คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : LOVE OR OFFENDED 3
LOVE OR OFFENDED 03
พี่น้องกัน?
“ฮยอกแจ๊!!!!!!!!!!!”ทงเฮร้องเรียกเพื่อนที่กำลังปัดกวาดถูร้านหน้าหงออยู่คนเดียวเนื่องจากคิบอมรีบพาเขามาส่งตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น พอมาถึงร้านก็คงมีแค่ฮยอกแจคนเดียวแหละที่ต้องดูแลความเรียบร้อยของร้านก่อนเปิด
“ทงเฮ! เมื่อวานแกไปไหนมาหน่ะ”ฮยอกแจทิ้งอุปกรณ์การทำมาหากิน(ไม้กวาด)ไว้บนพื้นแล้วรีบวิ่งมาเปิดประตูให้ทงเฮทันที
“ไม่มีอะไรหรอกธุระด่วนเฉยๆ”ทงเฮบอกปัดไปไม่อยากให้เพื่อนเขารู้อะไรให้มากนัก
“เหรอ....”ฮยอกแจลากเสียงยาวแบบสงสัยแต่ไม่อยากถามอะไรมากนัก เดี๋ยวทงเฮรำคาญอาละวาดพังร้านอีก
“เออนี่...มาเดี๋ยวฉันช่วย”ทงเฮตรงเข้าร้านไปหยิบจับอุปกรณ์กวาดถูแล้วจัดการทำงานทันที ส่วนฮยอกแจก็ได้แต่เดินไปหลังร้านเพื่อตรวจสอบวัตถุดิบมาขาดอะไรอีกไหมที่หลังร้านโดยปล่อยให้ทงเฮไว้หน้าร้านคนเดียว
“ไงจ้ะน้องสาว...มาคนเดียวเหรอจ้ะ”เสียงที่บ่งบอกว่ามันคือ...ขี้เมา...ดังมาจากข้างหลังร่างบาง
“...”ทงเฮไม่ได้ตอบอะไรเพื่อแค่ถอยหลังเตรียมจะวิ่ง แต่ข้อมือบางก็โดนจับเสียก่อน
“ปล่อยนะ!!!!”ร่างเล็กทั้งร้องทั้งสะบัดข้อมมือให้ถูกปล่อยแต่ไม่เป็นผล
“มาหาพี่ดีกว่านะน้องสาวแหมๆ กลางค่ำกลางแบบนี้ น้องคงจะทำงานตามผับตามบาร์ใช่ไหมจ้ะ”
...ตะวันจะโผล่เอากระทะมาตีหัวแล้ว กลางคืนบ้านแกดิ...
“ปล่อยคนของฉัน”เสียงที่ทงเฮจำได้ดีว่าเป็นของใคร
“เฮ้ย ขอโทษคร้าบบบบ”ผู้ชายทั้งหมดที่จะลวนลามทงเฮรีบยกมือขอโทษแล้วรีบวิ่งออกไปเลย ทุกคนรู้ว่าคิบอมคือใคร แต่ทำไมทงเฮถึงไม่รู้
“นายมาทำไม”ทงเฮถามหน้าเชิดๆ
“มาช่วยนายไง เมื่อกี้เกือบไปแล้วนะ”คิบอมยิ้มน้อยๆแต่ภายในเสี้ยววินาทีก่อนจะปรับหน้าให้เป็นเหมือนเดิม
“อ้าว ทงเฮนั่นใครน่ะ”สงสัยคงจะมีฮยอกแจอีกคนที่ไม่รู้จักคิบอม
“คิบอมน่ะ”ทงเฮตอบแบบไม่ใส่ใจแล้วลากฮยอกแจเข้าร้านไป
เขากำลังงอนที่คิบอมพาตัวเขามาโดยไม่บอกว่าทำไม เห็นเขาเป็นสิ่งของที่สามารถเคลื่อนย้ายได้ตลอดเวลาเลยหรือไงกัน...ไอ้อืด
“อ้าวทงเฮเมื่อวานเราไปไหนมาน่ะ”ฮีชอลที่เพิ่งมาก็ถามทันที
“ไปทำธุระมาน่ะฮะ ขอโทษนะฮะที่ไม่ได้บอก”ทงเฮสำนึกผิดน้อยๆ แต่ไอ้คนที่ผิดเต็มๆน่ะ ไอ้อืดที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหลังฮีชอลต่างหาก
“รู้มั้ย คยูฮยอนตามหานายแทบแย่แหน่ะ ถ้าพี่ไม่บอกมันไปนะว่าทงเฮกลับไปกับพี่ชาย ไอ้บ้าคยูฮยอนนั่นได้ตามหานายทั้งคืนแน่ๆ”ฮีชอลบอกทงเฮที่ยิ้มแหยๆให้แล้วทำหน้างอนเมื่อเห็นคิบอมมองมาด้วยสายตาไม่อาจคาดเดา
“โธ่ พี่...”
