อามาเทียร์ บันทึกโบราณ

ลำดับตอนที่ #4 : หน้าที่ 3 เทศกาลฮัน & ตามจับสองแฝดเจ้าปัญหา

             


          “นะ...นี่มัน..." มิรินอุทานขึ้นมาเมื่อจินเรียกเธอไปพบที่ซอกมุมตึก แล้วพบกับกล่องสีเขียวดำท่าทางดูอันตราย

“กล่องจันทรามาอยู่ที่นี่เอง”จินมองดูกล่องสีเขียวดำที่ดูเหมือนตนกำลังตามหาอยู่

“1 ในสิ่งประดิษฐ์ที่อันตรายของท่านแม่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แถมยังเป็นกล่องจันทราอีก”มิรินหันไปมองจินที่เหมือนจะรู้อะไรอยู่

“กระผมไม่ทราบหรอกครับ แต่ว่าเมื่อตอนวันจันทร์เต็มดวงครั้งก่อนมันได้หายไปครับ กระผมคิดว่าจะตามหาให้เร็วที่สุดก่อนวันนี้แท้ๆ”จินทำสีหน้าเหนื่อยๆ

“แย่แล้วสิ! ให้ท่านพ่อกับท่านแม่ช่วยในเรื่องนี้คงไม่ได้ จินช่วยบอกรายละเอียดเกี่ยวกับกล่องนี้ทีสิค่ะ”มิรินทำหน้าจริงจังกับปัญหาตรงหน้าของตน

           (เพราะเขตอมาเรียลเป็นพื้นที่ปลอดสงคราม เพื่อป้องกันสงครามจึงมีกฎห้ามราชาและราชินีเข้ามายุ่งเกี่ยวในทุกเรื่องที่วุ่นวาย มีหน้าที่แค่คอยดูแลชาวเมืองแค่นั้นก็เพียงพอ)

“ครับ...กล่องจันทราก็ตามที่องค์หญิงรู้ มันจะกลืนกินแสงของพระจันทร์จนเหลือเพียงสีเทา และมันจะไม่เปิดอีกเป็นครั้งที่ 2 แม้คนที่สร้างมันขึ้นมาก็ไม่สามารถเปิดออกได้ และคนที่ควบคุมมันก็ด้วยเช่นกัน แต่ว่า...”จินตัดบทแล้วทำหน้าครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะพูดต่อ “แต่ว่าการจะเปิดระบบของมันคือการสังเวยเลือดของมนุษย์ ถ้าเรานำเลือดของคนที่ให้เลือดมันไปอีกครั้งระบบจะปิดตัวลง พร้อมกับการทำลายตัวเอง”

“ถ้างั้นแค่ตามหาคนที่ให้เลือด...เดี๋ยวสิ! อย่าบอกน่ะว่าคนที่ให้เลือดมันคือสองแฝดเจ้าปัญหานั่นน่ะ!!!”มิรินที่กำลังใช้สมองดันคิดดูก่อนจะตกใจกับสิ่งที่ตัวเองคิด

“ปิ๊งป๊อง! ถูกต้องนะคร้าบบ  เพราะถ้าเป็นเลือดของท่านเซเลน่าหรือโซอี้คงไม่ได้ ต้องเป็นเลือดที่โผล่ออกมาพร้อมกับสองแฝดไมนิลกับเดไลน์เท่านั่นครับ ซึ่งถ้าเรายังช้าอยู่จนพระจันทร์ขึ้น กล่องจะทำงาน ก็จะเปิดไม่ได้อีกเป็นครั้งที่ 2 เพราะสองแฝดพวกนั้นดันออกมาในวันที่แสงจันทร์เต็มดวงไงล่ะครับ”จินทำท่าคนเฉลยคำถามชิงร้อยชิงล้านแบบกวนๆจนมิรินเลิกเป็นห่วงปัญหาที่อยู่ตรงหน้า แล้วมาแก้ไขหัวสมองของจินแทน

“เฮ้อ...เดี๋ยวฉันจะไปบอกกับพวกซาร่าเองค่ะ”มิรินทำท่าเหนื่อยใจ  อีกมือกุมหัวที่เหมือนจะปวดนิดๆ 'ในเวลาเคร่งเครียดยังมีกะจิกกะใจมาเล่นอะไรแบบรายการทีวี' มิรินคิดในใจ

“ฝากด้วยนะครับ ส่วนผมจะไปดูอีก 3 กล่องที่เหลือก่อนนะครับ~~~~~!"ยังไม่ทันจะตามหาพวกซาร่ามิรินก็ได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ทุกข์ร้อนใจของจินดังตามหลังมาอีก

