตมป์” ก้องพูดออกมาแล้วฝืนยิ้มให้เพื่อนของเขา แต่มันไม่สามารถผ่านสายตาของเพื่อนสนิทไปได้เลย และก่อนที่โจจะได้พูดอะไรต่อ ก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาก่อน
“อ้าววว ตาโจ ไหนบอกไปต่างประเทศ กลับมาแล้วหรอจ้ะ” แม่ของก้องเอ่ยทักโจขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับผู้หญิงอีกสองคน เมื่อเขาเห็นสีหน้าก้องก็รู้ทันที ว่าก้องจะต้องแต่งงานกับใคร
“เพิ่งกลับมาวันนี้แหละครับ” โจพูดอย่างนอบน้อม
“ดีเลยจ้ะ ก้องเขาก็กำลังจะแต่งงาน ตาโจรู้หรือยังจ้ะ”
“พอจะทราบบ้างแล้วครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” โจตอบคำถามผู้ถามและรีบขอตัวออกไป
“อยู่คุยกับก้องก่อนก็ได้นะจ้ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมคุยธุระกับก้องเสร็จแล้วละครับ ไปนะก้อง ไว้เจอกัน” โจพูดจบก็รีบเดินออกจากตรงนั้นไปทันที
.
“เกิดอะไรขึ้นวะแตม” โจ้ที่ทนนั่งอยู่เงียบๆ อย่างอึดอัดมานานก็ถามอีกคนขึ้น และก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกคน เขาก็ไม่อยากจะคะยั้นคะยออีกคนตอนนี้ เพราะดูจากสีหน้าแล้วคงอยากอยู่เงียบๆ มากกว่า โจ้ก็ไม่ถามอะไรต่ออีก ปล่อยให้แสตมป์อยู่กับตัวเองต่อไป และในไม่เวลาไม่นานเสียงประตูหน้าห้องก็ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของโจด้วยสีหน้าที่ดูเหนื่อย เมื่อโจ้เห็นก็เดินเข้าไปหาโจทันที
“เป็นอะไรหรอครับพี่โจ” โจ้ถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงคนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรครับ” โจตอบอีกคนด้วยน้ำเสียงที่ฟังยังไงก็ดูไม่ปกติอยู่ดี แต่โจไม่ได้สนใจอีกคนสักเท่าไร เขาหันไปมองแสตมป์ที่นั่งอยู่ที่โซฟา และเหมือนความรู้สึกของแสตมป์จะช้าเขาเพิ่งจะเห็นว่าโจได้เข้ามาในห้องแล้ว
“พี่โจ มาแล้วหรอครับ” เมื่อแสตมป์เห็นโจก็เอ่ยถามขึ้น แต่สีหน้าดูยังไงก็ไม่มีทางที่จะดีขึ้นเลยสักนิดเดียว
“พี่ก้อง …... ว่ายังไงบ้างครับ” แสตมป์ถามคำถามที่โจตอบยากที่สุดในวันนี้ เขาจะไม่มีทางพูดมันออกไปแน่ ปล่อยให้สองคนเคลียร์กันเองจะดีกว่า แต่ตอนนี้เขาคงต้องพาแสตมป์กลับบ้านก่อนสะแล้ว
“พอดีก้องมันติดธุระนิดหน่อยน่ะ พี่ว่าเราไปเก็บเสื้อผ้าเถอะ ช่วงนี้ไปอยู่กับพี่ก่อนแล้วกัน” โจพูดพร้อมกับดึงให้แสตมป์ลุกไปเก็บเสื้อผ้าในห้อง แสตมป์พยักหน้ารับรู้แล้วก็เดินเข้าห้องไป
“เกิดอะไรขึ้นหรอพี่โจ” โจ้ที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยถามอีกคนขึ้น โจเลยเล่าเรื่องให้โจ้ฟังก็ทำให้โจ้เริ่มใจเสียลงไปบ้าง
“เป็นเพราะผมแท้ๆ เลย” โจ้พูดออกมาอย่างหัวเสีย
“เกี่ยวอะไรกับนาย” โจถามด้วยความสงสัยกับคำพูดของอีกคน
“ก็ผมเป็นคนชี้ให้แตมมันดูพี่ก้องกับผู้หญิงคนนั้น” โจ้พูดด้วยน้ำเสียงสลดลง
“มันไม่ได้เกี่ยวกับนายสักหน่อย อย่าคิดมากเลยน่า” โจปลอบใจอีกคน เพื่อไม่ให้คิดมากและโทษตัวเอง
และแสตมป์ก็ออกมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าที่เขานำมันมาที่นี่ในวันแรก และทั้งหมดก็เดินทางไปที่บ้านโจ แต่โจ้แยกตัวออกไปทำงานก่อน แล้วอาจจะแวะมาในช่วงเลิกงาน ตลอดทั้งการเดินทางแสตมป์ไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำเดียว โจเห็นว่าทั้งรถเริ่มเงียบก็เลยเอื้อมมือไปกดเปิดเพลง
“ถ้าอย่างนั้นเรื่องทั้งหมดนี้ เรื่องราวที่เราเคยผ่านมา ก็ไม่รู้มันคืออะไร ที่แล้วมามันคืออะไร ที่เข้ามาคอยทำดีและอยู่ใกล้ชิดกัน บอกได้ไหมมันคืออะไร ที่ให้มามันคืออะไร ทั้งสายตาที่เคยมองอย่างซึ้งใจ ตกลงแปลว่าไง สุดท้ายเรื่องราวที่เคยรู้ ก็กลายเป็นไม่รู้ ไม่รู้แล้วว่าควรทำไง …......”
แสตมป์ไม่สามารถห้ามความรู้สึกและน้ำตาที่ไหลออกมาได้เลย ทำไมครับ ทำไมพี่ต้องหายไปด้วย แล้วที่ผ่านมาละ มันไม่มีค่าพอสำหรับพี่เลยใช่ไหมครับ พี่กำลังจะทิ้งผมไปเหมือนกับสิ่งที่ผมกำลังกลัวใช่ไหม ผมไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจจริงๆ ครับ
โจรีบเอื้อมมือกดปิดทันทีเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มจะมีน้ำตาคลอเบ้า เขารู้สึกสงสารแสตมป์มากจริงๆ ที่ต้องเป็นอย่างนี้ ไอก้องแกรีบมาเคลียร์ดิวะ ขอให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วกันนะ แต่เห็นท่าว่าจะยาก โจคิดในใจ
'ทุกอย่างต้องจบอย่างแฮปปี้ดิวะ ทำไมเป็นงี้ไปได้'
Talk : เข้ามาพูดคุยกับคนที่ติดตามนิดหน่อย ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน ติชมกันได้ตลอดนะ จะพยายามแต่งออกมาให้ดีที่สุด สนุกหรือไม่สนุกก็อ่านๆ ไปเนอะะะะ 5555555 รักคนอ่านทุกคน จุ้บ ..
ความคิดเห็น