คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : พบ
.. .หากพระเจ้ามีจริง แล้วเหตุใดจึงปล่อยให้ผู้คนดำเนินชีวิตอย่างน่าสังเวชเช่นนี้. ..
..เหตุผลมีเพียงว่า พระเจ้าเพียรสร้างปัญหาให้มวลมนุษย์เสมอ..
.. .มิใช่เพื่อกลั่นแกล้ง แต่เพื่อสร้างมวลมนุษย์แห่งความหวังนั้น. ..
..ให้กล้าหาญ และ ชาญฉลาด เปรียบดั่งพระเจ้า เพื่อปกครองตนเอง..
....................ไฮสคูล ปี 1 ห้อง D-4....................
......................นานาฮาระ ริโอะ…………….…….
............................อามาอิ ยูกิ...............................
...........................ฮานามิจิ เร็น............................
"ห้อง ดี 4 เนี่ยนะ"
เสียงบ่นดังลั่นของฮานามิจิ เมื่อทั้ง 3 เดินมาถึงห้องที่พวกเธอต้องอยู่ไปอีก 1 ปีเต็ม
"เอาเหอะน่า"
ยูกิบ่นปัดๆก่อนจะก้าวเข้าห้อง
ห้องเรียนเป็นแบบธรรมดาทั่วไป โต๊ะเดี่ยวเรียงกัน 5 แถว ยาวไปจนเกือบสุดห้อง ตรงหน้าห้องมีกระดานดำ หน้ากระดานมีโต๊ะตัวใหญ่ มุมซ้ายเป็นโต๊ะเล็กๆ ส่วนด้านหลังมีชั้นไม้ที่เป็นช่องๆไว้ใส่สัมภาระของแต่ละคน ตามเลขที่ ข้างๆกันมีที่แขวนร่ม หน้าต่างฝั่งซ้ายตอนนี้ปรากฏทิวทัศน์ของบริเวณโรงเรียนอย่างกว้างขวาง เนื่องจากห้อง ดี 4 นี้ อยู่...
"ชั้น 7 นี่เราต้องเดินขึ้นๆลงๆชั้น 7 ตลอดทั้งปีเลยหรอไงนะ"
ฮานามิจิยังคงบ่น ต่อไม่เลิก เพราะความหวังของเธอ คือ ห้องเอ ซึ่งเป็นห้องแนวหน้าของโรงเรียน
"ชั้นขอนั่งติดหน้าต่างนะ"
ริโอะพูดขึ้นขัดอาการหงุดหงิดของฮานามิจิ แล้วนั่งลงที่โต๊ะเกือบหลังห้อง ซึ่งติดหน้าต่าง ฮานามิจิเลือกที่จะนั่งหน้าริโอะ ส่วน ยูกิ นั่งข้างๆ ไม่นานเกินรอ เสียงออดของเช้าวันแรกก็ดังขึ้น......
/ / / / / / / / / /
การเรียนวันแรกจบลงอย่างแสนจะน่าเบื่อ ทั้ง 3 เดินออกจากห้องเรียนด้วยสภาพที่บ่งบอกเต็มที่ ว่าอัดอั้นเต็มทน แต่ที่อาการหนักที่สุดคงไม่พ้น ฮานามิจิ เพราะตำแหน่งหัวหน้าห้อง ดันโดนขัดขวาง โดยเด็กหญิงคนหนึ่งจาก โรงเรียนมัธยมต้น ซาโย ซึ่งเป็นคู่แข่งเก่าของ เอรินอยู่แล้ว
"โถ่ๆๆๆๆ ไม่น่าเล้ยยย ฮานามิจิ แกพูดดีกว่านี้นิดนะ ได้ไปแล้วว"
"ด่าตัวเองอีก ชั้นล่ะงง เธอจริง กะอีแค่ตำแหน่งหัวหน้าห้องคิดไรมาก เธอน่ะ ประธานรุ่นเลยนะ"
ยูกิพูด ทั้งที่ความจริง รายนี้ก็ออกอาการเบื่อๆเซ็งๆ รุนแรงพอพอกัน เหตุผลน่ะหรอ...
