คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : {SF1} กำลังใจจากคนใกล้ตัว
Couple kihae (feat. donghae’s mother)
Rate PG-13(มั้ง)
Author omdog
Note คลิกแล้วก็อ่านด้วยแล้วกันนะ^_____^
Donghae’s talk
ในทุกๆวันที่ผมใช้ชีวิตอยู่ ผมยังคงอยู่โดยที่ผมไม่รู้ว่าขะอยู่เพื่อใครนอกจากพ่อแม่ ซึ่งตอนนี้พ่อก็ได้ทิ้งผมกับพี่ทงฮวาไว้กับแม่ ผมทิ้งพวกเราไปอย่างไม่รอให้พวกเราได้ตอบแทนอะไรท่านเลย ผมเสียใจจริงๆที่ไม่มีโอกาสได้ตอบแทนอะไรพ่อมากมายเท่าที่ควร
“แค่ลูกสองคนเกิดมา พ่อเขาก็มีความสุขมากแล้วล่ะ”
นี่คือคำที่แม่คอยแต่จะพูดปลอบใจพวกเราสองคนพี่น้องเมื่อท่านเห็นน้ำใสๆไหลจากดวงตาของเรา ขนาดพี่ทงฮวาที่ไม่เคยร้องไห้ ตอนนี้แหละครับที่พี่เขาร้องไห้ออกมา ทั้งๆที่แค่ก่อนพี่ทงฮวาเขาบอกเองว่า ผู้ชายร้องไห้ได้ที่ไหนกัน หน้าอายจะตายไป
“ไหนพี่บอกว่าผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ไง อายที่จะให้คนอื่นเห็นน้ำตาไม่ใช่เหรอ”
คำถามที่ผมจะถามพี่ทงฮวาทุกครั้งเมื่อพี่เขาร้องไห้ ตอนไปเยี่ยมพ่อที่หลุมศพทุกๆวันอาทิตย์ คำตอบที่ผมได้มันมาก็จะเหมือนกันทุกครั้ง
“วันนี้พี่หน้าด้าน พี่ร้องได้”
แล้ววันวานก็ผ่านไป ผมอยู่โดยไม่รู้ว่าจะทำอะไร เรียนๆไป พอเรียนจบก็ทำงาน แต่ตอนนี้พี่ทงฮวาได้เป็นหมอแล้วนะ^^ เงินเดือนของพี่เขาพอที่จะเลี้ยงทั้งครอบครัวโดยไม่ต้องมีเงินมาเสริม แต่ผมก็ยังอยากจะทำงาน แต่ดันโดนต่อต้าน
“พี่ไม่อยากให้ใครเห็นน้องพี่ พี่หวง!!!”
“แม่ก็ไม่อยากให้ใครมาจีบลูกสาวแม่เหมือนกันนะ ถ้าไปทำงานลูกต้องมีผู้ชายมาจีบเยอะแน่ๆเลย”
“นั่นสิแม่ถ้าด๊องมันไปทำงานในที่ๆมีคนเยอะๆนะ เราก็ต้องคัดสรรใหญ่แน่เลย”
“พอเลยนะทั้งแม่ทั้งพี่เลย ด๊องเป็นผู้ชายนะ”
นั่นแหละฮะ พี่กับแม่ผม ชอบหาว่าผมเป็นผู้หญิงอยู่เรื่อยเลย ผมไม่อบเลยนะ ที่จะมีคนมาว่าผมสวยเหมือนผู้หญิง ผมก็แค่หน้าหวาน รูปร่างผอมบาง แขนบางอ้อนแอ้น ปากแดง แค่นั้นเองอ่ะ(นั่นแหละ ผู้หญิงเลย)
