คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Hey! Boy :: เฮ้อ..ทำไงเธอถึงจะยอมคืนดี
คนเราทุกคนเมื่อทำความผิดแล้วสำนึกผิด…ย่อมได้รับโอกาสแก้ตัวใหม่อีกครั้งเสมอ
จริงหรอ...
ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง..
ก็ภาวนาขอให้เค้า...ได้รับโอกาสแก้ตัวอีกสักทีเถอะนะ
หลังจากวันนั้นที่บาโรได้นั่งคุยกับชินอูเรื่องที่เค้าเข้าใจซานดึลผิดไป บาโรก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที จึงคิดหาวิธีขอโทษซานดึลในความโง่ของเค้า ความปากหมาของเค้าที่ทำให้ซานดึลต้องเสียใจ แต่ก็ต้องคิดหนัก..เพราะเค้าพยายามจะโทรไปหาซานดึลเพื่อคุยด้วยก็แล้ว ตะโกนเรียกผ่านระเบียงก็แล้ว ให้พี่จินยองกับพี่ชินอูช่วยพูดให้ก็แล้ว ซานดึลก็ไม่มีทีท่าว่าจะหายโกรธเค้าเลย ...ปฏิกิริยาที่ทุกคนได้รับจากซานดึลคือความนิ่งเฉย เงียบใส่ ไร้อารมณ์และดูเหมือนจะไร้ความรู้สึกด้วย บาโรจึงกลุ้มหนักกว่าเดิม พยายามสรรหาวิธีง้อสารพัดอย่าง เพื่อนำเอามาใช้ง้อซานดึล แม้ดูเหมือนว่าจะยังไม่มีหวัง แต่ก็จะพยายามให้ถึงที่สุด จะต้องทำมันให้ได้ ความสัมพันธ์ของเรามันต้องไม่จบลงแบบนี้สิ...
เอาล่ะ...
ปฏิการกระรอกง้อเป็ด เริ่มได้!
แผนที่ 1 กระรอกล่อหลอก
บาโรลงทุนปีนข้ามรั้วบ้านมายังบ้านซานดึลโดยที่ไม่ได้ขออนุญาต และพยายามปีนข้ามรั้วบ้านมาอย่างเงียบเชียบที่สุดเพื่อที่คนในบ้านจะได้ไม่รู้สึกตัวว่าเค้าได้รุกล้ำมายังบ้านเจ้าตัวแล้ว และเค้าก็ไม่ได้มาตัวเปล่า เค้ายังแบกเอาของกินสารพัดอย่างเท่าที่จะหามาได้ ทั้งปีโป้ เค้ก ขนมหวาน ไก่ทอด พิซซ่า ฯลฯ เพื่อที่จะเอามาง้อซานดึล ก็ซานดึลรักของกินจะตายนี่นา~ แบบนี้ก็น่าจะหายงอนเค้าได้แล้วล่ะนะ
คิดแล้วก็ยิ้มกริ่มอยู่ในใจคนเดียวอย่างมั่นอกมั่นใจ..ว่ายังไงซะมันก็ต้องสำเร็จตามที่หวัง
บาโรจัดการย่องไปทางหลังบ้านแล้วเลาะเข้ามาที่ห้องครัว เดินย่องเข้ามายังห้องกินข้าวจนได้ แล้วก็จัดการวางของกินทุกอย่างไว้บนโต๊ะ จัดของต่างๆให้ดูน่ากินแล้วก็ตกแต่งห้องด้วยลูกโป่งที่เค้าเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ลอบขนเข้ามาอย่างใจเย็น..เมื่อปฏิบัติภารกิจเรียบร้อย บาโรจึงนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว พลางนั่งมองของกินตรงหน้าไปด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง หวังว่าคนตัวเล็กคงจะชอบกับของที่เค้าอุตส่าห์ไปหามาให้ และก็จะได้หายงอนเค้า …
“อ๊ะ...ซานดึล ^0^” บาโรหันไปเห็นซานดึลที่กำลังจะเดินลงมาจากบันไดพอดี จึงยิ้มและทักทายด้วยหน้าตาแจ่มใสร่าเริง เนียนๆทำเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
“วันนี้ฉะ....”
