คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : LOVE OR OFFENDED 2
“พะ...พี่เยซอง”
“ทงเฮ^^”
“นี่นายสองคนรู้จักกันเหรอ”คังอินถาม พี่มึงนั่งหัวโด่อยู่นี่ แต่ดันไปทักคนอื่น มันน่านักนะไอ้เปาเย่
“ก็ทงเฮเขาเป็นเพื่อนแฟนผมนี่นา”เยซองยิ้มๆแล้วเดินไปนั่งข้างยุนอา เพราะสายตาอันน่ากลัวที่คิบอมส่งไปให้
“เอ้ารีบๆกินแล้วก็รีบๆไปซะ”ประโยคนี่ไม่ได้มาจากใครนอกจากคิบอมคนเดียว ความหมายมันเหมือนกับไล่ยุนอาชัดๆ
ไม่รู้ว่าหมายถึงใครกัน ทงเฮก็เลยรีบๆกินแต่ไม่ได้น่าเกลียดแบบยัดเข้าไปแบบนั้น จนเศษข้าวติดอยู่ตรงมุมปาก
“นี่ เลอะเทอะแล้วนะ”คิบอมดุ แต่ก็เอื้อมมือมาเช็ดให้
“อย่าดุนักสิ”ทงเฮว่าเล่นๆแล้วหันไปกินต่อ คังอินกับเยซองหันมามองหน้ากันเหมือนคิดสิ่งเดียวกันอยู่
…‘ทำอย่างกับอยู่แค่สองคนงั้นแหละ’…
หลังจากเกิดอาการหมีคลั่งเพราะกินข้าวติดคอ ทำให้คนในครอบครัวขำแทบตาย ปวดหัวปวดท้องไปหมดเพราะขำที่คังอินกินข้าวติดคอ
“เฮ้ย อย่าหัวเราะสิ พวกแกไม่เป็นอย่างฉันก็แล้วไป”คังอินที่เดินกลับมาจากการไปอ้วกในห้องน้ำว่าคนที่หัวเราะไม่เลิกตั้งแต่เขากินข้าวติดคอจนมันหายแล้วยังขำกันอยู่ได้ ขนาดคิบอมที่เย็นชายังยิ้มๆเลย
“ก็มันตลกนี่นา คราวหน้าพี่ทำอีกนะ”เยซองล้อเลียนตอนคังอินเอามือจับคอตรงที่ข้าวเข้าไปติด
“สาธุ~ขอให้แกตายด้วยสิ่งนั้นเถอะไอ้เปา”คังอินยกมือว่าเยซองทำเอาเยซองหดแขนลงแทบไม่ทัน
“โห พี่แรงนะนั่น”เยซองหน้ามุ่ยหวังให้คนอื่นรู้ว่างอน แต่กลับทำให้คนยิ่งหัวเราะเข้าไปอีก
“ฉันกลับบ้านก่อนนะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาใหม่”ยุนอาที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคือส่วนเกิน รีบเอ่ยลาแล้วคว้ากระเป๋าใบหรูสะพายเดินออกไป
“น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ”คิบอมว่าตามหลังยุนอาที่กลับบ้านไปด้วยอารมณ์โกรธจัด
“เขาเป็นแขกนะ ไปว่าเขาแบบนั้นได้ไง”คิบอมที่ได้ยินดังนั้นถึงกับหันมามองแบบงงๆ ไม่ว่าใครๆก็ไม่เคยบอกเขาเลยว่าสิ่งที่เขาทำถูกหรือไม่ เพราะทุกครั้งเขาจะจัดการคนที่ว่าร้ายนินทาเขาด้วยการ...ฆ่า...ตามแบบฉบับของมาเฟีย