จนมาวันหนึ่งผมได้ไปโรงพยาบาลที่พี่ทงฮวาทำงานอยู่ ผมขอพี่เขาตามไปเองแหละ ถึงเขาจะคัดค้านแต่ผมมาแอบอยู่บนเบาะหลังแบบที่พี่ทงฮวาไม่รู้ พี่เขามารู้อีกทีก็ถึงโรงพยาบาลที่ผมเดินลงมาด้วยนั่นแหละ
“แกจะมาทำไมเนี่ยไอ้ปลาบ้า”
“ผมอยากมาเปิดหูเปิดตาบ้าง ทำไมอ่ะ พี่แอบซ้อนสาวไว้หรือไง”
“สาวบ้าสาวบออะไร มีแต่พยาบาลหน้าโหด มีประสบการณ์อายุมากกว่าแม่แกอีก”
“แม่ผมก็แม่พี่นั่นแหละ”
“เออๆ”
พี่ทงฮวาพาผมมานั่งรอที่ห้องทำงานของพี่เขา และก็ผมก็ได้รู้ว่าพี่ทงอวาไม่ได้ทำงานที่ห้องนี้คนเดียวแต่ มีอีกคนทำงานด้วยวันนี้เข้าออกเวรไปแล้วล่ะครับ เห็นที่ป้านตรงบอร์ดในห้อง ว่าออกเวรไปแล้ว คนอะไรก็ไม่รู้แก้มบวมยังกะอมข้าวไว้กินทั้งวันงั้นแหละ ชื่ออะไรนะเนี่ย คิม คิบวม เอ้ย! คิม คิบอม
“เอาหล่ะแกนั่งนี่ดีๆนะ จำพี่อึนฮเยทีอยู่ห้องตรงข้ามได้ใช่ไหม มีอะไรก็ถามพี่เขาแล้วกันนะ”
พี่ทงฮวาพูดแล้วเดินไปเข้าเวรตรวจคนไข้ต่อจากหมอคิบงคิบอมอะไรนั่นน่ะ แล้วยังสั่งไว้ว่าถ้ามีผู้ชายแก้มป่องๆ ไว้หนวก เซอร์หน่อยก็ไม่ต้องตกใจ จะไม่ให้ตกใจได้ไงอ่ะ สภาพแบบนั้นที่จินตนาการตาไปน่ะ ยังกะโจรฆ่าข่มขืนเลยนะนั่น
ผลั่ก
“เฮ้ย เธอเป็นใครน่ะ”
จู่ๆก็มีผู้ชายเซอร์ๆ วิ่งพรวดพราดเข้ามาแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผมอยู่ในห้อง ยังมาเรียกผมว่าเธออีกแหนะ ฉันผู้ชายนะยะ เฮ้ย!!!ไม่ใช่ ฉันผู้ชายนะเว้ย!!!
“อ้ากก โจรฆ่าข่มขืน พี่อึนฮเยช่วยด๊องด้วย”
ผมตะโกนเรียกพี่อึนฮเยดังลั่นเลย ก็พี่ทงฮวาสั่งว่าถ้ามีอะไรเรียกพี่อึนฮเยได้นี่นา และตอนนี้ก็มีแล้วด้วย โจรบ้ากามบุกห้องหมอ ไอ้โจรบ้านี่ต้องเกย์แน่ๆเลย นี่มันห้องหมอผู้ชายโว้ย
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ น้องด๊อง อ้าวหมอคิบอม สวัสดีค่ะ ไม่มีอะรนี่นา งั้นพี่ไปก่อนนะ มีงานต้องส่งเร่งด่วนเลยด้วย”
พี่อึนฮเยเรียกไอ้บ้านี่ว่าหมอคิบอมงั้นเหรอ โธ่ ก็แค่แก้มป่ง ไว้หนวด หัวเซอร์ๆ เหมือนหมอคิบอมแค่นั้นเอง เฮ้ย หมอคิบอม ตายละวา กูงานเข้าแล้วววว...
“ได้ยินยัง?”