ตึกกๆๆๆ..
ปังงงงงงงงงงง!!!!
ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคดี ซานดึลก็หันหลังกลับแล้ววิ่งขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง พร้อมกับปิดประตูห้องเสียงดังจนคนข้างล่างถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ ..
บาโรได้แต่นั่งอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น..
........
.....
..
.
.
.
ไม่คิดจะฟังกันหน่อยหรอเป็ด TT’ ฮือออออ~!
แผนที่ 2 กระรอกเอาใจเป็ด (?)
วันนี้เป็นอีกวันที่เค้าปีนข้ามรั้วบ้านมายังบ้านของซานดึลโดยไม่ได้บอกกล่าว หลังจากที่เมื่อวานปฏิการง้อด้วยของกินไม่ได้ผล วันนี้เค้าจึงเปลี่ยนยุทธวิธีการง้อใหม่ โดยการ...
มาเป็นพ่อบ้านให้กับซานดึลมันซะเลย -.- เป็นการเอาใจซานดึลไง >.<
เมื่อเข้ามายังตัวบ้านได้ บาโรก็เริ่มจัดการทำความสะอาดบ้านของซานดึลทันที ทั้งกวาดบ้าน ถูบ้าน จัดของ เช็ดชั้นหนังสือ เช็ดชั้นทีวี ฯลฯ จนบ้านสะอาดเอี่ยมอ่อง ซึ่งกว่าจะทำเสร็จก็ไม่ใช่ง่ายๆเลย บาโรใช้เวลาทำความสะอาดไปเกือบราวๆ 3 ชั่วโมง เหนื่อยหอบจนตัวโยน.. = =;;; แต่ก็ยอมม เพื่อนคนที่รัก ♥ (อั้กกกก สำลักความเสี่ยว - -)
และเมื่อซานดึลลงมาเห็นสภาพบ้านที่สะอาดเอี่ยมอ่องนั้นก็ต้องถึงกับตาโตด้วยความงุนงงปนตกใจ
แต่เมื่อหันไปเห็นบาโรที่กำลังนั่งรออยู่ที่โซฟา..สีหน้าก็กลับไปเรียบเฉยเหมือนเดิมแทบจะในทันที
“ซานดึล เป็นยังไงบ้าง ..ฉันมาทำความสะอาดบ้านให้นาย นายจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง สะอาดมั้ยยยยย *-* ”
“........”
“เอ้อออ แล้วเดี๋ยวเย็นนี้เราไปกินข้าวเย็นกันนะ ฉันเลี้ยงนายเลยเอาป่าวววว *-*”
“.......”
“เลี้ยงไม่อั้นด้วยยยยยย ~ เพื่อนายโดยเฉพาะเลยนะเนี่ยย *0* “
ปังงงงงงงงงงงงง!!!
วิ่งเข้าห้องนอนและปิดประตูใส่เหมือนเดิม -_-
...................
...........
….
..
.
.
นายไม่คิดจะฟังฉันเลยใช่มั้ยเป็ด TT! โฮกกกกกกกก!
แผนการที่ 3 กระรอกซีเรียสนะเป็ด (=_= แผนอะไรของมันวะ)
กิ๊งก่องงงงงงงงงงงง!!
วันนี้บาโรเปลี่ยนแผนการอีกที เค้าไม่บุกเข้าไปในบ้านแบบเดิมอีกแล้ว ไม่งั้นมีหวังซานดึลได้วิ่งหนีเข้าห้องไปอีกแน่ เค้าจึงเปลี่ยนมากดกริ่งหน้าบ้านแทน โดยที่เมื่อเค้ากดกริ่งเสร็จแล้ว เค้าก็จะรีบหลบไปยังพุ่มไม้ข้างรั้วบ้านทันที เพราะไม่งั้นถ้าซานดึลมาเห็นเค้ากดกริ่งอยู่ล่ะก็ ซานดึลมีหวังได้เดินมาล๊อคประตูบ้านแทนที่จะเปิดประตูบ้านชัวร์ๆ = =..
