ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [วันแรก]..ข้อสงสัย
เรือนผมหนาสีดำเข้ม ที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีทอง ถูกทำให้ตั้งขึ้น ตามสไตล์หนุ่มมาดเท่ห์ เสื้อยืดตัวหลวมโคร่งสีส้มเข้ม ที่มีสัญลักษณ์ไฟอยู่เต็มแผ่นหลัง ที่คอประดับด้วยสร้อยเงินที่ใหญ่ราวโซ่จักรยาน(?) กับกางเกงยีนสีเข้ม ตัวใหญ่ โซ่สีเงิน ที่ห้อยเป็นพวงอยู่อยู่ข้างกางเกง นอกจากนั้น ตามไปหน้ายังเต็มไปด้วยห่วงมากมาย ทั้งบริเวณ คิ้วด้านซ้าย ที่จมูก และที่ปาก....
“ปล่อยเธอไป”เค้าย้ำอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆ ชั้นยืนนิ่งอึ้งด้วยความนึกไม่ถึง ใครกัน.. ดูไปก็น่าจะรุ่นๆเดียวกับเรา ทำไมถึงไม่แต่งชุดนักเรียนนะ
“แกมายุ่งอะไรฟะ ไอหน้าอ่อน”อีตาบ้าเริ่มหาเรื่อง เค้าใช่ร่างตัวเองกั้นชั้นกับนายคนใหม่นั่น ราวกับหมอนั่นจะมาฉุดชั้นไปซะอย่างนั้น
“ก็เธอร้องให้ช่วย ก็หมายถึงนายน่ะ กำลังคุกคามเธออยู่น่ะสิ”หนุ่มหน้าใหม่พูดด้วยสายตาทะเล้น และใบหน้าที่กระตุกยิ้มนิดๆเหมือนตั้งใจยั่วโมโห แล้วทันที ร่างของหนุ่มหน้าใหม่ ก็ถูกผลักไปชนกำแพง พร้อมกับคอเสื้อที่ถูกกระชากขึ้น ตาหนุ่มหน้าใหม่ยังคงทำหน้านิ่งราวกับไม่รับรู้ว่า ตังเองอาจโดนซัดเข้าให้
“แกมันไม่เกี่ยว”อีตาซาคานิวะเค้นคำพูดออกจากริมฝีปาก ทำให้เสียงที่เล็ดลอดออกมา ทั้งกังวานและน่าขนลุก
“อืม งั้นที่แกกำลังทำอยู่เนี่ย นอกจากจะข่มเหงผู้หญิง แล้วยังทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้อีก อย่างนี้เค้าเรียกว่าอะไรนะ”ตาเด็กใหม่พูดจากวนประสาท ทำหน้าทะเล้น เหมือนไม่รู้สถานะของตัวเอง ซาคานิวะง้างมือขึ้นทันที และพร้อมจะอัดใส่หน้า เด็กหนุ่มตรงหน้าได้ตลอดเวลา และมันก็คงจะทำได้ถ้าชั้นไม่รั้งมือนั่นไว้ก่อน
“อย่านะ เค้าไม่ได้มาร้ายซักหน่อย นายนั่นแหละหาเรื่อง”ชั้นพูดเสียงดัง หนุ่มหน้าใหม่ กระตุกยิ้มอย่างมีชัย ซาคานิวะลดมือลง แต่สายตายังคงจ้องหนุ่มคนนั้น ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ผัวะ
หมัดหนัก ทุบใส่ท้องของเด็กหนุ่ม จนร่างเล็กทรุดลงทันที
“นาย!!”ชั้นตกใจแทบทำอะไรไม่ถูก
“หน้าอย่างแก อย่ามาแส่เรื่องชาวบ้าน ไอหน้าอ่อน”ซาคานิวะตะโกนด่าอีกครั้ง แล้วลากชั้นออกมาทันที ชั้นไม่สามารถทานแรงตอนนี้ของอีตานี่ได้ แต่ชั้นก็รู้สึกกังวลไงชอบกล ชั้นหันไปมองเด็กคนนั้นอีกครั้ง
หมอนั่นยิ้มให้ชั้น แล้วขยิบตาซ้ายทีนึง ไม่รู้ทำไมชั้นถึงรู้สึกเสียวซ่านชอบกล หมอนั่นเป็นใครนะ....
