คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ~~
บทนำ
“ ไวท์ พรุ่งนี้ว่างมั้ย”
“พรุ่งนี้เหรอ…ขอดูคิวก่อนนะว่านัดใครไว้หรือเปล่า ^^”
“ถึงขนาดดูคิว ฉันไม่นัดนายแหละ (>_<) ” ฉันมองไวท์ด้วยอารมณ์โกรธที่เขาลืมวันครบรอบที่ที่เราเป็นแฟนกัน
มันน่าให้งอนมั้ยล่ะ!! เป็นแฟนกันมาก็จะเจ็ดปีแล้ว พรุ่งนี้ก็ครบเจ็ดปีแล้วแต่ไวท์ยังลืมวันครบรอบที่เราคบกัน -*- และเขามักจะบอกฉันว่า ‘แค่ลืมวันครบรอบไม่ได้หมายความว่าผมจะลืมแพร์รี่ได้นะ ทุกวันนี้แพร์รี่อยู่ในใจผมคนเดียว’ บอกแบบนี้ทุกปี…ใครไม่รักก็บ้าแล้วเนอะ ^^ แต่ฉันรักเขาได้คนเดียวนะ คนอื่นอย่ามาแทรกกลางระหว่างความรักของฉันกับไวท์ล่ะ ไม่งั้นล่ะน่าดู!!
ถ้าจะพูดถึงคุณสมบัติดีเด่นของผู้ชายชื่อ ‘ไวท์’ แล้วล่ะก็ พูดให้น้ำไหลไฟดับก็ยังไม่หมด เอาเป็นว่าตลอดเจ็ดปีที่เป็นแฟนกัน เขาไม่เคยทำให้ฉันเสียใจแม้แต่ครั้งเดียว เทคแคร์และช่วยเหลือฉันยิ่งกว่าพ่อดูแลลูกเสียอีก เอ๊ะ!!...หรือว่าชาติที่แล้วเขาเป็นพ่อของฉันกันแน่นะ สงสัย!!
ฉันและไวท์ไม่เคยทะเลาะกันเลยก็เพราะเขาไม่เคยมีผู้หญิงคนอื่นทั้งต่อหน้าและลับหลัง ไม่เคยมองใครนอกจากฉันคนเดียว โฮะๆๆ ^O^ มันน่าแปลกมั้ยล่ะ!! แต่ก็เป็นเรื่องที่ดีในการได้ผู้ชายที่ไม่เจ้าชู้มาเป็นแฟนอย่างกับได้กินส้มตำปูปลาร้าสิบครกแบบท้องไม่เสีย (ช่างเปรียบจริงๆ -*- ครกเดียวฉันก็กินไม่หมดแล้วจ้า) อ่านมาถึงบรรทัดนี้แล้ว…นักอ่านคงอยากเห็นหน้านายไวท์อะไรนี่แล้วสินะว่าเขามีดีอะไรที่ทำให้คุณหนูแพร์รี่อย่างฉันหลงรักเขาได้ถึงเจ็ดปี
‘ไวท์’ ผู้ชายผิวขาวเนียนอย่างกับว่าอาบน้ำแร่แช่น้ำนมทุกวัน ปากบางสีชมพูอ่อนๆ เห็นแล้วน่าจับ จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตากลมโตสีดำเข้มราวกับลูกแก้วสองลูกที่อยู่ในเบ้าตาของเขา มันดูเพอร์เฟ็กต์มากเมื่อมันรวมกับนิสัยของเขานั่นเอง ^^
“งอนเหรอตะเอง สำหรับตัวเองนะฉันว่างเสมอ!!”