นั่นไงๆ มาแล้ววว 0.0
บาโรรีบก้มตัวลงแล้วค่อยๆย่องไปหลบหลังพุ่มไม้ทันที ซานดึลที่เดินออกมายังหน้าบ้านชะเง้อมองออกมาจากในบ้านมองหาตัวคนที่มากดกริ่ง แต่ก็ไม่เหนว่าจะมีใครจึงลองเดินออกมาเปิดประตูรั้วบ้าน แล้วชะโงกหน้าออกไปมองหาทางซ้ายทีขวาที แต่ทว่าก็ไม่เจอใคร...จึงส่ายหัวเบาๆ เพราะคิดว่าคงเป็นเด็กแถวนี้ที่มาเล่นซนกดกริ่งหน้าบ้านของเค้าเล่น
ขณะที่กำลังหันหลังกลับเตรียมตัวจะเดินเข้าบ้านไป บาโรก็กระโดดออกมาจากพุ่มไม้แล้วสวมกอดจากทางด้านหลังของอีกคนไว้แน่น ซานดึลตกใจจึงดิ้นแล้วพยายามจะแกะมือของคนที่กอดเค้าไว้ออก จนบาโรพูดขึ้นมาซานดึลจึงหยุดนิ่งตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก..
“นี่ฉันเองนะซานดึล...” กอดแล้วเอาหน้าซุกลงที่คอของอีกคน
“นะ...นาย”
“ฉันขอโทษนะ”
“.....”
“ฉันขอโทษ..นายจะยกโทษให้ฉันได้รึเปล่า”
“......”
“ยกโทษให้ฉันเถอะ ฉันมันโง่เองที่ว่านายไปแบบนั้น” ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกผิด น้ำเสียงที่พูดหงอยลงจนคนฟังนั้นรู้สึกได้
“นายจะมาขอโทษฉันทำไม..นายไม่ผิดหรอก ฉันเองที่เป็นคนโกหกนาย ฉันเองที่ผิด ฉันมันคนขี้โกหกชอบปั้นน้ำเป็นตัวว นายจำไม่ได้แล้วรึไง”
“ไม่...นายไม่ผิดเลย นายไม่ผิดสักนิด ฉันผิดเอง...นายอย่าโกรธฉันเลยนะซานดึล ที่ฉันพูดไปแบบนั้นก็เพราะว่าฉันโมโหนายที่เห็นนายมากับผู้หญิงคนนั้น แล้วก็โมโหที่เห็นว่านายจูบกับผู้หญิงคนนั้น...ทั้งๆที่จริงแล้วนายไม่ได้ทำอะไรเลยแม้แต่นิด”
“........”
“ฉันขอโทษจริงๆ...” กอดคนในอ้อมกอดแน่นแล้วมองเสี้ยวใบหน้าหวานจากด้านข้างอย่างรู้สึกผิด
ใบหน้าหวานนั้นนิ่งเฉยไม่แสดงอารณ์ใดๆทั้งสิ้นจนบาโรใจหายวูบ ...อย่างน้อยก็ช่วยแสดงอาการอะไรออกมาทีเถอะ จะโกรธ จะด่า จะทุบตีเค้าเลยก็ได้ แต่อย่านิ่งแบบนี้ได้มั้ย..เค้าเริ่มรู้สึกหวั่นๆขึ้นมาแล้วว่าคนตัวเล็กนี้จะไม่ยกโทษให้กับเค้า
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงแล้วเค้าจะทำยังไงดี ...
“ปล่อย...”
“...ซานดึล”
“ปล่อยฉัน...บาโร”
“ไม่ ฟังฉันก่อน ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆนะ นายจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ฉันยอมทั้งนั้น..แต่ขออย่างเดียว นายอย่าเมินเฉยใส่ฉันแบบนี้ได้มั้ย ช่วยยกโทษให้ฉันอีกสักครั้งเถอะ ขอร้องล่ะซานดึล”
“ฉันมีเหตุผลอะไรที่จะต้องยกโทษให้นายงั้นหรอบาโร..นายทำฉันเสียความรู้สึก.. ทำฉันเสียใจ แล้วจะมาขอให้ฉันยกโทษให้นายง่ายๆแบบนี้น่ะหรอ?!”
