คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ็ำัHey! Boy :: เขินกันวันละนิด จิตแจ่มใส ตะละล้า~
เช้าวันถัดมา
“กงชาน ลงมากินข้าวได้แล้ว”
จินยองตะโกนเรียกกงชานที่อยู่บนห้อง ให้ลงมากินข้าวต้มที่จินยองเตรียมไว้
สักพักใหญ่ๆกงชานก็ค่อยๆเดินลงมาอย่างอ้อยอิ่ง ..
“ทีหลังมาให้มันเร็วๆหน่อยนะ ฉันเรียกนายไปตั้งแต่เมื่อ 10 นาทีที่แล้วแล้ว ป่านนี้นายเพิ่งจะเสด็จลงมา - -” มันน่าเทข้าวทิ้งนัก
“รู้แล้วคร้าบบ คุณแม่~”
“ใครแม่นาย -*-“
“ก็พี่นั่นแหละ” กงชานพูดโดยไม่มองหน้าจินยอง แล้วนั่งลงบนโต๊ะอาหารที่จินยองเตรียมข้าวต้มไว้ให้แล้วเรียบร้อย พลางตักข้าวต้มกินอย่างใจเย็น “อืม...อร่อย”
“อยู่แล้วล่ะ ฉันทำอาหารมาตั้งนาน ไม่อร่อยก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว”
“....” กงชานที่ได้ยินดังนั้นก็ได้แต่มองจินยองอยู่เงียบๆ แล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยในหัว ถ้าได้แฟนทำอาหารเก่งแบบนี้ก็ดีสินะ...
“อร่อยจนถึงกับพูดไม่ออกเลยหรอ ฮ่าๆๆ”
“อืม...”
“เอ๋....( ‘ ‘)”
จินยองถึงกับงงที่อยู่ๆกงชานก็ยอมรับออกมาตรงๆแบบนี้
“อร่อยจริงๆนะพี่จินยอง...”
“.....”
“ผมอยากได้แฟนแบบพี่จัง ^^”
ฉ่าๆๆ~ -////-
จินยองหน้าแดงจนต้องหันหลังหนีไปเช็ดโต๊ะแก้เขิน กงชานที่เห็นดังนั้นก็ได้แต่ลอบยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“เอ้อนี่กงชาน วันนี้นายว่างมั้ย?” จินยองถามขึ้นโดยที่ยังไม่หันมามองหน้ากงชาน
“ก็ว่างนะฮะ”
“งั้นหรอ”
“มีอะไรรึเปล่า”
“งั้นนายมาช่วยฉันทำความสะอาดบ้านหน่อยสิ นายจะได้ย้ายไปนอนห้องอื่นไง ”
“...งั้นผมไม่ว่างแล้ว”
“ห๊ะ?”
“ผมไม่ว่างแล้ว” กินข้าวต้มต่อ ไม่สนใจคนตรงหน้า
“อ้าว แล้วไหนเมื่อกี้ยังบอกว่าว่างอยู่เลยไม่ใช่หรอ??”
“ก็เมื่อกี้ว่าง แต่ตอนนี้ไม่ว่างแล้วนี่ครับ” ไม่รู้ไม่ชี้
จินยองขมวดคิ้วด้วยความงุนงงในความแปรปรวนเอาแน่เอานอนไม่ได้ของกงชาน
“ฉันทำคนเดียวมันเหนื่อย นายมาช่วยฉันทำหน่อยไม่ได้หรอ ห้องนอนนั่นก็เป็นห้องนอนของนายด้วยนะ”
“เหนื่อยก็ไม่ต้องทำสิ”
“แล้วนายจะไปนอนที่ไหนกันล่ะ”
“ก็ห้องพี่เหมือนเดิมนั่นแหละ”
“นายย้ายไปนอนคนเดียวไม่สบายกว่ารึไง” จินยองคิ้วขมวดด้วยความสงสัย เด็กนี่คิดอะไรอยู่นะ = =;
“ถึงจะนอนสบายยังไงผมก็ไม่นอนหรอก”
“....”?
