คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 ฉันไม่ใช่แม่แก!!!
บ้านฮีชอลและชีวอน
“เดี๋ยวแกคังอิน ไปนอนที่ห้องรับรอง ฮยอกแจวันนี้หนูนอนกับพ่อไปก่อนนะลูกนะ แม่จะไปนอนเป็นเพื่อนทงเฮ ลูกคงเข้าใจแม่นะ”ฮีชอลลูหัวลูกฮยอกเบาๆและฮยอกแจก็พยักหน้าแปลว่าเข้าใจ ฮีชอลจึงพาทงเฮไปนอนห้องของฮยอกแจ และทุกคนก็แยกย้ายเข้าห้องนอนของตัวเอง
“หนูทงเฮอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเป็นชุดนี้น้ะจ๊ะเดี๋ยวน้าจะไปอาบน้ำข้างล่าง” ฮีชอลวางชุดนอนของฮยอกแจที่ไปยืมลูกตัวเองมาข้างๆผ้าขนหนู ทงเฮพยักหน้า ฮีชอลจึงลงไปข้างล่างเพื่ออาบน้ำ
ฮีชอลที่อาบน้ำอยู่ก็กระวนกระวายใจเพราะไม่อยากให้คังอินแต่งงานใหม่ กลัวว่าแม่ที่จะมาเป็นแม่เลี้ยงทงเฮจะใจร้ายเหมือนในละครทั่วไปที่มีให้เห็นกันประจำ ยิ่งถ้าคังอินเอายัยจากริอินนั่นมาเป็นเมียใหม่ ทงเฮต้องโดนทิ้งแน่ๆเลย ใครๆก็ดูออกมายัยเนี่ยทำดีเอาดาบหน้าลับหลังเกลียดชังยิ่งกว่าอะไร
ฮีชอลที่อาบน้ำหรือจะเรียกว่าวิ่งผ่านน้ำก็ได้ ต้องรีบวิ่งขึ้นห้องของทงเฮเพราะบรรยากาศภายนอกดูมือๆมากกว่าปกติ ลมก็แรง ไม่ได้การล่ะทงเฮจะกลัวหรือเปล่าเนี่ย
“ทงเฮจ้ะ”ฮีชอลที่รีบวิ่งขึ้นมาแถบตายต้องงงเพราะทงเฮนอนส่งยิ้มอยู่บนเตียงมาให้เขา เด็กคนนี้ไม่กลัวเลยหรือไง เขาโตแล้วยังกลัวเลย
“น้าฮีชอลฮะ เมื่อกี้แม่มาส่งทงเฮเข้านอนด้วย”ทงเฮพูด ฮีชอลยืนหน้าซีดก่อนจะเดินไปนอนข้างๆ ทงเฮแล้วลูบหัวทงเฮเบาๆ สายตายังคงจับจ้องไปนอกหน้าต่างที่ลมแรงจนจะกระชากบ้านเข้าที่ใหญ่ขนาดเท่าสนามบิน(เวอร์~ไปแล้ว)ลอยออกจากโลก
“พี่ทึกกี้ พี่ไม่ต้องห่วงนะฮะ ผมจะดูแลทงเฮเอง รวมทั้งดูแลคังอินให้พี่ด้วย แต่ผมก็ไม่รู้นะฮะว่าผมจะสามารถดูแลพวกเขาไปได้นานเท่าไหร่ เพราะจาง ริอินคนนั้นเขาเข้ามาขอคังอินแต่งงานกับเขา ผมว่าเจ้าคังอินมันต้องใจอ่อนแน่เลย มันคงจะคิดแค่ไม่อยากให้ทงเฮกำพร้าแม่เลยต้องหาแม่ใหม่ แต่พี่ไม่ต้องห่วง ถ้ายัยนั่นมันทำร้ายทงเฮผมจะพาทงเฮมาอยู่กับผมแทน”ฮีชอลบอกจากนั้นลมก็เริ่มสงบ เมฆแยกตัวออกจากกัน แสงจันทร์ก็เริ่มสาดส่องได้เต็มที่
“น้าฮีชอลบ่นอะไรนะฮะ”ทงเฮถามน้อยๆเขาง่วงเต็มทีแล้ว แต่นิสัยอยากรุ้ยังคงอยุ่
“น้ากำลังฝึกร้องเพลงกล่อมให้หนูฟังไงจ้ะ แต่ท่าว่าจะล่ม”ฮีชอลยิ้มบางไปให้แต่ทงเฮกลับรู้สึกอ่อนโยนและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“นั่นสิฮะ ไม่มีใครร้องเพลงกล่อมเด็กได้ดีเท่าม๊าทึกกี้อีกแล้วหล่ะฮะ”ทงเฮหัวเราะคิกคักกับฮีชอล
“ไปๆนอนได้แล้วหล่ะ”ฮีชอลก็นอนหลับพร้อมหลานตัวน้อยๆไปเลย แต่ถ้าเขายังไม่หลับไปตอนนั้น เขาคงได้ยินเสียงๆหนึ่งแล้วหล่ะ
...ขอบคุณนะฮีชอล...