“......”
“ปล่อยฉันซะบาโร...ไม่งั้นฉันจะเกลียดนายไปตลอดชีวิต”
เมื่อได้ยินคำพูดที่เด็ดขาดแบบนั้น บาโรจึงจำใจต้องปล่อยมือ ทั้งๆที่ไม่อยากจะทำมันเลยสักนิด เมื่อบาโรปล่อยมือออกซานดึลก็เดินเข้าไปในบ้านโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองบาโรเลยแม้แต่น้อย บาโรได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่...เพราะไม่กล้าที่จะเข้าไปตอแยซานดึลอีก
นี่เค้าจะต้องยอมแพ้แบบนี้จริงๆหรอ...
เค้าไม่อยากโดนเกลียด..
ไม่อยากโดนซานดึลทำท่าทีเย็นชาใส่...
ไม่อยากให้ซานดึลโกรธ...
แล้วก็ไม่อยากยืนนิ่งๆเป็นไอ้โง่อยู่แบบนี้ด้วย!!!
บาโรรีบวิ่งตามซานดึลเข้าไปในบ้านจนทัน ซานดึลที่กำลังเดินขึ้นบันไดอยู่จึงชะงักแล้วหันกลับมามองบาโรที่วิ่งตามเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“นายจะตามเข้ามาทำไมอีก..ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน”
“ไม่ได้! ยังไงฉันก็จะยุ่ง นายเป็นคนสำคัญสำหรับฉันนะซานดึล!!”
ซานดึลถึงกับชะงักไปแล้วก็ตาโตด้วยความอึ้งกับคำพูดนั้น
คนสำคัญงั้นหรอ?
“นายเงียบไปเดี๋ยวนี้เลยนะบาโร ..ยะ..อย่ามาล้อฉันเล่นแบบนี้นะ”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันพูดความจริง”
“ความจริง? ฉันไม่เชื่อ”
“เชื่อสิ ฉันพูดความจริงทั้งนั้นเลยนะ นายน่ะคือคนพิเศษสำหรับฉันจริงๆ”
“ไม่ ฉันจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!”
ซานดึลตะโกนลั่นออกมาด้วยความโมโหเพราะคิดว่าบาโรนั้นล้อเล่นกับความรู้สึกของเค้า แล้วก็เตรียมตัวจะวิ่งขึ้นห้องนอนไปเหมือนอย่างเคย แต่คราวนี้บาโรไวกว่าจึงคว้าข้อมือเล็กของอีกคนไว้ได้ทัน ...แต่ด้วยความที่บาโรนั้นรีบคว้าข้อมือเอาไว้เพราะกลัวว่าซานดึลจะวิ่งหนีไปซะก่อน เรื่องแรงที่ดึงจึงไม่ได้กะไว้ว่าควรจะออกแรงดึงหนักเบาแค่ไหน...ส่งผลให้ซานดึลที่ยืนอยู่บนบันไดเสียการทรงตัวแล้วหล่นลงมาจากบันไดขั้นเกือบบนสุดทันที
พลั่กกกกกกๆๆๆๆ!
ตุ้บบบบบบ!!
“เห้ยยยยย ! ซานดึลลลลลลลลลลลลลลลลลล!!!!!”
ณ โรงพยาบาล
“ไม่มีอะไรแล้วครับ หมอได้ตรวจร่างกายภายในทั้งหมดแล้วเรียบร้อย ไม่มีอาการเลือดคั่งหรืออะไรทั้งสิ้น มีแค่รอยฟกช้ำตามตัวด้านนอก แล้วก็กระดูกที่ขาหักเท่านั้น”
“ครับ แล้ว..ต้องดูแลยังไงบ้างหรอครับคุณหมอ”
“ก็อย่าให้เค้าเดินบ่อยครับ เพาะถึงเค้าจะมีไม้ค้ำยัน แต่ว่าก็ยังเสี่ยงต่อการลื่นล้มอยู่ดี เพราะฉะนั้นทางที่ดีที่สุดคือให้เค้านั่งรถเข็นจะดีกว่านะครับ”
“อ๋อ ครับๆ ขอบคุณมากครับคุณหมอ ^^”
“ไม่เป็นไรครับ ...ว่าแต่ ไปทำอะไรกันมาล่ะครับ ทำไมถึงได้ตกบันไดได้”
“อะ...เอ่อ” บาโรได้แต่อ้ำอึ้ง จะบอกได้ไงล่ะว่าคนที่ทำซานดึลตกบันไดน่ะคือเค้าเอง = =;;
“......”
