อัจฉริยะน้อยตระกูลจ้าว

ตอนที่ 1 : เทพมารหรงเปาเเลกชีวิต

ร่างหนึ่งกำลังจมสู่ห้วงเเห่งความมืดมิดเเสงสว่างเริ่มห่างไกลออกไปทุกที จิตสำนึกสุดท้ายกำลังจมดิ่ง

"ข้าหนาว หนาวเหลือเกิน เหตุใดจึงหนาวถึงเพียงนี้สติของข้ากะ.กำ...."

ร่างนั้นกำหมัดแน่นขณะนอนทอดกายบนพื้นสนามรบอย่างไม่ยินยอมจำนนต่อชะตาฟ้าลิขิตวาสนาที่เคยมีกำลังมลายสูญเสียงเเห่งความเย้ยหยันลอยเข้ามาสู่โสตประสาทเสียงอันน่ารังเกียจเสียงนั้น ยิ่งทวีความคับเเค้นใจเหนือสิ่งอื่นใด

"ไม่ข้า!..ข้าไม่ยินยอม..."

เขาเปล่งวาจาน้ำเสียงอันแหบแห้งร้องตะโกนภายในใจ สะเทือนเลื่อนลั่นขณะดวงตาหม่นแสงจางลงภาพเเห่งความทรงจำอันเเสนสุขเเละเเสนปวดร้าวต่างย้อนกลับมาในส่วนลึกของหวนคำนึงถึงความทรงจำราวกับเป็นเพียงละครฉากหนึ่งของชีวิตนิรันดร์ที่กำลังจะดับสูญ ทั้งรอยยิ้มคราบน้ำตาทะเลโลหิต สองมือที่กุมกระบี่อาบด้วยเลือดของศัตรู นับจากก้าวเเห่งที่เริ่มเดินทาง

"หรงเปา..."

เสียงเเว่วแผ่วเบาช่างอบอุ่นดังมาจากทุกทิศทางในห้วงแห่งความมืดมิดดวงตาที่กำลังปิดลงพลันดิ่นลนเป็นครั้งสุดท้ายคล้ายดั่งมีมืออันเเสนอ่อนโยนฉุกกระชากให้ลุกขึ้นยืนฮึดสู้

"ท่านอาจารย์!"

"ดีเเล้วดีเเล้ว"

เสียงของชายชราผู้นั้นเต็มเปี่ยมด้วยความอบอุ่นราวกับบิดากล่าวชมบุตรชาย ครั้งได้ฟังเเต่ทว่า

รอยยิ้มกลับพลันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาชายผู้ใกล้ลาลับเขากำลังจมสู่ห้วงแห่งความมืดมิดเสียงอันเป็นการบ่นพึมพำครั้งสุดท้ายหลุดออกมาจากปากเปล่งวาจาโรยเเรง

"ท่านอาจารย์ ศิษย์พี่ศิษย์น้อง ข้าขอลาล่วงลับพวกท่านไปก่อน ช่างน่าเสียดายเเม้นหนทางสุดท้ายคือการเเตกดับเพราะมิฟังคำพวกท่านก็ดีเเล้วที่หนึ่งชีวิตเเลกนับเเสน"

ร่างกายอันอาบโลหิตฝืนลุกขึ้นยืนวาดมือทั้งสองทำตราประทับวาดจักระเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะ ตะเบ็งร้องตะโกนดังลั่นชั้นฟ้าด้วยจิตใจอันอ่อนล้า ท่ามกลางสนามรบโลหิต

"ผนึกหมื่นวิถีทำลายตนก่อสวรรค์!"

ตูม......

จอมยุทธนับหมื่นชีวิตรอบกายในสนามรบต่างอาบไล้ด้วยเเสงสีชาดเผาผลาญตกตายไปตามกันเสียงสาบเเช่งเสียงร้องอันคร่ำครวญอดครวญต่างดังเเว่วมาตามติดมา 

อ๊ากกก..

ร่างข้าขะข้า..

"ไอ้ปีศาจ...!"

มลายสูญสิ้นจากจุดระเบิดเขาจากไปด้วยรอยยิ้มเเละคราบน้ำตาของลูกผู้ชายเเม้นจะเป็นวาระสุดท้ายยังมิวายลากศัตรูไป เยี่ยมชมปรโลกกับตน พลังมากกว่า8 ใน 10 ส่วนพลันระเบิดในคราวเดียวอนุภาพย่อมทลายฟ้าล้างบางทุกสรรพสิ่งให้ไหม้เป็นจุล