“ฮึ่ย ให้ตายเถอะ มันมาได้ไงวะ”อีตาซาคานิวะ บ่นมาตลอดทาง
“ปล่อยได้แล้ว ชั้นเดินเองได้”ชั้นสะบัดมือ ให้หลุดออกจากการเกาะกุมของอีตาโรคจิตทันทีที่รู้ตัว
“ทำเป็นพูด หลงเสน่ห์ไอหน้าอ่อนนั่นเข้าให้แล้วสิ”หมอนั่นพูดน้ำเสียงแดกดัน
“นายคิดว่าชั้นเป็นคนอย่างนั้นเรอะ เสียใจย่ะ ชั้นไม่สนใครซักคนหรอก แม้แต่นาย”ชั้นจิ้มนิ้วไปที่แผ่นอกกว้างของตานั่น แล้วสะบัดหน้า เดินหนีไปทันที อีตาบ้าเอ๊ย คิดอะไรของนายนะ ถามชั้นอย่างนี้ ให้ตายเถอะ แต่แล้วชั้นก็ต้องเบ้หน้า แล้วชั้นจะไปคิดเรื่องหมอนั่นให้มันรกสมองทำไมนะ มันจะคิดอะไรก็เรื่องของหมอนั่นสิ แล้วชั้นก็รีบสาวเท้าต่อทันที
แซ่ด แซ่ด แซ่ด เสียงสนทนาดังลั่นไปทั่ว กระเป๋าใบจิ๋วหลากหลายราคา และ แบรนด์เนม ต่างถูกนำเอามาโชว์กันเกลื่อนกลาด ชั้นก้าวเข้าห้องที่จอแจไปด้วยเสียงคน รู้สึกเหมือนเนิ่นนานเหลือเกิน ที่ไม่ได้รับรู้ถึงบรรยากาศอย่างนี้
“มากิ”เสียงใสดังขึ้น ชั้นหันหาต้นเสียงทันที
“ซาโอะ”ชั้นยิ้มขึ้นนิดๆ แล้วเดินตรงไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง ข้างเพื่อนของชั้น ชั้นวางกระเป๋าลงแล้วทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง
“วันนี้เธอเป็นอะไรไปจ๊ะ ทำหน้าบอกไม่รับบุญ”ซาโอะแกล้งแหย่เล่น แต่มันทำชั้นรู้สึกหวั่นๆพิกล
“ป..ป่าว”ชั้นพูดตะกุกตะกัก
“แหนะ มีอะไรฮะ ไม่บอกหรอ”ยัยเพื่อนตัวดีเริ่มทำสายตาเหมือนพยายามจำผิด
“ก็บอกว่าไม่มีน่า”ชั้นพูดปัดๆ แล้วประตูห้องเรียนก็เลื่อนเปิดออก พร้อมกับอาจารย์คนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง
“อาซากะ มากิ วันนี้มีประชุมตอน เที่ยง ห้ามช้าล่ะ”ว่าแล้วประตูก็ปิดลง พร้อมกับเสียงสนทนาที่ดังขึ้นอีกครั้งราวกับเมื่อซักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เฮ้อ ให้ตายเถอะ ประชุมอีกแล้ว จะอะไรกันนักกันหนานะ”ชั้นเบ้หน้าด้วยความไม่พอใจ
“รองประธานนักเรียนนะจ๊ะ อย่าลืมสิ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหว เรียกร้องความสนใจได้อีกครั้ง วันนี้มันมีอะไรนักหนานะ ชั้นคิดแล้วก็เซ็งๆ เพื่อนๆหลายๆคนในห้อง วิ่งกรูกันออกไป ตามด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าด ที่ดังสนั่น ชั้นล่ะเบื่อ คงหนีไม่พ้น ประธานนักเรียนสุดหล่อ ไม่ก็ หนุ่มป้อบที่เป็นนายแบบอยู่ตอนนี้ล่ะสิ
“เอ่อ มากิ ไม่ไปดูหน่อยหรอ ว่าเกิดอะไรขึ้น”ยัยซาโอะเริ่มทำท่าเหมือนสนใจขึ้นมา
“หือ ชั้นไม่สนหรอก เธออยากไปดูก็ไปสิ”ชั้นพูดย่างไม่สนใจ แล้วเอื้อมมือลงไปควานหาของบางอย่างในกระเป๋า แล้วก็ชักมือขึ้นมาพร้อมกับหนังสือการ์ตูนที่ติดมาด้วย
“ใครว่าล่ะ มากิ ชั้นไม่ได้สนใจซักหน่อย”ยัยเพื่อนตัวดีทำท่า ชะเง้อๆ มองออกไปทางประตู
