ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ยินดีที่ได้รู้จัก
~ติ๊งต่อง ติ๋งต่อง~
ออดบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นฉันรีบขึ้นห้องทันที ที่หน้าประตูมีคนมุงเต็มไปหมด ฉันจึงเดินเข้าไปดูบ้าง(ด้วยความอยากรู้อยากเห็น) ปรากฏว่ามีกระดาษกำหนดที่นั่งของแต่ละคนอยู่นั่นเอง ฉันเดินเข้าไปในห้องแล้วนั่งตามที่กำหนดไว้
“นักเรียนทุกคนนั่งประจำที่กันแล้วใช่มั้ย งั้นเรามาเริ่มเรียนกันเลยนะ เปิดหนังสือไปหน้าที่2 อ่านแล้วสรุปลงในสมุดนะ เดี๋ยวครูมา” ครูสั่งงานแล้วเดินออกจากห้องไป
“นี่! เธอ!!!”
“อะไรกันเนี่ยคนกำลังทำงานอยู่เรียกซะเสียงดังเชียว นั่งก็ใกล้กันแค่นี้ทำไมต้องเสียงดังด้วย”
“เธอนี่ขี้โวยวายจังเลยนะ” เอ๊ะทำไมเสียงคุ้นจัง ฉันละสายตาจากหนังสือแล้วหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ หา!!!นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย คนที่นั่งข้างฉันคือผู้ชายคนที่เตะบอลโดนฉันหนิ ทำไมตอนเดินเข้ามานั่งฉันถึงไม่เห็นเขานะ ทั้งที่นั่งข้างกันแท้ๆ
“เอ๊ะ..นี่นาย”
“ใช่ก็ฉันนี่ไงจำไม่ได้รึไง หรือโดนบอลกระแทกความจำเสื่อมไปแล้ว แต่ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ต้องเสียเงินเลี้ยงข้าวเธอ”
“ไม่ต้องพูดมากเลย นายเรียกฉันมีอะไร”
“ฉันจะขอยืมปากกาหน่อยฉันลืมเอามา”
“อ่ะ (ฉันยื่นปากกาให้นายนั่น) ฉันให้นายไปเลยก็แล้วกันถือว่าบริจาคผู้ยากไร้”
“เธอนี่ปากร้ายจริงๆเลย เออแล้วเธอชื่ออะไร”
“เลดี้”
“ฮ่าๆๆๆๆ ชื่อตลกดีนะ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย แล้วนายล่ะ”
“คิม”
“อือสั้นดีเนอะ” แล้วการสนทนาของเราก็ดำเนินต่อไปจนหมดคาบเรียน นายคิมพาฉันไปยืนหน้าห้องD(ฉันอยู่ห้องA)
“นี่นายพาฉันมาทำไมเนี่ย”
“ไม่ต้องพูดมากได้มั้ยรอไปเถอะน่า” นี่ถ้าไม่ติดว่านายคิมจะเลี้ยงข้าว ฉันไม่มายืนรอแบบนี้หรอก สักพักหญิงสาวคนหนึ่งออกมาจากห้องเรียนเดินตรงมายังนายคิม (ยิ้มแป้นเชียว)
“ไงคิมรอนานมั้ยจ๊ะ”
“ไม่นานหรอกจะ” แหวะจะอ้วกพูดออกมากันได้ยังไง จ๊ะ จ๋า แล้วผู้ชายที่พูดอยู่หน้าฉันเนี่ยใช่นายคิมจริงๆหรอ
