ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกของการเริ่มต้น
สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ โอลีฟค่ะ เพิ่งเริ่มแต่งเป็นเรื่องแรก ยังไงก็ช่วยโพสบอกข้อผิดพลาดด้วยนะคะ
บางครั้งการที่เราเป็นคนดีมากเกินไป ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อให้คนรอบข้างเรามีความสุข มันก็อาจจะทำให้เราทุกข์ได้เหมือนกัน ต่อไปนี้จะไม่มีรินดาคนเดิมอีกต่อไป จะมีแต่เลดี้คนใหม่คนนี้เท่านั้น ฉันจะเริ่มชีวิตใหม่ กับโรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ จะไม่มียายเฉิ่มเบ๊อะแสนบริสุทธิ์อีกต่อไป
วันนี้เป็นวันแรกของภาคเรียน ฉันตื่นแต่เช้ามองตัวเองในกระจกฉันเห็นฉันคนใหม่ ผมของฉันไม่หยิกแล้ว ไม่มีแว่นอันหนาเตอะมาบดบังดวงตาของฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันพร้อมแล้วที่จะเผชิญกับโลกแห่งความจริง โรงเรียนไม่ไกลจากบ้านฉันนักฉันจึงเดินทางไปโรงเรียนโดยการเดิน ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยความมั่นใจ แล้วก็มีอะไรบางอย่างรอยอยู่ในอากาศตกลงมากระทบกับหัวของฉัน
“โอ๊ย!!!”>O<
มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมฉันถึงปวดหัวอย่างนี้ แล้วฉันยังยืนอยู่ที่เดิมรึเปล่าทำไมถึงมีดาวอยู่เต็มไปหมดเลย
“เอ่อ…เป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”แล้วฉันก็กลับมาสู่โลกแห่งความจริง ภาพที่ฉันเห็นคือ ผู้ชายหน้าหวาน มีผมสีดำที่ตัดกับผิวขาวที่เข้ากันได้ดี ดวงตาสีน้ำตาลดูสดใส จมูกโด่ง ปากได้รูป ดูดีมากเลยแหละ เอ๊!! ไม่ได้ๆ เราจะมัวชื่นชมนายนี่อยู่ไม่ได้อย่าลืมสิว่านายนี่เตะลูกบอลโดนหัวเรานะ
“ถามได้นายก็ลองมาโดนเองดูสิจะได้รู้ว่าเจ็บรึเปล่า”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ” นายนั่นทำหน้าตาสำนึกผิด
“แล้วนายเตะภาษาอะไรไม่ดูเลย ไม่เห็นหรือไงว่ามีคนเขาเดินอยู่ เห็นมั้ยผมฉันเสียทรงหมดแล้ว นายรู้มั้ยว่าฉันใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะได้ผมออกมาเป็นแบบนี้ แล้วฉันก็ปวดหัวมากด้วย ถ้าฉันความจำเสื่อมขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ”
“แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ”
“ก็ขอโทษสิ พูดไม่เป็นหรอ”
“ไม่มีทางคนอย่างฉันไม่มีวันขอโทษใครหรอก”
“เอ๊ะนายนี่ยังไง แค่สองคำสั้นๆพูดไม่ได้รึไง”
“ไม่ต้องมาย้อนฉัน เอาเป็นว่าฉันจะเลี้ยงข้าวเธอมื้อนึงก็แล้วกันตกลงมั้ย”
“นายคิดว่าการเลี้ยงข้าวเพียงมื้อเดียวมันเพียงพอกับความเจ็บของฉันแล้วงั้นเหรอ”
“แล้วเธอจะเอาอะไรอีกล่ะ” เขาทำสีหน้าเชิงรำคาญ
“เลี้ยงข้าวฉันหนึ่งอาทิตย์ ตกลงนะ เอาเป็นว่าโอเค ฉันไปล่ะแล้วเจอกัน”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ!!!”