“วันนี้ทงเฮต้องลางาน”คิบอมบอก ฮีชอลสะดุ้งนิดๆว่าไอ้ป่องนี้มันมาอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ก่อนที่ฮีชอลจะโวยทันคิบอมก็ลากทงเฮขึ้นรถที่จอดไว้หน้าร้านเรียบร้อยแล้ว
“ฮยอกแจ นายรู้ไหมหมอนั่นใคร”ฮีชอลชี้ไปที่รถคันหรูที่ออกตัวไป หมายถึงคิบอมนั่นเอง
“ไม่รู้สิฮะ”ฮยอกแจตอบ
“ก็ดี ทีหลังห้ามให้เขาเข้ามาในร้านนี้อีก ถ้านายยังไม่อยากต้องมาช่วยพี่ซ่อมร้าน”ฮีชอลพูดจบก็เดินขึ้นชั้นบนไปห้องส่วนตัวทันที ทิ้งฮยอกแจที่งงเป็นไก่ตาแตกไว้ข้างล่างของร้านคนเดียว
“ทงเฮ...นายมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า”
“นี่”เสียงคิบอมดังขึ้นทำลายความเงียบที่โรยตัวไปทั่วรถคันหรู
“...”แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับทั้งๆที่ไม่ได้อยู่คนเดียว
“เธอจะไม่พูดกับฉันเลยหรือไง”
“...”
“ถ้าเธอไม่พูดฉันจูบนะ”
“...”
“พูดจริงๆด้วย”อย่างที่ว่าคิบอมตีไฟเลี้ยวจอดรถข้างทางแล้วโน้มศีรษะเข้ามาหาร่างบางที่นั่งหน้างอนมาตั้งแต่ที่ร้านเค้กนั่นแล้ว
“เฮ้ยๆๆ..พูดแล้วๆ”ทงเฮละล่ำละลัก ปัดหน้าคนที่ยื่นเข้ามาให้ออกห่าง
“ก็แค่นี้”คิบอมกลับไปตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ
“แล้วนายจะถามอะไรฉัน”
“~ก็แค่อยากรู้ว่าทำหน้างอนทำไม”
“เรื่องนี้นายก็น่าจะรู้”ไอ้ที่งอนอยู่แล้วยังงอนมากไปอีก เนื่องจากไอ้คนต้นเหตุดันไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
“นายลักพาตัวฉันไปที่บ้านนาย แล้วนายก็เอาฉันมาส่งที่ร้านเค้ก อีกไม่ถึง 10 นาทีนายก็มาหิ้วฉันกลับไป มันไม่ดูเหมือนว่าฉันไร้ค่าไปหน่อยเหรอ”ทงเฮพูดทุกสิ่งทุกอย่างออกมา
คิบอมได้แต่อึ้ง เมื่อวานยังเห็นอารมณ์ดีอยู่เลย เขาคิดว่าคนอื่นเข้าใจเขายากแล้วนะเนี่ย แต่เข้าใจทงเฮยากกว่าอีก
“ถ้าฉันจะบอกว่านายคือน้องชายฉัน นายจะเชื่อไหม”คิบอมถามทุกิ่งทุกอย่างเข้าสู่ความเงียบ
“ไม่เชื่อ นี่มันหนังหรือไงกันน่ะฮะ”ทงเฮตวาดลั่น เขาทนต่อไปไม่ไหวแล้วถึงมันจะผ่านมาแค่ 1วันหรือสองวัน หากเขาไม่ร็อะไรทำไมเขาต้องทนอยู่ด้วย
“สุดท้ายนายก็ไม่เชื่อ เอ้านี่ดูซะนี่รูปแม่กับพ่อฉัน”คิบอมหยิบรูปในกระเป๋าเสื้อสูทส่งให้ร่างบาง
