ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มต้น
(-*-) (-*-) (-*-) (-*-) (-*-) ฮึ่ยๆๆๆๆๆ ในที่สุด ชั้นก็ต้องมานั่งอยู่บนรถกระจกโบ๋ ของอีตาบ้านี่จนได้ ทำไมล่ะ ก็เพราะชั้นจำเป็นต้องตอบรับข้อเสนอของอีตาคิงคอง แรงช้างนี่ ให้ตายเถอะ ชั้นต้องไปเป็นคนใช้บ้านมันเนี่ยนะ แงงงง =..= มือที่เนียนนุ่มของชั้น คงต้องด้าน ใบหน้าที่ใสปิ๊ง คงต้องหมองคล้ำ แล้วตำแหน่งรองประธานนักเรียน ผู้ป้อบที่สุดอย่างชั้น จะเป็นยังไงเนี่ย T.T ชั้นควรทำยังไงดี...
“เป็นไรไปยัยโทรโข่ง นั่งหน้าบูดเป็นตูดลิงเชีย”
“ว่าไงนะตาบ้า!!! -*- ก็เพราะนายน่ะแหละ ทำให้ชั้นต้องเป็นอย่างนี้ อีกอย่าง ห้ามเอาหน้าชั้นไปเปรียบกับตูดลิงด้วย น่าเกลียด”ชั้นแหวเสียงดังลั่น
“โอ๊ยยยยย หูชั้นจะหนวกก็เพราะเธอนี่แหละ ยัยโทรโข่ง อยู่ใกล้กันแค่นี้ไม่ต้องมาตะโกนก็ได้”อีตาบ้าตะโกนแข่งกับชั้น
“ว่าไงนะ ชั้นไม่ได้ชื่อโทรโข่งนะตาบ้า”ชั้นตะโกนขึ้นอีก
“โอ๊ย พูดให้มันเบาๆหน่อยก็ได้”หมอนั่นยังคงตะโกนแข่งกับเสียงชั้น “ยัยแปดหลอด”
“กรี๊ดดดด ชั้นไม่ได้ชื่อแปดหลอดนะ ชั้นชื่อมากิ เข้าใจมั้ย มากิ”
“เออ ยัยบ๊อง”
“ตาบ้า ชั้นบอกว่าชั้นชื่อมากิ”
“โอ๊ยย หนวกหู เออ มากิก็มากิ อีกอย่าง ชั้นไม่ได้ชื่ออีตาบ้า เพราะงั้น เรียกชื่อชั้นด้วยเข้าใจมั้ย”
“เออ อีตาบ้า” “ยัยโทรโข่ง” “ตาบ้า” “โทรโข่ง”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“เธอแหละหยุดก่อน”
แ~~~~~~~ฮ่ (ขู่) -- --;;
ในที่สุดรถคันงามของอีตาบ้า ซาคานิวะ ก็มาจอดอยู่ที่หน้าแมนชั่นสุดหรูแห่งหนึ่ง -- --..... แมนชั่น ทำไมถึงเป็นแมนชั่นอ้า..ทำไมไม่ใช่บ้านหลังหรูๆ ที่มีสระน้ำ กับสวนกว้างสุดลูกหูลูกตา....เอ. ถ้างั้น ชั้นก็ต้องอยู่ห้องเดียวกับตาบ้านี่อย่างนั้นเรอะ.....-- --..... กรี๊ดดดดดดดด ม่ายน้า.>.<
“ลงมาได้แล้ว ยัยเซ่อ จะนั่งเป็นผีเฝ้ารถเรอะ”
“บ้า!!”ชั้นรีบลงจากรถในทันที พร้อมกับแบกกระเป๋าเสื้อ ใบโตลงมาด้วย ให้ตายเถอะ อีตาบ้านี่คิดจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกะเค้าบ้างมั้ยนะ --* -- ฮึ่ย ไว้พ่อจ๋า แม่จ๋า ชั้นกลับมาก่อนเถอะ ชั้นจะให้พ่อจ๋า จ้างนักฆ่ามาฆ่ามันซะ..... ไม่ได้ๆ ชั้นจะเสียตังให้อีตาโรคจิตไม่ได้เด็ดขาด งั้น ชั้นเจื๋อนมันตอนมันหลับดีมั้ยนะ ฮิๆ แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว
“ยัยบ๊อง บ้าไรของเธอ อยู่ดีดีก็ แยกเขี้ยวเป็นนางยักษ์เชียว”อีตาบ้าพูดขึ้น
“ว่าไงนะ!!! ฮึ่ย”ไอโรคจิตนี่ไม่คิดจะพูดกับชั้นดีดีมั่งรึไงนะ ให้ตายเถอะ พึ่งเจอคนแรกเนี่ยแหละ ที่กล้าว่าชั้นขนาดนี้ -*- คอยดูๆ