“ถ้าไม่มีพี่นอนด้วยน่ะ ต่อให้สบายแค่ไหนผมก็ไม่นอน” พูดจบก็ลุกแล้วเดินขึ้นไปข้างบนทันที
ปล่อยให้จินยองที่กำลังยืนเช็ดโต๊ะอยู่ถึงกับไปไม่เป็น ...
“ถ้าไม่มีพี่นอนด้วยน่ะ ต่อให้สบายแค่ไหนผมก็ไม่นอน”
มันหมายความว่ายังไงกัน -/////-
หลังจากที่กงชานจบบทสนทนาตอนเช้าด้วยการเดินหนีขึ้นไปข้างบนแล้ว เคยได้ยินมั้ย คนจบแต่อารมณ์ไม่จบ(?) คำพูดนั้นที่กงชานพูดก่อนจะเดินขึ้นไปมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของจินยองแบบไม่จบไม่สิ้น เหมือนว่าอัดเทปแล้วบันทึกไว้ในหัว กดรีเพลย์ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นจนจินยองทนไม่ไหวแล้วต้องหาทางออกโดยการมานั่งดูซีรีย์เกาหลี เพื่อจะได้บรรเทาอาการผิดปกตินี้ให้ออกไปจากเค้าซะที
แล้วมันก็ช่วยได้จริงๆ ...ตอนนี้จินยองกำลังดูซีรีย์ประแล้วบิดไปบิดมาอยู่หน้าทีวีด้วยความเขินแทนนางเอก >///<
“ฮื้มมมม~” กงชานที่เดินฮัมเพลงลงมาด้วยความอารมณ์ดี พอเห็นจินยองที่กำลังบิดไปบิดมาอยู่หน้าทีวีก็สงสัยว่าอะไรที่ทำให้พี่จินยองมีอาการได้ขนาดนั้น ...และเมื่อเดินลงมาดูใกล้ๆแล้วก็ค้นพบว่าตัวการที่ว่านั่นก็คือ ..ซีรีย์เกาหลีนั่นเอง = =
“จูบไปเลยสิ จะมัวรออะไรอยู่เล่า ” เชียร์ๆๆ
“....” = = ยืนมึนอยู่ข้างหลังอีกคน
“อ้ากกกก ทำไมน่ารักอย่างเน้ เมื่อไหร่ฉันจะมีแฟนแบบนี้มั่งนะ น่ารักที่ซู้ดดดๆ~ ” ดิ้นๆๆ
“....” = =;; มึนไม่เลิก
“อยากได้แฟนแบบเน้ๆ~” ดิ้นต่อไปไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด
“เอ่อ..พี่เป็นอะไรน่ะ” = =;;;
O_O//!
จินยองรีบเด้งตัวขึ้นมาทันที แล้วหันหน้ามาคุยกับกงชานเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“หะ..ห๊ะ ไม่มีอะไร ก็แค่...ดูหนังน่ะ” ตะกุกตะกัก ^^;;
“พี่นี่ท่าทางจะชอบอะไรแนวนี้จริงๆนะ”
“...?”
“อะไรเพ้อๆนี่พี่ชอบหมดเลยสินะ = =”
“ชอบอะไรเพ้อๆแล้วมันผิดตรงไหนเล่า =^=” จินยองพูดพร้อมกับตบหลังกงชานอย่างแรง จนกงชานถึงกับเซเบาๆ ..มือหนักชะมัด =[]=
“เอ้า ผมพูดความจริงนะ หรือว่าไม่จริงกันล่ะ?”
“....เออ” ยอมรับก็ได้ -*-
“เอาน่า ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย...ดูหนังนานๆน่าเบื่อจะตาย มาหาอะไรเล่นกันดีกว่ามาพี่”
“เล่นอะไรล่ะ”
“อืม....” กงชานคิด พลางเดินมานั่งลงข้างจินยองบนโซฟา “coffee of tea พี่เล่นเป็นมั้ย?”