“เธอกล้าว่าฉันเหรอ”
“ฉันเป็นผู้ชายต้องนายสิถึงจะถูก”ไม่ว่าคิบอมจะพูดอะไรก็โดนสวนกลับจนหมด คนแก้มป่องเลยหยุดเถียง
“ทงเฮเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิว่าไปจะไอ้บวมเน่านี่ตอนไหน”เยซองเริ่มเปิดประเด็นหลังจากที่สองคนนั้นสร้างโลกส่วนตัว
ย้อนไปเมื่อสองวันก่อน
ในขณะที่ร่างบางกำลังเดินกลับบ้าน ที่ต้องผ่านมุมตึกมืดๆซึ่งเป็นที่ๆเขาไม่ชอบเลย แต่จำต้องผ่าน กว่าจะเลิกงานก็สองทุ่ม และกว่าจะเก็บร้านเสร็จก็ปาเข้าไปสามทุ่มครึ่งแล้ว ซวยซ้อนบ้านของฮยอกแจยังไปคนละทางกับบ้านของทงเฮเลยไม่ได้กลับด้วยกัน
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงดังลั่นนั่นที่ร่างเล็กมั่นใจว่าคือเสียงปืนดังอยู่ในซอกตึก ความอยากรู้ที่มีมากกว่าความกลัวพาตัวของร่างบางนามว่าอี ทงเฮเดินไปดูแต่ก็เห็นเพียงแสงสีๆเวลาปืนลั่นเท่านั้น
“จำเอาไว้..ว่าอย่า...มายุ่งกับ..คิม คิบอมอีก...”จู่ก็มีเสียงคนดัง ทำทงเฮสะดุ้งเมื่อมีนิ้วมาแตะที่ไหล่ ก่อนที่เจ้าของนิ้วจะทรุดตัว
“นี่ๆคุณครับ คุณเป็นอะไรมากไหมครับ”ทงเฮย่อตัวลงพยุงให้คิบอมลุกขึ้นยืน แต่มันก็ลำบากมากเนื่องจากขนาดตัวที่แตกต่างกัน
“ไม่ต้อง”คิบอมสะบัดความช่วยเหลือไปแล้วเดินไปทางถนน
“เดี๋ยวคะ..คุณ”ทงเฮที่วิ่งตามมาเห็นหน้าคิบอมที่มีเลือดไหลเต็มใบหน้าแบบจะๆถึงกับพูดไม่ออก
‘อ่า...น่ารักจัง’
“นายชื่ออะไร”เสียงเย็นถามท่ามกลางความมืดมันทำให้ทงเฮรุ้สึกหวานขึ้นมาแปลกๆ
“ทงเฮ...อีทงเฮ”เสียงหวานตอกกลับ
“แล้วเจอกันใหม่นะ”ร่างสูงโบกมือลาแล้วเดินไปที่รถเบนซ์สีดำคันงามที่จอดรออยู่ไม่ห่าง
“เดี๋ยวนายจะไปไหน เจ็บแบบนั้นไปโรงพยาบาลดีกว่าไหม”คนตัวเล็กตะโกนถาม เพราะกลัวว่าอีกคนจะดื้อดึงทำเป็นไม่ได้ยิน
“ไว้เจอกันใหม่นะสาวน้อย”
“หึ่ย...ฉันผู้ชายต่างหากโว้ยยย”
กลับสู่ปัจจุบัน
“งั้นทงเฮก็คงรู้ใช่ไหม ว่าคิบอมเป็นอะไร”เยซองถามเมื่อได้ฟังคำเล่าจากปากของทงเฮเอง
เมื่อใดก็ตามที่รู้เรื่องของมาเฟียคนๆนั้นจะต้องโดนปิดปากด้วยการ...ฆ่า...ไม่ว่าจะหนีไปถึงไหน ก็ต้องตายอยู่ กรณีทงเฮเองก็เช่นกัน
“รู้สิฮะ คิบอมก็เป็น...
.
.
.
.
.
.