ไอ้หมอบ้านั่นพูดใครจะไปรู้ละ ว่าเขาคือหมอคิบอมแก้มบวมอะไรนั่น ไม่มีป้ายชื่อ แล้วยังไม่ใส่ชุดกราวด์ของหมออีกด้วย ต่อให้คนฉลาดขนาดไหนก็ไม้รู้หรอกว่าไอ้บวมเนี่ยคือหมอ หน้าตาพี่แกเล่นหื่นซะขนาดน้านนน คนไข้ทนได้ไงวะเนี่ย (หมอหล่อขนาดนี้ เจ้บแต่ไหนก็ยอม)
“ได้ยินแล้ว ก็นายไม่ยอมใส่ชุดหมอ ใครจะไปตรัสรู้เล่าว่านายคือหมอ”
ผมก็ว่าเขาไป แต่เขาไม่สนใจเดินชนผมเซไปนิดนึง เขาเดินตรงไปยังโต๊ะที่ไม่ใช่โต๊ะโต๊ะของพี่ทงฮวา พูดง่ายๆนะครับ โต๊ะของตาบ้าบวมนั่น
“นายมาทำอะไรอ่ะ”
ผมถามออกไปอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่ก็โดน่าหน้าหงายมาเลยเจ็บใจมากเลย ตาบ้านั่น เคยเรียนมารยาททางสังคมาหรือเปล่า
“จะรู้ไปทำไม”
นั่นแหละครับทำให้ผมไม่พูดอะไรอีกเลย พูดไปเดี๋ยวก็โดนว่ากลับมาอีกคราวหน้าคงว่าหนักกว่านี้อีกมั้ง
แต่ใครจะรู้ล่ะครับว่านั่นคือการเริ่มต้นความรักของผมกับคิบอม เอ..ถ้าให้ถูกต้องเรียกพี่คิบอมสินะ^///^ หลังจากวันนั้นผมก็ขอไปโรงพยาบาลกับพี่ทงฮวาบ่อยขึ้นเพื่อจะไปหาพี่คิบอม ส่วนพี่ทงฮวาก็บ่นๆว่าพี่คิบอมชอบแลกเวรกับเขาเพื่ออะไร มีแค่ผมกับคิบอม หรือจะใช้คำว่าเราก็ได้รู้เท่านั้นแหละครับ
“ฉันไม่นึกเลยนะแม่ ว่าไอ้คู่กัดสองคนนี่จะรักกันได้”
พี่ทงฮวาชอบพูดกับแม่บ่อย เมื่อคิบอมมาทานข้าวที่บ้านผม ส่วนแม่ก็ปลื้มลูกเขยคนนี้มากเลยเพราะอะไรน่ะเหรอครับ ก็ไอ้ลูกเขยของแม่ผมมันเอาใจเก่งครับ มาหาทีไรมีของติดไม้ติดมือมาให้แม่ผมทุกทีเลย
“หนุ่มสาวก็อย่างนี้แหละลูก อย่าไปแซวนักสิ ด๊องหน้าแดงหมดแล้ว”
-/////-
แม่ก็ยังจะพูดอีก รู้ทั้งรู้ว่าลูกคนนี้หน้าแดงไปไหนต่อไหน แม่ยังแซวเล่นกับพี่ทงอวอีกแน่ะ ส่วนพี่คิบอมบ้านั่นก็นั่งอมยิ้มทุกที ไม่เห็นเหรอไงว่าแม่กำลังแซวด๊องอยู่ไม่ยอมช่วยบ้างเลย
และแล้ววันนี้ผมก็มาให้กำลังใจพี่คิบอมทำงานด้วยครับ ถ้าพี่คิบอมทำงานบริษัทนะ ป่านนี้ผมได้เป็นเลขาในห้องไปแล้ว
“ด๊องครับวันนี้ด๊องกลับไปกับพี่ทงฮวาได้มั้ยครับ”
พี่คิบอมลุกจากโต๊ะทำงานมาหาผมที่นั่งอานหนังสืออยู่ แล้วก้มลงหอมแก้มผมฟอดใหญ่เลย โอย~ แก้มผมจะช้ำไหมเนี่ย เดี๋ยวผมหอมแก้มพี่คิบอมคืนเลยดีไหม
“ทำไมล่ะ พี่บอม ถ้าจะให้กลับกับพี่ทงฮวาคงไม่ทันแล้วล่ะพี่ทงฮวากลับบ้านไปแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวผมโทรให้ไอ้ทงฮวามารับก็ได้นะ”
Kibum’s talk
เฮ้อ... ผมล่ะไม่อยากให้ทงเฮที่น่ารักของผมกลับคนเดียวเลยใจจริงผมก็อยากไปส่งนะ แต่วันนี้มีประชุมสำคัญซะด้วย หนีก็ไม่ได้และมันอาจจะสำคัยต่อหน้าที่การงานของผมด้วย