"รู้งี้ไปโรงเรียนสหดีกว่าอีก เซ็งจริง พวกผู้หญิง นั่งเงียบ ตั้งใจเรียนซะจนอึดอัด"
"หรอ"
ริโอะพูดพลางทำหน้างงๆ ส่วนคนนี้น่ะหรอ ตีหน้าไม่รู้เรื่องอย่างเดียวเลย
"ก็เธอจะไปรู้ไรเล่า เล่นหลับมันตั้งแต่คาบแรกยันคาบสาม ตื่นมามองหน้าต่างแล้วก็หลับต่อ!!"
ยูกิตะโกนลั่น เล่นเอาคนขี้เซาแทบจะปลิว
"เอาน่า วันนี้วันแรก ไปเที่ยวกันดีกว่า"
ริโอะยิ้มร่า ราวกับรอเวลาพูดคำนี้มาตั้งแต่วินาทีแรกที่ก้าวเข้าโรงเรียน และเพราะคำนี้แหละ ทำให้คนกำลังเซ็งสุดชีวิต ยิ้มขึ้นมาพร้อมกัน
"ไปทำไรดีล่ะ"
ยูกิพูดเสียงใสขึ้นมาทันที
"เริ่มจาก กินไอติมที่ร้าน โมโมอิชิ ก่อนเลยย"
"เยี่ยม"
แล้วทั้ง 3 ก็เดินออกจากโรงเรียนทันที
/ / / / / / / / / /
"วันนี้ไม่มีการบ้านใช่มั้ย"
"มีสิ วิชาคณิตน่ะ"
"มาถึงจารย์ก็บ่นๆๆ ท้ายชั่วโมงก็บอก ให้ทำแค่ 10 ข้อ เพราะเห็นว่าตั้งใจเรียนกัน"
"ถ้าห้องเราเกิดเกเรขึ้นมานะ จารย์แกคงให้เป็น ร้อย"
ตึก ตึก ตึก
"เอากระเป๋าเพื่อนข้าคืนมานะเว่ย"
เสียงตะโกนโหวกเหวกดังลั่น พาให้ 3 สาวละความสนใจจากการสนทนา เพื่อมองต้นเสียงของความวุ่นวายนั้น แล้วพวกเธอก็พบในวินาทีนั้นเลย เมื่อ ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบนักเรียนสีเขียวเข้ม หอบกระเป๋าถือสีดำวิ่งตรงมาที่พวกเธออย่างเร็ว ตามด้วย เด็กหนุ่มอีก 2 คนในชุดเครื่องแบบสีดำที่ไล่ตามมาติดๆ
"ถอยๆๆ!!"
คนถูกล่าตะโกนลั่น ฮานามิจิ กับ ยูกิรีบเอี้ยวตัวหลบทันที เมื่อตัวการความวุ่นวายผ่านไป ทั้ง 3 ก็หันหลังไปมองทันที
โครม
แล้วตัวการความวุ่นวายก็ถึงคราวอาวสาน เมื่อทั้ง 3 ร่าง พุ่งถลาไปข้างหน้า ล้มทับกันไม่เป็นท่า ด้วยเหตุผลเพียงประการเดียว ... เด็กหนุ่มอีกคน
"ไอทาคุ นี่แกกะฆ่าเพื่อนเลยใช่มั้ยเนี่ย"
-ทาคุ-เสียงของเด็กหนุ่มที่กำลังยันตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล กำลังก้องอยู่ในหัวของริโอะ
"มั้ง"
เด็กหนุ่มร่างสูง ที่ตอนนี้กำลังถูกสายตาของริโอะจับจ้องราวกับต้องการจับผิด ยักไหล่น้อยๆ ก่อนจะก้มลงคว้ากระเป๋าจากมือของตัววุ่นวาย ขึ้นพาดบนไหล่
"กลับเหอะว่ะ"
หนุ่มมาดนิ่งอีกคน พูดขึ้น ก่อนจะดึงเพื่อนตนที่นั่งเก้าอี้มีชีวิต ด้วยท่าทีสบายอยู่
"จาปล่อยไอกวนส้นนี่ไว้เรอะ"
คนนั่งสบายเริ่มชวนคุยถ่วงเวลา
"งั้นก็ให้มันคลานไปส่งแกที่บ้านเลยสิ"
เจ้าของชื่อทาคุพูดอย่างไม่สนใจ แต่มันกลับทำให้รัศมีความเห็นด้วยแผ่กระจายในทันที
"ม่ายน้~~~~~~~~~~า"
"ริ. .. .โอ .. ..ริโอะ ...ริโอะ!!!"
