หนุ่มขี้งอนกับยายปากแข็ง

ลำดับตอนที่ #10 : เพื่อนใหม่

                     “ฉันว่าไม่ถึงกับรักหรอก น่าจะรู้สึกดีต่อกันมากกว่า ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน ถามทำไมหรอ” นายคิมหันมาถามด้วยหน้าตาสดชื่นอีกครั้ง



                     “อะ..เอ่อ..คือ” -_-^ ฉันจะบอกเขาดีมั้ยนะ เขาจะโกรธฉันหรือเปล่าที่ฉันบอกช้า



                     “มีอะไรเหรอ ทำไมไม่ค่อยสบายใจเหรอ”



                     “เปล่าหรอกไม่ได้มีอะไรมาก คือเมื่อวานหนะจีน่าโทรมา…ตอน..ท” ฉันยังพูดไม่จบนายโจก็พูดขึ้นแทรก



                     “แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะ”



                     “ก็ฉันเห็นนายหลับอยู่ก็เลยไม่อยากรบกวน”



                     “ขอบใจนะแต่ทีหลังไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก ปลุกฉันได้เลย ป่านนี้จีน่างอนฉันแย่แล้วมั้ง v_v”



                     “ทำไมนายต้องไปแคร์ด้วย นายป่วยขนาดนี้ไม่เห็นเขาจะมาเยี่ยมนายเลย”



                     “เขาอาจจะติดธุระก็ได้”



                     “ฮึ ติดธุรเหรอ งั้นโทรมาก็ได้นี่ ไม่ใช่ไม่สนใจเลยสักนิดเดียว ฉันว่าเขากำลังอยู่กับคนอื่นมากกว่า”



                     “นี่เธอหมายความว่าไง ทำไมเธอพูดแบบนี้ จีน่าเขาไม่มีวันทำอย่างนั้นหรอก”



                     “แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันเห็นกับตาตัวเองล่ะ นายจะว่ายังไง”



                     “หยุดนะ!!! >o<” นายคิมตวาดเสียงดัง



                     “OoO”  ฉันตกใจมาก ทำไมเขาถึงดูน่ากลัวได้ขนาดนี้นะ



                     “หยุดใส่ร้ายจีน่าเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าว่าฉันไม่เตือนนะ”



                     “ไม่หยุดทำไม ฉันพูดความจริงแล้วผิดด้วยเหรอ” ไม่ไหวแล้วนะ ทำไมนายคิมต้องว่าเราขนาดนี้ด้วย

จีน่าสำคัญกับนายขนาดนี้เชียวเหรอ



         “ดีงั้นเราไม่ต้องมายุ่งกันอีก” นายคิมพูดแล้วหันหน้าหนีไป



         “ได้” ฉันค่อยๆเดินออกจากห้อง ฉันไม่รุ้ว่าฉันเป็นอะไรกันแน่ ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ  จริงๆแล้วเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันเลย แล้วทำไมฉันต้องไปทะเลาะโต้เถียงกับเขาด้วย  เฮ้อ..~..~



                     ~ ติ๊ ติ๊ ติ๊ ~ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น



                     “ฮ้าว =o=” เช้าแล้วเหรอเนี่ย ไม่อยากไปโรงเรียนเลย ไม่อยากเจอหน้าคนใจร้าย



ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ห้อง 5/A



                     “เฮ้อ =0=”  น่าเบื่อจังเลย



                     “นี่เธอเป็นอะไรเหรอ” หญิงสาวคนหนึ่งพูดกับฉัน เธอดูสวยมาก ตาใสเป็นประกาย แก้มออมชมพู ปากได้รูป หุ่นก็ดี ช่างน่าอิจฉาจริงๆ



                     “นี่ เป็นอะไรรึเปล่าคะ”



                     “ฮะ คะ อ๋อไม่เป็นไรหรอค่ะ”