“คิดจะแก้แค้นชั้นรึไง”
เอื้อก (สำลักน้ำลาย)
“แค้ก แค้ก เอ่อ ใช่ที่ไหนเล่า ใครจะบ้าไปทำอย่างนั้น เสียเงินจ้างนักฆ่าไปเพื่อนายเนี่ยนะ ไม่มีทางงงง”.....แว้กกกก นี่ชั้นพูดอะไรออกไปเนี่ย >< มือทั้ง 2 ข้าง ตะปบปากชั้นไว้อย่างรวดเร็ว ให้ตายเถอะ ชั้นค่อยๆ เหลือกตามองตาบ้าตรงหน้า
“หึหึ ทำได้ก็ลองดูเซ่”พูดจบ หมอนั่นก็เดินขึ้นบันไดไป แต่ก่อนที่มันจะหันไปนี่สิ ไอสายตาแบบนั้น กรี๊ดดดด ชั้นอยากจะฆ่ามัน คอยดูนะ จะชำแหละเป็นชิ้นๆ แล้วเอาไปโยนให้จระเข้กี้นนนนนนน --*-- ฮึ่ยๆๆ แล้วชั้นก็กระแทกส้นเดินขึ้นบันไดตามหมอนั่นไป
“ลิฟท์ก็มี ขึ้นบันไดทำไม”ชั้นตะโกนถามหมอนั่น ที่เดินล่วงหน้าไปไกลแล้ว
“ก็....”หมอนั่นเหมือนกำลังคิด “เรื่องของชั้น เธอตามมาเองนี่”หมอนั่นแสยะยิ้มที่ดูน่ารังเกียจให้ชั้น
“ห้องนายอยู่ชั้นไหน”ชั้นถามอีกครั้ง พยายามอดทนไว้
“24”หมอนั่นพูดสั้นๆ ว..ว่าไงนะ ช..ชั้น 24
“อีตาบ้า ชั้น 24 เดินขึ้นบันไดเนี่ยนะ ไอโรคจิต”ชั้นตะโกนด่านายบ้านั่น หนอย บังอาจหลอกใช้แรงงานชั้น กระเป๋าก็หนักอึ้ง นี่นายตั้งใจจะแกล้งชั้นไปถึงไหน!! แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่สนใจชั้น เพราะ ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดกลับมาเลย มันคงไม่รอชั้นแน่ๆ แว้กกก อีตาบ้า ระวังตัวไว้เถอะ..
“แฮ่ก แฮ่ก ให้ตายเถอะ แฮ่ก ทำไมพึ่งถึงชั้น 15 เอง”ชั้นยกมือขวาขึ้นปาดเหงื่อ เมื่อมาถึง ชั้น15 ตัวหนังสือ สีแดงสดที่ติดอยู่ตรงกำแพง เหมือนจะส่งยิ้มเยาะเย้ยไงชอบกล -*- “อีตาบ้า รอชั้นมั่งซี่”ชั้นตะโกนขึ้นไป แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ทำไมชั้นต้องมาเจอกับไอคนโรคจิตอย่างนี้ด้วยนะ ชั้นก้มลงคว้ากระเป๋าขึ้นมาอีกครั้ง “ไม่เอาแล้ว ชั้นขึ้นลิฟท์ดีกว่า”ชั้นบ่นกับตัวเอง ปล่อยให้ไอโรคจิตมันขึ้นไปคนเดียวเถ้อออ ฮี่ฮี่ พอเห็นเรามันคงจะอึ้ง ว่าแล้ว ชั้นก็พุ่งไปที่ลิฟท์ทันที
ติ๊ง เสียงสัญญาณดังขึ้น พร้อมกับประตูลิฟท์ที่เปิดออก ลมเย็นๆจากข้างในพัดใส่ร่างชั้นเบาๆ ช่วยคลายความร้อน ได้มากทีเดียวถึงแม้
ตอนนี้ ทั้งตัวของชั้นจะเต็มไปด้วยเหงื่อก็ตาม ชั้นวางกระเป๋าลง แล้วเอื้อมมือไปกด เลข 24
ติ๊ง เสียงดังขึ้นอีกครั้ง เพื่อบอกให้รู้ว่า ชั้นได้มาถึงที่หมายแล้ว ชั้นยกกระเป๋าขึ้น แล้วประตูลิฟท์ก็เปิดออก ชั้นรีบก้าวออกมาทันที ด้วย
สีหน้ายิ้มแย้ม เมื่อนึกถึงสภาพของอีตาโรคจิตที่กำลังจะขึ้นมา แต่ทันทีที่ประตูลิฟท์ปิดลง
ติ๊ง เสียงลิฟท์อีกตัวข้างๆกัน ก็ดังขึ้น ชั้นหันไปมอง ด้วยความที่ไม่คิดอะไรมาก แต่แล้ว..
