อัจฉริยะน้อยตระกูลจ้าว

ตอนที่ 43 : จักระ

ครั้งหลงเปาหลบฉากออกมาด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยวยังตีนเขาทั้งเก้าลูกฉายชัดอยู่เบื้องหน้านัยตาของเขาปรากฏความเศร้าโศกอาดูรมิน้อยเมื่อตนคิดอ่านริอาจบุกเดี่ยวเพียงลำพังหมายซื้อเวลาให้เหล่าบรรพจารย์ฟื้นคืนพลัง

ครั้งหัวใจดวงนี้มิอาจฝืนทนเห็นศิษย์พี่ศิษย์น้องต้องมาหลั่งโลหิตตกตายเป็นเพื่อนตนในฐานะที่เขาเป็น ศิษย์เอกลำดับห้าจากทั้งเเปดของบรรพจารย์เทพอักษรก็มิอาจนิ่งดูดายให้ชีวิตทั้งหลายตกตายหรือถูกกลืนกินจิตวิญญาณกลายเป็นมารร้ายเข้าห้ำหั่นผู้บริสุทธิ์ หากจะให้เหล่าศิษย์อ่อนประสบการณ์ทั้งฝีมือเเละวัยวุฒิมาต่อสู้คงเกิดการสูญเสียมิน้อยสู้ตนจากมาเพียงลำพังยังจะดีเสียกว่า

ผู้ถือครองจักระย่อมเป็นเป้าหมายของพวกมัน

ในครั้ง เเต่โบราณ ณ กาลนานมาพลังที่เป็นดั่งของแสลงสำหรับปราณอุรุก็คือเหล่าจักระทั้งหลายผู้ใดครอบครองผู้นั้นย่อมเเบกภาระอันยิ่งใหญ่ประหนึ่งนายทวารประตูพลังอันยิ่งใหญ่ที่ได้มาหากริใช้มิถูกทางก็มิต่างปีศาจจอมมารร้าย วิญญาณวัฏจักรสถิตภายในจักระทั้งหลายย่อมเลือกผู้เป็นนายหากผู้ถือครองคือคนชั่วร้ายมีจิตใจคับเเคบก็ต้องตกตายเพราะมันสวรรค์ย่อมลงโทษ

หลงเปายื่นมือวาดตราประทับเขียนอักษรศักดิ์สิทธิ์เหนือนภากาดด้วยลมปราณเปล่งวาจาลั่นชั้นฟ้า

"ค่ายกลสวรรค์เเปดวัฏจักรทำงาน ! "

ทันใดนั้นคล้ายผืนฟ้าถูกอาบด้วยเเสงศักดิ์สิทธิ์สีทองอร่ามกำจายอำนาจพลังยากต้านทานลำเเสงทั้งเเปดจากขุนเขาเทพอักษรพลันพุ่งทะยานเหนือท้องฟ้าก่อร่างสร้างค่ายกล ปกคลุมขุนเขาเทียมฟ้าทั้งเก้าไว้ภายในม่านพลังสีทองอร่ามกำจายเเม้นอยู่ไกลพันลี้ยังเห็นเด่นชัดกระจ่างดุจนิ้วบนฝ่ามือ

อักษรศักดิ์สิทธิ์ขนาดมหึมาพลันปรากฏจากขุนเขาทุกลูกหลอมรวมสถิตเหนือยอดเขาใจกลางประหนึ่งฐานหยินหยางกระจกแปดเหลี่ยม

ยอดเขาทั้งเเปดลูกดุจเหลี่ยมมุมทั้งเเปดล้อมกรอบใจกลางคือขุนเขาเทพอักษรซึ่งดูยิ่งใหญ่สูงเสียดฟ้ายากคาดคะเนปกคลุมด้วยหมู่เมฆเมฆาลอยวนกำบังมิอาจเห็นยังยอดเขาอันเป็นที่สถิตของบรรพจารย์เทพอักษร

เหล่าบรรดาสานุศิษย์คณาจารย์ต่างลนลานกระทำการมิถูกเมื่อค่ายกลสวรรค์เเปดวัฏจักรทำงานพวกตนก็มิอาจฝ่าออกไปช่วยเหลือหลงเปาที่กระทำการวู่วามคิดบุกเดียวรนหาที่ตายฝ่าทัพนับหมื่นเพียงลำพัง ครั้งทราบข่าวว่าศิษย์เอกทั้งเจ็ดยังมาถูกขังพวกตนก็พลันอับจนหนทางยากหยุดยั้งหลงเปาศิษย์เอกลำดับห้าผู้เป็นเเบบอย่างทั้งความกล้าหาญทั้งฝีมือเปรียบหนึ่งในความภาคภูมิใจของวังเทพอักษรเเม้เเต่เหล่าคณาจารย์ยังมิอาจทัดเทียมความอัจฉริยะของคนผู้นี้