…ผู้ชายงี่เง่าคนหนึ่งที่ไปท้าคนอื่นต่อย แต่ตัวเองดันเจ็บหนักเสียเอง”~เมื่อเสียงหวานตอบแบบไร้เดียงสาทั้งคิบอมและเยซองก็โล่งอกที่ทงเฮยังไม่รู้เรื่องที่พวกเขาทำอะไรอยุ่
“คร่อกฟี้...ZZzzzz…คร่อกฟี้…ZZZzzzz”เสียงกรนอันหนวกหูดังมาจากพี่ใหญ่ของตระกูลคิม คิมยองอุนหรือคังอิน คนที่ดูๆไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรได้เรื่องแต่เอาเข้าจริง ก็เป็นคนที่น่าหวาดกลัวด้วยเหมือนกัน
“เอ้าๆ จะไปไหนก็ไปๆ เดี๋ยวพี่พาไอ้หมีอืดนี่ไปนอนก่อน”เยซองบอกแล้วเรียกให้ฮันคยองมาช่วย(ลืมไปแล้วหรือยังว่าฮันคยองเป็นลูกน้องที่คอยเฝ้าตามติดคิบอมอยู่)
“ฮันคยองนายมาช่วยฉันลากไอ้อืดนี่ทีสิ”เยซฮงหิ้วปีกข้างซ้าย ฮันคยองหิ้วปีกข้างขวาพาคังอินขึ้นไปนอนข้างบน
“เธอไม่รู้จริงๆใช่ไหมว่าฉันเป็นอะไร”คิบอมถาม ถามแบบโจ่งแจ้งเพื่อหาพิรุธของทงเฮ
“ก็เป็นไอ้หมาบ้าตัวนึงน่ะสิ…ฮ่าๆๆๆๆ”ถึงจะพูดยังไง ทงเฮก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี ส่วนคิบอมก็โล่งอกที่ไม่ต้องรับรู้ว่าทงเฮรู้ว่าเขาคือมาเฟีย แล้วเขาก็ไม่ต้องฆ่าร่างบางนี้ด้วย
“คิบอม~”ทงเฮเริ่มส่งเสียงออดอ้อน
“อะไรล่ะ”แต่คิบอมก็คือคิบอมวันยันค่ำ แม้ใครจะอ่อนโยนด้วยแต่เขาก็ยังคงแข็งกระด้างเหมือนเดิม
“อยากกลับบ้าน”เสียงหวานร้องขอ พร้อมเอาหัวทุยๆมาถูที่แขนของคิบอม
“ไม่”คำเดียวเด็ดขาด ทำให้ทงเฮหน้ามุ่ยเดินขึ้นห้องไป คิบอมมองตามไปก็หัวเราะแต่ก็ไม่ได้เดินตามง้อ แต่เดินไปห้องทำงานชั้นใต้ดินแทน(โอ้ไฮโซโก้เก๋ มีชั้นใต้ดินด้วย)
“ใช่สิโทรศัพท์หาฮยอกดีกว่า”ทงเฮที่กำลังนั่งนึกว่าตัวเองจะทำอะไรดีบนเตียงก็คิดออกจึงล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง ควานหาโทรศัพท์แต่ไม่เจอ
“ลืมไว้ที่ร้านมั้ง...ไปยืมของคิบอมดีกว่า บ้านหรูแบบนี่ไม่มีโทรศัพท์คงตลกน่าดู”ทงเฮยิ้มให้กับตัวเองในกระจก แล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กลงไปที่ห้องอาหารที่ๆแยกกับคิบอม แต่มว่าคิบอมไม่อยู่
“คิบอมมมม...”เสียงหวานตะโกนลั่น
“คิบ๊อมมมม...”ไปดูที่ห้องรับแขกก็ไม่มี
“คิบอมมมมี่...”ที่ห้องโถงก็ไม่มี
“คิบอมมมม!!!”
“ไอ้บวมมมม...นายอยู่ไหน”ทงเฮที่เดินทั่วบ้าน(หรือคฤหาส์น)จนขาลากก็ยังหาคิบอมไม่เจอจนมาถึงประตูสุดท้าย
“อ่านว่าไรวะเนี่ย”ทงเฮที่ไม่ถูกกับภาษาอังกฤษต้องมาหัวเสียเพราะหน้าประตูมันเขียนภาษาอังกฤษ ...No Entry…
“ภาษาเกาหลีดีๆไม่ชอบ กระแดะภาษาอังกฤษเน้อไอ้บวม...เข้าไปล...”