ทางด้านพวกซาร่าที่ตามหาสองแฝดเจ้าปัญหาเจอแล้ว

“หยุดเดี๋ยวนี้น่ะเฟ้ย!!!”โซฟแกว่งดาบที่ใหญ่เกินตัวไปทางด้านสองแฝด แต่ว่าสองแฝดหลบทันซะก่อน แมรี่ที่อยู่แถวๆนั้นจึงโดนลูกหลงไปแทน

“อั่ก!!! ทะ...ทำไมถึงต้องเป็นฉันตลอดเลยฟ่ะ?”แมรี่เริ่มสบถคำเพราะเธอเองก็โดนประตูกระแทกมาแล้ว คราวนี้โดนดาบฟาดใส่ท้องเต็มๆแบบไม่ออมแรงอีก ดีน่ะที่ใส่เวทย์ป้องกันเอาไว้จึงไม่มีรอยแผล

“ขออภัยนะแมรี่!!!”โซฟผู้หยาบกระด้างกล่าวขอโทษก่อนจะไล่ตามสองแฝดบนหลังคาไปพร้อมๆกับซาร่า โดยทิ้งแมรี่รั้งท้ายเอาไว้อย่างนั้น

“แมรี่!!!!!!!!!!!!”ผ่านไปไม่นาน มิรินก็ตามตัวพบเพราะเสียงอึกทึกทำให้หาได้ไม่ยาก

“มิริน? มีอะไรรึป่าว?”แมรี่ลูกท้องบรรเทาความเจ็บที่ค่อยๆหายไป หันมามองมิรินอย่างสงสัย

“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้”

“อย่างนี้นี่เอง งั้นรีบตามเจ้าบ้าโซฟที่บังอาจแกว่งดาบใส่ฉันเถอะ อีกไม่กี่ชั่วโมงพระจันทร์ก็จะขึ้นแล้วด้วย

“อืม!!!”หลังจากรับรู้เรื่องราวเสร็จสับก็รีบกระโดดขึ้นหลังคาไล่ตามไป

“หนอย~~~~~~~~~~~!” ซาร่ายิ่งธนูรัวๆไม่ยั้งแต่สองแฝดเจ้าปัญหากลับหลบได้ซะหมด ทำให้เธออารมณ์เสียมากกว่าเดิม

“แบร่ๆ ยัยซาร่ายิ่งพลาดหมดเลย ฝีมือห่วยชะมัด!” สองแฝดล้อเลียนซาร่าที่อารมณ์เสีย

“ย้ากกกกก!”ได้โอกาสโซฟก็แกว่งดาบใส่ทางด้านหลัง แต่สองแฝดก็หลบได้อีกตามเคย

“โซฟฉันจะจัดการเดไลน์เอง!”ซาร่าแบ่งหน้าที่จัดการสองแฝดเพื่อให้สะดวกมากขึ้น

“โอเค!!!................................ว่าแต่คนไหนคือเดไลน์คนไหนคือไมนิลฟ่ะ”โซฟตะโกนตอบรับไปแต่ก็ชะงักเมื่อมองหาตัวไมนิลที่ตนต้องจัดการ ก็สองแฝดเจ้าปัญหาพวกนี้หน้าตาดันคล้ายเหมือนใช้วิชาแยกร่างเด๊ะๆเลย

“งั้นเราก็รุมเลยล่ะกัน!!!!!!!!!!!!”ซาร่าลืมคิดไป พอโดนโซฟถามก็เปลี่ยนแผนทันที โซฟรับทราบก็กระโจนเข้าไปพร้อมกัน แต่สองแฝดยังคงหลบทันเหมือนเดิม

“ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ ยัยบ้าซาร่าคิดได้โง่สุดๆ แต่เจ้าบ้าโซฟเองก็โง่เหมือนกัน  ฮ่าๆๆๆ อย่ามาตั้งขณะตลกตอนนี้เด้!!!”สองแฝดกอดขอกันพร้อมระเบิดหัวเราะกับแผนเมื่อสักครู่ทำให้ลงไปกลิ้งหัวเราะกับพื้นไม่หยุด ทางด้านซาร่ากับโซฟเองก็อารมณ์เสียมากกว่าเดิม แต่สองแฝดก็ยังหัวเราะต่อไม่สนใจ

“เจ้า!-บ้า!-โซฟ!!!”แมรี่กระโดดถีบเท้าคู่ใส่หัวโซฟจนล้มตึงจนเกือบตกหลังคา

“จะอยู่ฝ่ายไหนกันฟ่ะ!”โซฟตะคอกใส่แมรี่ที่เกือบจะฆ่าตัวเองทางอ้อม

“นายยังแกว่งดาบใส่องค์หญิงเลยน่ะเฟ้ย แต่คำสุภาพที่ต้องมีให้กับองค์หญิงหายไปไหนหมดฟ่ะ!!!!”แมรี่กับโซฟยืนเถียงกันที่อีกหลังคาหนึ่งข้างๆหลังคาที่ซาร่ากับมิรินยืนอยู่

