คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Hey! Boy :: ยั่วกันทำไม
แสงแดดยามเช้ากระทบเข้ากับใบหน้าเนียนใสของเด็กหนุ่มบนเตียง ชายหนุ่มบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วพลิกตัวไปอีกด้าน เสยผมที่ลงมาปรกหน้าเล็กน้อยและกำลังจะเข้าสู่ห้วงภวังค์ของนิทราอีกครั้ง หากแต่ว่า...
“ตื่นได้แล้วไอ้เป็ดขี้เซา”
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆหู ดวงตาที่ปิดสนิทค่อยๆลืมขึ้นมองคนตรงหน้าช้าๆ..เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก “บาโร” เพื่อนสนิทของเขาที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ
“งื้อออ...ขอนอนต่ออีกแป๊บนึงนะบาโร”
“ไม่ได้ๆ ลุกขึ้นมาเลยนะ นอนดึกอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ยเมื่อคืนนี้”
“อื้ออ...” ตอบทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
“ลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยไอ้เป็ดเน่า = =”
“ซานดึล” เอาผ้าห่มมาคลุมโปงเพื่อหนีเสียงบ่นที่ดังขึ้นข้างหูอย่างไม่สนใจ จนบาโรเหนื่อยใจที่จะพูดจึงหยุด แล้วมองคนที่นอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างใช้ความคิด พลางคิดแผนการที่จะปลุกเป็ดขี้เซาตัวนี้ให้ลุกจากเตียงให้ได้
“ซานดึล ตื่นเถอะ”
“...งื้อออ”
“ซานดึล ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ”
“อื้ออ..ขอนอนต่ออีกแป๊บนะบาโร”
เขาล้มตัวลงนอนที่ข้างๆคนตัวเล็ก บาโรลอบยิ้มให้กับคนตรงหน้า น้ำเสียงของซานดึลออดอ้อนอย่างเห็นได้ชัดจนคนตรงหน้าถึงกับใจอ่อนยวบ
“ งั้นให้เวลานายอีก 20 นาทีนะ ถ้านายไม่ตื่นฉันจะปลุกนายด้วยวิธีของฉันเอง”
“...อื้อออ”
ซานดึลตอบปัดไปแบบส่งๆเพราะความอยากนอน จนกระทั่งครบ 20 นาทีตามสัญญา แต่คนตัวเล็กก็ไม่ทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด บาโรจึงได้โอกาสหันไปกอดคนข้างๆแน่นจนคนตัวเล็กรู้สึกตัวเพราะความอึดอัด
“บาโร มาเบียดฉันทำไม”
กอดแน่นกว่าเดิม
“บาโร ถอยออกไปหน่อย”
กอดแล้วเอาหน้าซุกไปที่แผ่นหลังของอีกคน
“บาโร มันจั๊กจี้นะ นายเล่นอะไรอยู่เนี่ย ถอยออกไปหน่อย”
“ไม่ จนกว่านายสัญญาว่าจะลุกไปอาบน้ำ” กอดๆๆซุกๆๆ >.<
“ง่า...บาโร แต่ฉันอยากนอนต่อนี่นา ขอนอนต่ออีกหน่อยไม่ได้หรอ แค่วันเดียวเองน้า~” ทำเสียงอ้อนแล้วค่อยๆหันหน้ามาสบตาคนข้างๆ เพิ่มดีกรีความอ้อนด้วยการทำสายตาแบบลูกแมวใส่
“.....” เฮือกกก น่ารักเกินไปแล้ว -/-
“น้า~ ขอแค่วันเดียวเอง ไม่ได้หรอ ( ‘ ‘)”
“มะ...ไม่”
“น้า บาโรน้า~”
“ไม่” เสียงแข็ง
ไอ้โร่เอ้ยยย ใจแข็งไว้ว้อยยย! ใจแข็งไว้!! =^=!