“เฮ้อ จะไปก็ไปเถอะน่า แค่แอบสังเกตการณ์ณ์ก็ได้”ชั้นพูดต่อ
“งั้นชั้นไปนะ”ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดไปทันที นี่แหละน้า ยัยซาโอะ แจ้นได้ทุกเรื่อง ชั้นมองตามเพื่อนพลางส่ายหน้า ก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อ
ครืดดดดดดดดด เสียงประตูห้องเรียนเปิดอีกครั้ง แต่ชั้นก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่
“ว่าไง”เสียงกวนๆดังขึ้น ชั้นเงยหน้ามองคนตรงหน้าทันที
“นาย มาทำอะไรที่ห้องชั้นฮะ อีตาบ้า”ชั้นลุกพรวด พร้อมกับจ้องหน้าคนตรงหน้าด้วยสายตาเซ็งๆ
“ชั้นพึ่งได้ข่าวมาว่า ชั้นเป็น ประธานปี5 ล่ะ”หมอนั่นพูดหน้าตาเฉย แต่มันก็ทำให้ชั้นอึ้งตาค้างไปนาน
“ไม่มีทางซะล่ะ อาซะคุงทำหน้าที่ประธานที่ดีที่สุดแล้ว”ชั้นเถียงพลางถลึงตาใส่
“อ้อ หรอ ถ้างั้น ชั้นคงดีกว่าหมอนั่นมั้ง”อีตาซาคานิวะ พูดพลางยิ้มอย่างกวนโมโห
“อี๋ ชั้นคงต้องถลนตาออกมาเลยแหละ ถึงจะเห็นความดีของนาย”ชั้นพูดพลางสะบัดหน้าไปอีกทาง
“วันนี้ชั้นจะไปข้างนอก ตอน เที่ยง และเธอก็ต้องไปด้วย”
“ไปทำไรยะ ตอนเที่ยงมีประชุม ชั้นไม่ไปซะให้ยากหรอก”ชั้นแลบลิ้นใส่หมอนั่น
“เอางั้นเร้อออ แต่ไงก็เถอะ ชั้นจะไปรอเธอที่หน้าโรงเรียน และถ้าเธอไม่ไป ชั้นจเพิ่มจาก 2 ล้าน เป็น 4 ล้าน”หมอนั่นพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที โดยไม่สนใจว่า สีหน้าชั้นตอนนี้มันพร้อมจะฆ่าคนได้อย่างสบายๆ
“ไอบ้า ไอบรรพบุรุษเกลือ อะไรมันเค็มอย่างนี้ฮะ อีตาโรคจิต”ชั้นตะโกนลั่น แต่แล้ว
จ้อง
ฮึ่ย ชั้นรีบนั่งลงคว้าหนังสือมาอ่าน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คนในห้องก็ยังคงมองชั้นด้วยสายตางง ปนทึ่งกับเรื่องราวที่พึ่งเกิด ให้ตายเถอะ หมอนั่นสร้างปัญหาให้ชั้นตลอดเลย ไปตายซะไป้!!!!
แล้วเวลาเที่ยงก็มาถึง รวดเร็วยิ่งกว่าโกหก
“มากิ เธอต้องไปประชุมใช่มั้ย งั้นชั้นไปทานข้าวก่อนนะ แล้วจะซื้อข้าวปั้นมาเผื่อละกัน”ซาโอะลุกขึ้น ชั้นพยักหน้ายิ้มๆ เธอจึงเดินออกไป
ชั้นยังคงนั่งอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าถ้าลุกออกจากห้องไป จะไปที่ไหน สายตาชั้นเริ่มสาดส่องไปที่หน้าโรงเรียน ผ่านทางกระจกใส แต่มันยังคงว่างเปล่า เฮ้อ ทำไมชั้นต้องคิดที่จะไปกับอีตาบ้านั่นด้วยล่ะ ชั้นไปประชุมดีกว่า.. แต่ถ้าหมอนั่นไปรอจริงๆ ชั้นก็ต้องเสียตังเพิ่มอีกนะ -*- ชั้นควรทำไงดีล่ะ เฮ้อ ช่างหัวมันดิ ถึงจะเพิ่มตังยังไง ถ้าพ่อจ๋า แม่จ๋า กลับมา ชั้นก็ปลอดภัยแล้ว ...ดีล่ะ ชั้นไปประชุมดีกว่า ชั้นว่าชั้นคิดดีแล้วล่ะ แล้วชั้นก็ลุกเดินออกจากห้อง ตรงไปยังห้องประชุมทันที.......