“ก็ พอดีว่าหมาที่เลี้ยงไว้ในบ้านมันวิ่งมาชนตอนกำลังเดินขึ้นบันไดพอดีน่ะครับ ก็เลยเป็นอย่างทีเห็น ^^;;;;”
“อ๋อ” หมอพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ทีหลังก็ระวังหน่อยนะครับ อย่าให้หมามันมาชนเอาอีก ท่าทางหมาบ้านคุณนี่คงจะซนน่าดูเลย ฮ่ะๆ”
“คงงั้นมั้งครับ ^^;;;”
เมื่อพูดคุยเรื่องอาการของซานดึลเสร็จแล้ว บาโรก็ขอตัวกับคุณหมอแล้วเดินมาหาซานดึลที่นั่งรออยู่บนรถเข็น โดยที่ขาข้างขวามีเฝือกอันใหญ่ใส่ไว้อยู่ ส่วนที่มุมปากและตามลำตัวก็มีแผลฟกช้ำเต็มไปหมด
“ซานดึล ฉันขอโทษนะ”
“ไม่ต้องมาขอโทษ ฉันไม่มีวันยกโทษให้นาย”
“ขอโทษษษษษษ ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ กลัวว่านายจะวิ่งหนีไปซะก่อนเลยรีบคว้าข้อมือเอาไว้ ไม่นึกว่านายจะตกบันไดจนต้องเข้าเฝือกแบบนี้” T^T
“.........”
“นะๆๆ ขอโทษน้า~”
“.....ช่างมันเถอะ” เมื่อเห็นบาโรทำหน้าตาเหมือนหมาจะขาดใจ(?) ซานดึลจึงใจอ่อนแล้วไม่ว่าอะไรอีก “แต่เรื่องที่นายว่าฉันน่ะ ยังไงฉันก็ไม่ยกโทษให้นายหรอก...”
“ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็จะทำให้นายยกโทษให้ฉันให้ได้เลย คอยดูสิ ^^”
“.......” ซานดึลไม่ตอบอะไร แต่แสร้งหันหน้าหนีไปทางอื่นแทน บาโรจึงเดินอ้อมมาทางด้านหลังแล้วเข็นรถวีลแชร์ออกไปยังด้านหน้าของโรงพยาบาล หวังจะพาซานดึลขึ้นรถกลับบ้าน แต่สายตาของซานดึลก็ไปหยุดที่ร่างสูงร่างหนึ่งที่กำลังนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจโรคด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
“เอ๊ะ! เดี๋ยวๆๆ บาโร นายหยุดก่อน” O_O
“หืม? มีอะไรหรอ”
“นาย...ดูคนนั้นทีซิ ว่านั่นน่ะ ใช่กงชานรึเปล่า”
บาโรหันไปมองตามมือซานดึล แล้วก็พบกับกงชานจริงๆ
“ใช่ๆ ..เอ๊ะ หมอนั่นมาทำอะไรที่นี่กัน”
“นั่นสิ แล้วทำไมไม่เห็นพี่จินยองเลย ปกติเห็นตัวติดกันเลยไม่ใช่หรอ”
“อืมมม...แปลกๆแฮะ” บาโรขมวดคิ้วด้วยความสงสัยแล้วจึงเข็นรถวีลแชร์ของซานดึลไปยังทางที่กงชานนั่งอยู่ แต่พอกำลังจะไปถึงตัวก็มีเสียงประกาศเรียกชื่อกงชานเข้าไปซะก่อน ทั้งคู่จึงได้แต่เสียดายที่ไปไม่ทันถามเจ้าตัวว่ามาทำอะไรที่โรงพยาบาลแห่งนี้
แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก เพราะคิดว่ากงชานคงมาตรวจสุขภาพธรรมดาเฉยๆ จากนั้นทั้งคู่จึงพากันกลับบ้านไปโดยลืมเรื่องที่เจอกงชานในโรงพยาบาลไปจนหมดสิ้น
ช่วงระยะเวลาที่เหลือต่อจากนี้...ผมคงต้องดูแลซานดึลให้หายดี ทั้งทางกาย และก็ใจ...