“ไวท์…นายรักฉันป่ะ”
“รักสิ ทำไมเธอถามอย่างนี้ล่ะ” ไวท์ขยับเก้าอี้มาชิดแล้วยี้หัวฉันอย่างเอ็นดู แต่สภาพฉันตอนนี้เหมือนเพิ่งไปรบกับหมาทั้งฝูง ยังดีนะที่อาจารย์ยังไม่เลิกเขียนกระดาน
“เปล่าหรอก ฉันแค่อยากรู้นะ >_<”
จุ๊บ :X
ไวท์หอมแก้มฉันโดยอาศัยตอนที่ฉันกำลังจัดผมให้เข้าที่เข้าทางอยู่นั้น นั่นทำให้หน้าของฉันแดงอย่างกับใครเอาบลัชออนมาแต่งเติมที่แก้มขาวๆ ทั้งสองข้าง
“แค่นี้คงจะบอกได้แล้วเนอะ ว่าฉันไม่รักใครนอกจากเธอ แพร์รี่แสนสวยของฉัน” ไวท์หยอดคำหวานๆ ใส่หัวใจฉันตลอด ทำให้ฉันยิ้มไม่หยุด เขินจัง!! รู้นะว่าเขาหยอดอย่างนี้ทุกเวลาสามเวลาหลังอาหารแต่มันก็อดยิ้มแก้มปริไม่ได้นะสิ >///<
“ปากหวานจังเลยนะ สุดหล่อของฉัน ^////^”
“รู้ได้ไงว่าปากฉันหวาน ลองชิมแล้วสิ”
เฟี๊ยววววว!!
ตุ๊บ!!
เปล้ง!!!
อะไรสักอย่างร่อนผ่านหัวเราสองคนไปจนกระแทกกับกระจกหลังห้องหล่นมาแตก ฉันค่อยๆ หันมองข้างหลังอย่างเร็วก็พบว่าสิ่งนั้นคือที่ลบกระดานหล่นอยู่ที่พื้น และคนที่ปามันมาเกือบโดนหัวฉันกับไวท์นั่นก็คือ
“อาจารย์มาร์กี้!!! O[]O” ฉันกับไวท์แหกปากเรียกชื่อผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากระดานด้วยความตกใจ
“ใช่นะสิ!!...ว่าแต่พวกเธอสองคนกำลังคุยกันเรื่องอะไร!!”
‘อาจารย์มาร์กี้’ ได้ฉายาว่า หน้าสวยแต่โหด และจริงๆ แล้วอาจารย์มาร์กี้ไม่ได้ชื่อมาร์กี้ แต่ชื่อว่า ‘แกรเบรียลล่า’ ด้วยความที่หน้าตาของอาจารย์เหมือน ‘มาร์กี้ ราศรี’ พวกเราจึงเรียกว่า ‘อาจารย์มาร์กี้’ ซึ่งอาจารย์ก็ยินยอมให้เรียกชื่อนี้ ส่วนความโหดนั่นนะเหรอ…ฉันกำลังจะได้สัมผัสนะบัดนาว!!