“บาโรใจร้าย เค้าขอแค่วันเดียวเอง ไม่ได้หรอ” เบ้ปาก
“มะ...ไม่ใช่แบบนั้นนะ...ตะ...แต่ว่า ยังไงก็ไม่ได้! ตื่นเดี๋ยวนี้เลย” เสียงสั่น
“โอเคๆ ยอมแพ้แล้ว ตื่นก็ได้” =^=
“ดีมาก แล้วก็ไปอาบน้ำซะ จะได้ไปหาพี่จินยองกัน วันนี้กะว่าจะไปกินข้าวที่บ้านพี่จินยองซะหน่อย เห็นว่าทำอาหารไว้เต็มเลย”
“......”
“ลุกไปอาบน้ำสิ”
“ก็อยากจะไปอยู่นะ...”
“.....”
“ถ้านายไม่กอดฉันอยู่แบบนี้ฉันก็ไปนานแล้ว = =”
บาโรที่เพิ่งนึกได้จึงรีบปล่อยมือออกทันที (เสียดาย) ไม่น่ารีบยอมเล้ยยย น่าจะดื้อกว่านี้อีกสักหน่อยจะได้กอดนานๆ =.,=
ฮ้าวววววว~
ซานดึลหาวเล็กน้อยแล้วลุกจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป บาโรมองตามแผ่นหลังนั้นแล้วนั่งรออยู่บนเตียงอย่างใจเย็น ดูโน่นดูนี่ไปเรื่อย เขากับซานดึลเป็นเพื่อนข้างบ้านกัน สนิทกันมาตั้งแต่ยังเด็กๆ การที่เขาจะเข้ามายังห้องนอนของซานดึลนั้นช่างเป็นเรื่องปกติซะเหลือเกิน เพราะระเบียงห้องของเขากับซานดึลนั้นติดกันจนสามารถปีนไปหากันได้ผ่านทางระเบียงนี้ บางทีเขาก็ปีนเข้ามานอนกับซานดึลตอนดึกๆ หรือไม่ ซานดึลก็เป็นคนปีนไปนอนกับเขาเอง แต่ส่วนมากจะเป็นเขาที่ปีนมาหาซานดึลเองซะมากกว่า ก็นะ...คนมันคิดถึง อยากเห็นหน้านี่~ -3-
“บาโร ช่วยหยิบเสื้อยืดในตู้มาให้หน่อยสิ ฉันลืมหยิบเข้ามาด้วยน่ะ”
เสียงตะโกนของซานดึลดังออกมาจากห้องน้ำทำให้บาโรหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง
บาโรเดินไปหยิบเสื้อแล้วเดินไปยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ สักพักซานดึลก็เปิดประตูออก
แอ๊ดดด~
ซานดึลโผล่ออกมาแค่ส่วนหัวแล้วยื่นมือมาหยิบเสื้อที่อยู่ในมือของบาโร แต่ในขณะที่จะคว้าเอาเสื้อนั่นเอง บาโรกลับทำเสื้อหล่นลงกับพื้น ด้วยสัญชาตญาณ ซานดึลจึงรีบกระโจนออกมารับเสื้อที่กำลังจะหล่นไว้ได้ทันท่วงที...
“โอ๊ะ! เกือบไปแล้ว”
“O_O”
“(‘ ‘)
“O_O///”
“เป็นอะไรของนายน่ะบาโร หน้าแดงเชียว”
“ซานดึล..นาย” ซับเลือดๆ O.,O
“โอ๊ะ! บาโรนี่ท่าทางจะบ้าไปแล้ว ตาโตเชียว แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย” -*-
ซานดึลส่ายหน้าน้อยๆแล้วเดินกลับเข้าไปอาบน้ำต่อโดยไม่มีทีท่าจะรู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองนั้นได้ทำอะไรลงไปเมื่อกี้..
ถ้าจะให้อธิบายขยายความ...ซานดึลกำลังอาบน้ำอยู่ ..