โอกาสมันมาหาผมแล้วครับทุกคน J
ทางด้านจินยอง
“เอ...วันนี้กงชานหายไปไหนแต่เช้านะ ตามหาทั่วบ้านแล้วก็ไม่เจอ แถมไม่มีโน้ตอะไรทิ้งไว้อีก” เหลวไหลชะมัด -^- ปกติจะไปไหนก็ต้องบอกตลอดนี่นา หายไปเฉยๆแบบนี้มันน่าแปลกใจนะ..น่าเป็นห่วงด้วย
แบบนี้คงต้องโทรตามหน่อยแล้วล่ะมั้งงง...
เมื่อคิดได้ดังนั้น จินยองจึงหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์โทรหากงชาน รออยู่สักครู่ปลายสายจึงรับ
“ฮัลโหลครับ”
“ฮัลโหล กงชานใช่มั้ย”
“อะ...อ๋อ ใช่ครับ พี่จินยองมีอะไรรึเปล่า”
“นี่ นายหายไปไหนของนายน่ะ ทำไมไบอกฉันก่อนว่านายจะไปไหน ฉันตามหานายตั้งแต่เช้าแล้วนะ” ยิ่งพูดก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดี
“.......”
“.......”
“...ผมออกมาทำธุระนิดหน่อยน่ะครับ เดี๋ยวก็กลับแล้วแหละ”
“ธุระอะไรของนาย ทำไมไม่บอกฉันก่อนเล่า ฉันเป็นห่วงนะ นายยิ่งไม่คุ้นกับทางแถวๆนี้อยู่”
“ผม...ไม่เป็นอะไรหรอกพี่จินยอง พี่ทำกับข้าวไว้รอผมด้วยละกันนะ ท่าทางผมกลับไปคงหิวมาก เพราะผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย”
“อ้าว งั้นหรอ โอเคได้ๆ เดี๋ยวฉันจะทำอาหารไว้รอนะ รีบๆกลับมาล่ะ”
“ครับ...”
“แค่นี้ละกัน”
“เดี๋ยวก่อนพี่จินยอง...”
“หืม..มีอะไรหรอ”
“...ผม...คิดถึงพี่จัง”
“ฮ่าๆๆ นายนี่ท่าทางจะอาการหนักนะกงชาน คิดถึงฉันก็รีบๆกลับบ้านซะสิ พูดเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีกอย่างงั้นแหละ” จินยองหัวเราะกลบเกลื่อนความเขิน ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อกงชานพูดคำว่า”คิดถึง”เค้าออกมา
“ผมต้องกลับไปอยู่แล้วล่ะ...อยากไปหาพี่ อยากจะอยู่กับพี่ไปนานๆ”
“......”
“ไว้ผมจะรีบกลับนะครับ บายย ~”
จินยองถือโทรศัพท์ค้างไว้ท่าเดิมเพราะรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์อะไรแปลกๆ ...ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้กันนะ มันโหวงๆในใจบอกยังไงไม่ถูก คำพูดของกงชานเมื่อกี้นี้..ทำไมมันถึงได้ดูเศร้าแบบแปลกๆ หรือว่าเค้าจะคิดมากไปเอง...
มันคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ^^
รีบไปทำกับข้าวรอกงชานดีกว่า กลับมาถึงบ้านกงชานจะได้กินกับข้าวที่เค้าเตรียมไว้ให้สุดฝีมือ> <
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นนะทุกคน
บาดึลจะเป็นยังไง ดึลจะยกโทษให้โร่รึเปล่า?
แล้วกงชานเป็นอะไรกันนะ ทำไมถึงต้องเข้าโรง’บาล ??
โปรดติดตามได้ในตอนต่อไปค่ะ... ♥
ความคิดเห็น