“งั้นเดี๋ยวด๊องกลับเองก็ได้นะครับ พี่คิบอมไม่ต้องห่วงด๊องเก่งจะตาย”
ทงเฮที่ก็รู้ว่าผมมีธุระต้องทำจึงเอ่ยปากบอกเองว่าจะกลับเองๆ โดยที่เขาอาจจะงอนผมอยู่ลึกๆก็ได้ แต่ผมก็เครียดนะ ตั้งแต่ยังไม่ได้คบกับจนจะแต่งงานกันแล้วผมยังไม่เคยละเลยหน้าที่ไปส่งเจ้าตัวเล็กตรงหน้านี่เลย
“โอเครับๆ คนสวยฟอด~”
และก็ตามเดินผมก้มลงไปหอมแก้มเขาอีกรอบ แต่คราวนี้เปลี่ยนเป็นอีกด้านแทน ผมเดินไปส่ง ทงเฮถึงรถแท็กซี่เลยครับ ผมหวังแค่ว่าทงเฮจะกลับถึงบ้านโดยปลอดภัย
หลังจากไปส่งทงเฮเสร็จ ผมก็ขึ้นมาประชุมตั้ง 4-5ชั่วโมงแน่ะกว่าจะเสร็จ แต่ก็คุ้มครับที่เข้าประชุมเพราะผมได้ประกาศให้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้าแพทย์ตึกศัลยกรรมครับ ผมดีใจแทบตายแน่ะ ต้องโทรบอกด๊องซะแล้ว
‘129 สายที่ไม่ได้รับ’
‘1 ข้อความเสียงที่ฝากไว้’
ผมเลือกที่จะเปิดดูว่ามีใครโทรมา บ้าง ทงเฮ 9 สาย ทงฮวา 60 สาย แม่ยาย 60 สาย เกิดอะไรขึ้นหน่ะทำไมถึงกระหน่ำโทรกันขนาดนี้ ไอ้ทงฮวาก้รู้นี่นาว่าถ้ผมเข้าประชุม จะปิดโทรศัพท์ทุกครั้ง
“ฮัลโหล ทงฮวาโทรมาไมวะ”
ในเมื่อผมโทรหาทงเฮไม่ติด ก็เลยโทรหาทงฮวาแทน และมันก็ติดจนได้เมื่อพยายามดทรมา 10 ครั้งเป็นอย่างต่ำ พอโทรติดปุ๊บมันก็ด่าผมใหญ่เลยครับ
(ไอ้เชี่ย มึงหาหายหัวไปไหนมาวะ ไอ้ควายทำไมมึงปล่อยให้ทงเฮกลับบ้านคนเดียว ไอ้ห่านี่ ถ้าติดประชุมก็โทรมาบอกกูสิวะ กูจะได้ไปรับทงเฮ)
“แล้วมึงด่ากูทำไมเป็นชุดๆเนี่ยวะ”
(มึงไม่รู้หรือไง ว่าด๊องมันโดนไอ้คนขับแท็กซี่ข่มขืนแถมยังทำร้ายซะสะบักสะบอมแบบนี้ มึงเดินมาที่ตึก 38 เลยนะเว้ย ห้องฉุกเฉินที่ 3 ด่วนเลยมึง..เฮ้ย ไอ้เชี่ยฟังกูอยู่หรือเปล่า)
ผมหยุดนิ่งทุกการกระทำไปชั่วคราวเลยครับ ด๊องโดนข่มขืนงั้นเหรอทำไมล่ะ ทำไม ผมไม่น่าปล่อยให้ด๊องกลับบ้านคนเดียวเลย ผมน่าจะไปส่งเขาให้ถึงบ้าน ถ้าผมรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ผมคงไม่ปล่อยด๊องไปทุกวินาทีเลย
“เอ่อ หมอคิบอมค่ะ หมอทงฮวาให้ฉันมาพาคุณไปที่ห้องฉุกเฉินค่ะ”
คงเพราะผมเอาแต่โทษตัวเองอยู่ในห้องทำงานโดยลืมไปว่าทงฮวาเรียกผมไป จนต้องให้พยาบาลที่ประจำตึกมาตามผม
“อ่ะ ครับ”
ผมรีบเดินไปทันทีที่พยาบาลมาตาม ตลอดเวลาที่รู้เรื่องผมรู้สึกว่าผมเลื่อนลอย ผมเดินมาถึงห้องฉุกเฉินตั้งแต่เมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย จนไอ้ทงฮวาเข้ามากระชากคอเสื้อผมนั่นแหละ ผมถึงได้สติกลับมา
“มึงไปทำห่าอะไรมา รู้มั้ยกูรอมึงตั้งนาน”
“ด๊องเข้าไปนานยังวะ”
ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรในคำพูดของทงฮวาตอนนีผมสนใจคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินมากกว่า ที่จะสนใจอย่างอื่น ด๊อง...พี่ขอโทษนะ
“นานแล้วล่ะ นั่นไงหมออกมาแล้ว”
“หมอครับ ทงเฮเป็นยังไงบ้างครับ ด๊องเป็นยังไงบ้าง”
ผมเข้าไปเขย่าตัวหมอที่ดูแลทงเฮทันที อย่างแรงจนทงอวาต้องเข้ามายื้อตัวผมออกจากหมอ
“หมอถามอะไรก็ไม่ตอบหรอกนะครับ แต่พออึนฮเยเข้าเขามาถามแค่นั้นแหละ คุณทงเฮก็เล่ามาหมดแล้วก็กอดอึนฮเยร้องไห้โฮอยู่ครับ ส่วนเรื่องบาดแผลหมอก็ทำแผลให้แล้วนะ
หมออยากจะบอกว่าร่างกายของคุณทงเฮที่เจอเรื่องร้ายๆมาสมองอาจจะสั่งปิดกั้นตัวเอง ก็แล้วแต่ว่าจะมีกำลังใจมากแค่ไหนนะครับ
ส่วนตรงช่องทางนั้นก็ฉีกขาดออกจากันอย่างน่ากลัว ตาหากได้รับการดุแลที่ถูกต้องมันก็จะสมานตัวมันเองนะครับ”
หมอพูดจบก็เดินออกไป ผมแทบขาดใจอยู่ตรงนั้น ทำไมคนดีๆอย่างด๊องต้องมาเจอเรื่องร้ายๆอย่างนี้ด้วย
“มึงเข้าไปดูทงเฮเหอะวะ เดี๋ยวกูไปหาแม่ที่โรงพักซะหน่อย แม่กูไปแจ้งความกับยุนโฮ เดี๋ยวกูจะตามไป มึงเข้าไปดูทงเฮให้ด้วย อ้าว ไอ้เชี่ยเสือกไม่รอให้กูพูดจบก่อน”
ถึงเสียงที่ทงฮวาจะด่าผมนั้นมันดังมาก แต่มันก็ดังไม่เท่าเสียงร้องไห้ของทงเฮ คำด่าของทงฮวายังเจ็บไม่เท่ากับสภาพของทงเอที่ผมเห็นนะตอนนี้
ปากสีแดงที่คอยแต่จะบ่นนู่นบ่นนี่ มันช้ำปริแตกซะจนน่ากลัว
แก้มขาวอมชมพูที่คอยจะเขินอายเวลาผมหยอดคำหวาน ตอนนี้ปรากฏรอยยนิ้ว5นิ้วอย่างชัดเจน
ตาหวานโตสีชาดวงนั้นที่คอยแต่จะมองผมอย่างห่วงใย มันแดงกล่ำอย่างมาก
ลำคอขาวหอมที่ผมเคยก้มลงสูดความหอม บัดนี้มันมีแต่รอยฟกช้ำเขียวไปทั่ว
เพียงแค่นี้ คนอย่างผมที่พบเจอศพมามากมายแต่ไม่เคยกลัว กลับหมดเรี่ยวแรงที่จะยืน แต่ผมก็ยังคงประคองร่างตัวเองเดินเข้าไปสวมกอดทงเฮแทนอึนฮเยที่เดินสวนออกไป
“ไม่นะ!!! ฮือๆๆปล่อยฉันนะ”
“ด๊องนี่ผมเอง พี่คิบอมของน้องด๊องไง”
เมื่อผมเข้าไปสวนกอดทงเฮ ผมก็ได้รับการผลักไสกลับมา ผมพยายามกอดปลอบลูบหัวทำทุกวิถีทางที่จะทำให้ทงเฮหายกังวลได้ กว่าจะทำให้ทงเอเลิกผลักไสผมก็นานพอควรอยู่เหมือนกัน
“พี่คิบอม ฮึกๆๆ ช่วยด๊องด้วย ฮือๆๆๆๆ ไอ้บ้านั่น อึ่กๆ..มันทำร้ายด๊องมัน..มัน อ๊บ”
และเมื่อผมไม่อยากให้ทงเฮพูดอะไรที่มันทำร้ายจิตใจของทั้งผมและตัวทงเฮเอง ผมจึงจัดการปิดริมฝีปากช้ำนั่นอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยนที่สุด ลิ้นของเราที่เกี่ยวพันกันนั้นแสดงได้ถึงว่าทงเอไม่กลัวผมแล้ว ทงเอรู้แล้วว่าผมคือพี่คิบอมขอเขาไม่ใช่ไอ้โจรใจชั่วนั่น
“อื้ม..”
