มิตรภาพระหว่างดินสอกับยางลบ

เนื้อเรื่อง

ดินสอแท่งนั้นเป็นเพื่อนกับยางลบก้อนนั้น

ไปไหนพวกเขาก็ไปด้วยกัน ทำอะไรก็ทำด้วยกัน หน้าที่ของดินสอคือ "เขียน" มันจึงเขียนทุกอย่างเสมอตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ

ส่วนหน้าที่ของยางลบก็คือ "ลบ" มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่...ทุกเวลา

เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือเดิมเรื่อยมา

จนกระทั่งดินสอเอ่ยกับยางลบว่า "เรากับนายอ่ะคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้วหล่ะ"

ยางลบจึงถามกลับไปว่า "ทำไมหล่ะ"

ดินสอจึงตอบกลับไปว่า "ก็เราเขียน นายก็ลบแล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย"

ยางลบจึงเถียงว่า "เราทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิด"

แล้วทั้งคู่จึงแยกทางกัน

ดินสอดีใจที่ได้แยกทางกับยางลบ

เพราะมันสามารถเขียนอะไรก็ได้ตามใจมัน แต่พอเวลาผ่านไปมันก็เริ่มเขียนผิด ข้อความที่สวยๆ ที่มันเคยเขียนก็ได้แต่สกปรกมีแต่รอยขีกทิ้งเต็มไปหมด มันจึงคิดถึงยางลบจับใจ 

ฝ่ายยางลบพอแยกทางกับดินสอมันก็ดีใจ

ที่ตังเองไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไป พอเวลาผ่านไป มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าเพราะมันไม่มีอะไรให้ลบ มันคิดถึงดินสอจับใจ แล้วทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่

คราวนี้ดินสอเขียนน้อยลง เขียนแต่สิ่งดีๆ ส่วนยางลบก็ลบเฉพาะที่ดินสอเขียนผิดเท่านั้น

ถ้าเปรียบการเขียนเป็นการจำ ในตอนแรกก็จำทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี แต่พอเปลี่ยนไป มันก็หัดเลือกจำแต่สิ่งดีๆ เท่านั้น

ส่วนการลบก็เปรียบเหมือนการลืม

ตอนแรกก็จะลืมทั้งหมดทั้งเรื่องดีและไม่ดี แต่พอนานไปมันก็จะลืมแต่สิ่งที่ไม่ดีนั่นเอง

ฉะนั้นการเปรียบเทียบการเดินทางของทั้งคู่ดุจมิตรภาพ คือ การจำสิ่งที่ดีๆ และลืมในสิ่งที่อาจผิดพลาดบ้าง...