หนุ่มขี้งอนกับยายปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #5 : โจรยามเช้า

                   เช้าวันต่อมา



                   แสงสว่างยามเช้าส่องรอดหน้าต่างเข้ามาในห้อง หา!!! นี่เช้าแล้วเหรอนี่ฉันรีบลุกขึ้นทันที ตายแล้วถ้าไม่รีบแต่งตัวเดี๋ยวจะไปโรงเรียนไม่ทันนะ ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวทันที แต่เอ๊ะนายคิมหายไปไหนเมื่อคืนก็นอนอยู่ที่โซฟานี่นา หรือว่าจะกลับไปแล้วทำไมไม่บอกกันสักคำ แถมยังไม่ยอมปลุกเราอีก เฮ้อ…ลงไปหาอะไรกินดีกว่า



                   ~ก๊องแก๊ง ก๊องแก๊ง~



                   เสียงอะไรน่ะ หรือว่าโจรขึ้นบ้านฉันเหลือบไปเห็นไม้กวาดจึงรีบหยิบมา ฮึ!!!เจ้าหัวขโมยลองโผล่มาสิจะตีให้เละเลย แล้วฉันก็มีชายคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่ในครัว สงสัยกำลังหาอะไรกินอยู่ แต่แปลกแฮะโจรที่ไหนมาขโมยของกิน ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เขาทีละนิด ทีละนิด พอฉันได้จังหวะฉันก็ฟาดไม้กวาดเต็มแรงลงไปที่หลังของนายหัวขโมยนั่น นายนั่นล้มลงไปกองกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า



                   “โอ๊ย!!!!” เอ๊ะทำไมเสียงหัวขโมยถึงคุ้นจัง



                   “นี่แหนะ บังอาจมาขโมยของกินของคนอื่นเขาเหรอ” ฉันเอาไม้กวาดไปสัมผัสกับแขนของเขาอย่างแรง



                   “โอ๊ย!!! นี่เธอทำอะไรเนี่ย ฉันไม่ได้ขโมยของกินอะไรสักหน่อย ฉันแค่ลงมาทำกับข้าวให้เธอกินเท่านั้นเอง”



                   “อ้าว นายคิมเองหรอ ฉันนึกว่าเป็นโจรซะอีก เป็นอะไรมากมั้ยเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้ฉันด้วยนะ”



                  “เธอทำฉันเจ็บขนาดนี้แล้วจะให้ฉันยกโทษให้เธอง่ายๆอย่างนั้นเหรอ” เขาลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยความทุลักทุเล แววตาอันน่ากลัวที่แสดงถึงความโกรธมองตรงมาที่ฉัน มันน่ากลัวมาจนฉันต้องก้มหน้ามองพื้นแทน



                  “ก็ฉันขอโทษเธอแล้วไง ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าเธอยังอยู่นี่ ฉันนึกว่าเธอกลับไปแล้ว พอฉันออกมาจากห้องเห็นผู้ชายที่ไหนก็ไมรู้อยู่ในครัว จะไม่ให้ฉันกลัวได้ยังไง” แล้วร่างกายของฉันก็แสดงความอ่อนแอออกมา นั่นก็คือน้ำตา ฉันไม่ต้องการให้เขาเห็นจึงรีบหันหน้าหนีT-T



                  “งั้นฉันยกโทษให้เธอก็ได้แต่เธอต้องลดมื้ออาหารที่ฉันเลี้ยงเธอจากหนึ่งอาทิตย์เป็น 5 วันพอ ตกลงมั้ย”



                  “…” ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร พูดอะไรไม่ออกเลย คำพูดมันจุกอยู่ที่คอแต่พูดออกมาไม่ได้ ทำไมฉันถึงรู้สึกผิดขนาดนี้ ฉันเริ่มจะกลับไปเป็นรินดาคนเก่าแล้วสิ ไม่ได้ฉันต้องปรับตัวเองซะใหม่ในเมื่อเขายกโทษให้แล้วก็ไม่ต้องไปคิดมาก ฉันต้องไม่อ่อนแอแบบเมื่อก่อน ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลนองอยู่เต็มหน้า แต่ยังไม่ทันที่มือจะถึงหน้านายคิมก็จับมือฉันดึงไปให้ฉันหันไปหาเขา



                  “ฉันบอกเธอแล้วไงว่าเวลาฉันเรียกหรือพูดด้วยให้หันมะ…” นายโจหยุดพูดเมื่อเห็นฉันน้ำตานองเต็มหน้า

        

                  “เฮ้…เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย ดูฉันสิโดนเธอตีตั้งเยอะฉันยังไม่ร้องเลย โอเค โอเค เอาเป็นว่าฉันเลี้ยงข้าวเธอหนึ่งอาทิตย์เหมือนเดิมก็ได้ ถือว่าฉันทำไถ่โทษที่ฉันทำให้เธอร้องไห้ก็แล้วกัน ตกลงมั้ย”^^