บาโรเดินเอาเสื้อมาให้ซานดึลหน้าห้องน้ำ…
ซานดึลเปิดออกมาทั้งที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จ ในตอนแรกโผล่มาแค่หัว…
แต่ในตอนหลังโผล่มาทั้งตัว...
อาบน้ำยังไม่เสร็จ...
เวลาคนเราอาบน้ำจะต้องไม่ใส่เสื้อผ้า..
กระโจนออกมาทั้งๆที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จ = ไม่ใส่เสื้อผ้าออกมานอกห้องน้ำ
ใสเป๊ะ!!! (เกี่ยว = =?)
อ้ากกกกกก นายยั่วฉันอยู่นะเว้ยซานดึลลลลลล!!!~ O_O///
ครึ่งชัวโมงต่อมา
“บาโรนายเป็นอะไรของนายเนี่ย หน้าแดงตาโตตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วนะ พูดด้วยก็เอาแต่ใจลอยอย่างเดียวเลย” -^-
“กะ...ก็ไม่ได้เป็นอะไร” -///-
“แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนี้ด้วยเล่า” เอานิ้วจิ้มแก้มคนข้างๆ
“ชะ..ช่างมันเถอะ” หันหน้าหนีพลางกลบเกลื่อนความเขินด้วยการกดกริ่งหน้าบ้านของจินยองรัวๆ
กริ๊งงงงงงงงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~~
“เห้ยยยยๆๆ! จะกดให้กริ่งมันทะลุติดมือแกมาเลยเลยมั้ยไอ้กระรอก”
“จินยอง” ชายหนุ่มรุ่นพี่บ้านตรงข้ามของซานดึลตะโกนออกมาด้วยความหัวเสีย
“อะ..เอ่อ โทษทีพี่จินยอง พอดีมันเพลินไปหน่อยน่ะ”
“บาโรบ้าไปแล้วจริงๆด้วย” ซานดึลพึมพำ
“นี่ กริ่งหน้าบ้านนะไม่ใช่กลองชุด = = กระแทกรัวเชียว ถ้าพังขึ้นมาแกรับผิดชอบด้วย”
“โห งกตลอดแหละ” -3-
“ปาก - - เดี๋ยวก็ไม่ให้กินซะเลยข้าวเนี่ย”
“ง่า..พี่จินยองง ถ้าจะห้ามกินข้าวน่ะห้ามบาโรคนเดียวนะ อย่าห้ามผม ผมไม่เกี่ยว” -^-
“พี่ไม่ห้ามซานดึลหรอก ^^ พี่รู้ว่าซานดึลไม่เกี่ยว”
จินยองหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับซานดึลแล้วเปิดประตูบ้านให้ทั้ง 2 คน
“แล้วทำไมหน้าแดงอย่างนั้นล่ะบาโร”
“ห๊ะ..มะ..ไม่มีอะไรหรอก -//-“
“อากาศร้อนหรอ - -? ไม่น่าใช่ ฝนก็เพิ่งจะตกไปเมื่อเช้า ออกจะเย็นสบาย”
“เหอะน่า~ -//- อย่าถามมากเลย พี่ทำกับข้าวเสร็จแล้วใช่มั้ย งั้นผมไปก่อนนะ เดี๋ยวกินไม่ทันไอ้เป็นตะกละนี่” พูดจบปุ๊บก็วิ่งเข้าบ้านไปจองที่นั่งบนโต๊ะอาหารทันที
“บาโร นายว่าฉันหรอไอ้กระรอกฟันจอบ” -*-
ซานดึลรีบวิ่งตามเข้าไปทันที จินยองได้แต่ยืนส่ายหัวให้กับความซุกซนของ 2 คนนี้ อะไรมันจะขนาดนั้นนนน ~ เรื่องกินนี่ยอมกันไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอ? = =
“บาโร ทำไมต้องแย่งไก่ฉันด้วย ฉันจองก่อนนะ”
“นายจองตอนไหนกันไอ้เป็ดอ้วน ฉันหยิบก่อนฉันก็ต้องได้กินสิ” -0-
“ฉันจองตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” -^-
“เมื่อวานอะไร พี่จินยองเพิ่งทำเมื่อกี้นี้เองนะ”
“ก็ฉันจองตั้งแต่พี่จินยองยังไม่ทำนั่นแหละ ไม่เชื่อก็ไปถามพี่จินยองได้เลย นั่นไงเดินมาโน่นแล้ว” ซานดึลพูดพลางชื้มือไปที่จินยองที่เพิ่งเดินเข้ามาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
“พี่จินยอง ไอ้เป็ดตะกละนี่มันบอกว่ามันจองไก่ทอดชิ้นนี้กับพี่ไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วจริงหรอ?”