“มะ..แม่อารา พ่อมินวู นายไปเอารูปพวกนี้มาจากไหน!!!”ทงเฮถาม น้ำตาเริ่มคลอนัยตาใส เมื่อนึกไปถงพ่อและแม่ที่จากเขาไป ทิ้งให้เขาอยุ่เผชิญโลกที่น่ากลัวอยู่คนเดียว
“เอ้า ก็รูปพ่อกับแม่ฉันทำไมฉันจะมีไม่ได้ถ้ายังไม่เชื่ออีกนะ ดูในซองเอกสารสีน้ำตาลข้างหน้านายสิ”ร่างบางรีบหยิบของข้างในออกมาดูก็เห็นว่ามันคือเอกสารที่มีชื่อของเขาและคิบอมที่บ่งบอกว่าคือพี่น้องกัน ต่างก็มีสายเลือดจากทั้งอาราและมินวูซึ่งทงเฮไม่เขื่อเลยแม้แต่น้อย
“นะ..นายต้องปลอมมาแน่เลย ไอ้คนชั่ว ไอ้คนเลว”ทงฮุบไหล่คิบอมอย่างแรงจนคิบอมต้องตวาดออกไป
“นี่ เธออยากถูกรถชนหรือไง!!!!”
“ทะ..ทำไมต้องตวาดล่ะ”ทงเฮถามเสียงหงอมือเริ่มเอามากอดเข่าตัวเองแทนที่จะทำร้ายคนข้างๆ
“ก็นายอยากงี่เง่าเองนี่นา ต่อไปนี้นายคือน้องฉัน ต้องเชื่อฟังฉัน ไม่ใช่อยากได้อะไรก็ต้องได้เหมือนเมื่อก่อนอีกนะ เข้าใจมั้ย!!!!”คิบอมเริ่มส่งเสียงดังใส่ทงเฮ ทั้งๆที่เขาไม่อยากทำเลย แต่ปากมันพาไปนี่นา
“...”ทงเฮที่ไม่เคยเห็นคิบอมเป็นแบบนี้เริ่มไม่พูดตอบ นั่นยิ่งทำให้คิบอมอารมณ์เสียเข้าไปอีก
“ฉันถามว่าเข้าใจมั้ย!!!!”คิบอมใช้มือที่ไม่ได้บังคับพวงมาลัยบีบต้นแขร่างบางจนเป็นรอยแดงชัดเจน
“เข้าใจ...ครับ”ทงเฮเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูกได้แต่ปล่อยให้เลยตามเลย ถ้าหากคนๆนี้เป็นพี่ชายของเขาจริงทำไมต้องตวาดใส่กันด้วยล่ะ
“ก็ดี”คิบอมปล่อยแขนทงเฮอกแล้วเริ่มเร่งควาเร็วของรถให้กลับไปถึงบ้านให้เร็วที่สุด เพราะตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกอึดอัด คงไม่ใช่แค่คิบอมคนเดียวทงเฮเองก็ด้วย
“ต๊ายยย..คุณหนูของป้าทำไมถึงหน้าง้ำหน้างอแบบนี้ล่ะค่ะ”โบราที่เห็นทงเฮเดินนำคิบอมลิ่วๆเข้ามาด้วยหน้าที่บอกบุญไม่รับรีบเข้ามาถามอาการ
“ไปถามคุณพี่ชายเองสิฮะ”ทงเฮบอกปัดแล้ววิ่งขึ้นห้อไปเลยเมื่อเห็นคนที่ไม่อยากจะเจอเดินตามเข้ามา
“อยางที่ป้าอยากได้”คิบอมบอกแค่นั้น แล้วเดินเลี่ยงเข้าห้องทำงานไป
“หรือว่าแหม...คุณหนูทงเฮได้มาเป็นคุณหนูเล็กของบ้าน ป้ามารีนคนนี้ดีใจตาย”โบรายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับตัวเอง เมื่อเคยเปรยๆความต้องการอยากจะให้ทงเฮเป็นน้องเล็กของบ้าน แต่มารีนจะรู้ไม่ว่าสิ่งที่เธออยากได้และได้มาแล้วมันยิ่งจะทำให้ทุกสิ่งทุกอย่าแย่ลงเรื่อยๆ