“ไปทำไรมายัยเซ่อ ชั้นขึ้นๆลงๆลิฟท์ ตั้ง 10 กว่ารอบแล้ว”นายโรคจิต!!! มัน มันหลอกให้ชั้นเดินอยู่คนเดียวววว กรี๊ดดดดดดด อีตาบ้า ชั้น ชั้นจะเอาคืนให้ได้ คอนดูสิ คอยดู!!! “ทำหน้าเป็นผีเสื้อสมุทรอีก เร็ว ชั้นอยากนอนใจจะขาดแล้ว”หมอนั่นหันมากวนประสาทพร้อมกับรอยยิ้มมาร แล้วก็หันกลับไปฮัมเพลงต่ออย่างมีความสุข หนอยๆๆๆ -*- ยัยมากิ ชั้นสาบานต่อตัวเอง ว่า จะต้องแก้แค้นนายให้ได้ อีตาบ้า ซาคานิวะ!!!
ทางเดินที่ยังคงเต็มไปด้วยความหรูหราของแมนชั่นนี้ ประดับประดาไปด้วยแสงไฟสีส้มอ่อน หมอนั่นยังคงเดินอยู่หน้าชั้น -*- ฮึ่ย เสียบรรยากาศที่สุด
“ถึงแล้ว”หมอนั่นพูดขึ้น ชั้นที่กำลังพยายามถูๆไถๆกระเป๋า ก็หยุดชะงัก รู้สึกเหมือนถึงสวรรค์แล้วยังไงอย่างนั้น หมอนั่นไขกุญแจ แล้วผลักประตูให้เปิดออก หมอนั่นยังคงยืนอยู่ที่เดิม คงรอให้ชั้นเข้าก่อนมั้ง แหม คนดีเหมือนกันนี่ แต่พอชั้นจะก้าวเข้าห้อง
“รองเท้าน่ะ สกปรก ถอดออกก่อนค่อยเข้า”พูดจบหมอนั่นก็เดินเข้าไปข้างใน แก๊... ให้ตายเถอะ ทำไมชั้นต้องมาเจอกับอีตาบ้า นิสัยเฮงซวยอย่างนี้ด้วยน้า โถ่ พ่อจ๋า แม่จ๋า กลับมาเร็วๆเถอะนะ หนูขอร้อง แงๆๆ แล้วงี้ ชั้นจะทนไปได้นานแค่ไหนนะ ฮึ่ย -*- แล้วชั้นก็ถอดรองเท้าออก แล้วก้าวเข้าห้องมาในที่สุด โอ สุดยอดเลยแฮะ เป็น ห้องที่ มีทุกอย่าง เหมือนกับบ้านดีดีหลังนึงเลย ชั้นวางกระเป๋าลง แล้วเดินสำรวจไปทั่ว เจ๋ง ชะมัด ให้ตายเถอะ ชั้นลูบๆคลำๆ ตามเฟอร์นิเจอร์ต่างๆที่ถูกจัดอย่างลงตัว และมีไสตล์
“ยัยบ๊อง รีบๆเก็บของ แล้วจัดการทำความสะอาดบ้านให้ชั้นด้วย เดี๋ยวชั้นออกไปข้างนอกก่อน ถ้ากลับมายังเป็นเหมือนเดิม ชั้นจะ คิดตังเพิ่ม”พูดจบหมอนั่นก็ทำท่าจะเดินออกไป หนอย ยังไม่ทันไรก็สั่งฉอดๆๆ ฮึ่ย -*-
“แล้วชั้นนอนไหนล่ะ”ชั้นถามขึ้นมาทันที คงเป็นเพราะ เหนื่อยมั้ง ตั้งแต่เจออีตาบ้านี่ ชั้นก็แทบจะช็อคตาย
“ก็ หาเอาตามพื้นแล้วกัน”
ปัง
“เฮ่ยย อี อีตาบ้า จะให้ชั้นนอนพื้นเนี่ยนะ”ชั้นตะโกนลั่น หนอยย ชั้นจะไม่ให้เข้าห้องเลยคอยดู พูดจบชั้นก็รีบวิ่งตรงไปที่ประตูทันที
“แล้วห้ามล็อกประตูด้วย”หมอนั่นพูดจบก็ปิดประตูอีกครั้ง
-*- “ชิ ไม่ล็อกโจรก็ขึ้นสิยะ โง่!!”ชั้นตะโกนใส่ประตูอย่างโกรธๆ โดยไม่รู้เลยว่า ซาคานิวะ ยังคงอยู่หน้าห้องนั้น แล้วเค้า ก็กำลังยิ้ม.....