“นี่ยืนทำอะไรอยู่ตามมาสิ” แล้ววันนี้ตลอดการพักฉันก็ต้องมานั่งดูเขาทั้งสองจู๋จี่กัน เฮ้อ…ชั่งงหน้าเบื่อจริงๆ ยังไม่พอฉันยังต้องทนสายตาของยายนั่นที่มองฉันเวลาฉันคุยกับนายคิม จิกสายตาใส่ฉันจนฉันจะช้ำไปทั้งตัวแล้วเนี่ย ให้ฉันทายคงต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่มองฉันแบบนั้นหรอก แหมกลัวฉันจะแย่งนายโจไปล่ะสิ ใครจะไปแย่งลงขอบอกไม่ใช่สเป็คย่ะ นายคิมนี่ก็บ้าคบเข้าไปได้ยังไงผู้หญิงแบบนี้
พอเรากินเข้าเสร็จ นายคิมก็ไปส่งยายมารร้าย (จีน่า) ที่ห้อง
“ฉันเข้าห้องก่อนนะคิม เออแล้วตอนเย็นฉันไม่กลับด้วยนะจ๊ะ ไม่ต้องรอนะ”
“จะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”^-^ ดูท่าทางนายคิมคงจะมีความสุขมากสินะยิ้มไม่ยอมหุบเชืยว อยากรู้จังถ้านายคิมรู้ว่าหวานใจของตัวเองไม่ได้ดีอย่างที่คิดจะเป็นยังไง
ฉันและนายคิมพากันเดินกลับห้อง ระหว่างทางนายคิมยิ้มไม่ยอมหุบเลย
“นี่ นายคิมผู้หญิงคนเมื่อกี้แฟนนายเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ” นายนี่ถ้าจะบ้ายังไม่ยอมหยุดยิ้มอีก
“อือแล้วเขาชื่ออะไร”
“จีน่า เพราะมั้ยล่ะ”
“เชิญนายชื่นชมไปคนเดียวเถอะ”
“เออ…เย็นนี้กลับด้วยกันมั้ย”
“ฉันว่าไม่ดีมั้ง เดี๋ยวแฟนนายรู้เข้าเขาจะโกรธเอานะ”
“ไม่หรอกเรื่องแค่นี้จีน่าเขาไม่คิดมากหรอก เขาใจกว้างจะตาย” พูดออกมาได้ยังไง ‘ เรื่องแค่นี้ จีน่าไม่คิดมากหรอก’ แน่ใจเหรอว่าจะไม่คิดมาก ขนาดตอนกินข้าวยัยมารร้าย (จีน่า) ยังมองข่มฉันซะขนาดนั้น นายคิมนี่ก็จริงๆเลยชื่นชมอยู่นั่นแหละ ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่านายคิมชอบเข้าไปได้ยังไง
“นี่ว่าไงทำไมไม่ตอบล่ะยืนเฉยอยู่ได้”
“อือ ตกลง” ลองกลับดูก็ได้ ดูซิยัยจีน่าจะว่ายังไง
ออดบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นฉันรีบขึ้นห้องทันที ที่หน้าประตูมีคนมุงเต็มไปหมด ฉันจึงเดินเข้าไปดูบ้าง(ด้วยความอยากรู้อยากเห็น) ปรากฏว่ามีกระดาษกำหนดที่นั่งของแต่ละคนอยู่นั่นเอง ฉันเดินเข้าไปในห้องแล้วนั่งตามที่กำหนดไว้
“นักเรียนทุกคนนั่งประจำที่กันแล้วใช่มั้ย งั้นเรามาเริ่มเรียนกันเลยนะ เปิดหนังสือไปหน้าที่2 อ่านแล้วสรุปลงในสมุดนะ เดี๋ยวครูมา” ครูสั่งงานแล้วเดินออกจากห้องไป
“นี่! เธอ!!!”