ประหนึ่งหิ่งห้อยมิอาจเทียบแสงดวงตะวันเเละจันทรา

หากหมายคิดจะส่งข่าวยังวังทั้งสองที่อยู่ห่างไกลครึ่งค่อนทวีปก็ไร้ความหมายมิอาจทันการณ์เป็นเเน่เเถมมิหนำซ้ำยังได้รับข่าวร้ายติดติดจากสารวิญญาณอพิมนุษย์หมายขอความช่วยเหลือจากจักรวรรดิทั้งเจ็ดที่กำลังเผชิญภัยร้ายประหนึ่งทุกอย่างถูกวางไว้ล่วงหน้ายากต่อการรับมือสองวังที่อยู่ต่างทวีปคงมิเเคล้วประสบเหตุการณ์มิต่างชั่งสิ้นหนทางคล้ายดั่งวันฟ้าถล่ม

หลงเปาสะบัดมือเเหวกมิติหายไปอีกครั้งเมื่อเล็งเห็นว่าค่ายกลสวรรค์เเปดวัฏจักรทำงานดั่งตนหวังก็วางใจลงหลายส่วนหากสิ้นห่วงหน้าพะวงหลังก็มิคิดรั้งอยู่ต่อ

หลายอึดใจต่อมาก็เเหวกเท้าก้าวผ่านมิติออกห่างหมื่นลี้เพียงเสี้ยวอึดใจปรากฏกายยังลานกว้างทุ่งหญ้าเบื้องหน้าคือกองทัพทมิฬนับหมื่นดูมากมายละลานตาผืนฟ้าเเบ่งเป็นสองหนึ่งสว่างไสวหนึ่งมืดมิดดุจยามราตรีไร้เเสงจันทร์คงมิมีคนใดในโลกที่มิหวาดกลัวกองทัพมารร้ายจิตใจดำทมิฬหินชาดเบื้องหน้า เเม้นดอกไม้ใบหญ้ายังอับเฉาใต้ฝ่าเท้าของพวกมัน

หลงเปายืนเด่นเป็นสง่าต้านทานเเรงกดดันจากปราณปีศาจที่กำลังบ่อนทำลายหลิงฉีฟ้าดินในบรรยกาศโดยรอบก่อนจะเปล่งวาจาเหี้ยมหาญเรียก จักระพฤกษาขั้นสวรรค์รูปร่างกระบี่สีเขียวมรกตลอยข้างกาย

"กระบี่เทพจักระพฤกษาจงออกมา !"

ปัง...ฟิ้ว..

เหนือท้องฟ้าฟากฝั่งหลงเปากำจายเเสงสีเขียวมรกตกระจ่างเรืองรองปกคลุมผืนฟ้าต้านเเรงกัดกรอดฟ้าดินมืออีกข้างสะบัดเรียกจักระโลหิตบรรพกาลคล้ายก้อนศิลาหนาทึบขนาดมหึมาลอยเคียงกายเหนือศีรษะกำจายเเสงสีโลหิตอีกระรอกกลืนกินสะกดข่มจักระพฤกษา

ตูม...

ผืนฟ้าสนั่นหวั่นไหวคล้ายดั่งมิอาจทัดทานรองรับพลังอันยิ่งใหญ่เกินตัว

อันจักระทั้งหลายวัดพลังกันที่อายุเเบ่งเป็นขั้น สวรรค์ นิรันดร์ บรรพกาล ซึ่งจักระกระบี่เทพพฤกษาก็มิต่างทารกวัยเเรกเกิดหากคิดหมายเทียบวัดพลังกับจักระโลหิตบรรพกาล

ซึ่งในโลกหมื่นสวรรค์ สุดยอดของวิเศษทั้งเเปดคือเหล่าจักระขั้นบรรพกาล ส่วนจักระร้อยพันขั้นสวรรค์นั้นหาได้จากโลกต่างต่างจากพิภพเบื้องล่าง ซึ่งหลงเปาถือคลองทั้งสองก็มิต่างศัตรูตัวฉกาจของเหล่าสาวกจอมยุทธชั่วช้าทั้งหลายที่หยิบยืมเเฝงพลังปราณอุรุปีศาจมารร้ายต่างมิติกัดกินจิตใจหลงไหลในพลังที่มิใช่ของตน

เหล่าบรรดากองทัพจอมยุทธฝ่ายมารพลันเกิดคลื่นกระเพื่อมเมื่อทอดสายตาเล็งเห็นพลังอันเป็นของแสลงจากหลงเปาที่หยุดยืนลอยเด่นเป็นสง่าเหนือท้องนภากาดดั่งเป็นเพียงภาพพื้นหลังสีเเดงโลหิตกำจายระลอกคลื่นอันน่าสะพรึงในม่านตาฉายชัดประจักษ์เบื้องหน้าพวกตน