คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผมไม่อยากอยู่คนเดียว
นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่สมาชิกดงบังชินกิจะได้หยุดพักยาว 5 วัน ...สาเหตุน่ะเหรอก็เจ้ามิคกี้น่ะซิ นับวันมันยิ่งจาห่อเหี่ยว หงอยเหงาเศร้าซึมลงไปทุกที ผู้จัดการคงสมเพสเลยบอกให้มันเก็บข้าวเก็บของออกกลับอเมริกาไปซะ(อย่าเพิ่งตกใจไปเค้าไม่ได้ไล่มันออกจากวงแค่ให้มันกลับไปเยี่ยมพ่อกะน้องที่อเมริกาโน่น) ที่ไหนได้เจ้าตัวกลับบอกว่าขี้เกียจเดินทางไกลซะงั้น(ไกลจริงๆแหละ) แต่กลับกระดี๊กระด๊าเก็บข้าวเก็บของไปเที่ยวบ้านโลมาน้อยแทน (จะไปทำอะไรให้พ่อกะแม่ฝ่ายเจ้าสาวตกใจรึเปล่าเนี่ย 55 -_-!!)
ยุนโฮ เปิดประตูออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทางยังไม่ตื่นดีถึงแม้ว่าเค้าจะล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็ตาม หลังจากหาวปากกว้างด้วยท่าหมีเพิ่งตื่นจำศีล1ครั้งแล้ว หมียักษ์ก็เดิน ตึง! ตึง! ตึง! (เห็นภาพเลย -_-!) ไปที่ห้องนั่งเล่น
ที่นั่นมีเจ้าน้องคนเล็กชังมินนั่งดูการ์ตูนอาราเล่อยู่อย่างจดจ่อ สองเข่ายกขึ้นมาแนบอกเพื่อใช้เป็นที่วางหน้า
“ชังมิน!! พวกนั้นไปกันหมดแล้วเหรอ” คนตัวใหญ่ถาม
“ครับ” ชังมินตอบโดยที่ยังไม่ละสายตาจากการ์ตูนตรงหน้า “กิ่ง การาริ่ง กิง การาริง กิ๊ง กิง”
(เพลงอาราเล่ ^0^)
“แจก็กลับบ้านเหรอ แล้ววันนี้ใครจะทำอะไรให้เรากินล่ะเนี่ย..” เจ้าหมีบ่นงึมงำโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
หากแต่คำพูดนั้นทำให้อีกคนสะดุ้งโหยงเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
“จริงด้วย แย่แล้วๆ พี่แจไม่อยู่ใครจะทำอะไรให้กินเนี่ย ตั้ง5วัน แย่แน่ๆเลย ทำไงดีๆ!!” TwT ชังมินเริ่มโวยวายงอแง
เจ้าหมียักษ์หันซ้านหันขวาไม่รู้จะทำยังไง ถึงเค้าจะมีน้องสาวแต่เค้าก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กแบบจริงจัง แม่น่ะมักจะไล่เค้าออกไปซนนอกบ้านมากกว่า (คงกลัวน้องโดน BearHug อ่ะเด่ะ)
“โอ๋!!ๆๆๆๆ เด๋วพี่ทำให้กินก็ได้อย่างอแงสิ(วะ) คนดี” เจ้าหมีพยายามสรรหาถ้อยคำมาปลอบใจ(ได้แค่นี้เองเหรอ)
คนถูกปลอบหยุดกึกอีกครั้ง ก่อนจะงอแงหนักกว่าเดิม
“ม่ายยยยอาววว!!!ๆๆ กินฝีมือพี่ยุนโฮเนี่ยนะ อีก5วันพี่ๆคนอื่นกลับมาเค้าต้องพบแต่ศพของผมแน่ๆเลย”
ป๊าบบบ!! เสียงมือใหญ่หนากระทบหัวน้องเล็กดังสนั่น
“โอ๊ยย!! พี่ยุนโฮใจร้าย คอยดูนะผมจะฟ้องพี่แจ” ชังมินน้อยพูดพลางเอามือลูบหัวป้อยๆ
“ก็เอาสิ ถ้าคิดว่าแกจะมีชีวิตรอดไปถึงวันนั้น หยุดร้องเด๋วนี้เลย อึ๊บ!!” เจ้าหมียักยืนกอดอกพูดพร้อมกับปล่อยรังสีอำมหิตออกมารอบๆตัว
ดูเหมือนว่าชังมินน้อยที่น่าสงสารจะรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่วนเวียนรอบตัว
“กะ กะ ก็ได้ครับผมจะกินแต่มาม่าก็ได้ 5 วัน T^T อึ๊บ!!”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ ว่าแต่ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ ชังมิน?? ”
ชังมินซึ่งตอนนี้หันกลับมาสนใจการ์ตูนเหมือนเดิมแล้ว ยังนั่งจ้องภาพในจอต่อไป
“พ่อกะแม่ผมเค้าไปแสวงบุญกันที่โตเกียวดิสนีย์แลนด์ ” ชังมินตอบหน้าตาเฉย
“อะไรนะแสวงบุญ!!? ดิสนีย์แลนด์!!?” หมียักษ์งงเต๊ก!!? (-_-)a??