“ทงเฮบอกลาคุณอา คุณน้าเร็ว”คังอินบอก เมื่อถึงเวลาที่เขาทั้งสองควรกลับบ้านกันแล้ว
“ทงเฮกลับบ้านก่อนนะฮะคุณอา คุณน้า ฮยอกแจเดี๋ยวจะมาเลนด้วยใหม่นะ”ทงเฮบอก ฮีชอล ชีวอนมองดูเด็กน้อยคนนี้ด้วยความเอ็นดู ส่วนฮยอกแจเดินไปกอดทงเฮ
“บ๊าย บาย อย่าลืมมาหากันบ้างนะทงเฮ”ฮยอกแจโบกมือเล็กๆนั่นให้ทงเฮ แล้วสองพ่อลูกก็ขับรถกันกลับบ้าน
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าฮีชอล”~ชีวอนถามด้วยความเป็นห่วงเนื่องจากเห็นว่าภรรยาที่ตนรักมีแววตาหมองยังไงก็ไม่รู้
“ฉันกลัวว่าสิ่งที่ฉันคิดมันจะเป็นจริงขึ้นมาน่ะสิ”ฮีชอลบอก ร็สึกที่แรงบีบที่มือ ฮยอกแจนั่นเองที่บีบมือให้กำลงัใจเข้าฮีชอลจึงอุ้ทลูกตัวเองมาหอมแก้มฟอดใหญ่
“อดีตคือตัวเป็นตัวตาย ปัจจจุบันคือผลของอดีต อนาคตคือผลของปัจจุบัน ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ”ชีวอนบอกแล้วหอมแก้มฮีชอลไปทีนึง
“ฮยอกแจลูกดูสิ พ่อเขาจะล้างสมองแม่อีกแล้ว”ฮีชอลวางลูกน้อยลงที่พื้นแล้วฟ้องลูกใหญ่เลย (ใครแม่ ใครลูกกันแน่)
“แม่มีสมองให้ล้างด้วยเหรอฮะ”~ฮยอกแจพูดแล้ววิ่งหนีไปพร้อมกับชีวอนปล่อยให้คนคิดช้ายืนคิดอยู่
“ลูกว่าแม่ไม่มีสมองเหรอ โดนดีแน่ทั้งพ่อทั้งลูกเลย”ว่าแล้วก็รีบวิ่งไล่พ่อลูกตัวดีนั่น วันนี้แหละทั้งพ่อลูกต้องนอนนอกบ้าน!!!!!!
บ้านคังอิน
ตอน 3 ทุ่ม
“วันนี้ลูกนอนคนเดียวก่อนนะ”คังอินบอกเพราะวันนี้เป็นนวันแรกที่เขาจะอยู่กับจากริอิน และเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะอยุ่ที่บ้านหลังนี้เพราะพรุ่งนี้เขาจะย้ายไปอยู่ที่บ้านริอินด้วยเหตุผลที่ว่าน่าจะไปไหนมาไหนสะดวกกว่าบ้านคังอิน
“ฮะ พ่อ”ทงเฮพูดแล้วพอคังอินเดินออกไปทงเฮก็น้ำตาไหลพราก
‘พ่อไม่รักแม่แล้วเหรอฮะ ถึงได้หาแม่ใหม่มาให้ทงเฮ แม่ฮะแม่อยู่ไหนน่ะ ทงเฮคิดถึงแม่จังเลย แม่มาหาทงเฮหน่อยได้ไหมฮะ’
“แม่อยู่นี้แล้วลูก ไม่ต้องกลัวนะ” แต่เป็นเพราะว่าฤทธิ์จของอีทีกยังไม่แรงกล้าพอที่จะส่งให้ทงเฮได้ยินแต่อีกไม่นาน เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะมีฤทธิ์ที่จะออกมาให้ทงเฮเห็นให้ได้ไม่ว่านานแค่ไหรอีทึกก็จะรอ
แล้วจู่ๆฝนก็ตกหนักทั้งๆที่เมื่อกี้ยังไม่มีเมฆหนาขนาดนี้เลย คังอินกลัว่าลูกจะกลัวเลยจะลุกจากเตียงไปปลอบแต่ริอินห้ามเขาไว้