“ฮ้า ไม่ไหวแล้ว เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย”ชั้นบ่นเสียงดังขณะกำลังเช็ดโต๊ะตัวสุดท้ายในโซนที่เหมือนห้องนั่งเล่น ก็มันไม่ใช่บ้านนี่นะ ก็คงต้องเรียกว่าโซน มากกว่าห้องแหละ ชั้นจัดแจงเก็บของทั้งหมด แล้วจึงทิ้งตัว นั่งบนโซฟาสุดหรู ระหว่างนั้น ความเงียบก็โรยตัวลงมาทันที แล้วมันก็ทำให้ชั้นคิดอะไรบางอย่างออก ชั้นเด้งตัวลุกออกจากเก้าอี้ทันที แล้วเดินตรงไปยังห้องของอีตาบ้านั่น อยากรู้นัก วันๆหมอนี่ทำอะไร เอาแต่เก๊ก แล้ว กวนบาทาชาวบ้านไปทั่วรึเปล่านะ
แอ๊ดดดดดดดดด ประตูบานโตเปิดออก โชคดีที่หมอนั่นไม่ได้ล็อก ชั้นก้าวเข้าไปช้าๆ เหมือนกลัวว่า อีตานั่นจะกระโจนออกมาจากมุม
ใดมุมหนึ่งของห้อง ชั้นเอื้อมมือไปเปิดไฟ
พรึ่บ
“โหยยยยยยย ห้องใหญ่อย่างกะห้องบ้านชั้นเลย”ชั้นทึ่งกับความหรูหราภายในห้องนั้นเป็นอย่างมาก ให้ตายสิ รวยก็รวยยังจะขี้งกอีก ชั้นคิดด่าหมอนั่นในใจ รูป เล็กๆ 2 รูปวางเรียงกันอยู่ที่ตู้หัวเตียง ชั้นเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความอยากรู้
“ฮะๆๆๆๆ หมอนั่นตอนเด็ก หน้าเอ๋ออย่างนี้เลยหรอ”ชั้นหัวเราะอย่างสะใจ แล้วชั้นก็เห็นอีกรูปนึง เป็นรูปที่ถ่ายกัน 3 คน ดูเก่ามากแล้ว หญิงคนนั้น ที่อุ้มเด็กผู้ชายอยู่คงเป็นแม่ของหมอนั่น ส่วนชายคนนี้ก็คงเป็นพ่อ แล้วก็ เด็กคนนี้คงเป็นอีตาบ้านั่นสินะ เอ แล้วทำไมรูปเก่าจัง ไม่มีปัญญาหารูปใหม่กว่านี้เรอะ ชั้นพลิกดูด้านหลัง
คิดถึง ข้อความสั้นๆ ที่เขียนด้วยลายเส้นที่ดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ช่างซิ มะเกียวกะชั้นนี่ ชั้นวางรูปทั้ง 2 ไว้ที่เดิม ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
“ว้าว สุดยอด ที่นอนนิ่มไรอย่างนี้นะ เฮ้อออ เหนื่อยแล้วขอพักแปบนึงคงไม่เป็นไรหรอกนะ”แล้วชั้นก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว..
แอ๊ดดด เสียงประตูเปิดช้าๆ พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาในห้อง คนคนนั้นไม่ได้เปิดไฟแม้แต่น้อย เค้าเดินตรงไปยังห้อง ที่เด็กหญิงนอนอยู่
“ยัยบ๊องเอ๊ย ชั้นพนันได้เลยนะ เธอตอนเนี้ย ดีกว่าตอนอื่นที่สุดเลย”เค้าพูดพร้อมกับยิ้ม ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้เด็กหญิงนอนอยู่อย่างนั้นต่อไป โดยไม่รบกวน... เรื่องราวของวันรุ่งขึ้นที่จะเกิดขึ้น ไม่มีใครรู้ แต่มันคงเป็นวันที่น่าหนักใจ ใช่ย่อยนะ ฮะๆๆๆๆ
จะมีอะไรที่ซ่อนอยู่ในความรู้สึก
จะมีอะไรที่จะเปิดเผย
จะมีอะไรที่รอการพิสูจน์
จะมีอะไรที่...รอการเริ่มต้น..