“ไม่” จินยองส่ายหัว
“อา...เกมนี้น่ะเล่นง่ายๆ ผมจะมีของ 2 อย่างให้พี่เลือก แล้วพี่ก็ต้องเลือกให้ได้อย่างใดอย่างนึง ถ้าพี่เลือกไม่ได้พี่ก็แพ้ เข้าใจมั้ย?”
“......ยังไงอ่ะ” -0-
“ก็อย่างเช่น...ถ้าผมถามพี่ว่า ระหว่างปากกากับดินสอพี่เลือกอะไร”
“...เอาปากกาละกัน”
“อืม โอเค ...แล้วถ้าผมถามว่าระหว่างน้ำกับอาหารล่ะ พี่เลือกอะไร”
“.....”
-0- น้ำกับอาหารก็สำคัญทั้งคู่ ขาดน้ำก็ตาย ขาดอาหารก็ตาย...เลือกไม่ได้แฮะ
“เลือกไม่ได้ใช่มั้ย? ถ้าพี่เลือกไม่ได้พี่ก็แพ้ แค่นั้นแหละ”
“อ๋อ...” จินยองพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ถ้างั้นก็ได้ ใครเริ่มก่อนล่ะ”
“ผมให้พี่เริ่มก่อนเลย” กงชานยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำให้จินยองถึงเสียววาบ หวังว่าคงไม่ได้เล่นอะไรแผลงๆอีกนะ...
“งั้น...ระหว่างพ่อกับแม่นายเลือกอะไร” -0-
“ผมเลือกแม่”
“ทำไมล่ะ??”
“ก็ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ ผมก็คงไม่ได้มาอยู่บ้านนี้หรอก แล้วก็คงไม่ได้มาเจอกับพี่” ^^
“....” พูดไม่ออก -/-
“ตาผมแล้วนะ...” ^^
“.....”
“ระหว่างบ๊อกเซอร์กับกางเกง ..พี่เลือกอะไร” ยิ้มมม
“......” อ่า...
“ตอบได้มั้ยครับ?”
“อะ...เอ่อ ฉะ..ฉันเลือกกางเกงละกัน”
“งั้นถ้าพี่เลือกกางเกง พี่ก็ถอดบ๊อกเซอร์ของพี่มาซะ”
“ห๊ะ??!!!”
“ก็ในเมื่อพี่บอกว่าพี่เลือกกางเกง พี่ก็ต้องถอดบ๊อกเซอร์ออกมาซะ ถ้าพี่ไม่ต้องการมัน” ยิ้มใสซื่อ
“มะ..ไม่ใช่เลย นายไม่ได้บอกนี่นาว่าเลือกแล้วต้องทำตามที่เลือกด้วยน่ะ” จินยองอ้าปากหวอ
“ต้องบอกด้วยหรอครับ?? เรื่องแบบนี้พี่ก็น่าจะรู้นี่นา อย่าลีลาเลยครับ...ถอดมาซะดีๆ”
“งะ...งั้นฉันเปลี่ยน ฉันเลือกบ๊อกเซอร์!!”
“โอเค๊ ตามใจพี่เลย งั้นก็ถอดกางเกงพี่ออกมาซะ” ^^
“ฉันไม่น่ามาเล่นเกมกับนายเลยจริงๆ” จินยองคิ้วขมวดด้วยความหัวเสียที่รู้ตัวว่าเสียท่าให้กับกงชานซะแล้ว ...จินยองจึงจำต้องถอดกางเกงตัวที่ใส่อยู่ให้กับกงชาน กงชานยืนมองพร้อมกับคลี่ยิ้มอย่างชอบใจที่แกล้งจินยองได้สำเร็จ และตอนนี้จินยองก็ใส่เพียงแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว กับเสื้อยืดสีขาวอีก 1 ตัว (วาบหวิวนิดๆ -..-)
“ตาฉันแล้ว” จินยองเตรียมตัวเอาคืนเต็มที่ คราวนี้แหละ...นายต้องเลือกไม่ได้แน่ๆ กงชาน
แต่ว่า...
