คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อยู่ๆ ก็มาปรากฏตัวในหัวใจ
เป็นเวลาเกือบจะสองอาทิตย์แล้วที่ผมได้มาอยู่กับพี่ก้องที่คอนโด พี่เขาก็ดูแลผมดีมากๆ มากสะจนบางทีทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหว ทุกคืนผมก็ไปนอนห้องพี่ก้อง เพราะผมดึงดันว่ายังไงจะไม่ยอมนอนคนเดียวจนพี่ก้องต้องยอมถอดใจให้ผมไปนอนห้องเขา ตอนนี้ผมก็นั่งอยู่ในห้องทำงานที่ร้านอาหารของพี่ก้อง เพราะพี่เขาไม่ยอมให้ผมอยู่ที่คอนโดคนเดียวกลัวผมทำห้องครัวเขาพังอีก แล้วให้มานั่งดูเขาทำงานเนี้ยนะ สนุ๊กสนุกจริงๆ เลยครับ
“แสตมป์หิวหรือยังครับ”
“นิดหน่อยครับ”
“งั้นกินข้าวกันดีกว่าเที่ยงแล้ว”
คนร่างสูงที่ตอนนี้นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานก็ยกหูโทรศัพท์เพื่อติดต่อไปยังหน้าเคาท์เตอร์ข้างนอกเพื่อสั่งอาหารให้เด็กเดินเข้ามาส่ง ก้องสั่งอาหารไปประมาณ 2-3 อย่างให้พอกินกันประมาณสองคน เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่นาทีก็มีอาหารมาเสิร์ฟถึงในห้องทำงานตรงโต๊ะนั่งเล่นที่แสตมป์นั่งอยู่ เป็นอย่างนี้เสมอเวลาข้าวเที่ยงก้องจะสั่งอาหารเข้ามากินในห้องทำงานส่วนอาหารเย็นอาจจะกินร้านอื่นหรือทำกินเองที่คอนโดบ้างเป็นบางครั้ง
“หอมเหมือนเดิมเลย” แสตมป์สูดกลิ่นอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าเสียงดัง ทำให้คนร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานหันมามองต้องลุกมานั่งข้างๆ แสตมป์ เพราะทนกลิ่นอาหารไม่ไหวมันช่างดึงดูดใจเหลือเกิน ก้องหันไปตักผัดผักใส่จานอีกคนตามเคย
“พี่ไม่ต้องตักให้ผมก็ได้น่า” เพราะงี้ไงที่ผมบอกชอบทำให้ผมหวั่นไหวอยู่เรื่อยเลย แสตมป์หันไปมุ่ยหน้าใส่ก้อง
“ไม่ต้องเลยเราน่ะกินเยอะๆ ถ้าโจมาด่าพี่ว่าดูแลเราไม่ดีจะทำไง”
“ก่อนพี่โจจะมาด่า ผมคงอ้วนตายก่อนพอดี”
“หรอครับคุณแสตมป์ นี่ก็อ้วนอยู่แล้วนะครับบบบบ! ถ้าผอมลงไปกว่านี้ผมคงโดนโจด่าแน่ๆ” ก้องไม่เลิกที่จะกวนประสาทตั้งแต่แสตมป์มาอยู่กับก้อง ดูแลดีก็จริงแต่ก็มาพร้อมกับความกวนประสาทเสมอ
“เขาเรียกอวบต่างหาก ผมงอนพี่ก้องแล้ว!” แสตมป์มุ่ยหน้าแล้วหันหน้าหนีไม่แตะต้องจานข้าวตรงหน้าต่อ
“โอ๋ๆๆ ไม่งอนนะครับเด็กน้อยของพี่” ก้องพูดพร้อมกับเขยิบเข้ามาใกล้แสตมป์มากขึ้น แต่หารู้ไม่ว่าประโยคที่เขาพูดมาเมื่อกี้ทำให้แสตมป์รู้สึกเขิน 'เด็กน้อยของพี่' ก้องรู้สึกตัวว่าแสตมป์พยายามหลบหน้าไม่ให้เขาเห็น เขาจึงสงสัยแล้วจับแก้มแสตมป์ให้หันหน้ามาหาเขา แต่แสตมป์ขืนหน้าไว้ เขาก็สู้แรงของก้องไม่ได้อยู่ดี เมื่อก้องจับหน้าแสตมป์หันมาก็เห็นว่าใบหน้าของคนตรงหน้ามีสีแดงระเรื่อ
“เป็นอะไร ไม่สบายหรอ หรือนายร้อน”
“ปะ ปะ เปล่าครับ ทานข้าวกันเถอะ กับข้าวเย็นหมดแล้ว”