“เค้าก็แค่พาน้องๆผมไปเที่ยวโดยที่ผมต้องนั่งอยู่บ้านนี่ไง” ท่าทางเจ้าน้องเล็กจะงอนที่ไม่ได้ไปดิสนีย์แลนด์กับพ่อแม่
“แล้วพี่ล่ะ ไม่กลับเหรอ?? ”
“ก็ว่าจะไปบ่ายๆน่ะ อยู่คนเดียวได้เหรอ ไปบ้านพี่ไม๊ล่ะ?”
“ไม่ดีกว่า...ตั๋วก็ไม่ได้จอง ผมอยู่คนเดียวได้...ไม่เป็นไรหรอก =_= ” น้องเล็กพูดด้วยแววตาน่าเศร้า.
“งั้นเหรอ..อือ อยู่ดีๆนะดูแลบ้านด้วย” ก่อนจะกำโทรศัพท์มือถือเดินเข้าห้องทำงานไป
หมียักษ์ตอบไป แต่ในใจก็อดกังวลไม่ได้
..............เจ้านี่จะอยู่คนเดียวได้เหรอ ตั้ง 5วัน เกิดมันไปเผาบ้านใครเข้าล่ะ..............(ห่วงน้องแน่เหรอนี่!?)
“ยอโพเซโย จิเฮเหรอ ขอคุยกับออมม่าหน่อยสิ”.....
……………..
………….
………..
……..
2 ชั่วโมงผ่านไป..........
ยุนโฮเดินออกมาจากห้องทำงาน เมื่อเค้ามองไป ชังมินยังนั่งอยู่ท่าเดิม จะต่างกันตรงที่ดวงตาปิดสนิท
มองก็รู้แล้วว่าหลับคาจอ...ยุนโฮส่ายหัวและยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่รู้ว่ายิ้มให้ตัวเองหรือขำชังมินที่หลับคาจอกันแน่ ก่อนจะเดินไปหาน้องคนเล็ก
ยุนโฮค่อยๆจับแขนและช้อนหัวของชังมินให้นอนลงอย่างอ่อนโยนในท่าที่ดูจะสบายที่สุด...*[]*
เค้าหยิบรีโมทขึ้นมาปิดทีวี แต่ก่อนที่เค้าจะลุกขึ้นนั้น ชังมินก็คว้าแขนของเค้าไว้ แล้วกอดเอาไว้แน่น
“อย่าทิ้งผมนะ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว” น้องเล็กพูดออกมาทั้งที่ตายังปิดสนิท
“ละเมอล่ะสิ”^_^ ยุนโฮยิ้มให้น้องที่ยังหลับอยู่ ก่อนจะยกมือขึ้นไปลูบผมสีอ่อนของคนหลับอย่างเบามือ
“แล้วทำเก่งว่าอยู่คนเดียวได้ เด็กน๊าเด็ก น่ารักจริงเชียว..”
ยุนโฮนั่งลงข้างๆโซฟา แล้วมองหน้าชังมินที่กำลังหลับ “งึมงำๆ พี่แจเอาชุดนอนผมคืนมา..พี่ยุนโฮ พี่มิคกี้ขโมยข้าวผมอีกแล้ว (_ _)z Z ~” ชังมินละเมออีกแล้ว
“พี่เป็นพี่ชายนายนะ พี่จะทิ้งนายไปได้ยังไง ถึงแม้จะเป็นได้แค่นั้นพี่ก็จะไม่ทิ้งนายหรอก..ชังมิน”
……..
…..
…
ความคิดเห็น