จะมีอะไรต่อไป..รอตอนหน้านะคะ (ฮะๆๆๆ)
::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::
--[T]o [B]e [C]ontinue--
ฮี่ฮี่ สวัสดีค่ะ อ่า ตั้งแต่เขียนมายังไม่เคยได้คุยกันอย่างนี้ซักทีเนอะ ก็ไม่มีไรมากหรอกค่ะ คือเราก็ใหม่ในนี้อ่านะ ยังไง ถ้ามีใครจะฝากเรื่องอะไรไว้ ก็บอกกันได้นะคะ ว่างๆน่ะค่ะ จะได้เข้าไปแวะอ่านของเพื่อนๆ เรื่องนี้ของเรา ก็ไร้สาระไปเรื่อย ฮะๆๆ แต่มันก็มีความสุขที่ได้เขียนน่ะค่ะ ถ้ายังไงก็อยากฝากเอาไว้ อาจจะไม่ได้มาอัพบ่อย เพราะว่า มันเป็นช่วงเปิดเทอม แต่ยังไง ก็ฝากไว้ด้วยแล้วกันค่ะ ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะ แล้วเจอกันค่ะ
“เป็นไรไปยัยโทรโข่ง นั่งหน้าบูดเป็นตูดลิงเชีย”
“ว่าไงนะตาบ้า!!! -*- ก็เพราะนายน่ะแหละ ทำให้ชั้นต้องเป็นอย่างนี้ อีกอย่าง ห้ามเอาหน้าชั้นไปเปรียบกับตูดลิงด้วย น่าเกลียด”ชั้นแหวเสียงดังลั่น
“โอ๊ยยยยย หูชั้นจะหนวกก็เพราะเธอนี่แหละ ยัยโทรโข่ง อยู่ใกล้กันแค่นี้ไม่ต้องมาตะโกนก็ได้”อีตาบ้าตะโกนแข่งกับชั้น
“ว่าไงนะ ชั้นไม่ได้ชื่อโทรโข่งนะตาบ้า”ชั้นตะโกนขึ้นอีก
“โอ๊ย พูดให้มันเบาๆหน่อยก็ได้”หมอนั่นยังคงตะโกนแข่งกับเสียงชั้น “ยัยแปดหลอด”
“กรี๊ดดดด ชั้นไม่ได้ชื่อแปดหลอดนะ ชั้นชื่อมากิ เข้าใจมั้ย มากิ”
“เออ ยัยบ๊อง”
“ตาบ้า ชั้นบอกว่าชั้นชื่อมากิ”
“โอ๊ยย หนวกหู เออ มากิก็มากิ อีกอย่าง ชั้นไม่ได้ชื่ออีตาบ้า เพราะงั้น เรียกชื่อชั้นด้วยเข้าใจมั้ย”
“เออ อีตาบ้า” “ยัยโทรโข่ง” “ตาบ้า” “โทรโข่ง”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“เธอแหละหยุดก่อน”
แ~~~~~~~ฮ่ (ขู่) -- --;;
ในที่สุดรถคันงามของอีตาบ้า ซาคานิวะ ก็มาจอดอยู่ที่หน้าแมนชั่นสุดหรูแห่งหนึ่ง -- --..... แมนชั่น ทำไมถึงเป็นแมนชั่นอ้า..ทำไมไม่ใช่บ้านหลังหรูๆ ที่มีสระน้ำ กับสวนกว้างสุดลูกหูลูกตา....เอ. ถ้างั้น ชั้นก็ต้องอยู่ห้องเดียวกับตาบ้านี่อย่างนั้นเรอะ.....-- --..... กรี๊ดดดดดดดด ม่ายน้า.>.<
“ลงมาได้แล้ว ยัยเซ่อ จะนั่งเป็นผีเฝ้ารถเรอะ”
“บ้า!!”ชั้นรีบลงจากรถในทันที พร้อมกับแบกกระเป๋าเสื้อ ใบโตลงมาด้วย ให้ตายเถอะ อีตาบ้านี่คิดจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกะเค้าบ้างมั้ยนะ --* -- ฮึ่ย ไว้พ่อจ๋า แม่จ๋า ชั้นกลับมาก่อนเถอะ ชั้นจะให้พ่อจ๋า จ้างนักฆ่ามาฆ่ามันซะ..... ไม่ได้ๆ ชั้นจะเสียตังให้อีตาโรคจิตไม่ได้เด็ดขาด งั้น ชั้นเจื๋อนมันตอนมันหลับดีมั้ยนะ ฮิๆ แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว
“ยัยบ๊อง บ้าไรของเธอ อยู่ดีดีก็ แยกเขี้ยวเป็นนางยักษ์เชียว”อีตาบ้าพูดขึ้น