“อย่านะครับคุณทงเฮ!!!!”ฮันคยองที่เดินลงมาจากชั้นบนเห็นทงเฮกำลังเปิดประตูห้องใต้ดินก็รีบวิ่งมาห้ามทันที เพราะถ้าแค่ทงเฮเปิดประตู้ไป แม้แต่ชีวิตทงเฮก็จะไม่เหลือเลย
“ทำไมล่ะ ฮันคยองฉันจะเข้าไปหาคิบอมนี่นา -3-”ทงเฮทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนขัดใจ
“เดี๋ยวผมเข้าไปบอกคุณคิบอมเองดีกว่าครับ คุณทงเฮรอบนห้องเถอะครับ”ฮันคยองบอกแกมสั่งเล็กๆ
“ทำไมล่ะ หรือคิบอมแอบมีสาวฮันแน่^^ มีแฟนต้องแอบด้วย”ทงเฮล้อเลียนไปถึงคนข้างใน
“คุณคิบอมกำลังทำงานน่ะครับ คุณคิบอมไม่อยากให้ใครเข้าไปรบกวน”
“งั้นเหรอ ถ้านายเข้าไปนายก็ไปกวนเขาน่ะสิ”ทงเฮขี้สงสัยถาม
“ไม่หรอกครับ พอดีผมก็ต้องเข้าไปคุยเรื่องส่วนตัวกับคุณคิบอมด้วย”ฮันคยองอธิบายจนไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงแล้ว ทำไมคนของคิบอมถึงขี้สงสัยจัง
“งั้นเหรอ บอกคิบอมด้วยนะให้รีบไปเร็วๆ”ร่างเล็กพูดจบก็วิ่งขึ้นห้องไปเลย
“เฮ้อ...เกือบไปแล้ว คุณทงเฮบริสุทธ์เกินไปที่จะมารับรู้เรื่องนี้”ฮันคยองมองตามหลังร่างบางไปก่อนจะเคาะที่ประตู
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
“เข้ามา”เสียงคนข้างในอนุญาติ ฮันคยองก็เลยเปิดประตูเข้าไป
“มีอะไร”คิบอมถาม แปลกน่ะสิที่ฮันคยองจะเข้ามาเพราะปกติมีแต่เขาจะเรียกให้เข้ามา วันนี้เข้ามาเอง
“เมื่อกี้คุณทงเฮเกือบจะเข้ามา”
“แล้วเขารู้อะไรไปบ้างหรือยัง”คิบอมถามเสียงเย็นชา แต่มันก็เป็นปกติแล้วสำหรับหูของฮันคยอง
“ยังครับ เขาบอกว่าจะรอคุณคิบอมที่ห้องข้างบน รีบไปเถอะครับเดี๋ยวจะโดนงอนเอา”ฮันคยองบอกความต้องการและแซวคิบอมปิดท้ายด้วยอีกต่างหาก
“อ้ะๆ โอเคงั้นฉันฝากนายเรื่องไอ้พวก Fierce (แปลว่าบ้าระห่ำ) มันจ้องจะโจมตีเราอยู่”คิบอมเดินสวนกับฮันคยองและล็อคประตูให้ก่อนที่ใครจะเข้ามาโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่
“มีอะไรหรือเปล่า”คิบอมที่ดำเนินมาถึงห้องเข้าไปสวมกอดคนที่นั่งแตะขาไปมาบนเตียง
“ว้ากกก!!!...อย่ากอดสิ”ทงเฮพยายามสะบัดตัวแต่รู้ว่าสะบัดยังไงก็ไม่มีทางหลุดจึงยอมให้คิบอมกอดไว้อย่างนั้น
“ให้ฮันคยองไปตามฉันมาทำไม”คิบอมก้มลงถามตรงหูบาง
“ฉันอยากโทรหาฮยอกแจอ่ะ”ทงเฮหันมาสบตาคิบอม ดวงตาที่สบกันทำเอาหัวใจทั้งสองเต้นไม่เป็นส่ำ
“ไม่ได้...แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปที่ร้านเค้กนั่น”คิบอมยอมพาทงเฮไปที่ร้ายเค้กเพราะเห็นหน้าหวานงอนแล้วทนไม่ได้ ต้องบอกออกไปคนหน้าหวานจึงยิ้มร่าออกมา
“โอเค งั้นทงเฮไปอาบน้ำก่อนนะฮะ...แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไร”คิบอมถาม คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างเคยชิน