“ฉันไปดูเองค่ะ”ริอินบอกแล้วคว้าเสื้อคลุมมาสวมเดินไปที่ห้องของทงเฮทันที
“นี่แกยังไม่นอนอีกหรือไง”ริอินเปิดไฟก็พบกับตาใสๆของทงเฮนั้นยังไม่ปิดหนำซ้ำยังร้องไห้อีกต่างหาก
“ ฮึกๆ..ทงเฮกลัว..ฮือ..แม่ปลอบทงเฮหน่อยได้ไหมฮะ”ทงเฮที่จำได้ว่าริอินเคยให้เรียกเธอว่าแม่จึงเรียกริอินด้วยน้ำเสียงห่อเหี่ยว
“แกไม่ต้องเรียกฉันว่าแม่ เพราะฉันไม่ใช่แม่แก!!!! แล้วทีนี้ก่อนนอนได้แล้ว หยุดร้องไห้ซักทีรำคาญ” ริอินตวามเสียงใส่ทงเฮจนทำให้ทงเฮยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ริอินกระชากตัวทงเฮขึ้นมาจากเตียง แล้วเขย่าอย่างแรง
“บอกว่าอย่าร้องไห้ไงไม่ได้ยินรึไง นอนสิ! หลับสิ!”ริอินกดตัวทงเฮลงกับที่นอน ทงเฮที่ไม่รู้ว่าเกิดอะรึ้นกับริอินที่เมื่อวันก่อนยังพูดดีๆกับเขาอยู่เลย
“ฮึกๆ...ฮือๆๆๆๆๆ..”ทงเฮร้อไห้หนักมากจนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาจากตากลมโตนั่นอยู่แล้ว
“บอกให้เงียบไง แล้วก็ต่อจากนี้ไปห้ามไปที่ห้องพ่อแกตอนดึกๆอีกนะ เข้าใจไหม"ริอินใช้นิ้วชี้ดันหัวเล็กของทงเฮแล้วเดินไปปิดไฟก่อนออกจากห้องทงเฮไป
“ม๊าทึกฮะ ม๊าอยู่ไหน ช่วยทงเฮด้วย ฮึกๆๆ..ฮือ”ทงเฮนอนร้องไห้อยู่สักพักก็หลับไป
“จาง ริอินเธอแน่มากนะที่กล้าทำร้ายลูกฉัน จำเอาไว้ว่าอย่ามากำแหงกับลูกฉัน” เสียงของอัทึกที่ลอยมาตามลมเข้าหูของริอินพอดีทำให้เธอหวาดกลัวมากและบรรยากาศตอนนี้ที่มีลมแรงพัดเข้ามาในบ้านทั้งที่หน้าต่างทุกบานปิดสนิท
กรอบรูปของริอินที่เอามาเปลี่ยนแทนรูปอีกทึกตกลงมาจากผนัง กระจกที่ใส่ไว้กับรูปก็แตกละเอียด ริอินรีบวิ่งกลับไปให้ถึงห้องโดยเร็วที่สุดระหว่างทางรูปทุกรูปที่เธอเอารูปเธอมาใส่แทนอีทึกไม่ว่าจะที่ผนัง บนเคาท์เตอร์ โต๊ะรับแขกก็ตกลงมากระจกที่รูปก็แตกละเอียดเหมือนกันหมด
หญิงสาวรีบสาวเท้าให้ถึงห้องโดยเร็วที่สุด พอถึงห้องเธอเข้าไปในห้องล็อคประตูอย่างหนาแน่น และขึ้นบนเตียงคลุมโปงนอนทันที คังอินที่งงกับหญิงสาวที่นอนข้างๆตนก็หลับไปด้วยความสงสัยว่าทำไมเธอถึงกลับมาด้วยแววตาตื่นตระหนกแบบนี้
เป็นไงบ้างค่ะ ตอนที่สามถูกใจไหมเอ่ย
เข้ามาอ่านแล้วก็อย่าเพิ่งผ่านไปน้ะ
แวะเม้นท์ให้สักนิดก็ยังดี
Nan sujU
ความคิดเห็น