-เฮือก-คนถูกเรียกถึงกับสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหันไปมองเพื่อนที่อยู่ข้างๆ
"ไปเหอะ"
ฮานามิจิพูด ริโอะพยักหน้ารับแล้วเดินตามเพื่อนของเธอไป
-นี่กำลังคิดบ้าอะไรอยู่ จะใช่ทาคุนั่นได้ไง ถ้าเป็นคนเดียวกัน จะต้องเอาเรื่องให้ได้ ทั้งที่ผ่านมาตั้ง 10 ปีแล้วน่ะหรอ บ้าจริง เป็นไรไปนะ-
/ / / / / / / / / /
"อรุณสวัสดิ์ ฮานามิจิซัง"
เสียงทักของเช้าวันแรกดังขึ้นทันที เมื่อเด็กหญิงประธานรุ่นก้าวเข้าสู่ห้องเรียน เธอเดินตรงมาที่ที่นั่งของตน ซึ่งตอนนั้น เพื่อนซี้ทั้ง 2 ก็นั่งรออยู่แล้ว
"อ้ะ แหม เริ่มดังแล้วนะเพื่อนเรา"
ยูกิยิ้มร่า แซวเพื่อนตัวเอง
"แล้วการบ้านเธอเสร็จแล้วหรอ ริโอะ"
ฮานามิจิทำเป็นไม่สนใจเสียงของยูกิ เธอหันไปหาเพื่อนอีกคนที่นั่งเอามือยันคาง ท่าทางง่วงๆ
"เสร็จแล้ว ให้ยูกิช่วยสอนเมื่อเช้า"
ริโอะตอบท่าทางเหมือนคนอดหลับอดนอนยังอย่างอย่างนั้น
"เป็นไรป่าวเนี่ย ริโอะ"
ฮานามิจิถาม ยูกิพยักหน้าเห็นด้วยทันที
"ชั้นก็ถามมาตั้งแต่เมื่อเช้า ยัยนี่ ก็ไม่พูดอะไรซักอย่าง"
"ฮานามิจิซัง อาจารย์เรียกไปพบที่ห้องประชุมน่ะ"
เสียงใครบางคนดังขึ้น ทั้งกลุ่มมองตามต้นเสียงทันที ฮานามิจิหันมองเพื่อนทั้ง 2 แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป
"ทั้งที่หน้าที่ประธานรุ่นวุ่นวายจะตาย ไม่เข้าใจทำไม ฮานามิจิถึงอยากเป็นนัก"
ยูกิหันมองเพื่อนตัวเองอีกครั้ง เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ แต่ริโอะ ก็ยังคงนั่งใจลอยเหมือนเดิม
ปัง
เสียงประตูเลื่อนดังลั่น เหมือนโดนคนกระแชกอย่างแรง พาให้ทั้งห้องสะดุ้งเฮือกแล้วมองตามทันที
"นี่น่ะหรอ ห้องของพวกเรา"
เสียงแหลมเฟี้ยวดังคับห้อง แต่สำหรับคู่ซี้ 2 สาว กลับกำลังอ้อนวอนต่อพระเจ้า ว่าอย่าให้เป็นอย่างที่ตัวเองคิดเล้ยย แต่แล้ว ก็สายเกินไป เมื่อ เจ้าของเสียงก้าวเข้ามาในห้อง. .
/ / / / / / / / / /
"ฮานามิจิ!!!"