“ว่าไงนะ!!! ฮึ่ย”ไอโรคจิตนี่ไม่คิดจะพูดกับชั้นดีดีมั่งรึไงนะ ให้ตายเถอะ พึ่งเจอคนแรกเนี่ยแหละ ที่กล้าว่าชั้นขนาดนี้ -*- คอยดูๆ
“คิดจะแก้แค้นชั้นรึไง”
เอื้อก (สำลักน้ำลาย)
“แค้ก แค้ก เอ่อ ใช่ที่ไหนเล่า ใครจะบ้าไปทำอย่างนั้น เสียเงินจ้างนักฆ่าไปเพื่อนายเนี่ยนะ ไม่มีทางงงง”.....แว้กกกก นี่ชั้นพูดอะไรออกไปเนี่ย >< มือทั้ง 2 ข้าง ตะปบปากชั้นไว้อย่างรวดเร็ว ให้ตายเถอะ ชั้นค่อยๆ เหลือกตามองตาบ้าตรงหน้า
“หึหึ ทำได้ก็ลองดูเซ่”พูดจบ หมอนั่นก็เดินขึ้นบันไดไป แต่ก่อนที่มันจะหันไปนี่สิ ไอสายตาแบบนั้น กรี๊ดดดด ชั้นอยากจะฆ่ามัน คอยดูนะ จะชำแหละเป็นชิ้นๆ แล้วเอาไปโยนให้จระเข้กี้นนนนนนน --*-- ฮึ่ยๆๆ แล้วชั้นก็กระแทกส้นเดินขึ้นบันไดตามหมอนั่นไป
“ลิฟท์ก็มี ขึ้นบันไดทำไม”ชั้นตะโกนถามหมอนั่น ที่เดินล่วงหน้าไปไกลแล้ว
“ก็....”หมอนั่นเหมือนกำลังคิด “เรื่องของชั้น เธอตามมาเองนี่”หมอนั่นแสยะยิ้มที่ดูน่ารังเกียจให้ชั้น
“ห้องนายอยู่ชั้นไหน”ชั้นถามอีกครั้ง พยายามอดทนไว้
“24”หมอนั่นพูดสั้นๆ ว..ว่าไงนะ ช..ชั้น 24
“อีตาบ้า ชั้น 24 เดินขึ้นบันไดเนี่ยนะ ไอโรคจิต”ชั้นตะโกนด่านายบ้านั่น หนอย บังอาจหลอกใช้แรงงานชั้น กระเป๋าก็หนักอึ้ง นี่นายตั้งใจจะแกล้งชั้นไปถึงไหน!! แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่สนใจชั้น เพราะ ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดกลับมาเลย มันคงไม่รอชั้นแน่ๆ แว้กกก อีตาบ้า ระวังตัวไว้เถอะ..
“แฮ่ก แฮ่ก ให้ตายเถอะ แฮ่ก ทำไมพึ่งถึงชั้น 15 เอง”ชั้นยกมือขวาขึ้นปาดเหงื่อ เมื่อมาถึง ชั้น15 ตัวหนังสือ สีแดงสดที่ติดอยู่ตรงกำแพง เหมือนจะส่งยิ้มเยาะเย้ยไงชอบกล -*- “อีตาบ้า รอชั้นมั่งซี่”ชั้นตะโกนขึ้นไป แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ทำไมชั้นต้องมาเจอกับไอคนโรคจิตอย่างนี้ด้วยนะ ชั้นก้มลงคว้ากระเป๋าขึ้นมาอีกครั้ง “ไม่เอาแล้ว ชั้นขึ้นลิฟท์ดีกว่า”ชั้นบ่นกับตัวเอง ปล่อยให้ไอโรคจิตมันขึ้นไปคนเดียวเถ้อออ ฮี่ฮี่ พอเห็นเรามันคงจะอึ้ง ว่าแล้ว ชั้นก็พุ่งไปที่ลิฟท์ทันที
ติ๊ง เสียงสัญญาณดังขึ้น พร้อมกับประตูลิฟท์ที่เปิดออก ลมเย็นๆจากข้างในพัดใส่ร่างชั้นเบาๆ ช่วยคลายความร้อน ได้มากทีเดียวถึงแม้
ตอนนี้ ทั้งตัวของชั้นจะเต็มไปด้วยเหงื่อก็ตาม ชั้นวางกระเป๋าลง แล้วเอื้อมมือไปกด เลข 24
ติ๊ง เสียงดังขึ้นอีกครั้ง เพื่อบอกให้รู้ว่า ชั้นได้มาถึงที่หมายแล้ว ชั้นยกกระเป๋าขึ้น แล้วประตูลิฟท์ก็เปิดออก ชั้นรีบก้าวออกมาทันที ด้วย
สีหน้ายิ้มแย้ม เมื่อนึกถึงสภาพของอีตาโรคจิตที่กำลังจะขึ้นมา แต่ทันทีที่ประตูลิฟท์ปิดลง
ติ๊ง เสียงลิฟท์อีกตัวข้างๆกัน ก็ดังขึ้น ชั้นหันไปมอง ด้วยความที่ไม่คิดอะไรมาก แต่แล้ว..