ครืดดดดดดดด
“ปล่อยเธอไป”เค้าย้ำอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆ ชั้นยืนนิ่งอึ้งด้วยความนึกไม่ถึง ใครกัน.. ดูไปก็น่าจะรุ่นๆเดียวกับเรา ทำไมถึงไม่แต่งชุดนักเรียนนะ
“แกมายุ่งอะไรฟะ ไอหน้าอ่อน”อีตาบ้าเริ่มหาเรื่อง เค้าใช่ร่างตัวเองกั้นชั้นกับนายคนใหม่นั่น ราวกับหมอนั่นจะมาฉุดชั้นไปซะอย่างนั้น
“ก็เธอร้องให้ช่วย ก็หมายถึงนายน่ะ กำลังคุกคามเธออยู่น่ะสิ”หนุ่มหน้าใหม่พูดด้วยสายตาทะเล้น และใบหน้าที่กระตุกยิ้มนิดๆเหมือนตั้งใจยั่วโมโห แล้วทันที ร่างของหนุ่มหน้าใหม่ ก็ถูกผลักไปชนกำแพง พร้อมกับคอเสื้อที่ถูกกระชากขึ้น ตาหนุ่มหน้าใหม่ยังคงทำหน้านิ่งราวกับไม่รับรู้ว่า ตังเองอาจโดนซัดเข้าให้
“แกมันไม่เกี่ยว”อีตาซาคานิวะเค้นคำพูดออกจากริมฝีปาก ทำให้เสียงที่เล็ดลอดออกมา ทั้งกังวานและน่าขนลุก
“อืม งั้นที่แกกำลังทำอยู่เนี่ย นอกจากจะข่มเหงผู้หญิง แล้วยังทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้อีก อย่างนี้เค้าเรียกว่าอะไรนะ”ตาเด็กใหม่พูดจากวนประสาท ทำหน้าทะเล้น เหมือนไม่รู้สถานะของตัวเอง ซาคานิวะง้างมือขึ้นทันที และพร้อมจะอัดใส่หน้า เด็กหนุ่มตรงหน้าได้ตลอดเวลา และมันก็คงจะทำได้ถ้าชั้นไม่รั้งมือนั่นไว้ก่อน
“อย่านะ เค้าไม่ได้มาร้ายซักหน่อย นายนั่นแหละหาเรื่อง”ชั้นพูดเสียงดัง หนุ่มหน้าใหม่ กระตุกยิ้มอย่างมีชัย ซาคานิวะลดมือลง แต่สายตายังคงจ้องหนุ่มคนนั้น ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ผัวะ
หมัดหนัก ทุบใส่ท้องของเด็กหนุ่ม จนร่างเล็กทรุดลงทันที
“นาย!!”ชั้นตกใจแทบทำอะไรไม่ถูก
“หน้าอย่างแก อย่ามาแส่เรื่องชาวบ้าน ไอหน้าอ่อน”ซาคานิวะตะโกนด่าอีกครั้ง แล้วลากชั้นออกมาทันที ชั้นไม่สามารถทานแรงตอนนี้ของอีตานี่ได้ แต่ชั้นก็รู้สึกกังวลไงชอบกล ชั้นหันไปมองเด็กคนนั้นอีกครั้ง
หมอนั่นยิ้มให้ชั้น แล้วขยิบตาซ้ายทีนึง ไม่รู้ทำไมชั้นถึงรู้สึกเสียวซ่านชอบกล หมอนั่นเป็นใครนะ....