“ผมกับแพร์รี่กำลังคุยเรื่อง งานรับน้องที่จะจัดในวันพรุ่งนี้นะครับ” สมแล้วที่เป็นแฟนฉัน ไหวพริบดีมากจริงๆ =w=
“อย่างงั้นเองเหรอ นายไวทยา =O=”
“ครับผม พวกเราตื่นเต้นว่าพรุ่งนี้อาจารย์จะใส่ชุดอะไร ถึงอาจารย์ใส่ชุดอะไร อาจารย์ก็สวยจนมาร์กี้ต้องมาคารวะอาจารย์เลยล่ะครับ”
“ฮาๆ โอเค ยออาจารย์เกินไปนะ นายไวทยา >_<”
“-*-”
“แต่อย่างที่นายไวทยาบอกนะ พรุ่งนี้มีงานรับน้องของมหา’ลัย เนื่องจากพวกเราเป็นรุ่นพี่ปีสองแล้ว ทุกคนในห้องนี้จะต้องไปงานนี้นะ ใครไม่ไป…อาจารย์จะเอา F ปาหน้า”
ทุกคนในห้องต่างส่งเสียงโวยวายดังสนั่น บ้างก็ไม่พอใจที่อาจารย์มาร์กี้บังคับให้ไปงานทั้งๆ ที่ไม่เต็มใจจะไป บ้างก็ชอบมากที่ตัวเองได้ไปงานนี้ เพราะจะได้แต่งตัวสวยๆ เริ่ดในงานได้อย่างสบายใจแบบไม่ต้องมีใครมาปา F ใส่หน้าอีกเหมือนอย่างเคย =_=;;
บอกตรงๆ นะ …ฉันไม่อยากไปงานนี้เลย ขี้เกียจมานั่งหาชุดเริ่ดๆ สวยๆ มาใส่เพื่อไปงานนี้แล้วธีมงานปีนี้เป็นธีมชุดนักเรียน ใช่!! อ่านไม่ผิดหรอก ชุดนักเรียนที่ฉันไม่รู้ว่าเอาไปซุกไว้ที่ไหนในบ้าน TT สุดท้ายงานนี้ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ต้องไป! ถ้าไม่ไปล่ะก็ F ได้ปรากฏในใบ Transcript แน่ๆ แพร์รี่อยากจะบ้า TOT
“พรุ่งนี้ไวท์มารับฉันตอนเช้าด้วยนะ ^w^” ฉันหันมองไวท์ด้วยสายตาอ้อนวอนให้มารับในวันพรุ่งนี้ที่บ้านฉัน เพราะอยากให้ไวท์มาช่วยหาชุดนักเรียน หาคนเดียวไม่ไหว เป็นลมตายคากองเสื้อผ้าในห้องเก็บเสื้อผ้า แล้วทุกคนจะต้องมาเก็บศพ นักข่าวต้องพาดหัวข่าวว่า
‘สาวไฮโซหาชุดนักเรียนจนเป็นลมตายคากองเสื้อผ้า’
“งานรับน้องเริ่มงานตอนห้าโมงเย็นไม่ใช่เหรอ”
“อื้อ…ใช่ๆ แต่ว่าฉันหาชุดนักเรียนไม่เจอก็เลยจะให้ไวท์มาช่วยหา *_*” ฉันส่งสายตาอ้อนวอนให้ไวท์ช่วยหาชุดนักเรียนที่บ้าน
“ไม่ต้องหาหรอก ฉันเตรียมไว้แล้ว”
“ขอบคุณนะสุดหล่อ ^^” ฉันหยิกแก้มของไวท์ด้วยความดีใจที่มีแฟนแสนรู้อย่างนี้ (เห้ย!!...แฟนค่าไม่ใช่หมา ฮาๆ) ไวท์สุดหล่อสมแล้วที่ฉันเรียกเขามาเป็นแฟนฉัน มีการเตรียมชุดให้ฉันไว้ล่วงหน้าด้วย ว่าแต่ไวท์ไปเอาชุดนักเรียนชุดนั้นมาจากไหนกันนะ สงสัยอีกแล้ว….
แต่ก็เอาเถอะ เขาจะเอามาจากไหนก็ช่าง….ตอนนี้ฉันมีชุดนักเรียนไปร่วมงานพรุ่งนี้แล้ว เย่!!
“สวีทกันเสร็จแล้วก็ช่วยกรุณาออกไปยืนคาบไม้บรรทัดด้วยนะคะ!!!!!”
เอ่อ…คุณผู้อ่านทุกท่านคะ ประโยคเมื่อกี้แพรรี่ไม่ได้พูดและประโยคแบบนี้ที่เน้นเสียงหนักตรงคำสุดท้ายของประโยคนั่นไม่ใช่แพร์รี่แน่นอน แล้วมีไม่กี่คนที่พูดแบบนี้ได้ หนึ่งในนั่นก็คือ….
อาจารย์มาร์กี้!!
ความคิดเห็น