“ทงเฮไม่มีชุดนอน จะทำยังไง”คนหน้าหวานบอก ที่ต้องการจริงๆคือชุดนอนนั่นแหละแต่ไม่กล้าบอกออกไปตรงๆ
“เปลี่ยนเป็นชุดคลุมออกมาก่อนแล้วกันเดี๋ยวฉันไปหาชุดให้
“โอเคครับผม^^”ทงเฮยิ้มรับแล้ววิ่งจู้ดเข้าห้องน้ำ
ซ่า~ซ่า~ซ่า~ซ่า~ซ่า~ซ่า~
เมื่อเสียงร่างบางอาบน้ำดังขึ้นคิบอมก็เดินไปเอาชุดนอนให้ทงเฮแล้วมานั่งรอจน ทงเฮออกมาจากห้องน้ำเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงนั่นแหละ
“นาน”คนตัวสูงกว่าว่า
“อะไรนาน...อ่อ..อาบน้ำนาน พูดยาวๆหน่อยไม่เป็นหรือไง”ทงเฮที่ต้องเริ่มเรียนรู้การพูดจาของคิบอม
“อ้ะ”คิบอมยื่นชุดนอนไปให้ทงเฮ ร่างบางก็รับมาแล้วเข้าไปใส่ในห้องน้ำต่อ
“เอ่อ ว่าแต่นายไปอาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”ทงเฮที่เปลี่ยนชุดเสร็จ เดินออกมาก็นึกได้ว่าคิบอมเปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้ว
“หลังนาย แต่เสร็จก่อน”~
“อ้อเหรอ…แล้วฉันจะนอนไหนล่ะ”ทงเฮถาม ห้องนอนก็กว้างแต่มีเตียงอยู่เตียงเดียวที่เหลือก็พวกของไร้สาระ ไอ้คนเย็นชาก็นอนกระดิกเท้าอยู่บนเตียงซะด้วย
“นี่ไง”คิบอมใช้นิ้ว...นิ้วเท้าอ่ะนะชี้ไปที่เตียงที่เค้านอนอยู่
“บ้าเหรอไงกัน!!!!!”ทงเฮตะโกนลั่นแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆก็เกิด(อยาก)ตะโกนออกไป
“เธออายหรือไงโธ่ผู้ชายด้วยกันจะอายอะไร...หรือเธอชอบฉันเหรอ”คิบอมเริ่มกวนประสาททงเฮ
“ไม่แน่นอน”ทงเฮกรฟัดกระเฟียดล้มตัวลงนอนข้างๆคิบอม ...เตียงก็ใหญ่แต่ทำไมพอไปนอนแล้วมันดูเล็กวะ...
“เฮ้ยยยย!!!!”ร่างสวยร้องลั่นเมื่ออีกคนกระเถิบเข้ามาเอามือมากอดเอวเขาแน่นเลย ร่างเล็กดิ้นอย่างแรงเมื่อโดนกอดแน่นขึ้น
“กอดนิดกอดหน่อยไม่ได้เหรอ”คิบอมกระซิบเสียงแผ่วเบาข้างๆหูทงเฮ
“ไม่!!!!!”ร่างบางหยุดตอบคำถามแล้วดิ้นต่อไป
“เอ้า เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก”คิบอมว่าแล้วยิ่งรัดกอดให้แน่นขึ้นไปอีก
“ฮึ่ยย…”เมื่อรู้ว่ามามีทางที่ไอ้บวมนี่จะปล่อย ทงเฮจึงล้มเลิก...ยอมให้มันกอดสักวันก็ได้วะ ถือเป็นบุญของมันแล้วกันที่ได้กอดคนหล่อๆอย่างฉัน...(สวยมากกว่า)
“คิบอม~…นายพาตัวฉันมาทำไม”ทงเฮถามถึงสิ่งที่สงสัย
“อย่ารู้เลยหน่า นอนเถอะ”คิบอมพูดจบก็กดปิดไฟทั้งห้องที่หัวเตียง แล้วพากันเข้าสู่นิทราไปในที่สุด
เหอๆยาวแต่ไร้สาระ
ทำยังไงอ่ะ ที่เรื่องมันจะไม่กำกวมและไม่เดินเรื่องเร็วไป
แบบรู้สึกนะว่าเรื่องเร็วไป แต่ไม่รู้ว่าจะแก้ยังไงตรงไหนอ่ะ
อ่าน+เม้นท์+โหวต
แค่ 3 อย่างทำได้ไหมค่ะ ผู้อ่านที่น่ารัก
บังเอิญเห่อฟิคใหม่ อัพมันอยู่ได้ทุกวัน
เรื่องอื่นเลยกลายเป็นหมาหัวเน่าเลย
ถ้าเม้นท์มันขึ้นก็จะอัพให้เร็วขึ้นนะ
Be
ความคิดเห็น