“ฮึ่ย ให้ตายเถอะ มันมาได้ไงวะ”อีตาซาคานิวะ บ่นมาตลอดทาง
“ปล่อยได้แล้ว ชั้นเดินเองได้”ชั้นสะบัดมือ ให้หลุดออกจากการเกาะกุมของอีตาโรคจิตทันทีที่รู้ตัว
“ทำเป็นพูด หลงเสน่ห์ไอหน้าอ่อนนั่นเข้าให้แล้วสิ”หมอนั่นพูดน้ำเสียงแดกดัน
“นายคิดว่าชั้นเป็นคนอย่างนั้นเรอะ เสียใจย่ะ ชั้นไม่สนใครซักคนหรอก แม้แต่นาย”ชั้นจิ้มนิ้วไปที่แผ่นอกกว้างของตานั่น แล้วสะบัดหน้า เดินหนีไปทันที อีตาบ้าเอ๊ย คิดอะไรของนายนะ ถามชั้นอย่างนี้ ให้ตายเถอะ แต่แล้วชั้นก็ต้องเบ้หน้า แล้วชั้นจะไปคิดเรื่องหมอนั่นให้มันรกสมองทำไมนะ มันจะคิดอะไรก็เรื่องของหมอนั่นสิ แล้วชั้นก็รีบสาวเท้าต่อทันที
แซ่ด แซ่ด แซ่ด เสียงสนทนาดังลั่นไปทั่ว กระเป๋าใบจิ๋วหลากหลายราคา และ แบรนด์เนม ต่างถูกนำเอามาโชว์กันเกลื่อนกลาด ชั้นก้าวเข้าห้องที่จอแจไปด้วยเสียงคน รู้สึกเหมือนเนิ่นนานเหลือเกิน ที่ไม่ได้รับรู้ถึงบรรยากาศอย่างนี้
“มากิ”เสียงใสดังขึ้น ชั้นหันหาต้นเสียงทันที
“ซาโอะ”ชั้นยิ้มขึ้นนิดๆ แล้วเดินตรงไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง ข้างเพื่อนของชั้น ชั้นวางกระเป๋าลงแล้วทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง
“วันนี้เธอเป็นอะไรไปจ๊ะ ทำหน้าบอกไม่รับบุญ”ซาโอะแกล้งแหย่เล่น แต่มันทำชั้นรู้สึกหวั่นๆพิกล
“ป..ป่าว”ชั้นพูดตะกุกตะกัก
“แหนะ มีอะไรฮะ ไม่บอกหรอ”ยัยเพื่อนตัวดีเริ่มทำสายตาเหมือนพยายามจำผิด
“ก็บอกว่าไม่มีน่า”ชั้นพูดปัดๆ แล้วประตูห้องเรียนก็เลื่อนเปิดออก พร้อมกับอาจารย์คนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง
“อาซากะ มากิ วันนี้มีประชุมตอน เที่ยง ห้ามช้าล่ะ”ว่าแล้วประตูก็ปิดลง พร้อมกับเสียงสนทนาที่ดังขึ้นอีกครั้งราวกับเมื่อซักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เฮ้อ ให้ตายเถอะ ประชุมอีกแล้ว จะอะไรกันนักกันหนานะ”ชั้นเบ้หน้าด้วยความไม่พอใจ
“รองประธานนักเรียนนะจ๊ะ อย่าลืมสิ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหว เรียกร้องความสนใจได้อีกครั้ง วันนี้มันมีอะไรนักหนานะ ชั้นคิดแล้วก็เซ็งๆ เพื่อนๆหลายๆคนในห้อง วิ่งกรูกันออกไป ตามด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าด ที่ดังสนั่น ชั้นล่ะเบื่อ คงหนีไม่พ้น ประธานนักเรียนสุดหล่อ ไม่ก็ หนุ่มป้อบที่เป็นนายแบบอยู่ตอนนี้ล่ะสิ
“เอ่อ มากิ ไม่ไปดูหน่อยหรอ ว่าเกิดอะไรขึ้น”ยัยซาโอะเริ่มทำท่าเหมือนสนใจขึ้นมา
“หือ ชั้นไม่สนหรอก เธออยากไปดูก็ไปสิ”ชั้นพูดย่างไม่สนใจ แล้วเอื้อมมือลงไปควานหาของบางอย่างในกระเป๋า แล้วก็ชักมือขึ้นมาพร้อมกับหนังสือการ์ตูนที่ติดมาด้วย
“ใครว่าล่ะ มากิ ชั้นไม่ได้สนใจซักหน่อย”ยัยเพื่อนตัวดีทำท่า ชะเง้อๆ มองออกไปทางประตู