มือของทงเฮที่คล้องคอผมอยู่เริ่มออกแรงทุบหลังผม นั่นคือสัญญาณที่ทำให้ผมรู้ว่าอากาศหายใจของเราจะหมด
“ทงเฮควรจะจำแต่เรื่องดีๆนะ แต่พี่ไม่ได้บังคับให้ทงเฮลืมเรื่องเลวร้ายนั้นให้ได้ พี่แค่อยากจะให้ทงเฮเก็บความทรงจำที่เลวร้ายไว้ก้นบึ้งชองความทรงจำและเราะจะไม่พูดถึงมันอีก สัญญากันนะ“
ผมยื่นนิ้วก้อยไปแสดงว่าอยากจะสัญญาจริงๆ ส่วนทงเฮก็ยื่นนิ้วก้อนมาเกี่ยวกันเอาไว้ ผมจะสัญญาด้วยชีวิตว่าจะรักและดูแลทงเฮตลอดไปและจะไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก
“ทงเฮสัญญา พี่คิบอมต้องทำให้ได้ด้วยนะ”
เมื่อผมเห็นว่าทงเฮที่น่ารักของผมยิ้มได้ผมก็ดีใจแล้วล่ะ ชั่วชีวิตนี้ผมจะไม่ขออะไรนอกจากรอยยิ้มที่สวยงามของทงเฮ คนที่ผมจะรักตลอดไป ชั่วชีวิต...
กลับมาสู่ปัจจุบัน
“พี่คิบอมฮะ เมื่อไหร่จะกลับซักที ผมกับอินชอลหัวจะงับบ้านทั้งหลังได้แล้วนะ”
ไม่ใช่เสียงของใครหรอกครับที่ดังลอดผ่านโทรศัพท์มา เสียงเจ้าตัวยุ่งน้อยๆของผมไง อี ทงเฮ ส่วยอินฮวานที่เขาพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ลูกชายของไอ้ทงฮวากับวางเช่อ วางเช่อภรรยาของไอ้ทงฮวาเป็นคนจีนน่ะครับ แต่พูดเกาหลีเก่งนะครับ (เก่งกว่าฮันคยองอีกมั้ง)
((นี่ผมกำลังขับรถกลับแล้วล่ะครับ เดี่ยวผมรีบไปนะ))
“กำลังขับรถเหรอ พี่คิบอมไม่ต้องรีบมานะ เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุ งั้นด๊องวางสายก่อนนะฮะ”
เจ้าตัวยุ่งของผมเจรจาจบก็วางสายโทรศัพท์ไปเลยโดยที่ไม่รู้เลยว่าผมถึงบ้านแล้ว แฟนใครก็ไม่รู้น่ารักน่ากอดชะมัดเลย
“อ้าว อาด๊องฮะ อาคิบอมมานู่นแล้ว”
อินชอลทำเสียแผนอีกตามเคย เมื่อผมกะจะย่องมาทำให้ทงเฮตกใจเล่นซะหน่อย แต่ก็นะไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยังอยู่คู่กับด๊องอีกนาน
“พี่คิบอมเหาะมาเหรอไงเนี่ย เร็วชะมัดเลย”
ทงเฮถามเสียงหวาน เพราะเป็นแบบนี้แหละ ผมถึงเลิกรักเจ้าซนใหญ่(อินชอลคือเจ้าวนเล็ก) ไม่ได้เลยเสียทีนึง เรียกว่ารักมากขึ้นๆทุกวันเลยก็ได้
“อ่า..มาให้กอดหน่อยสิ ทั้งอาหลานเลยมาเร็ว”
ผมอ้าแขนเตรียมรับอ้อมกอดของซนใหญ่และซนเล็กที่วิ่งแข่งกันมากอดผม นี่คือกิจวัตรประจำวันของผมครับ ไปทำงานกลับมาก็กอดเจ้าซนสองคนนี่ทุกวันครับ
“อาทิตย์พ่อทงฮวาไปเที่ยวกับแม่วางๆเพราะฉะนั้นอินอวานจะมาอยู่ด้วยนะฮะ อาคิบอม อาด๊อง”
เจ้าพี่เขยตัวแสบ.. เอาลูกมาขวางกั้น แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ให้อินชอลไปนอนอีกห้องหนึ่งก็ได้ นอนห้องทงฮวาก็ได้นี่นา
“พี่คิบอมให้อินชอลนอนห้องเดียวกับเรานะ นะ นะ”
เอาล่ะสิ ด๊องผมขอร้องมีหรือที่ผมจะปฏิเสธและวันนี้ผมก็อดกินปลาตัวนี้ไปโดยปริยาย
Jen ny
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อันนี้อุ้มเอามาแก้ขัดเรื่องมือนายที่ยังไม่ได้เพิ่มตอนใหม่
สนุกไม่สนุกก็อ่านกันก่อนนะ
ถ้าสนุกก็เม้นท์ด้วยนะจะได้มีกำลังใจ
ความคิดเห็น