                   นี่ขนาดฉันตีเขาแท้ๆเขายังหายโกรธฉันได้เร็วขนาดนี้ แถมยังมาพูดปลอบใจฉันอีก ช่างเป็นคนดีจริงๆ ว๊ายฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย  ฉันสบัดหัวเพื่อไล่ความคิดบ้าๆให้ออกไปจากหัวสมอง ฉันจะหลงไหลและชื่นชมเขาไม่ได้ เพราะเขามีแฟนแล้ว



                  “…” ฉันเงียบไม่พูดอะไรตอบ แล้วก้มหน้ามองพื้น



                  “อ่ะ เช็ดน้ำตาซะ”เขายื่นผ้าผืนสีขาวมาให้ฉัน แต่จะว่าขาวก็ไม่ใช่นะ มันดูดำๆนิดๆ สงสัยตาฉันมีน้ำตาคลออยู่เลยทำให้ฉันเห็นไม่ถนัด ฉันเอื้อมมือไปรับผ้าเช็ดหน้าจากนายคิมมาซับน้ำตา เอทำไมผ้าเช็ดหน้าถึงมีกลิ่นเหม็นตุๆแบบนี้นะฉันลืมตาขึ้นมองดูผ้าเมื่อเช็ดเสร็จ แล้วอารมณ์โกรธของฉันก็เดือดพล่าน



                  “นี่นายแกล้งฉันเหรอ”



                  “เปล่าฉันไม่ได้แกล้งอะไรเธอสักหน่อย”^^ รอยยิ้มของเขายิ่งทำให้ฉันเดือดมากขึ้น



                  “ยังว่าไม่ได้แกล้งอีกหรอ ก็นี่ไงผ้าที่นายให้ฉันมา มันเป็นผ้าเช็ดโต๊ะนะ”



                  “อ้าวหรอ ฉันไม่รู้นี่ก็เห็นมันวางอยู่ใกล้มือดีก็เลยหยิบให้ ฉันไม่ผิดนะ ก็เธอเช็ดไม่ดูเอง รู้แล้วว่าเป็นผ้าเช็ดโต๊ะก็ยังจะเอาไปเช็ดอีก”



                  “แล้วทำไมนายไม่เตือนฉันเล่า”



                  “ฮ่าๆๆๆๆ” อยู่ดีๆนายคิมก็หัวเราะขึ้นมาเฉยๆ แล้วก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า



                  “หัวเราะอะไรยะ มีความสุขมากนักหรือไงที่ได้แกล้งคนอื่นเขา”



                  “เปล่าซะหน่อย”



                  “แล้วนายหัวเราะอะไร”



                  “ก็ดูชุดเธอสิ” ฉันก้มมองดูชุดนักเรียนของฉันก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี่นา เออจริงสินี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย



                  “นี่นายรู้มั้ยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว”



                  “ตอนนี้เหรอ 10 โมงแล้ว” นายคิมยกข้อมือมาดูนาฬิกา



                  “ตายแล้วเพราะนายแหละชวนฉันทะเลาะด้วย ฉันเลยไปโรงเรียนไม่ทันเลยเห็นมั้ย”



                  “ฮ่าๆๆๆ!!!”นายโจหัวเราะดังกว่าเก่า



                  “หัวเราะอะไรอีกล่ะเห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไงหัวเราะอยู่ได้ อ่าวแล้วทำไมนายไม่กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดนักเรียนล่ะ”



                  “เธอรูมั้ยว่าวันนี้วันอะไร”



                  “อือ…ไม่รู้สินายอย่าชวนฉันคุยได้มั้ยฉันจะรีบไปโรงเรียน”



                  “ฉันไม่ไปนะ ฝากบอกครูด้วยว่าฉันไม่สบาย”



                  “อือ..ได้ ฉันไปล่ะ”



                  หลังจากที่เลดี้เดินออกจากบ้านไปเสียงหัวเราะของชายหนุ่มก็ดังทั่วบ้าน



ฉันเดินมา10 นาทีก็ถึงโรงเรียน แต่ทำไมวันนี้โรงเรียนเงียบจัง สงสัยคงเข้าเรียนกันหมดแล้วมั้ง ฉันเดินไปเปิดประตู



                   ~แกรก~



ประตูล็อก แล้วฉันจะเข้าไปเรียนไดไงเนี่ย แล้วยามก็เดินตรงมาที่ฉัน



                  “มาทำอะไรหรือหนู”



                  “อ้าวทำไมถามแบบนั้นล่ะคะ ก็มาเรียนสิคะ”



                  “นี่วันนี้วันอาทิตย์นะเธอยังจะเรียนอีกหรอ”



                  \"ห๊า!!!คุณลุงพูดว่าอะไรนะคะ วันนี้วันอาทิตย์เหรอคะ”



                  “ก็ใช่น่ะสิ”



                  “ขอบคุณมากค่ะงั้นหนูกลับก่อนนะคะ”



ฮึ น่าเจ็บใจชะมัด>O<วันอะไรยังๆไม่รู้เลย แล้วอย่างนี้จะทำไงดีเนี่ยป่านนี้นายคิมคงหัวเราะเยาะตายแล้วมั้งT-T



                                                      อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