“เฮ้อ จะไปก็ไปเถอะน่า แค่แอบสังเกตการณ์ณ์ก็ได้”ชั้นพูดต่อ
“งั้นชั้นไปนะ”ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดไปทันที นี่แหละน้า ยัยซาโอะ แจ้นได้ทุกเรื่อง ชั้นมองตามเพื่อนพลางส่ายหน้า ก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อ
ครืดดดดดดดดด เสียงประตูห้องเรียนเปิดอีกครั้ง แต่ชั้นก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่
“ว่าไง”เสียงกวนๆดังขึ้น ชั้นเงยหน้ามองคนตรงหน้าทันที
“นาย มาทำอะไรที่ห้องชั้นฮะ อีตาบ้า”ชั้นลุกพรวด พร้อมกับจ้องหน้าคนตรงหน้าด้วยสายตาเซ็งๆ
“ชั้นพึ่งได้ข่าวมาว่า ชั้นเป็น ประธานปี5 ล่ะ”หมอนั่นพูดหน้าตาเฉย แต่มันก็ทำให้ชั้นอึ้งตาค้างไปนาน
“ไม่มีทางซะล่ะ อาซะคุงทำหน้าที่ประธานที่ดีที่สุดแล้ว”ชั้นเถียงพลางถลึงตาใส่
“อ้อ หรอ ถ้างั้น ชั้นคงดีกว่าหมอนั่นมั้ง”อีตาซาคานิวะ พูดพลางยิ้มอย่างกวนโมโห
“อี๋ ชั้นคงต้องถลนตาออกมาเลยแหละ ถึงจะเห็นความดีของนาย”ชั้นพูดพลางสะบัดหน้าไปอีกทาง
“วันนี้ชั้นจะไปข้างนอก ตอน เที่ยง และเธอก็ต้องไปด้วย”
“ไปทำไรยะ ตอนเที่ยงมีประชุม ชั้นไม่ไปซะให้ยากหรอก”ชั้นแลบลิ้นใส่หมอนั่น
“เอางั้นเร้อออ แต่ไงก็เถอะ ชั้นจะไปรอเธอที่หน้าโรงเรียน และถ้าเธอไม่ไป ชั้นจเพิ่มจาก 2 ล้าน เป็น 4 ล้าน”หมอนั่นพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที โดยไม่สนใจว่า สีหน้าชั้นตอนนี้มันพร้อมจะฆ่าคนได้อย่างสบายๆ
“ไอบ้า ไอบรรพบุรุษเกลือ อะไรมันเค็มอย่างนี้ฮะ อีตาโรคจิต”ชั้นตะโกนลั่น แต่แล้ว
จ้อง
ฮึ่ย ชั้นรีบนั่งลงคว้าหนังสือมาอ่าน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คนในห้องก็ยังคงมองชั้นด้วยสายตางง ปนทึ่งกับเรื่องราวที่พึ่งเกิด ให้ตายเถอะ หมอนั่นสร้างปัญหาให้ชั้นตลอดเลย ไปตายซะไป้!!!!
แล้วเวลาเที่ยงก็มาถึง รวดเร็วยิ่งกว่าโกหก
“มากิ เธอต้องไปประชุมใช่มั้ย งั้นชั้นไปทานข้าวก่อนนะ แล้วจะซื้อข้าวปั้นมาเผื่อละกัน”ซาโอะลุกขึ้น ชั้นพยักหน้ายิ้มๆ เธอจึงเดินออกไป
ชั้นยังคงนั่งอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าถ้าลุกออกจากห้องไป จะไปที่ไหน สายตาชั้นเริ่มสาดส่องไปที่หน้าโรงเรียน ผ่านทางกระจกใส แต่มันยังคงว่างเปล่า เฮ้อ ทำไมชั้นต้องคิดที่จะไปกับอีตาบ้านั่นด้วยล่ะ ชั้นไปประชุมดีกว่า.. แต่ถ้าหมอนั่นไปรอจริงๆ ชั้นก็ต้องเสียตังเพิ่มอีกนะ -*- ชั้นควรทำไงดีล่ะ เฮ้อ ช่างหัวมันดิ ถึงจะเพิ่มตังยังไง ถ้าพ่อจ๋า แม่จ๋า กลับมา ชั้นก็ปลอดภัยแล้ว ...ดีล่ะ ชั้นไปประชุมดีกว่า ชั้นว่าชั้นคิดดีแล้วล่ะ แล้วชั้นก็ลุกเดินออกจากห้อง ตรงไปยังห้องประชุมทันที.......
ครืดดดดดดดด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น