                     “จริงเหรอคะ ฉันเห็นเธอนั่งเหม่อตั้งนานแหนะ” เธอนั่งลงโต๊ะข้างๆฉัน



                     “เอ๊ะ เธอนั่งนี่เหรอ”



                     “ค่ะ ทำไมเหรอคะ”



                     “แล้วทำไมฉันไม่เห็นเธอเลยล่ะ”



                     “จะเห็นได้ยังไงคะก็ฉันไม่ได้มานี่คะ” เออจริงด้วยสิ ไม่น่าล่ะโต๊ะถึงว่างฉันนึกว่าเขาจัดโต๊ะมาเกินเสียอีก



                     “เออจริงสิคุยกันมาตั้งนานแล้วยังไม่รู้ชื่อกันเลย ฉันชื่อ เลดี้จะ ^-^”



                     “ฉัน แอนนี่ค่ะ”



                     “ยินดีที่ได้รู้จักจ้า ^-^ “



                     “เช่นกันค่ะ ^ v^ ”



                     “ไม่ต้องพูดเพราะขนาดนั้นก็ได้ค่ะ มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ เออแล้วนี่แอนนี่พึ่งย้ายมาเหรอ หรือว่าอยุ่ที่นี่อยู่แล้ว”



                     “อ๋อ เพิ่งย้ายมาจะ”



                     “งั้นดีเลยเราจะได้เป็นเพื่อนกัน”



                     “แน่นอนอยู่แล้วจะ” เฮ้อฉันรู้สึกเหมือนโลกสดใสขึ้นมาอีกครั้ง ฮึไม่ต้องง้อนายคิมหรอก ไม่ต้องมีเพื่อนอย่างนายคิมฉันก็อยู่ได้



                     “นี่แอนนี่ฉันขอแลกที่นั่งกับเธอได้มั้ยจ๊ะ” ฉันถามเธอด้วยสายตาอ้อนวอน



                     “ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า”



                     “คือฉันไม่ค่อยชอบกับคนที่นั่งตรงนี้เท่าไหร่น่ะ” ฉันชี้มือไปที่โตะของนายคิม



                     “ก็ได้แต่ครูเขาจะไม่ว่าเหรอ”



                     “อือจริงด้วยสิ งั้นช่างมันเถอะฉันทนได้”



                     “ฉันขอโทษนะ”



                     “อือไม่เป็นไรหรอกเรื่องนิดเดียวเอง” แค่ฉันมีเธอเป็นเพื่อนก็ดีใจแล้ว



          เอ๊!! แล้วทำไมนายคิมยังไม่มาโรงเรียนอีกล่ะ นี่ก็สายแล้วนะอยากโดนทำโทษหรือไงกัน หรือว่ายังไม่ออกจากโรงพยาบาล หายดีหรือยังก็ไม่รู้ เฮ้อ…ช่างเถอะเพราะว่าต่อไปนี้นายคิมก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอีกแล้ว ทำไมต้องไปสนใจ หรือเป็นห่วงเขาด้วย ท่าจะบ้านะเรา

และแล้วก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทางฉันตรงเข้ามาเรื่อยๆ แต่เอ๊ะทำไมดูคุ้นๆนะ อ๋อนายคิมนี่เองแต่พอเห็นหน้าแล้วก็อดคิดเรื่องเมื่อวานไม่ได้ นึกแล้วก็น่าโกรธ นายคิมเดินเข้ามาทางฉัน



                      “เอ่อ…คือว่า…ฉัน..” นายคิมกำลังพยายามพูดอะไรสักอย่าง ดูท่าทางลำบากจัง ถ้ามันลำบากนักก็ไม่ต้องพูดก็ได้ ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว ฉันหันหน้าหนีนายคิมไปโดยที่ไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไร



เรื่องราวระหว่างเลดี้และคิมจะเป็นยังไงต่อไป ต้องติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ เขาจะคืนดีกันหรือไม่

ขอบคุณสำหรับคนที่คอยติดตามเสมอค่ะ