“ผมเลิกเล่น (‘ ‘)”
“เห้ย! ได้ไงกัน”
“ได้ดิ ไม่มีกฎตั้งไว้ซะหน่อยว่าห้ามเลิกเล่น”
“ขี้โกง!!!”
“เอ...จะว่าไปหุ่นพี่นี่ก็ใช้ได้นะ” กงชานมองจินยองด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ทำให้จินยองที่หัวเสียอยู่เพิ่งนึกได้ว่าตอนนี้เค้าใส่แค่บ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดเท่านั้น
“ฮี่ยยยยยยย!!! ไปไกลๆเลยไป”
“ฮ่าๆๆๆ คืนนี้พี่ใส่ชุดนี้นอนก็ได้นะ ผมไม่ว่าอะไรหรอก -_,-“
“ไม่ใส่!!” แหวใส่กงชานอย่างลืมตัว
“พี่นี่...เจ๋งสุดยอด” กงชานมองด้วยสายตาแทะโลมจนจินยองเขิน แล้วก็ต้องเดินหนีกงชานอีกเป็นครั้งที่ 2 ของวัน
Baby good night. ซัลจาโย good night คือรอม นัม Dancing Dancing Dancing in the moon light. ~
ก่อนที่จินยองจะหัวเสีย(หรือเขินก็ไม่แน่ใจ)ไปมากกว่านี้ เสียงโทรศัพท์ของจินยองก็ดังขึ้น จินยองจึงผละออกไปจากกงชาน(แอบมองค้อนนิดๆ)แล้วกดดูสายที่โทรเข้ามา ปรากฏว่าสายที่โทรเข้ามานั้นไม่ใช่ใคร ซานดึลนั่นเอง จินยองจึงกดรับสายด้วยความแปลกใจ เพราะปกติแล้วซานดึลไม่ค่อยจะโทรเข้ามาหาเค้าเท่าไหร่นัก แต่ถ้ามีอะไรจะเดินมาหาเค้าที่บ้านเลยมากกว่า ก็บ้านเค้ากับซานดึลอยู่ตรงข้ามกันนี่นา เดินไปไม่ถึง 20 ก้าวก็ถึงบ้านของอีกคนแล้ว
“ฮัลโหล....”
“อะ...โอ๊ย! บาโร เบาๆหน่อยสิ”
“ ……” จินยองนิ่งไปเพื่อฟังเสียงที่ปลายสายพูด
“บอกว่าให้เบาๆหน่อยไง..ทำไมต้องเข้ามาแรงๆแบบนี้ทุกทีเลย ฉันเจ็บนะ” เสียงของซานดึลต่อว่าบาโรแล้วร้องโอดครวญด้วยความเจ็บ
“ก็มันไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปแรงขนาดนั้นนี่ แฮ่กๆ” เสียงบาโรที่หอบเหมือนว่าเหนื่อยกับการทำอะไรสักอย่าง
“ถ้าคราวนี้เข้ามาแรงอีกนะ ฉันจะเอาคืน! ฉันจะเข้าไปแรงๆเหมือนกัน”
“โอเค คราวนี้ฉันจะพยายามไม่เข้าไปแรงๆอีกละกันนะ”
“โอ๊ยย! ไหนบอกว่าไม่แรงไง เอาอีกแล้วนะ แฮ่กๆ”
“ขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจว่ะ โอ๊ย! เหนื่อยโว้ย พอยังดึล”
“ขออีกนิด กำลังหนุกเลยบาโร”
“โอเค งั้นอีกรอบละกันนะ จะว่าไปก็หนุกดีเหมือนกัน แฮ่กๆ”
ตุ้บบบบบบบ~ O_O
จินยองถึงกับเผลอปล่อยโทรศัพท์ร่วงหลุดมือ
สะ...สองคนนั้น...ทำอะไรกันน่ะ!!!!!
รักคนเม้น ขอกำลังใจหน่อย จะได้จัดหนักจัดเต็มต่อไปในภายภาคหน้า ♥ -..- ♥
ความคิดเห็น