“ฮึกๆๆ ไอ้บ้า ไอ้บวมนิสัยเสีย ไอ้เลวไอ้ชั่ว ฮือ....”อาการบ้าคลั่งของทงเฮทำให้ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยตุ๊กตาจากฝีมือแหว่งของคนหน้าหวานที่ร้องไห้อย่างหนักตั้งแต่ขึ้นมาบนห้องแล้ว
“ฮึกๆๆ ทำไมไม่บอกก่อนล่ะว่าเราเป็นพี่น้องกัน ฮือๆๆๆ”ทงเฮร้องลั่นอย่างไม่เกรงใจใคร ใครได้ยินจะได้รู้ว่าเขาอ่อนแอขนาดไหน
ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ
“ใคร”เสียงหวานแทรกมาด้วยเสียงสะอื้นถาม
ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ
“ถามว่าใครไม่มีปากพูดหรือไง”ทงเฮทนไม่ไหวรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วลุกไปเปิดประตูเตรียมด่าคนที่เสียมารยาทด้านนอก
“คิ..พี่คิบอม”ทงเฮที่เพียงแค่เห็นหน้า ก็ดึงประตูกลับเขามาอย่างเร็ว แต่อีกคนเร็วกว่าเอาตัวเข้าไปกั้นประตูก่อนที่มันจะปิด(เจ็บไหมบอม)
“โกรธอะไร”เพียง 3 คำสั้นๆแต่สามารถจะบีบให้ร่างบางร้องไห้ได้อีกรอบ
“...”ทงเฮไม่ตอบเพียงแต่เฉไฉไปทางอื่น เมื่อกี้ยังอารมณ์เสียใส่เขาอยู่แท้ๆยังจะมาถามอีกว่าโกรธทำไม
“ลงไปกินข้าวซะ พี่คังอินกับพี่เยซองรออยู่ อย่าเสียมารยาทสิ”ถึงแม้จะแค่เตือนด้วยความหวังดี แต่มันกลับเป็นลิ่มเสียบแทงใจทงเฮ นี่เขาไม่ดีพอที่จะเป็นน้องของคิบอมเลยเหรอ ทั้งๆที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันบังคับเขาเอง
“...”ปากบางนั้นก็ยังไม่พูดอะไรเพียงแต่ก้มหน้าเดินตามร่างสูงลงมาต้อยๆ พอนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะทานอาหาร ก็พบว่าไม่ได้มีเพียงแค่คังอินและเยซองแต่ยังมีเจ้าเก่าอย่างยุนอาที่กำลังตักอาหารใส่จานของคิบอมอย่างขะมักเขม้น
“อ้าว ทงเฮนั่งสิ”เยซองเอ่ย เมื่อเห็นว่าเป็นนานสองนานแล้วที่ทงเฮไม่นั่งเอาแต่จ้องมองยุนอากับคิบอมที่กำลังกินข้าวกันอย่างกระหนุงกระหนิง
“เอ้อ ทงเฮนี่โทรศัพท์นายนะ พี่ไปเจอมา มีเบอร์ใครไม่รู้โทรมาตั้งหลายร้อยสายแหน่ะ”คังอินยื่นโทรศัพท์ของทงเฮส่งคืนเจ้าตัว จะว่าไปก็เป็นคังอินเองนั่นแหละที่ถือวิสาสะเดินไปเอาถึงห้องทำงานของคิบอม
“ขอบคุณครับ”ทงเฮเลือกนั่งลงข้างๆเยซองเพราะที่ประจำของเขาโดนแย่งไปแล้วในวันนี้
...คยูกี้ 203 สาย ,ฮยอกแจ 45 สาย ,ฮีชอล 26สาย...
