หนุ่มขี้งอนกับยายปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #7 : ขอโทษ........

                  ฉันไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานเท่าไร แต่ฉันก็ต้องตื่นขึ้นเพราะอ้อมแขนที่โอบกอดฉันนั้นสั่นจนหน้าตกใจ ฉันลืมตาขึ้นมอง นายคิมยังคงกอดฉันอยู่ แต่ตัวของเขาสั่นไปทั้งตัว ฉันค่อยๆเอามือไปแตะหน้าผากเขา ตายแล้ว!!! ตัวร้อนจี๋เลย



                  “นายคิม นี่!! นายคิม ตื่นสิ นายคิม!!!!!” ฉันเรียกเขาเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ฉันเขย่าตัวเขาแรงขึ้นเรื่อยๆแต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกตัวเลย ฉันลุกขึ้นแล้วพยุงนายคิมออกจากบ้านไปที่ป้ายรถเมย์



                  “คุณลุงคะไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดค่ะ เร็วๆเลยค่ะ” ฉันบอกคุณลุงขับแท็กซี่แล้วดันตัวนายคิมขึ้นรถอย่างทุลักทุเล พอถึงโรงพยาบาลฉันเอาเงินให้คุณลุงแล้วรีบเอาตัวนายคิมออกจากรถโดยไม่สนใจเงินทอนเลย



                  “ช่วยด้วยคะ มีคนไม่สบายหมดสติค่ะ” แล้วพยาบาลก็ต่างช่วยกันเอาตัวนายคิมไป ฉันเดินตามนางพยาบาลไปที่ห้องฉุกเฉิน ฉันเดินไปเดินมาอยู่นาน ในหัวของฉันมีแต่คำว่า ‘ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ’ อยู่เต็มไปหมด ฉันเดินไปเดินมาอย่างนั้นประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วหมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน



                  “หมอคะ เขาเป็นไงบ้างคะ” ฉันถามอย่างกระวนกระวาย



                  “ปลอดภัยแล้วครับ ดีนะครับที่มาเร็ว ถ้ามาช้ากว่านี้อาจจะเป็นปอดบวมได้นะครับ เอ่อเราคงต้องให้คนไข้นอนพักที่นี่สักสองสามวันนะครับ เพราะตอนนี้ร่างกายของคนไข้ยังไม่ค่อยแข็งแรงดีเท่าไร เดี๋ยวหมอต้องขอเช็คร่างกายของคนไข้ให้แน่ใจอีกทีก่อนนะครับ แล้วอีกอย่างตามตัวของคนไข้มีรอยช้ำเหมืนโดนตีด้วยนะครับไม่ทราบว่าคนไข้ไปโดนอะไรมาเหรอครับ” ฉันรู้สึกโล่งใจมากเมื่อหมอบอกว่านายคิมปลอดภัยแล้ว



                  “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ (นี่ฉันตีเขาแรงขนาดนั้นเลยเหรอ) หนูขอเข้าไปเยี่ยมคนไข้ได้มั้ยคะ”



                  “อ้อได้สิครับ”



ฉันเดินเข้าไปในห้องแล้วก็มีเสียงอะไรสักอย่างดังขึ้น



                  ~ลิริลาริ ลิลาริ~



ฉันมองตามไปที่ต้นเสียงเห็นโทรศัพท์มือถือของนายคิมกำลังสั่นอยู่ ฉันเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาดูหน้าจอโชว์คำว่า



                  ‘ โทรเข้า : จีน่า ’



ฉันเปิดฝามือถือขึ้นแล้วยกแนบหู



                  “ฮัลโหล คิมหรอทำไมรับช้าจังล่ะ จีน่าไม่ชอบเลยนะ คิมอยู่ไหนหรอ…ว่างมั้ย^-^ ออกมากินข้าวเที่ยงเป็นเพื่อนจีน่าหน่อยสิ นะ นะ (ทำเสียงออดอ้อนจนฉันแทบอ้วก)”



                  “…”



                  “เอ๊ทำไมไม่พูดล่ะคิม อย่าแกล้งจีน่าสิ ปกติเวลาจีน่าชวนคิมออกมา จีน่าก็เห็นคิมดีใจนี่ แล้วทำไมวันนี้ไม่เห็นดีใจเลยล่ะ แถมไม่ยอทมพูดกับจีน่าอีกจีน่างอนแล้วนะ”



                  “เธอจะงอนหรือเธอจะทำอะไรก็เชิญเลยนะ เพราะคิมเขาไม่มีเวลาไปทำอะไรไร้สาระเป็นเพื่อนเธอหรอก!!! ตอนนี้คิมเขาป่วยเข้าโรงพยาบาลเห็นทีคงจะไปกินข้าวกันเธอไม่ได้หรอกนะ ถ้าอยากจะกินก็เชิญไปกินกับหนุ่มๆทั้งหลายของเธอเถอะ!!!” ฉันพูดออกไปด้วยความโมโห หน้าของฉันร้อนผ่าว ตัวฉันชาไปหมด ฉันเป็นอะไรเนี่ย



                  “เอ๊ะ!!นี่เธอ..เธอเป็นใครเนี่ย แล้วเธอมารับโทรศัพท์ของคิมเขาได้ยังไงฮะ” แฟนบ้าอะไรไม่เป็นห่วงกันเลยหรือไงแทนที่จะถามว่าเป็นอะไร กลับหึงบ้าอะไรก็ไม่รุ้ ฉันไม่พูดอะไรตอบ ฉันปิดฝามือถือลง แล้วนั่งลงข้างเตียงนายคิม สักพักนางพยาบาลก็เข้ามาพร้อมถาดอาหาร



                  “นี่ค่ะอาหารของคนไข้ ถ้าตื่นแล้วช่วยให้เขากินด้วยนะคะ แล้วนี่ด้วยคะยาหลังอาหาร”



                  “ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะคุณพยาบาล” แล้วพี่พยาบาลก็เดินออกไป ฉันหันไปมองนายคิม นายคิมเริ่มขยับ หรี่ตาขึ้นดูเล็กน้อย



                   “นี่ นายตื่นแล้วหรอ ลุกขึ้นสิจะได้กินข้าว^-^” ฉันพูดขึ้นเมื่อนายคิมลืมตาขึ้น ฉันเอื้อมมือไปช่วยจับให้นายคิมพยุงตัวขึ้น โอ้โหนายคิมนี่ตัวหนักเป็นบ้าเลย ทีเมื่อกี้ตอนแบกมาทำไมไม่หนักเลยล่ะ นี่ขนาดยังไม่ได้กินอะไรเลยนะเนี่ย ถ้ากินข้าวแล้วจะหนักขนาดไหนเชียว ไม่อยากจะคิดเลย





                  “ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่” นายคิมพูดขึ้น



                  “ฉันเห็นนายเป็นลมอยู่หน้าบ้าน ฉันเลยพานายเข้าไปนอนพักในบ้าน นายตัวสั่นมากฉันเรียกนายเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น ฉันเลยพานายมาที่โรงพยาบาล นายรู้มั้ยว่านายทำให้ฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน ฉัน…ฉันขอโท..ษ” T-T แล้วน้ำตาของฉันก็ไหลอีกครั้ง ฉันเบื่อตัวเองจังทำไมฉันถึงชอบทำตัวอ่อนแอให้เขาเห็นอยู่ได้ ฉันอยากให้เขาเห็นว่าฉันเข้มแข็งมากกว่าอ่อนแอ ทำไม ทำไม ทำม๊า า า า า ย