แสตมป์พูดตะกุกตะกักแล้วหันไปสนใจจานข้าวตรงหน้าทันทีเหมือนมันน่าสนใจเป็นอย่างมาก เขาตั้งใจกินข้าวมากกว่าทุกครั้ง ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้น แต่ก้องก็ยังคงตักอาหารใส่จานแสตมป์เหมือนเดิม เมื่อทั้งคู่ทานข้าวเสร็จก้องก็เรียกให้พนักงานก็มาเก็บจานออกไป ก้องรู้สึกว่าทำไมวันนี้แสตมป์ถึงเงียบผิดปกติตอนเช้าก็ยังพูดมากอยู่เลย
“ไม่สบายหรือเปล่าแสตมป์” ก้องเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน แสตมป์เงยหน้าขึ้นมาส่ายหน้าเพื่อเป็นคำตอบ แต่ก็ทำให้ก้องรู้สึกไม่สบายใจเพราะการปิดปากเงียบของอีกคน ปกติแสตมป์จะไม่เป็นอย่างนี้แล้ววันนี้เป็นอะไรไป ทำให้เขารู้สึกไม่มีกระจิตกระใจทำงานต่อ ก้องนั่งเงียบและมองไปที่แสตมป์และเหมือนว่าอีกคนก็รู้ตัวว่าถูกมอง
“ผมไปเข้าห้องน้ำนะครับ” แสตมป์พูดจบก็ลุกขึ้นโดยไม่สนใจสายตาของอีกคนเลยสักนิดเดียว เมื่อแสตมป์ออกจากห้องไป ก้องก็รู้สึกกระวนกระวายใจที่เห็นแสตมป์เป็นอย่างนี้ ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เขาไม่อยากให้แสตมป์เมินเขาแบบเมื่อกี้นี้ มันรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ ส่วนทางแสตมป์เมื่อเดินออกมาจากห้องทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายจากสายตาของก้องเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้เดินไปที่ห้องน้ำตามที่บอก แต่เดินออกไปหน้าร้านเพื่อสูดอากาศให้รู้สึกผ่อนคลายมากกว่านี้ เขายังไม่อยากเข้าไปในห้องตอนนี้เลย เขารู้สึกสับสนกับความรู้สึกตัวเองมาก 'หรือผมจะแอบรักพี่ก้องเกินความเป็นพี่นะ' เขานั่งทบทวนความรู้สึกนี้นานพอที่จะมีมือของใครคนหนึ่งวางลงที่บ่าทำให้เขาสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์
“ไหนบอกไปเข้าห้องน้ำไง” ก้องถามขึ้นเมื่อเขาเห็นว่าแสตมป์ออกจากห้องมานานมากแล้ว จึงทำให้รู้สึกเป็นห่วงแต่พอไปที่ห้องน้ำก็ไม่เจอ เขาสงสัยตั้งแต่ขอไปห้องน้ำแล้วเดินออกไปทั้งที่ในห้องทำงานก็มีห้องน้ำเหมือนกัน
“เข้าเสร็จแล้วครับ” แสตมป์เลือกที่จะโกหกออกไป
“แล้วทำไมไม่กลับไปที่ห้องทำงานละ”
“ผะ ผะ ผมอยากสูดอากาศสักหน่อยน่ะครับ”
“งั้นหรอ อืมมม .. ไปกันเถอะ” ก้องเอื้อมมือไปจับมือของอีกคนเพื่อดึงให้ลุกขึ้นเดินตามเขาไปแต่ไม่ได้เดินเข้าร้านกลับเดินไปที่รถ
“พี่จะไปไหนครับ”
“จะพาไปเที่ยว”
เมื่อแสตมป์ได้ยินคำว่า 'ไปเที่ยว' ก็ทำให้ตาลุกวาวแล้วยิ้มออกมาจนตาหยี ก็ตั้งแต่มาอยู่กับพี่ก้อง ไม่อยู่ร้านก็อยู่คอนโด มีบ้างบางครั้งไปเที่ยวห้างหรือกินอาหารข้างนอก
“ไปที่ไหนครับ” แสตมป์ถามด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นเป็นอย่างมาก เมื่อก้องเห็นก็ทำให้ยิ้มกว้างออกมา เขารู้สึกดีใจที่เห็นแสตมป์ยิ้มอีกครั้ง
“เราจะไป …..... ทะเลกัน”