“อะไรกันเนี่ยคนกำลังทำงานอยู่เรียกซะเสียงดังเชียว นั่งก็ใกล้กันแค่นี้ทำไมต้องเสียงดังด้วย”
“เธอนี่ขี้โวยวายจังเลยนะ” เอ๊ะทำไมเสียงคุ้นจัง ฉันละสายตาจากหนังสือแล้วหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ หา!!!นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย คนที่นั่งข้างฉันคือผู้ชายคนที่เตะบอลโดนฉันหนิ ทำไมตอนเดินเข้ามานั่งฉันถึงไม่เห็นเขานะ ทั้งที่นั่งข้างกันแท้ๆ
“เอ๊ะ..นี่นาย”
“ใช่ก็ฉันนี่ไงจำไม่ได้รึไง หรือโดนบอลกระแทกความจำเสื่อมไปแล้ว แต่ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ต้องเสียเงินเลี้ยงข้าวเธอ”
“ไม่ต้องพูดมากเลย นายเรียกฉันมีอะไร”
“ฉันจะขอยืมปากกาหน่อยฉันลืมเอามา”
“อ่ะ (ฉันยื่นปากกาให้นายนั่น) ฉันให้นายไปเลยก็แล้วกันถือว่าบริจาคผู้ยากไร้”
“เธอนี่ปากร้ายจริงๆเลย เออแล้วเธอชื่ออะไร”
“เลดี้”
“ฮ่าๆๆๆๆ ชื่อตลกดีนะ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย แล้วนายล่ะ”
“คิม”
“อือสั้นดีเนอะ” แล้วการสนทนาของเราก็ดำเนินต่อไปจนหมดคาบเรียน นายคิมพาฉันไปยืนหน้าห้องD(ฉันอยู่ห้องA)
“นี่นายพาฉันมาทำไมเนี่ย”
“ไม่ต้องพูดมากได้มั้ยรอไปเถอะน่า” นี่ถ้าไม่ติดว่านายคิมจะเลี้ยงข้าว ฉันไม่มายืนรอแบบนี้หรอก สักพักหญิงสาวคนหนึ่งออกมาจากห้องเรียนเดินตรงมายังนายคิม (ยิ้มแป้นเชียว)
“ไงคิมรอนานมั้ยจ๊ะ”
“ไม่นานหรอกจะ” แหวะจะอ้วกพูดออกมากันได้ยังไง จ๊ะ จ๋า แล้วผู้ชายที่พูดอยู่หน้าฉันเนี่ยใช่นายคิมจริงๆหรอ
“นี่ยืนทำอะไรอยู่ตามมาสิ” แล้ววันนี้ตลอดการพักฉันก็ต้องมานั่งดูเขาทั้งสองจู๋จี่กัน เฮ้อ…ชั่งงหน้าเบื่อจริงๆ ยังไม่พอฉันยังต้องทนสายตาของยายนั่นที่มองฉันเวลาฉันคุยกับนายคิม จิกสายตาใส่ฉันจนฉันจะช้ำไปทั้งตัวแล้วเนี่ย ให้ฉันทายคงต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่มองฉันแบบนั้นหรอก แหมกลัวฉันจะแย่งนายโจไปล่ะสิ ใครจะไปแย่งลงขอบอกไม่ใช่สเป็คย่ะ นายคิมนี่ก็บ้าคบเข้าไปได้ยังไงผู้หญิงแบบนี้
พอเรากินเข้าเสร็จ นายคิมก็ไปส่งยายมารร้าย (จีน่า) ที่ห้อง
“ฉันเข้าห้องก่อนนะคิม เออแล้วตอนเย็นฉันไม่กลับด้วยนะจ๊ะ ไม่ต้องรอนะ”
“จะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”^-^ ดูท่าทางนายคิมคงจะมีความสุขมากสินะยิ้มไม่ยอมหุบเชืยว อยากรู้จังถ้านายคิมรู้ว่าหวานใจของตัวเองไม่ได้ดีอย่างที่คิดจะเป็นยังไง
ฉันและนายคิมพากันเดินกลับห้อง ระหว่างทางนายคิมยิ้มไม่ยอมหุบเลย
“นี่ นายคิมผู้หญิงคนเมื่อกี้แฟนนายเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ” นายนี่ถ้าจะบ้ายังไม่ยอมหยุดยิ้มอีก
“อือแล้วเขาชื่ออะไร”
“จีน่า เพราะมั้ยล่ะ”
“เชิญนายชื่นชมไปคนเดียวเถอะ”
“เออ…เย็นนี้กลับด้วยกันมั้ย”
“ฉันว่าไม่ดีมั้ง เดี๋ยวแฟนนายรู้เข้าเขาจะโกรธเอานะ”
“ไม่หรอกเรื่องแค่นี้จีน่าเขาไม่คิดมากหรอก เขาใจกว้างจะตาย” พูดออกมาได้ยังไง ‘ เรื่องแค่นี้ จีน่าไม่คิดมากหรอก’ แน่ใจเหรอว่าจะไม่คิดมาก ขนาดตอนกินข้าวยัยมารร้าย (จีน่า) ยังมองข่มฉันซะขนาดนั้น นายคิมนี่ก็จริงๆเลยชื่นชมอยู่นั่นแหละ ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่านายคิมชอบเข้าไปได้ยังไง
“นี่ว่าไงทำไมไม่ตอบล่ะยืนเฉยอยู่ได้”
“อือ ตกลง” ลองกลับดูก็ได้ ดูซิยัยจีน่าจะว่ายังไง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น