เสียงตะโกนดังลั่น ต้นเหตุไม่ใช่ใคร ก็เพื่อนๆของเธอนั่นแหละ
"อะไรกัน ยูกิ ริโอะ"
ฮานามิจิตอบกลับในมาดประธานรุ่นเต็มที่
"ทำไม ไอพวกปลาราดซอสถึงมาอยู่ห้องเดียวกับพวกเรา"
ยูกิตะโกนลั่น
"ฮ้า 0.0 ยัยพวกปลาราดซอสอยู่ห้องเดียวกับพวกเรางั้นหรอ"
มาดประธานนักเรียนหลุดกระเด็นทันที
"หรือว่า ที่อาจารย์ใหญ่บอกว่า ฝากด้วยนะจะหมายถึงอย่างนี้"
ริโอะพึมพำเบาๆ แต่มันก็ทำให้สายตา 2 คู่จับจ้องอย่างคาดคั้นในทันที
"ก็ จำวันที่เรามาเรียนวันแรกได้มั้ย ตอนก่อนออกจากห้องพักอาจารย์ อาจารย์ใหญ่แกพูดว่างั้นนี่"
"แล้วทำไมไม่บอกพวกเรา!!!!"
ทั้ง 2 ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน
กิ๊งงงง ก่องงงงง
เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น แต่ ณ เวลานี้ มันกลับเหมือนเสียงยมบาลดีดีนี่เอง
/ / / / / / / / / /
"นี่ ยัยแห้งแกกล้าดียังไงมานั่งที่ชั้นฮ้า!"
เสียงที่แสดงถึงความวุ่นวายดังออกมาจากห้อง D-4 ทำให้หลายต่อหลายคน ที่กำลังจะเดินผ่านไป วนกลับมาดูอีกครั้ง
"ชั้นสั่งให้ลุกออกไป ไม่รู้หรอไง ที่ข้างหน้าเนี่ย เหมาะกับคนอย่างชั้นเท่านั้น"
"เธอหมายถึงเหมาะกับคนหน้าตาเหมือนปลากะโห้อย่างเธอน่ะนะ"
ริโอะเถียงขึ้น เรียกเสียงหัวเราะครืนจากคนทั้งในห้องและนอกห้องที่เข้ามาดูเหตุการณ์
"แก แกอีกแล้วหรอ"
คนถูกว่าว่าเป็นญาติกับปลากะโห้โพล่งขึ้น
"ทำนองนั้น เราคงต้องอยู่ด้วยกันไปปีกว่าๆเลยล่ะ"
ยูกิยิ้มแย้มแจ่มใส อย่างน้อยข้อดีของการที่ยัยนี่มาอยู่ห้องนี้ คือ เธอจะไม่ต้องเซ็งกับบรรยากาศชวนคิดถึงป่าช้า เวลาเข้าเรียน
"ซาริจัง ไปนั่งกับพวกชั้นก็ได้"
ฮานามิจิช่วยเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้อง แล้วพาไปที่ว่างไม่ไกลจากที่นั่งของ 3 สาวนัก
"หึ ไปดีดีแต่แรกก็ไม่ไป"
ครืดดดด
"เกิดอะไรขึ้นกับห้องนี้ฮ้า ทำไมคนถึงมาวุ่นวายอยู่ข้างหน้าเต็มไปหมด"
อาจารย์สาวพูดขึ้น แล้วหันหลังไปปิดประตู ใส่กลุ่มคนที่ยังคงให้ความสนใจ แล้วคำตอบก็เหมือนจะอยู่ตรงหน้า
"เด็กใหม่หรอ"
อาจารย์สาวมองเด็กหญิง 3 คน ที่นั่งหน้าสุด
"ค่ะ"
พวกเธอตอบรับพร้อมกัน ท่าทางประจบประแจงสุดๆ จนคนอื่นเริ่มทำหน้าไม่พอใจไปตามๆกัน..
"นี่พวกเราต้องอยู่กะยัยนั่นไปจนถึงสิ้นปีจริงหรอ"
ยูกิหันมาถามเพื่อนๆอย่างหัวเสีย ความรู้สึกถึงข้อดี เริ่มจะหายไปจากคิดของเธอทีละน้อย
"ก็จนกว่าเราจะคิดหาวิธีให้พวกนั้นโดนพักการเรียนต่อได้น่ะ"
ริโอะยิ้มอย่างนึกสนุก พาให้เพื่อนซี้ยิ้มขึ้นมาบ้าง
"พักการเรียน นับว่าเป็นความคิดที่ดี"
--End Chapter 3--
~~l-l.i.l<.a.l2.u.~~
ความคิดเห็น