หนุ่มขี้งอนกับยายปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #6 : อาหรามื้อเศร้า

                   ฉันกลับบ้านมาเห็นนายคิมกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ ความโกรธของฉันลดหายไปทันที ฉันค่อยเดินเข้าไปหานายคิม



                   “นี่นายคิม ทำไมนายไม่บอกฉันล่ะว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์”



                   “ก็เธอฟังซะที่ไหนล่ะ พอฉันจะบอกเธอก็หาว่าฉันชวนทะเลาะ”



                   ฉันมองไปที่โต๊ะอาหาร เห็นอาหารหลากหลาย หน้าตาหน้าทานเต็มไปหมด แทบไม่หน้าเชื่อเลยว่าผู้ชายเป็นคนทำ ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังทำไม่ได้ขนาดนี้เลย



                   “แล้วอาหารเนี่ยนายเป็นคนทำหมดนี่เลยเหรอ”



                   “อือก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครล่ะ ฉันเริ่มหิวแล้วล่ะ มากินด้วยกันสิ ลองชิมดูว่าฝีมือฉันน่ะจะอร่อยขนาดไหน แต่ฉันว่าถ้าเธอได้ลองกินดูแล้วเธอจะต้องมาอ้อนวอนขอให้ฉันทำให้เธอกินอีกแน่นอน”



                   “มั่นใจขนาดนั้นเชียว แต่นายแน่ใจนะว่าฉันกินแล้วจะไม่ท้องเสีย”



                   “เออน่า ฉันไม่แกล้งเธอหรอก”



                   “อือก็ได้ ฉันกินก็ได้” แล้วฉันก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงข้ามกับนายบคิม นายคิมตักข้าวใส่จานฉัน



                   “นี่นายพอได้แล้ว ฉันคนนะไม่ใช่หมูถึงจะกินเยอะขนาดนั้นน่ะ”



                   “ก็เพราะกินน้อยล่ะสิถึงได้ผอมขนาดนี้”



                   “แล้วนายมายุ่งอะไรกับฉันล่ะ” พอฉันพูดจบนายคิมก็ทำหน้ามุ่ย เหมือนไม่พอใจ แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้



                   “ถ้าเธอรำคาญฉันก็บอกฉันดีๆก็ได้ แล้วฉันจะไม่มารบกวนเธอเลยท่าการเป็นห่วงของฉันมันทำให้เธอรำคาญ งั้นฉันกลับก่อนนะ”



                   “ดะ...เดี๋ยว” ฉันพูดอะไรไม่ออก



                   นี่ฉันทำเกินไปรึเปล่า นายคิมอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำกับข้าวให้ฉันกิน เมื่อคืนเขาก็คอยดูแลฉันทั้งคืน ทั้งๆที่ฉันพูดไม่ดีกับเขา เขากลับไม่เกลียดฉันเลย แต่ฉันกับแสดงกริยาไม่ดีกับเขา เมื่อเช้าฉันก็ดันไปตีเขาอีก ทำไมฉันถึงทำตัวอย่างนี้นะ ไม่สิเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งสำนึกผิด ฉันควรตามไปขอโทษเขาถึงจะถูก ฉันลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากบ้าน แล้วฉันก็ต้องตกใจเมื่อเห็นนายคิมนอนหมดสติอยู่หน้าประตูรั้ว ฉันเดินไปพยุงนายคิมเข้าบ้าน พานายคิมไปนอนที่เตียงของฉัน เพราะฉันแท้ๆ เขาถึงเป็นแบบนี้ แล้วน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตาฉันอีกครั้ง



                   “แม่..แม่ครับ..ผมคิดถึงแม่..ครับ” นายคิมพูดขึ้น



                   “…”



                   “ผมหนาว..หนาว..หนาวมากเลยครับ..ผมขอกอด..แม่ได้มั้ยครับ”



                   “T-T” โถน่าสงสารจริงๆ ฉันจะเป็นแม่ให้นายชั่วคราวก่อนก็แล้วกัน ฉันค่อยๆโน้มตัวเข้าไปไก้ลนายคิมขึ้นเรื่อยๆ แล้วใช้สองมือของฉันโอบกอดเขา ฉันสัมผัสถึงไออุ่นๆจากตัวเขา เพราะฉันเขาถึงไม่สบาย ฉันว่าฉันไปเอาผ้ามาเช็ดตัวเขาดีกว่า ฉันค่อยๆปล่อยมือที่โอบกอดเขาออก แต่แล้วนายคิมก็จับมือฉันไว้



                   “แม่จะไปไหน..อยู่กับ..ผมก่อนสิครับ” ฉันขยับตัวเข้าไปกอดนายคิมอีกครั้ง



                   “แม่ครับ..การที่เราคอยเป็นห่วงคนที่เป็นเพื่อน..ผิดด้วยหรอครับ” นี่นายคิมกำลังพูดถึงใคร ‘คนที่เป็นเพื่อน’ หรือว่าจะหมายถึงฉัน



นายคิมกอดฉันอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย แล้วฉันก็เผลอหลับไปในอ้อมแขนอันแสนอบอุ่นของผู้ชายที่ชื่อว่าคิม