“พวกพี่กินกันไปก่อนเลยนะฮะ ผมไม่หิว”ทงเฮบอกแล้ววิ่งออกไปคุยโทรศัพท์นอกบ้านทันที
((ฮัลโหล ทงเฮใช่ไหมครับ หายไปไหนน่ะ ผมเป็นห่วงแทบแย่))
“คิๆ ด๊องรู้แล้วว่าคยูเป็นห่วง แหม...ตามหาด๊องทั้งวันทั้งคืนเหนื่อยไหมจ้ะ”
((เพื่อด๊อง ผมไม่เหนื่อยหรอกครับ))
“แหมอย่ามาหวานเลยดีกว่าน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่ร้านเค้กนะ”
((โอเคครับ แต่ทำไมต้องพรุ่งนี้ล่ะ วันนี้ด๊องไม่ได้ทำงานเหรอ))
“วันนี้ด๊องไม่ได้ไปหน่ะ เอาเป็นว่าถ้าพรุ่งนี้ไปไม่ไปยังไงก็โทรอีกทีแล้วกันนะ”
((ครับๆที่รัก บ๊ายบาย จุ๊บๆ))ปลายสายพูดด้วยนำเสียงติดตลกแล้ววางสายไปเนื่องจากคยูฮยอนต้องทำงานเหมือนกันเลยรีบไปหน่อย
“คุยกันหวานเชียวนะค่ะ น้องทงเฮ”เสียงยุนอาเดินควงแขนมากับคิบอมเอ่ยแซวทงเฮ
“อ่า พี่ยุนอา...ผมขอตัวก่อนนะฮะ”ทงเฮแก้มแดงเมื่อสถานะภาพทุกอย่างเปลี่ยนไป ได้เวลาที่ทงเฮต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างล่ะ
“เดี๋ยว”คิบอมคว้าแขนบางของทงเฮและสะบัดแขนยุนอาออก สร้างความพอใจให้ยุนอาเป็นอย่างมาก
“ปล่อยทงเฮเดี๋ยวนี้นะฮะ...พี่คิบอม”ทงเฮจะสะบัดตัวออก แต่กลับโดนรวบเขาไปกอดแทน
“พอเป็นพี่น้องเนี่ย จับเนื้อต้องตัวไม่ได้เลยใช่ไหม”คิบอมกระซิบถาม
“คิบอมค่ะ ยุนอาว่าเราอย่าไปขวางทงเฮกับแฟนเขาเลยนะค่ะ”ยุนอาเรียกความสนใจของคิบอมมา แต่กลับไม่เป็นแบบนั้นเมื่อโดนตวาดกลับ
“กลับไปซะ คุณไม่เกี่ยว”คิบอมสั่ง ยุนอาที่รู้ว่ายังไงๆก็ไม่ควรขัดใจคิบอมเลยเลือกที่จะกลับบ้านแทน
“พี่ไล่พี่ยุนอาไปทำไมกัน”ทงเฮถามถึงแม้จะไม่อยาก แต่ก็ไม่มีอะไรจะคุยกันนี่นา
“อย่าพูดถึงเรื่องคนอื่น เวลามีแค่เราสองคน”คิบอมบอก ความหมายที่ทงเฮไม่อาจจะรู้ได้ว่าคนพูดต้องการสื่อถึงอะไร
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คราวหน้าอุ้มอาจจะลงให้น้อยกว่านี้ เพื่อผู้อ่านทุกคนจะได้ไม่เบื่อไปเสียก่อน
เม้นท์+โหวต รู้วิธีทำใช่ไหมค่ะ หวังว่าคงทำกันได้นะค่ะ
J t
ความคิดเห็น