“หืม = =” จินยองมองบาโรด้วยสายตางุนงง
“จริงรึเปล่า?”
“ไก่ทอดชิ้นไหนล่ะ”
“ก็ชิ้น...เห้ยย!!” บาโรตาโตเมื่อไก่ที่วางอยู่บนจานของตัวเองบัดนี้ตกไปอยู่ในกำมือของซานดึลเรียบร้อยแล้ว แล้วซานดึลก็จัดการกินอย่างรวดเร็วโดยไม่เปิดโอกาสให้บาโรได้มีอกาสแย่งคืนเลยแม้แต่น้อย บาโรได้แต่ทำหน้าอึ้งๆแล้วก็โวยวายใส่ แต่สักพักก็หยุดโวยวายแล้วหันไปกินอย่างอื่นแทนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไอ้เด็ก 2 คนนี้นี่มัน = =;;
“อ้า~ อร่อยมากๆเลยครับพี่จินยอง ขอบคุณสำหรับกับข้าวมื้อนี้นะ” ซานดึลพูดขอบคุณเมื่อกินหมด แล้วก็เปิดเสื้อลูบท้องอย่างมีความสุข
พร่วดดดดดดดดด! 0.0
บาโรที่กำลังกินข้าวอยู่นั้น เมื่อเห็นซานดึลเปิดเสื้อขึ้นมาเผยให้เห็นหน้าท้องขาวๆก็ถึงกับกลั้นไว้ไม่อยู่ ชวนให้นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นตอนที่ซานดึลอาบน้ำแล้วโผล่ออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่า…มันช่างเป๊ะติดตาตรึงใจซะจริงๆ
อ้อกกกกกกกกกก!! ซานดึลครับ บาโรคนนี้ไม่ไหวแล้วนะ T///T (ซับเลือดดด)
“ยี๋ บาโรสกปรกมาก” จินยองถึงกับอุทานออกมาด้วยความขยะแขยง
“โทษทีพี่จินยอง TwT”
“นายเป็นอะไรของนายเนี่ยห๊ะ” ซานดึลหันมามองด้วยความสงสัย
“มะ..ไม่มีอะไรหรอก” -///-
“เอ้อ บาโรนี่ กินๆอยู่ก็สำลัก ทำตัวเป็นเด็กกไปได้” -3-
กริ๊งงงงงง~
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น แต่ซานดึลกับบาโรก็ยังคงเถียงกันต่อไปไม่หยุด จินยองจึง
เดินออกไปยังหน้าบ้าน พยายามชะเง้อมองว่าใครกันที่มากดกริ่ง แต่ก็เห็นแค่เพียงเรือนผมสีดำโผล่พ้นขอบรั้วมาเท่านั้น
“ใครครับ” จินยองเดินไปเปิดประตูพลางชะโงกหน้าออกไปถามคนข้างนอก
“หวัดดีครับพี่ชาย ^^/”
เอ๋...พี่ชาย?? ผมมีน้องตั้งแต่เมื่อไหร่กัน =[]=!
I.K. Theme
ความคิดเห็น