ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ขอบใจนะ
ฉันไม่รู้ว่าฉันหมดสติไปนายแค่ไหน แล้วฉันก็ตื่นขึ้นพบตัวเองในชุดนอนที่แม่ฉันซื้อให้ (ออ ลืมบอกไปว่าพ่อกับแม่ของฉันอยู่ที่ต่างประเทศ ฉันเลยต้องอยู่ที่นี่คนเดียว) ตัวฉันอยู่บนเตียง ฉันหันไปดูนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาตีสองแล้ว ฉันมองไปรอบๆห้องเห็นนายคิมนอน
อยู่ที่โซฟา ดูไปดูมานายนี่ก็น่ารักเหมือนกันแฮะ นอนขดตัวซะกลมเชียวคงหนาวสิท่า ฉันเลยเอาผ้าห่มไปห่มให้ แล้วเขาก็รู้สึกตัว
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ=_=” นายคิมพูดขึ้นทันทีที่เห็นฉัน
“อือก็อย่างที่เห็น”
“ดูท่าทางคงเป็นจูบแรกสิท่า ถึงขั้นเป็นลมเชียว” เออใช่ฉันลืมไปเลยว่าฉันโดนนายคิมขโมยจูบแรกไปแล้วฉันก็เป็นลม แล้วฉันอยู่ในชุดนี้ได้ไงเนี่ย
“นายไม่ต้องมาพูดเยาะเย้ยฉันเลยนะ ก็นายเล่นจูบซะนานขนาดนั้นฉันหายใจไม่ออกก็เป็นลมน่ะสิ (แก้ตัวอีกแล้ว แหะๆกลัวเสียฟร์อมน่ะ) แล้วฉันอยู่ชุดนี้ได้ไงหรือว่านายเป็นคน…..”
“ก็ใช่น่ะสิ ท่าไม่เป็นฉันแล้วจะเป็นใครล่ะก็มีกันอยู่แค่สองคน” นายคิมทำหน้าปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“งั้นนายก็เห็นหมดแล้วสิ..แงๆๆๆ..T_T…” น่าอายจังตั้งแต่เกิดมานอกจากแม่ก็ไม่มีใครเห็นของฉันเลย แล้วนี่อะไรผู้ชายที่เพิ่งรู้จักวันแรกก็เห็นซะแล้ว
“นี่อย่าร้องไห้สิ ฉันไม้ได้ตั้งใจ มันเป็นเหตุสุดวิสัยนะ ฉันกลัวเธอจะไม่สบายน่ะ ถ้าเธอนอนทั้งชุดเปียกๆแบบนั้น” นายคิมรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันทีแล้วบอกเหตุผลให้ฉันฟังเมื่อเห็นฉันร้องไห้
“ขอบใจนะ..แต่ทีหลังไม่ต้องก็ได้ v-v ฉันยอมไม่สบายดีกว่าให้นายมาเห็นของฉันแบบนี้ เออแล้วนายทำไมไม่เปลี่ยนชุดล่ะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกฉันน่ะไม่เป็นอะไรง่ายๆอยู่แล้ว ฉันแข็งแรงจะตาย”
“แล้วใครบอกว่าห่วงนายล่ะ”
“เธอนี่จริงๆเลยนะ นอกจากจะพูดมาก ขี้โวยวาย แล้วปากยังไม่ตรงกับใจอีกนะ”
“นายว่าใคร พูดให้มันดีๆหน่อยนะเดี๋ยวก็ถูกไล่ออกจากบ้านหรอก”
“เธอจะใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอ..ฮัด..ฮัดเช่ย”-O-
“นั่นไง ไหนบอกว่าแข็งแรงไงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย ส่วนคืนนี้นายนอนที่นี่ก่อนก็ได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านเพราะว่าตอนนี้มันก็มืดแล้วด้วย”
“ขอรับเจ้านาย”
ฉันล้มตัวลงนอนตามเดิมและหลับไปเพราะความเพลีย
อยู่ที่โซฟา ดูไปดูมานายนี่ก็น่ารักเหมือนกันแฮะ นอนขดตัวซะกลมเชียวคงหนาวสิท่า ฉันเลยเอาผ้าห่มไปห่มให้ แล้วเขาก็รู้สึกตัว
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ=_=” นายคิมพูดขึ้นทันทีที่เห็นฉัน
“อือก็อย่างที่เห็น”
“ดูท่าทางคงเป็นจูบแรกสิท่า ถึงขั้นเป็นลมเชียว” เออใช่ฉันลืมไปเลยว่าฉันโดนนายคิมขโมยจูบแรกไปแล้วฉันก็เป็นลม แล้วฉันอยู่ในชุดนี้ได้ไงเนี่ย
“นายไม่ต้องมาพูดเยาะเย้ยฉันเลยนะ ก็นายเล่นจูบซะนานขนาดนั้นฉันหายใจไม่ออกก็เป็นลมน่ะสิ (แก้ตัวอีกแล้ว แหะๆกลัวเสียฟร์อมน่ะ) แล้วฉันอยู่ชุดนี้ได้ไงหรือว่านายเป็นคน…..”
“ก็ใช่น่ะสิ ท่าไม่เป็นฉันแล้วจะเป็นใครล่ะก็มีกันอยู่แค่สองคน” นายคิมทำหน้าปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“งั้นนายก็เห็นหมดแล้วสิ..แงๆๆๆ..T_T…” น่าอายจังตั้งแต่เกิดมานอกจากแม่ก็ไม่มีใครเห็นของฉันเลย แล้วนี่อะไรผู้ชายที่เพิ่งรู้จักวันแรกก็เห็นซะแล้ว
“นี่อย่าร้องไห้สิ ฉันไม้ได้ตั้งใจ มันเป็นเหตุสุดวิสัยนะ ฉันกลัวเธอจะไม่สบายน่ะ ถ้าเธอนอนทั้งชุดเปียกๆแบบนั้น” นายคิมรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันทีแล้วบอกเหตุผลให้ฉันฟังเมื่อเห็นฉันร้องไห้
“ขอบใจนะ..แต่ทีหลังไม่ต้องก็ได้ v-v ฉันยอมไม่สบายดีกว่าให้นายมาเห็นของฉันแบบนี้ เออแล้วนายทำไมไม่เปลี่ยนชุดล่ะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกฉันน่ะไม่เป็นอะไรง่ายๆอยู่แล้ว ฉันแข็งแรงจะตาย”
“แล้วใครบอกว่าห่วงนายล่ะ”
“เธอนี่จริงๆเลยนะ นอกจากจะพูดมาก ขี้โวยวาย แล้วปากยังไม่ตรงกับใจอีกนะ”
“นายว่าใคร พูดให้มันดีๆหน่อยนะเดี๋ยวก็ถูกไล่ออกจากบ้านหรอก”
“เธอจะใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอ..ฮัด..ฮัดเช่ย”-O-
“นั่นไง ไหนบอกว่าแข็งแรงไงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย ส่วนคืนนี้นายนอนที่นี่ก่อนก็ได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านเพราะว่าตอนนี้มันก็มืดแล้วด้วย”
“ขอรับเจ้านาย”
ฉันล้มตัวลงนอนตามเดิมและหลับไปเพราะความเพลีย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น