ฉันรีบเดินหนีนายนั่นโดยไม่สนใจว่านายนั่นจะพูดอะไรต่อ ขืนอยู่ต่อนายนั่นก็ปฏิเสธได้น่ะสิ เรื่องอะไรจะยอม นานๆจะมีคนเลี้ยงข้าวทีก็ต้องเอาให้มันคุ้มหน่อย
บางครั้งการที่เราเป็นคนดีมากเกินไป ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อให้คนรอบข้างเรามีความสุข มันก็อาจจะทำให้เราทุกข์ได้เหมือนกัน ต่อไปนี้จะไม่มีรินดาคนเดิมอีกต่อไป จะมีแต่เลดี้คนใหม่คนนี้เท่านั้น ฉันจะเริ่มชีวิตใหม่ กับโรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ จะไม่มียายเฉิ่มเบ๊อะแสนบริสุทธิ์อีกต่อไป
วันนี้เป็นวันแรกของภาคเรียน ฉันตื่นแต่เช้ามองตัวเองในกระจกฉันเห็นฉันคนใหม่ ผมของฉันไม่หยิกแล้ว ไม่มีแว่นอันหนาเตอะมาบดบังดวงตาของฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันพร้อมแล้วที่จะเผชิญกับโลกแห่งความจริง โรงเรียนไม่ไกลจากบ้านฉันนักฉันจึงเดินทางไปโรงเรียนโดยการเดิน ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยความมั่นใจ แล้วก็มีอะไรบางอย่างรอยอยู่ในอากาศตกลงมากระทบกับหัวของฉัน
“โอ๊ย!!!”>O<
มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมฉันถึงปวดหัวอย่างนี้ แล้วฉันยังยืนอยู่ที่เดิมรึเปล่าทำไมถึงมีดาวอยู่เต็มไปหมดเลย
“เอ่อ…เป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”แล้วฉันก็กลับมาสู่โลกแห่งความจริง ภาพที่ฉันเห็นคือ ผู้ชายหน้าหวาน มีผมสีดำที่ตัดกับผิวขาวที่เข้ากันได้ดี ดวงตาสีน้ำตาลดูสดใส จมูกโด่ง ปากได้รูป ดูดีมากเลยแหละ เอ๊!! ไม่ได้ๆ เราจะมัวชื่นชมนายนี่อยู่ไม่ได้อย่าลืมสิว่านายนี่เตะลูกบอลโดนหัวเรานะ
“ถามได้นายก็ลองมาโดนเองดูสิจะได้รู้ว่าเจ็บรึเปล่า”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ” นายนั่นทำหน้าตาสำนึกผิด
“แล้วนายเตะภาษาอะไรไม่ดูเลย ไม่เห็นหรือไงว่ามีคนเขาเดินอยู่ เห็นมั้ยผมฉันเสียทรงหมดแล้ว นายรู้มั้ยว่าฉันใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะได้ผมออกมาเป็นแบบนี้ แล้วฉันก็ปวดหัวมากด้วย ถ้าฉันความจำเสื่อมขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ”
“แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ”
“ก็ขอโทษสิ พูดไม่เป็นหรอ”
“ไม่มีทางคนอย่างฉันไม่มีวันขอโทษใครหรอก”
“เอ๊ะนายนี่ยังไง แค่สองคำสั้นๆพูดไม่ได้รึไง”
“ไม่ต้องมาย้อนฉัน เอาเป็นว่าฉันจะเลี้ยงข้าวเธอมื้อนึงก็แล้วกันตกลงมั้ย”
“นายคิดว่าการเลี้ยงข้าวเพียงมื้อเดียวมันเพียงพอกับความเจ็บของฉันแล้วงั้นเหรอ”
“แล้วเธอจะเอาอะไรอีกล่ะ” เขาทำสีหน้าเชิงรำคาญ
“เลี้ยงข้าวฉันหนึ่งอาทิตย์ ตกลงนะ เอาเป็นว่าโอเค ฉันไปล่ะแล้วเจอกัน”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ!!!”
ฉันรีบเดินหนีนายนั่นโดยไม่สนใจว่านายนั่นจะพูดอะไรต่อ ขืนอยู่ต่อนายนั่นก็ปฏิเสธได้น่ะสิ เรื่องอะไรจะยอม นานๆจะมีคนเลี้ยงข้าวทีก็ต้องเอาให้มันคุ้มหน่อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น