“ไปทำไรมายัยเซ่อ ชั้นขึ้นๆลงๆลิฟท์ ตั้ง 10 กว่ารอบแล้ว”นายโรคจิต!!! มัน มันหลอกให้ชั้นเดินอยู่คนเดียวววว กรี๊ดดดดดดด อีตาบ้า ชั้น ชั้นจะเอาคืนให้ได้ คอนดูสิ คอยดู!!! “ทำหน้าเป็นผีเสื้อสมุทรอีก เร็ว ชั้นอยากนอนใจจะขาดแล้ว”หมอนั่นหันมากวนประสาทพร้อมกับรอยยิ้มมาร แล้วก็หันกลับไปฮัมเพลงต่ออย่างมีความสุข หนอยๆๆๆ -*- ยัยมากิ ชั้นสาบานต่อตัวเอง ว่า จะต้องแก้แค้นนายให้ได้ อีตาบ้า ซาคานิวะ!!!
ทางเดินที่ยังคงเต็มไปด้วยความหรูหราของแมนชั่นนี้ ประดับประดาไปด้วยแสงไฟสีส้มอ่อน หมอนั่นยังคงเดินอยู่หน้าชั้น -*- ฮึ่ย เสียบรรยากาศที่สุด
“ถึงแล้ว”หมอนั่นพูดขึ้น ชั้นที่กำลังพยายามถูๆไถๆกระเป๋า ก็หยุดชะงัก รู้สึกเหมือนถึงสวรรค์แล้วยังไงอย่างนั้น หมอนั่นไขกุญแจ แล้วผลักประตูให้เปิดออก หมอนั่นยังคงยืนอยู่ที่เดิม คงรอให้ชั้นเข้าก่อนมั้ง แหม คนดีเหมือนกันนี่ แต่พอชั้นจะก้าวเข้าห้อง
“รองเท้าน่ะ สกปรก ถอดออกก่อนค่อยเข้า”พูดจบหมอนั่นก็เดินเข้าไปข้างใน แก๊... ให้ตายเถอะ ทำไมชั้นต้องมาเจอกับอีตาบ้า นิสัยเฮงซวยอย่างนี้ด้วยน้า โถ่ พ่อจ๋า แม่จ๋า กลับมาเร็วๆเถอะนะ หนูขอร้อง แงๆๆ แล้วงี้ ชั้นจะทนไปได้นานแค่ไหนนะ ฮึ่ย -*- แล้วชั้นก็ถอดรองเท้าออก แล้วก้าวเข้าห้องมาในที่สุด โอ สุดยอดเลยแฮะ เป็น ห้องที่ มีทุกอย่าง เหมือนกับบ้านดีดีหลังนึงเลย ชั้นวางกระเป๋าลง แล้วเดินสำรวจไปทั่ว เจ๋ง ชะมัด ให้ตายเถอะ ชั้นลูบๆคลำๆ ตามเฟอร์นิเจอร์ต่างๆที่ถูกจัดอย่างลงตัว และมีไสตล์
“ยัยบ๊อง รีบๆเก็บของ แล้วจัดการทำความสะอาดบ้านให้ชั้นด้วย เดี๋ยวชั้นออกไปข้างนอกก่อน ถ้ากลับมายังเป็นเหมือนเดิม ชั้นจะ คิดตังเพิ่ม”พูดจบหมอนั่นก็ทำท่าจะเดินออกไป หนอย ยังไม่ทันไรก็สั่งฉอดๆๆ ฮึ่ย -*-
“แล้วชั้นนอนไหนล่ะ”ชั้นถามขึ้นมาทันที คงเป็นเพราะ เหนื่อยมั้ง ตั้งแต่เจออีตาบ้านี่ ชั้นก็แทบจะช็อคตาย
“ก็ หาเอาตามพื้นแล้วกัน”
ปัง
“เฮ่ยย อี อีตาบ้า จะให้ชั้นนอนพื้นเนี่ยนะ”ชั้นตะโกนลั่น หนอยย ชั้นจะไม่ให้เข้าห้องเลยคอยดู พูดจบชั้นก็รีบวิ่งตรงไปที่ประตูทันที
“แล้วห้ามล็อกประตูด้วย”หมอนั่นพูดจบก็ปิดประตูอีกครั้ง
-*- “ชิ ไม่ล็อกโจรก็ขึ้นสิยะ โง่!!”ชั้นตะโกนใส่ประตูอย่างโกรธๆ โดยไม่รู้เลยว่า ซาคานิวะ ยังคงอยู่หน้าห้องนั้น แล้วเค้า ก็กำลังยิ้ม.....
