หนุ่มขี้งอนกับยายปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #9 : อดีตที่แสนเจ็บปวด

                  แล้วความเงียบก็เข้าปกคุมภายในห้อง ฉันก้มหน้ามองพื้น นายคิมจ้องฉันเขม็ง ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยตอนนี้ตัวฉันสั่นไปหมดแล้ว และคนที่พูดทำลายความเงียบเป็นคนแรกก็คือนายคิม



                  “ฉันล้อเล่น ^-^ ทำไมแค่นี้ต้องหลบสายตาด้วยล่ะ ดูสิตัวสั่นไปหมดแล้ว ฉันว่าเรามาคุยกันดีๆ ดีกว่า อยากฟังเรื่องแม่ฉันไม่ใช่เหรอ” ฉันนึกว่านายคิมจะเกลียดฉันแล้วซะอีก เมื่อกี้เขายังดูน่ากลัวอยู่เลย แต่ตอนนี้เขากลับยิ้มขึ้นมาซะอย่างงั้น ฉันชักเดาใจนายไม่ออกแล้วสิ นายนี่เปลี่ยนอารมณ์ไวจริงๆ



                  “เอ่อ..คือ ถ้านายไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่าก็ได้นะ ฉันไม่อยากฟังแล้วล่ะ”



                  “ตกลงเธอจะฟังหรือไม่ฟังกันแน่ ฉันเริ่มอารมณ์เสียแล้วนะ”



                  “เอ้อ นายหิวข้าวมั้ย เดี๋ยวฉันไปเรียกพี่พยาบาลมาให้นะ” ฉันรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที แต่แล้วก็มีบางอย่างมารั้งฉันไว้

                  “นี่เธอไม่สบายรึเปล่าให้หมอเช็คสมองดูมั้ย”



                  “ทำไมล่ะ”



                  “เธอนี่จริงๆเลยนะ ฉันพึ่งกินไปเมื่อกี้ไง เธอเป็นคนป้อนให้ฉันกินเองไม่ใเหรอ”  

                                                    

                  “เออจริงด้วย” ฉันนั่งลงตามเดิม นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย น่าอายชะมัด



                  “ตกลงเธอจะฟังเรื่องแม่ฉันมั้ย”



                  “อือ ฟังสิ”



                  “ตอนฉันอายุ 15 ฉันทะเลาะกับพ่อเรื่องผลการเรียน พ่อหวังในตัวฉันมาก ฉันทำคะแนนได้น้อยกว่าเทอมที่แล้วแค่คะแนนเดียว พ่อก็รับไม่ได้ ฉันไม่เข้าใจพ่อเลยจริงๆ แม่พยายามพูดช่วยฉันแต่พ่อก็ไม่ฟัง เราทะเลาะกันแรงมากถึงขั้นตัดขาดจากการเป็นพ่อลูกกัน” เขายิ้มอย่างฝืนๆเพื่อกั้นน้ำตาเอาไว้



                  “…..”



                  “แล้ว..ว..ฉันก็ตัดสินใจออกจากบ้าน ฉันวิ่งหน้าตั้งออกจากบ้านโดยไม่สนใจเสียงร้องของแม่ ที่วิ่งตามฉันมา แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เสียงรถเบรกทำให้ฉันหยุดชะงัก” น้ำตาเริ่มมาเรียงตัวกันอยู่ที่ขอบตาเรียวสวยของนายคิม



                  “….”



                  “ฉันค่อยๆหันหลังกลับไป แล้วภาพที่ฉันเห็นก็ทำเอาฉันชาไปทั้งตัว” น้ำตามาคลออยู่ที่ตาของนายคิมเยอะขึ้นเรื่อยๆ



                  “….” ฉันยังคงไม่พูดอะไร



                  “….” นายคิมเองก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน สายตาของนายคิมทั้งสั่นเทา และดูเลื่อนลอย จนฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคนที่นอนอยู่ตรงหน้าฉันจะเป็นคนเดียวกับนายคิมที่อารมณ์ดีอยู่เสมอ แล้วความเงียบก็ถูกทำลายลงเมื่อนายคิมเริ่มพูดอีกครั้ง



                  “คนที่ฉันรักที่สุด…คนที่คอยปกป้องฉัน…คนที่เข้าใจฉัน..น ล้มจมกองเลือด ต่อหน้าต่อตา..ฉัน เวลานั้นสมองฉันว่างเปล่า มันไม่สั่งงานใดๆทั้งสิ้น” แล้วน้ำตาที่คลออยู่นานก็เริ่มไหลไม่ขาดสาย



                  “ฉันไม่น่าขอให้นายเล่าเลย ฉันขอโทษนะ” ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปเข็ดน้ำตาให้นายคิม แต่แล้วฉันก็ต้อง

สดุ้งเมื่อนายคิมจับมือฉันไว้



    “ไม่ต้องเช็ดหรอกปล่อยให้มันไหลอย่างนี้แหละ …หลังจากนั้นไม่กี่วันลุงกับป้าก็รู้ข่าว ทั้งสองพยายามช่วยพูดให้พ่อเข้าใจแต่พ่อก็ไม่ยอมฟัง ลุงโกรธพ่อมากเลยพาฉันไปอยู่ด้วย จนทุกวันนี้ ทั้งลุงและป้าต่างก็เข้าใจฉัน ฉันนับถือท่านเป็นเหมือนพ่อและแม่อีกคน แล้วเราก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ( แล้วรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนายคิมอีกครั้ง ทั้งน้ำตา ) ถ้าไม่มีลุงกับป้าฉันก็คงไม่มีวันนี้ และฉันจะไม่ยอมให้ลุงกับป้าเป็นอะไรไปอีก ฉันจะไม่ยอมให้ท่านจากฉันไปเหมือนแม่เด็ดขาด รวมทั้งคนที่ฉันรักด้วย” นายคิมปล่อยมือฉันแล้วปาดน้ำตาตัวเองที่แห้งไปจนเกือบหมดแล้ว



                 “แล้วนายรักจีน่า..มั้ย” ทำไมฉันถึงรู้สึกอึดอัดจังนะ



                นักเขียน/นายคิมจะคิดยังไงกับจีน่า แล้วเลดี้จะทนฟังคำตอบได้มั้ย โปรดติดตามตอนต่อไป