“พูดจริงหรือเปล่าครับพี่ก้อง แล้วงานที่ร้านพี่ละ” แสตมป์รีบพูดจนลิ้นแทบรัวพันกันไปหมด แต่ท่าทางกระตือรือร้นของเขาทำให้ก้องรู้สึกดี
“จริงสิครับ ส่วนงาน... เมื่อกี้พี่นั่งเคลียร์จนเสร็จแล้ว”
“จริงนะครับ เย้ๆๆ ทะเล ทะเล้ ทะเล” แสตมป์กระโดดโลดเต้นไปรอบตัวก้อง จนไม่สนใจคนอื่นที่มองมาทางเขาเลยสักนิด แต่ก็เป็นก้องที่รู้สึกตัวก่อน จึงดึงแขนแสตมป์ให้หยุดกระโดดโลดเต้นได้แล้ว แต่การที่แสตมป์เคลื่อนไหวอยู่โดนมือของก้องดึงไว้จึงทำให้เสียหลักล้ม โดยสัญชาตญาณของคนจะล้มแสตมป์จึงจับเอวของก้องไว้ได้ทันและก้องก็จับเอวของแสตมป์ไว้ไม่ให้ล้มลงไปกระแทกกับพื้น ตอนนี้ทั้งคู่เลยเหมือนยืนกอดกันอยู่ ทั้งคู่มองหน้ากันไม่มีใครพูดอะไรออกมา และเหมือนทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์หน้าของก้องกำลังเลื่อนเข้ามาใกล้แสตมป์มากขึ้น มากขึ้น แล้วก็มากขึ้น
“อ่ะ เอ่อ คะ คือผมว่าเราไปเก็บของกันดีกว่าครับ ผมอยากไปทะเลแล้ว” เป็นแสตมป์ที่ขัดขึ้นมาด้วยเสียงที่เบาเหมือนพูดอยู่ในลำคอมากกว่า แต่การที่ทั้งคู่อยู่ใกล้กันก็ทำให้ก้องได้ยินชัดเจน ทั้งคู่จึงผละออกจากกันโดยรวดเร็วและหน้าที่แดงของทั้งคู่ ต่างคนต่างหันไปมองกันคนละทาง
.
“ว้าววววว ทะเล ~~~~” แสตมป์วิ่งลงจากรถทันที โดยไม่สนใจอีกคนเลย เขาวิ่งไปที่ทะเลอย่างรวดเร็ว เมื่อเท้าทั้งสองข้างของเขาเหยียบลงที่หาดทราย ทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากๆ เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ ส่วนก้องเมื่อเห็นท่าทางของอีกคนก็ทำให้เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาเห็นตั้งแต่แสตมป์จัดเสื้อผ้าแล้วนั่งในรถแล้ว อีกคนไม่ยอมหลับเลยตั้งหน้าตั้งตารอที่จะถึงจุดหมายปลายทาง เมื่อมาถึงก็เป็นอย่างที่เห็นเนี้ยแหละ ก้องปล่อยให้อีกคนเล่นหาดทรายต่อไปส่วนเขาเดินไปเข้าลอบบี้เพื่อเชคอินเข้าโรงแรม เขาจองเป็นห้องเดี่ยวที่มีเตียงขนาดคิงส์ไซส์ ถ้าจองเป็นแบบอื่นแสตมป์ต้องไม่ยอมแน่ๆ และเมื่อเเขาเชคอินเสร็จเขาก็ไปตามอีกคนเพื่อเข้าห้องเสียก่อน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยลงไปเล่นใหม่
“ห้องสวยจังเลยครับ” แสตมป์พูดขึ้นเมื่อเข้ามาในห้อง เขาเดินไปวางกระเป๋าเดินทางพร้อมกับมองสำรวจห้องแล้วเดินไปนั่งลงที่เตียงพร้อมกับเอนตัวนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนอย่างสนุกสนาน
“ลงมาเลย” ก้องจับขาอีกคนลากลงมาจากเตียงอย่างรวดเร็วทำให้แสตมป์ลงไปนั่งที่พื้นห้องด้วยสีหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ
“โอ้ยยย เจ็บง่ะ” แสตมป์ลุกแล้วจับก้นเบาๆ พร้อมหันไปค้อนใส่อีกคนที่ทำให้เขาต้องเจ็บแบบนี้ แต่ก้องไม่สนใจเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำให้รู้สึกสบายตัว
เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก
“ผมไปที่ชายหาดนะครับพี่ก้อง” แสตมป์ตะโกนเข้าไปในห้องน้ำเพื่อขออนุญาต ถ้าไม่ขออนุญาตก่อนคนในห้องน้ำต้องโกรธเขาเป็นแน่ ไม่มีเสียงตอบอะไรออกมา เสียงน้ำไหลจากฝักบัวเงียบลงแล้วลูกบิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้นแล้วก็เปิดออก
“ไม่ครับ เย็นแล้วพรุ่งนี้ค่อยเล่นนะครับ” ก้องพูดพร้อมกับเช็ดตัวไปโดยไม่สนใจแสตมป์ที่ตอนนี้รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแล้ว ก็จะไม่เป็นอย่างนี้ได้ไงก็อีกคนเล่นนุุ่งผ้าปิดแค่ส่วนล่าง ส่วนข้างบนไม่มีอะไรปกปิดเลยนอกจากผ้าเช็ดตัว แล้วหน้าอกกว้างๆ ขาวๆ มีน้ำไหลหยดเล็กน้อย ใครเห็นก็ต้องเป็นแบบนี้บ้างแหละ ถึงจะเห็นบ่อยก็เถอะแต่มันก็ไม่ชิน
“ไปอาบน้ำ จะได้ออกไปหาอะไรกินกัน” ก้องพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
“แต่ผมอยากไปเดินชายหาดก่อนนี่ครับ” แสตมป์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย
“ไปอาบน้ำก่อนครับ เดี๋ยวพี่พาไป”
“โอเคครับ~~~” แสตมป์รีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำทันที เมื่อก้องเห็นอย่างนั้นก็ส่ายหัวให้กับการกระทำที่เด้กเด็กของอีกคน
เมื่อทั้งคู่แต่งตัวเสร็จก้องก็พาแสตมป์มาเดินที่ชายหาดก่อนไปทานข้าวเย็นตามที่บอกไว้ แสตมป์สูดอากาศพร้อมอ้าแขนกว้างรับลม
“สบายจัง” แสตมป์กำลังจะเดินไปให้ใกล้น้ำทะเลมากกว่านี้ แต่ก็มีเสียงห้ามมาจากอีกคน แสตมป์หันหน้ามาส่งสายตาอ้อนวอนจนทำให้อีกคนใจอ่อน เขาก็รีบวิ่งไปที่น้ำทะเลทันที โดยมีเสียงตะโกนตามหลังมา
“อย่าไปลึกมากนะครับ” ก้องยืนมองแสตมป์ที่กำลังเดินไปที่น้ำทะเล แต่ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาไม่เคยชนะสายตาอ้อนวอนอย่างนั้นได้สักทีต้องใจอ่อนทุกครั้ง แล้วนี่ก็อาบน้ำแล้วด้วยมาตากลมตัวเหนียวอีก เขามองดูอีกคนที่ตอนนี้สนุกอยู่กับการเตะน้ำแล้วเผลอยิ้มออกมา
“ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่นใหม่”
“แปปนึงสิครับ พี่ก้องมานี่เร็วๆ” แสตมป์วิ่งขึ้นจากน้ำมาดึงตัวอีกคนลงไปยืนในน้ำด้วย แล้วชูโทรศัพท์ขึ้นกลางอากาศพร้อมกับมืออีกข้างที่กอดคอร่างสูงไว้ให้ย่อลงมา แต่ก่อนที่แสตมป์จะกดถ่ายก็ถูกอีกคนแย่งโทรศัพท์ไปเสียก่อน แสตมป์ทำท่าจะแย่งโทรศัพท์คืนจากอีกคนแต่ร่างสูงไม่ยอม เอื้อมมือไปกอดคอแสตมป์แทนแล้วก็เป็นคนถ่ายรูปนี้เอง
แชะ ๆ ๆ ๆ ๆ
แล้วคนตัวสูงก็ยื่นโทรศัพท์คืน แสตมป์เลื่อนดูรูปที่ถ่ายไปเมื่อกี้ด้วยรอยยิ้มโดยไม่ได้สังเกตว่าอีกคนเดินไปจากตรงนั้นแล้ว
“ไปกินข้าวกันเถอะครับพี่หิวแล้ว” ก้องหันไปบอกคนที่มัวยืนดูรูปอยู่ตรงนั้น แสตมป์ได้ยินจึงรีบวิ่งมาหาก้องอย่างรวดเร็ว และทั้งคู่ก็เดินไปเพื่อทานอาหารทะเล ก้องรู้สึกหวั่นไหวมากตอนที่อีกคนวิ่งมาลากเขาไปถ่ายรูปคู่ 'หรือพี่จะรักนาย แสตมป์'
ความคิดเห็น