“ฮ้า ไม่ไหวแล้ว เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย”ชั้นบ่นเสียงดังขณะกำลังเช็ดโต๊ะตัวสุดท้ายในโซนที่เหมือนห้องนั่งเล่น ก็มันไม่ใช่บ้านนี่นะ ก็คงต้องเรียกว่าโซน มากกว่าห้องแหละ ชั้นจัดแจงเก็บของทั้งหมด แล้วจึงทิ้งตัว นั่งบนโซฟาสุดหรู ระหว่างนั้น ความเงียบก็โรยตัวลงมาทันที แล้วมันก็ทำให้ชั้นคิดอะไรบางอย่างออก ชั้นเด้งตัวลุกออกจากเก้าอี้ทันที แล้วเดินตรงไปยังห้องของอีตาบ้านั่น อยากรู้นัก วันๆหมอนี่ทำอะไร เอาแต่เก๊ก แล้ว กวนบาทาชาวบ้านไปทั่วรึเปล่านะ
แอ๊ดดดดดดดดด ประตูบานโตเปิดออก โชคดีที่หมอนั่นไม่ได้ล็อก ชั้นก้าวเข้าไปช้าๆ เหมือนกลัวว่า อีตานั่นจะกระโจนออกมาจากมุม
ใดมุมหนึ่งของห้อง ชั้นเอื้อมมือไปเปิดไฟ
พรึ่บ
“โหยยยยยยย ห้องใหญ่อย่างกะห้องบ้านชั้นเลย”ชั้นทึ่งกับความหรูหราภายในห้องนั้นเป็นอย่างมาก ให้ตายสิ รวยก็รวยยังจะขี้งกอีก ชั้นคิดด่าหมอนั่นในใจ รูป เล็กๆ 2 รูปวางเรียงกันอยู่ที่ตู้หัวเตียง ชั้นเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความอยากรู้
“ฮะๆๆๆๆ หมอนั่นตอนเด็ก หน้าเอ๋ออย่างนี้เลยหรอ”ชั้นหัวเราะอย่างสะใจ แล้วชั้นก็เห็นอีกรูปนึง เป็นรูปที่ถ่ายกัน 3 คน ดูเก่ามากแล้ว หญิงคนนั้น ที่อุ้มเด็กผู้ชายอยู่คงเป็นแม่ของหมอนั่น ส่วนชายคนนี้ก็คงเป็นพ่อ แล้วก็ เด็กคนนี้คงเป็นอีตาบ้านั่นสินะ เอ แล้วทำไมรูปเก่าจัง ไม่มีปัญญาหารูปใหม่กว่านี้เรอะ ชั้นพลิกดูด้านหลัง
คิดถึง ข้อความสั้นๆ ที่เขียนด้วยลายเส้นที่ดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ช่างซิ มะเกียวกะชั้นนี่ ชั้นวางรูปทั้ง 2 ไว้ที่เดิม ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
“ว้าว สุดยอด ที่นอนนิ่มไรอย่างนี้นะ เฮ้อออ เหนื่อยแล้วขอพักแปบนึงคงไม่เป็นไรหรอกนะ”แล้วชั้นก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว..
แอ๊ดดด เสียงประตูเปิดช้าๆ พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาในห้อง คนคนนั้นไม่ได้เปิดไฟแม้แต่น้อย เค้าเดินตรงไปยังห้อง ที่เด็กหญิงนอนอยู่
“ยัยบ๊องเอ๊ย ชั้นพนันได้เลยนะ เธอตอนเนี้ย ดีกว่าตอนอื่นที่สุดเลย”เค้าพูดพร้อมกับยิ้ม ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้เด็กหญิงนอนอยู่อย่างนั้นต่อไป โดยไม่รบกวน... เรื่องราวของวันรุ่งขึ้นที่จะเกิดขึ้น ไม่มีใครรู้ แต่มันคงเป็นวันที่น่าหนักใจ ใช่ย่อยนะ ฮะๆๆๆๆ
จะมีอะไรที่ซ่อนอยู่ในความรู้สึก
จะมีอะไรที่จะเปิดเผย
จะมีอะไรที่รอการพิสูจน์
จะมีอะไรที่...รอการเริ่มต้น..
จะมีอะไรต่อไป..รอตอนหน้านะคะ (ฮะๆๆๆ)
::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::-::+::
--[T]o [B]e [C]ontinue--
ฮี่ฮี่ สวัสดีค่ะ อ่า ตั้งแต่เขียนมายังไม่เคยได้คุยกันอย่างนี้ซักทีเนอะ ก็ไม่มีไรมากหรอกค่ะ คือเราก็ใหม่ในนี้อ่านะ ยังไง ถ้ามีใครจะฝากเรื่องอะไรไว้ ก็บอกกันได้นะคะ ว่างๆน่ะค่ะ จะได้เข้าไปแวะอ่านของเพื่อนๆ เรื่องนี้ของเรา ก็ไร้สาระไปเรื่อย ฮะๆๆ แต่มันก็มีความสุขที่ได้เขียนน่ะค่ะ ถ้ายังไงก็อยากฝากเอาไว้ อาจจะไม่ได้มาอัพบ่อย เพราะว่า มันเป็นช่วงเปิดเทอม แต่ยังไง ก็ฝากไว้ด้วยแล้วกันค่ะ ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะ แล้วเจอกันค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น