“อย่าเพิ่งเถียงกันสิค่ะ!!! ^*^ ”มิรินทำหน้าลำบากใจกับความอาฆาตแค้นของแมรี่กับนิสัยไม่ยอมแพ้ให้กับใครของโซฟ

แมรี่กับโซฟรีบกระโดดกลับหลังคาที่พวกมิรินยืนอยู่และสุ่มหัวฟังเรื่องทั้งหมด ส่วนสองแฝดไม่มีอะไรทำก็นอนกลิ้งรอเวลาที่อีกหลังคาข้างๆของพวกเขา

“หาว~~~!”ไมนิลหาววอดใหญ่เพราะผ่านมาเกือบครึ่งชัวโมงแล้ว

“เสร็จกันรึยัง(ว่ะ)ครับ?”เดไลน์เองก็ชักจะเริ่มทนไม่ไหวเหมือนกัน

“โอ้!เสร็จแล้ว!เสียเวลากับการทำความเข้าใจนิดหน่อย!”ซาร่ายกคันธนูเตรียมโจมตี

“นั่นมันเพราะพวกเธอรับรู้ช้าเองต่างหากเล่า!”แมรี่ขึ้นเสียงใส่ เพราะกว่าจะอธิบายรู้เรื่องสำหรับสองคนนี้มันช่างยากลำบาก

“ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะ แต่ข้าจะจับเป็นมาละกัน!”โซฟเปลี่ยนดาบขอตนเป็นทวนแทน

“นี้ฉันอุตส่าห์อธิบายตั้งนาน ไม่เข้าใจกันเลยรึไงค่ะ!!!”มิรินตกใจกับคำพูดของโซฟที่ตนคิดว่าเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่ง

ในขณะที่โซฟและซาร่าเปิดศึกกับสองแฝดเรียบร้อยแล้ว มิรินกับแมรี่ก็เหนื่อยจนแทบไม่อยากขยับตัวเสียนี่

“เฮ้อ!”ทั้งคู่ถอนหายใจก่อนจะเข้าร่วมรบด้วย

“ทางนี้ๆ”สองแฝดพูดพลางหนีแบบกวนประสาท

“อยู่เฉยๆสิฟ่ะ!”โซฟที่ตามความเร็วไม่ทันตะโกนสั่งให้หยุดแต่คงไม่มีใครหยุดจับหรอกน่ะ

“แมรี่ !”ซาร่าเห็นโอกาสก็รีบส่งสัญญาณ ทำให้แมรี่กระโจนไปตรงๆพร้อมกับซาร่า สองแฝดยังถูกโซฟดึงความสนใจทำให้หันกลับมาป้องกันแทบไม่ทันจึงกระโดดขึ้นข้างบน แต่..

ฟุ่บ!!! มิรินที่อยู่ด้านหลังของพวกซาร่าและแมรี่ ใช้เวทย์กรงขังจับตัวสองแฝดในวินาทีที่กระโดดขึ้นไปได้ทัน เพราะซาร่าและแมรี่พุ่งมาตรงๆทำให้มองไม่เห็นทางด้านหลังของพวกเขา สองแฝดเสียท่าแล้ว! แต่ว่าตอนนี้ 18.30 น .แล้ว ท้องฟ้าก็ถูกย้อมเป็นสีส้ม อีกนิดเดียวพระจันทร์ก็จะขึ้นซะแล้วสิ

สองแฝดคงไม่มีทางยอมช่วยง่ายๆอย่างแน่นอน! แล้วจะเกิดอะไรขึ้น?

ทางด้านของจิน

“ทำไมต้องไปเปิดศึกกันบนหลังคาบ้านด้วยเนี่ย - * - ”จินที่มองแสงแอฟเฟคจากด้านล่างบ่นพึมพำ สองมือเต็มไปด้วยกล่องจันทราทั้ง 4

“ท่านจินครับ!ไม่เหลือผู้บาดเจ็บแล้วครับ ขณะนี้กำลังฟิ้นฟูสถานที่ครับ คาดว่าจะเสร็จก่อนงานเทศกาลน่ะครับ!”หน่อยฟื้นฟูคนหนึ่งเดินเข้ามารายงานเสียงดังก้อง

“เออ...จะว่าไปแล้ว กล่องจันทรามันมีตั้ง 4 อันเลยหรอ? คงไม่มีอันที่ 5 หรอกเนอะ”จินทำสีหน้ากวนประสาทเล็กน้อยก่อนปัดความรับผิดชอบไปอย่างง่ายดายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม